Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

Γυφτο-ποίηση

Το γαλάζιο θα μπορούσε να είναι πράσινο ή και άλλο χρώμα, είναι θέμα συγκυρίας.

Γυφτοποίηση. Οχι δεν θα μιλήσω γιά την ποίηση σήμερα, γιά το κοινωνικό κατάντημα θα μιλήσω όπως το εισπράττω στην ελληνική επαρχία σε μέρος απ' τα "πιό ακριβά". Να ξεκινήσω από το δασάκι, την κλασσική καλοκαιρινή βόλτα. Στην αρχή του ένας πάγκος με φώτα και τζουμπλέκια. Λουκουμάδες, Ποπ κόρν, Donuts -διατηρώ την γραφική επιλογή του μαγαζάτορα- και δίπλα κατάχαμα τα μωρά και οι γυναίκες που τα φροντίζουν, οι άντρες στο πόστο τους και η γιαγιά στην πλαστική την πολυθρόνα. Πιό πέρα μιά ελεεινή και τρισάθλια (πρώην αυτοκινούμενη και νυν σαράβαλο) "καντίνα" περιμένει τα υποψήφια θύματά της. Το ημίφως της ταιριάζει με τα λουκάνικα που εμπορεύεται.
Σκέπτομαι τον αλογοσκούφη. Δεν το ξεκίνησε αυτός, μα το ανέδειξε. Τέρμα τα όνειρα και οι προσδοκίες, η αγνή ελληνική επαρχία έμαθε να βάζει μικρούς στόχους και να τους πετυχαίνει, όπως οι επαγγελματίες που περιέγραψα. Οι μόνιμοι κάτοικοι ζουν με το όνειρο της καταπάτησης των δημοσίων και μη χώρων και της μελλοντικής αξιοποίησης, οι παρακατιανοί κοιτάνε πως θα κλέψουνε κανένα μέτρο από τον γείτονα που λείπει. Μικροί στόχοι, εφικτοί που κατακτώνται με λίγη πολιτική προώθηση ή συμβολαιογραφικό λάδωμα και χαρίζουν "ευτυχία". Αυτήν που αποτυπώνεται στα ενδυματολογικά γούστα της κυρίας ( το τζίπσυ λουκ δεν είναι τόσο γύφτικο όσο τα φορέματα και τα παπούτσια τους).
Γυφτιά αναδίδει ο τρόπος που φιλιώνται τα παιδιά τους στα σκαλοπάτια, γυφτιά κι' ο τρόπος που αγκαλιάζει την κολώνα η κυρία μα και ο τρόπος που την φωτογραφίζει με το κινητό του ο συνοδός της, γυφτιά και τα αναιδή πολύχρωμα φώτα στα μαγαζιά.
Σκέφτομαι τον καταλληλότερο, τον τρόπο που περπατάει, τον τρόπο που μιλάει, the way you walk, the way you talk, σε πόσα ρομαντικά τραγούδια δεν έχουμε ακούσει αυτά τα λόγια. Φυσικό πρότυπο των ψηφοφόρων του, τον φαντάζομαι να μιλάει στην βουλή στους βουλευτές της συμπολίτευσης. Τώρα γιατί αυτούς τους φαντάζομαι σαν ψόφια επιπλέοντα ψάρια με τις κοιλές γυρισμένες τα πάνω δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως να φταίει η μουσική που ξεχύνεται εκκωφαντική από το μαγαζί που πληρώνει τα περισσότερα ώστε να σκεπάζει τους άλλους. Σκέφτομαι την επιστροφή του κουκοδήμου, την εξασφάλιση της πλειοψηφίας, τον τσιτουρίδη, τους λοιπούς συγγενείς.
Τι γίνανε οι πρώην άνθρωποι που κατοικούσαν εδώ ; Κάποιοι πέθαναν, κάποιοι αρρώστησαν, κάποιοι τα είδανε πριν από μένα κι' εξαφανίστηκαν. Και που να πάνε ; Το φαινόμενο εξαπλώνεται, αύριο θα κτυπήσει και τα τελευταία οχυρά σαν την άσπρη καρέκλα του "γύφτου" που τελικά επεκράτησε. Λες η καρέκλα να ήταν ο δούρειος κήπος ; Σ΄ενα μπαλκόνι της παραλίας δυό οξυζεναρισμένες τσιφτεντελίζονται με τα σορτσάκια τους και τους στηθόδεσμους. Η πιθανόν γνήσια ξανθιά κρατάει τον ρυθμό με παλαμάκια, καθισμένος ο ευτυχής συνοδός φραππεδίζεται απολαμβάνοντας τα βλέμματα των διερχομένων από κάτω.
Σκέφτομαι τον υπουργό πολιτισμού και μετά τον Μάνο Χατζηδάκι. Χαμογελάω επιτέλους.
Rooms to let παντού, δεν κάνει το τσαντήρι τον γύφτο, είναι να τόχεις μέσα σου, μόλις βρει κατάλληλες συνθήκες θ' ανθίσει.
Παρατηρώ την αξιοπρέπεια των περισσοτέρων ξένων τουριστών και το απορημένο συγκαταβατικό βλέμμα τους. Η θάλασσα είναι ωραία το πρωΐ, το βράδυ προβληματίζονται.
Μετά σκέπτομαι τον υπουργό παιδείας ...(και θρησκευμάτων μη το ξεχνάμε)


Δημοσιεύθηκε σον λογόκηπο στις 3/8/2008 και σχολιάσθηκε

από kanella16 στις Τετάρτη, Αύγουστος 06 @ 05:26:16 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη )
Έτσι, το γυφτιλίκι είναι θέμα παιδείας πρωτίστως αναρωτιέμαι αν έμειναν και θάλασσες να "χαρούν" οι τουρίστες...
από meril στις Πέμπτη, Αύγουστος 07 @ 15:35:33 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη )
"Σκέφτομαι τον υπουργό πολιτισμού και μετά το Μάνο Χατζιδάκη. Χαμογελάω επιτέλους."

Παρόλη τη γυφτο-ποίηση πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι - πράγματα που θα μας κάνουν να χαμογελάμε (ευτυχώς)

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Σφίξαν' οι ζέστες !



Την ήθελα διακαώς και απελπισμένα. Σαν το ξερό χώμα την βροχή, όπως ο κάθε Μιμίκος την Μαίρη του. Καθότανε απέναντι μου κοντινή μα τόσο απόμακρη συνάμα, ποθητή όπως η παγωμένη μπύρα που δεν έπινε ή το βραχιόλι στο γυμνό της πόδι. Με αρρώσταινε το ανεξιχνίαστο χαμόγελό της, η μπούκλα στο μέτωπό της, το γούνινο τσαντάκι της.
Ναι ήμουνα άρρωστος γι’ αυτήν. Πολύ άρρωστος. Χιλιάδες τρόπους σκέφτηκα για να την μαγνητίσω που έλεγε κι’ ο κατσιμίχας, τίποτα. Τίποτα δεν μπορούσε να διαπεράσει την ασπίδα προστασίας που της παρείχε η νυκτερινή  μάσκα ομορφιάς, τα ερωτικά λαγνοκύματα μου κάνανε γκελ επάνω της και επιστρέφανε να ανεβάσουνε τη θερμοκρασία μου.
- Τριανταοκτώ κι’ οκτώ.
-Σαρανταέξη.
- Οχι ρε βλάκα γιά πυρετό σου μιλάω τόση ώρα, είμαι άρρωστος, πολύ άρρωστος με την τύπισσα.
- Αυτή εξ απεναντίας ;
- Ναι ρε με το μπυρόνι που δεν το πίνει, ανάθεμα την κι’ όσο δεν το πίνει τόσο ανάβω.
- Γιατί ρε ;
- Ταυτίζομαι κολλητέ, αυτό θα πει έρωτας, για μεγάλη μηχανή σου μιλάω, πιες την κοριτσάκι μου να δροσιστώ κι’ εγώ λιγουλάκι !
- Τι κοριτσάκι ρε, τάχει τα χρονάκια της.
- Με τρελλαίνει η πατίνα του χρόνου στις ρυτίδες της και το μάσκαρα στα μάτια της, κολλητέ. Τριανταεννιά και εννιά...
- Σαρανταοκτώ !
- Μαλάκας είσαι ρε ; Βαλτό σε βρήκαμε στη κάψα μας ;
- Θες ένα παγωτό να χαλαρώσεις ; Γιατί δεν της μιλάς ;
- Τι να της πω ρε γκαγκάριν ;
- Γιατί δεν πίνει τη μπύρα της.
- Λες ;
- Δοκίμασε.
- Γιατί δεν πίνετε τη μπύρα σας ;
- Σου έχουν μιλήσει γιά το ρέικι ;
- Όχι, τι είναι αυτό ;
Τό Ρέϊκι σαν μέθοδος φυσικής θεραπείας, ήταν γνωστό από την αρχαιότητα, αλλά η γνώση  αυτή είχε, με την πάροδο των αιώνων ξεχαστεί. Ωσπου στά τέλη του 19ου ή κα τις αρχές του 20ου ένας Ιάπωνας, ο Μικάο Ουσούϊ, ψάχνοντας γι' αυτή τη χαμένη γνώση και τον τρόπο χρήσης της από τούς ανθρώπους, κάνοντας ένα πολύχρονο και κοπιαστικό ταξίδι σε δύση και ανατολή, την επανέφερε σε ισχύ και μας την παρέδωσε μέσα από προφορική διδασκαλία, η οποία, μέχρι σήμερα, από δάσκαλο σε δάσκαλο περνάει σε όλους εκείνους που σαν μαθητές ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν και ν' ακολουθήσουν αυτόν τόν δρόμο
- Ωχ. Ψήνομαι από τον πυρετό...
- Να προσθέσω το κατίτίς μου. Το ρέικι χρησιμοποιείται πια και σε νοσοκομεία στην Ευρώπη και την Αμερική. Μία από τις χρήσεις, η ανακούφιση του πόνου των καρκινοπαθών σε τελευταίο στάδιο. Το ωραίο με το ρέικι είναι ότι οι θεραπευτές δεν κρατούν την γνώση τους για τον εαυτό τους. Από τη στιγμή που κάποιος θέλει να πάρει βαθμό, μπορεί να το κάνει για να θεραπεύει τον εαυτό του και τους άλλους. Οι μυήσεις είναι απλές. Δεν χρειάζεται να αποδεχτείς καμία φιλοσοφία ή αρχή.
- Δεν έχω καρκίνο κοπέλλα μου, πιές την μπύρα σου να δροσιστώ λίγο...
- Οπως λέει μια φίλη και δασκάλα, το ρέϊκι είναι σαν το νερό πού περνάει μέσα από το λάστιχο του κήπου. εμείς είμαστε το λάστιχο. Δεν υπάρχει κριτική, δεν υπάρχει διάκριση, δεν υπάρχει προσωπική θέση, δεν υπάρχει απόρριψη. όλα και όλοι στον χώρο του ρέϊκι είναι αποδεκτά. Με τα ό,τι του ο καθένας. Και η ενέργεια σου δείχνει τον δρόμο της ταπεινότητας και την απομάκρυνση από τον δρόμο της χωριστικότητας, πού δημιουργεί το εγώ.
- Πλάκα μου κάνεις, τι λάστιχα του κήπου, καίγομαι, πιές τη μπύρα σου να δροσιστώ και γω λιγουλάκι
- Μα πως γίνεται αυτό ;
- Είμαι ταυτισμένος μαζί σου κοπέλλα μου, εξαρτώμαι ομοιοπαθητικά απ’ τη δίψα σου
- Τι μου θύμισες τώρα ! Την πρόταση μιας φίλης μου :
«Ποτέ δεν κατάλαβα τί ακριβώς είναι το ρέικι, και πώς ακριβώς να το εξηγήσω στους άλλους. Δεν μ' αρέσουν οι μαγγανίες και τα ζώδια. Το ρέικι όμως δεν είναι αυτό. Δεν είναι αυθυποβολή, είναι κάτι ΑΠΤΟ. Κι επειδή όπως είπα και πιο πάνω τα πολλά λόγια δεν λένε τίποτα προκαλώ τους άπιστους Θωμάδες με αντάλλαγμα ένα μπουκάλι μπύρα, να έρθουν σε μένα για μία συνεδρία. Κανείς δεν έχει να χάσει τίποτα. Πιθανόν μετά απλά να χαμογελάτε και να μην μπορείτε να το εξηγήσετε»
- Ε πιές την και θα σου πάρω άλλη !
Την ήπιε.
Επιτέλους !
Η θερμοκρασία μου επανήλθε στα κανονικά της επίπεδα. Τριαντα έξη και έξη...
- Μη πεις σαρανταδύο. Θα σε πνίξω.
- Δεν μίλησα, κολλητέ !
Την κοίταζα τώρα πιο κουλ. Ισως να ήταν το τυχαίο άγγιγμά της αλλά αισθανόμουνα περίεργα μέσα μου. Τα χαρακτηριστικά της δεν μου προκαλούσαν πια πόθο και έξαψη, το μακιγιάζ της δεν έδενε αρμονικά με το δέρμα της. Είχε αλλάξει και πόδι στο σταυροπόδι της, όλα έχουν τη σημασία τους όταν τα κοιτάς ψύχραιμα. Σκέφτηκα πως το ρέικι μεταδίδεται με ένα απλό άγγιγμα. Και ίσως πράγματι όλα να τα θεραπεύει.

Τα εδάφια με μπλε πλάγια γράμματα είναι από σχετική ανάρτηση στη lifo

Κυριακή 13 Ιουλίου 2008

;?;?; ΜΗΜΕΙΟ ;?;?;


Μ(ν)ημείο Ανακύκλωσης (!)

Χημείο Ανακύκλωσης (;)

Σημείο Ανακύκλωσης, συγχαρητήρια το βρήκατε !!

Το Σ έπεσε, το σίγμα που στη σημειολογία των γραμμάτων συμβολίζει τον φαλλό (όπως το άλφα την αγελάδα).
Λέτε να το ανακυκλώσουν ; Να του δώσουν βιάγκρα νάρθει στη θέση του ;

Μήπως καλύτερα Μημείο ;
Να μας θυμίζουν την ανακυκλωμένη Μιμή και τον αιωνίως ανακυκλώνοντα τις μπούρδες του Μίμη (μπρρρρ)

ΜΗ πως ...ΜΗ...ΜΕΙΟ(ν) να μας υπενθυμίζει ότι το μηχάνημα σπανίως λειτουργεί ; Ολα δικά σας τα θέλετε. Ο Δήμαρχος το τοποθέτησε. Δεν σας φτάνει ; Αχάριστοι !

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Διαδικτυακά θλιμμένα




Σαν βρεθείς χαμένος στο πλήθος
και μπερδεμένος στο διαδίκτυο
μάζεψε τα κουρέλια σου
και βρες ένα σάϊτ- καλό είναι και τούτο δω

Κρύψε καλά τις αδυναμίες σου
διάλεξε το νικ που σου ταιριάζει
καλύτερα ίσως τ' όνομά σου
κανείς δεν θα το πάρει σοβαρά

Μή φανερώσεις τη ψυχή σου
γεύμα λουκούλειο προσφέρεις
σε πεινασμένους γι' ανθρωποθυσίες
και τελετές αιμοποσίας

Πιάσε το μετερίζι σου
και όλους γύρω κοίτα
κάπου τους έχεις ξαναδεί
μ' άλλο νικ, με άλλο στυλ, πάντα οι ίδιοι

Πάντα υπάρχει Κασσιανή
και πρόθυμη μαζί σου ν'αμαρτήσει
μα στο κελλί της άλλος δεν χωρά
το ενδιαφέρον σου την τρέφει

Και η Μελίντα πάντα εκει
βασίλισσα του πλήθους...
χωρίς την θέλησή της, φυσικά...
πως τά' φερε η τύχη...

Παντού το ίδιο υλικό
με συνθεσάϊζερ ραμμένο
διλλήματα πιεστικά
μαζί μου ή με τους άλλους

Αν το καινούργιο πας να πεις
αστυνομία φέρνουν
και στα καινά δαιμόνια
το έψιλον προβάρουν

καθένας μία πινελιά
και τ' άγγελου η εικόνα
παίρνει μορφή φαντάσματος,
την τέχνη τους την ξέρουν

Ξεκίνα με καλό κρασί
κι' ύστερα δώσ'τους ξύδια
σκληρό είναι το παιχνίδι τους
κι' η γεύση τους καμένη

Κι' αν το παιχνίδι βαρεθείς
καιρός γιά να την κάνεις
καν΄το μεγάλο χτύπημα
κάν'το κι' ας είναι μπλόφα

Μη φοβηθείς κι' απάντηση
δεν πρόκειται να πάρεις
την πέτρα δεν την συγκρατεί
το δίκτυ της αράχνης

Νομίζω είχες αρκετά
το έργο ξαναρχίζει
τι να το δεις στην αίθουσα
τι μόνος σου στο σπίτι

 Δημοσιεύθηκε στο www.logokipos.gr στις 4/8/2008 και σχολιάσθηκε :

από Nikareti (aftokaitoallo@gmail.com) στις Δευτέρα, Αύγουστος 04 @ 15:50:28 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη | Journal)
είχες ή είδες στην τελευταία στροφή;

όπως το λες, ένα διαδικτυακό σοφό ναι μεν αλλά αρκετά θλιμμένο ποίημα, θέλω να πιστεύω πως υπάρχει και η ευχάριστη πλευρά και πως εδώ βρίσκεις ακριβώς αυτή την πλευρά του.
από gpoint (gpointofview@gmail.com) στις Δευτέρα, Αύγουστος 04 @ 16:20:52 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη )
Eλπίζω ο χώρος να μου δείξει την ευχάριστη πλευρά του διαδίκτυου.
Είχα, επηρεασμένος από το ντυλανικό I had enough
από tsiailisworld στις Τετάρτη, Αύγουστος 06 @ 05:37:19 EEST
(Πληροφορίες Χρήστη )
πολύ ωραίο, ως απολαυστικό!!! θελει βεβαίως τις διορθώσεις του, αλλά φαίνεται πως είναι πρώτη γραφή κι αυτό το κάνει πιο σημαντικό ως δείγμα
 


 


 
  

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Μιά βραδιά στη μπάρα

Ερασιτέχνης μπάρμαν σε γεμάτο κέντρο. Γιά μιά βραδιά. Ο καλύτερος τρόπος να μη νοιώθεις μόνος, όλοι σου μιλάνε, όλοι κάτι σου ζητάνε, κρίνεις, ξεχωρίζεις χαρακτήρες, χαμογελάς και γλυκομιλάς κατά βούληση, σ’ άλλους δεν θες, δεν προλαβαίνεις ν’ απαντήσεις, τυπικά εξυπηρετείς. Το βάρος της δουλειάς όλα τα αθωώνει.
Κόσμος πάει κι’ έρχεται. Και ξανάρχεται. Ζητάνε ότι έχει κι’ ότι δεν έχει, ίδια με τις σχέσεις των ανθρώπων. Ζήτησες ούζο. Δεν είχε. Μα ούζο πίνουμε, πως βρέθηκε ; απόρησες. Κι’ εγώ απόρησα. Θα τόφερε η παρέα σου, είπα και σε κοίταξα.
Μετά ο μπάρμαν θυμήθηκε το θαμώνα. Θάθελα και γω ένα ποτηράκι. Δεν είχες πρόβλημα ν’ αλλάξουμε τους ρόλους μας. Θα σου φέρω ένα ποτηράκι, έχει ακόμη λίγο στο τραπέζι.
Μπέρδεψες το ούζο με το τσίπουρο, χωρίς νερό και πάγο, συμβαίνει. Ευλογία. Αν τα είχες ξεκαθαρισμένα δεν θα ‘χα την ευκαιρία να μου προσφέρεις τσίπουρο και οπτασίες. Ούτε υπόσχεση γιά ούζο κι’ επανεμφάνιση. Επινες τσίπουρο, διάφανο σαν τη σκέψη σου κι’ ήταν νερουλιασμένο το μυαλό μου, θολό σαν νερωμένο ούζο. Δεν ενοχλήθηκες, δεν κόλλησες εκεί, ότι κι’αν πίνουμε με ούζο μοιάζει. Μύρισες τ’ άρωμά του, νοστάλγησες τη γεύση του.
Πλωμάρι Μυτιλήνης.
Επινες τσίπουρο με την παρέα σου. Σε ξαναείδα. Εμείς θα πιούμε ένα ουζάκι είτε στη γη μαζί, είτε μονάχος στα όνειρά μου.