Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Σκληρή και δύσκολη η ψαρική η τέχνη


Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν η γλώσσα των ψαράδων στην παραλία του Μοσχάτου όπως έχει καταγραφεί στα διηγήματα του Τ. Τσέλου. Το γλωσσάρι στο τέλος βοηθά την καλύτερη κατανόηση του κειμένου.

Την τράτα κάποτ’ έσερνε, τσούρμο του κάπτα Ζέππου
πέρα στον Αγιο Κοσμά, όπου είχε αμμοφυκιάδες


Καλάρανε κι’ εζώνανε μίλι απ ΄τ’ ακροθαλάσσι

και δώστου ντούκες φτιάχνανε με τα μακριά σχοινιά τους


Και σαν ο σάκκος έφτανε βαρύς στην παραλία

μετράγανε τον κόπο τους- ανθρώπινο χαΐρι

Μέσα στο σάκκο μένανε μονάχα όσα ψάρια
διόλου δεν ξεστρατίζανε απ’ τον ντορό της τράτας

Δουλεύαν μόνο σε βυθούς απ’ αμμουδιές, απάγκιους
και διόλου δεν πλησίαζαν όπου ήτανε τροκάδες


Μετά οι τρισκατάρατοι σκαρφίσθηκαν μασίνι

και με την μηχανότρατα βυθούς πολλούς πληγώσαν


Βγάλαν το ψάρι απ’ τις φωλιές, τα τσέμπαλα τσακίσαν

και τόπους προαιώνιους για πάντα καταστρέψαν

Σημάδια σταύρωνε ο ψαράς στον τόπο νάναι απίκο,

ξέρα που πάντα βάσταγε πολύ και πρώτο ψάρι


Το δίχτυ ρίχνει αποβραδύς και την αυγή καλάρει

μην τύχει ψάρι και διαβεί και μπλέξει στα μανά του


Αλλά η τράτα πέρασε νύχτα, έξω απ’ το νόμο

με βίτζια αυτοκινούμενα και μεταξένιο σάκκο

και τον βυθόν εσκούπισεν από γαρίδες, ψάρια.


Τα δίχτυα του σμπαράλιασε, σαν σφικταγκαλιαστήκαν

οι τσαμαδούρες μείνανε και λίγα μέτρα δίχτυ
κουρελιασμένο κρέμεται από τις δυο τις άκρες


Κι’ έμειν’ ο γέρος ο ψαράς με την βρισιά στο στόμα.

Τα δίχτυα του χαλάσανε και το ψωμί του πήραν



Γλωσσάρι

τσούρμο = ομάδα ανθρώπων
καλάρω = η διαδικασία, ρίξιμο και σήκωμα των διχτυών
ντούκες = σωροί από τυλιγμένο σχοινί

χαΐρι = προκοπή

ντορός = χάραγμα πορείας

απάγκιος = ήρεμος, ομαλός
τροκάδα = κομμάτι βυθού με πέτρες, φυτά, σκουλήκια που βαστάει ψάρι

σκαρφίζομαι = εφευρίσκω
μασίνι = μηχάνημα

τσέμπαλα = βυθός με κόκκινα κοράλλια

τόπος = μέρος που κρατάει ψάρι

απίκο = ακριβώς πάνω από τον τόπο

ξέρα = τόπος με καλά ψάρια
μανά = μέρος του διχτυού
βίτζι = γερανός

σμπαραλιάζω = καταστρέφω

τσαμαδούρες = επιπλέουσες σημαδούρες

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Τα ιερά και τα όσια


Ενα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη... (Ξαρχάκος)



Εχω αρκετά πράματα που είναι ιερά και άλλα τόσα που είναι όσια δηλαδή ιερά βήτα κατηγορίας ή άγουρα άγια αφού ο όσιος αγιάζει μετά από 20, 30, 40 χρόνια δεν θυμάμαι ακριβώς, κάποιος θα το ξέρει - βαριέμαι να ψάχνω ή να ρωτάω την Ιερά Σύνοδο, αρμόδια επί των αγιοποιήσεων.
Οχι άγια δεν έχω, όλα κι' όλα !
Δύσκολο όμως είναι να πετύχεις κάτι που να είναι συγχρόνως ιερό και όσιο. Το μόνο πράγμα που ήξερα έως τώρα ιερό και όσιο συγχρόνως ήταν μια γκόμενα την οποία παράτησα ή με παράτησε εδώ και πολλά χρόνια- που να θυμάμαι πότε, ούτε το όνομά της δεν θυμάμαι. Από τότε όλοι μου λένε ότι δεν έχω ούτε ιερό ούτε όσιο και είναι πλέον θέμα γραμματικής να τους εξηγώ ότι έχω ιερά (όπως παραδείγματος χάριν ο ΠΑΟΚ ) και όσια όπως ο φίλος μου ο Λουκάς, από ένα χωριό της Βοιωτίας που μου διαφεύγει το όνομα του αλλά έχει μια ξακουστή (βυζαντινή) μονή, μόνο που κανένα ιερό δεν είναι ταυτόχρονα όσιο και τούμπαλιν όπως εκείνη η γκομενίτσα που σας έλεγα, θα το θυμηθώ το όνομά της, που θα μου πάει !
Τώρα θα μου πείτε πως και μούρθε να τα γράψω όλα αυτά...να...για ιερά και όσια συγχρόνως έψαχνα και ο ιερός ο βράχος της Ακρόπολης πρέπει να είναι η αιτία. Οπως τον κοιτάζω μου θυμίζει κείνη την γκομενίτσα που λέγαμε, την παλιά και ξεχασμένη ιστορία που δεν θυμάμαι ούτε το όνομά της. Κάπως έτσι στον χώρο της Ακρόπολης τα μνημεία έχουνε χάσει τα ονόματά τους, τους βάλανε αυθαίρετα άλλα ονόματα -πιασσάρικα, τουριστικά μερικές φορές- ίσως γι' αυτό ποτέ κανείς δεν είπε άγιο τον βράχο της Ακρόπολης. Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει με τις ξεχασμένες γκόμενες ; Η τάδε η έτσι την λέγαμε στην αρχή, η αλλιώς στην συνέχεια και καταλήγουμε στο η γλυκο... συμπληρώνουμε ανάλογως προσόντων και αν θυμηθούμε το όνομά της ανακαλύπτουμε πόσο ταιριαστό ήταν με κάποιο σημείο του σώματος της ή κάποιο εσώρουχό της αν τυγχάνουμε φετιχιστές. Αλλά μη μου πείτε πως ο βράχος δεν είναι συγχρόνως και όσιος με τόσα που έχει τραβήξει. Κάθε πικραμένος βλέπει εκεί ότι θέλει, άλλος το σύμβολο της ανθρωπότητας, άλλος γεωμετρία, άλλος αρμονία, άλλος εγκατάλειψη από ανθρώπους, άλλος την εγκατάλειψη των ανθρώπων. Σαν το παλιό το γκομενάκι που δεν θυμόμαστε αν μας άφησε ή το σουτάραμε εκεί στην άκρη του γκρεμού της Μαίρης και του Μιμίκου ή μήπως πέσαμε μαζί ; Βρε πως την λέγανε, πως την λέγανε, θα το θυμηθώ, που θα μου πάει...
Στον βράχο της Ακρόπολης άλλος βλέπει τους σύγχρονους, τουρίστες και ντόπιους, αλλος οραματίζεται τους Αθηναίους της χρυσής του Περικλέους εποχής κι' άλλος τον Μοροζίνη να την καταστρέφει, γεγονός που πλέον αμφισσβητείται έντονα από τους ιστορικούς, πάλι ίδια κι' απαράλλακτα με το γκομενάκι σαν βυθιζόμασταν στα μάτια του. Πότε το βλέπαμε σαν ορεκτικό, πότε σκαλί για την επόμενη γκόμενα και πότε αρνιόμαστε να πάρουμε την ευθύνη σαν στράβωναν τα πράγματα. Δεν είχε γίνει ακόμα το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, ούτε είχαν νομιμοποιηθεί οι εκτρώσεις, υπήρχε πολιτισμός αλλά δεν είχε "εκσυγχρονισθεί" ακόμη όπως σήμερα. Είναι και κείνο το κτίριο πιο δίπλα από τον Παρθενώνα, σαν βεσπασιανή έγραψε ο μακαρίτης ο Πετρόπουλος και έφυγε στο Παρίσι. Το γκομενάκι δεν μάθαμε ποτέ μας που πήγε, ξέραμε όμως τα ονόματα από τα τοπ μοντέλλα που φωτογραφιζότουσαν στον βράχο τον ιερό, μόνο εμείς -οι γνώστες- τον βλέπαμε και όσιο συγχρόνως, ήταν το πλεονέκτημά μας και μαζί η αιτία της συμφοράς μας, η αιτία της διαφορετικότητας μας.

Νοιώσαμε μέσα μας ένα κενό κι' υστερα όλα χάθηκαν σαν το άγαλμα της Αθηνάς μέσα απ' το ναό.
Αθηνά...όχι δεν το λέγανε έτσι το γκομενάκι...Θα το θυμηθώ...ίσως...σαν τα κενά της μνήμης μας χάθηκε τ' άγαλμα...ίσως...Ισις...

I married Isis on the fifth day of May... (Dylan)

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Τα πράσινα χρόνια

.
Oh de' verd' anni miei

(G. Verdi, Ernani, atto III, libretto F.M. PIave 1844, storia di V. Hugo)

http://www.youtube.com/watch?v=Nl6lGhdGQas



Χρόνια της άγουρης της νιότης
Ή μήπως ήταν άγουρα τα χρόνια ;

Πράσινα ήσαν
Πράσινα και καταστροφικά
για όσους επάνω τους σταθήκαν κι’ επενδύσαν

Της άγνοιας τα ψέματα
Ή μήπως ήταν η των ψεμάτων άγνοια ;

Τι χρώμα έχει η άγνοια
Τι χρώμα έχει το ψέμα ;

Κανένας δεν το ξέρει, μόνο το πράσινο της νιότης ξεχωρίζουν
Αγουρο κι’ άγριο μαζί
και τόσα υποσχόμενο


Ψέματα

Νιάτα και ψέματα

Αιώνια δεν είσαστε και πίσω δεν γυρνάτε


.

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Πλάσματα της θάλασσας


Ναι, το ξέρω.
Δεν είναι σωστό να το λέμε χελιδονόψαρο αλλά έτσι έχει επικρατήσει να ονομάζουμε αυτό το είδος καπονιού με τα πολύ μεγάλα πτερύγια. Εξ άλλου τα χρώματά του, καφέ και κόκκινο έξω απ' το νερό δείχνουν πατόψαρο, τα ψάρια της επιφάνειας είναι γαλαζιοασημένια, τα χρώματα πάντοτε προσαρμόζονται στο περιβάλλον του ζώου. Μέσα στο νερό πολλά ψάρια έχουν γαλάζια στίγματα που εξαφανίζονται μόλις το ψάρι έρθει σε επαφή με τον αέρα.
Το πραγματικό χελιδονόψαρο μοιάζει σε σαρδέλλα με φτερά, πετάει έξω από το νερό όταν το κυνηγάνε αλλά δεν έχει την ομορφιά του καπονιού και δεν απαντάται στα δικά μας νερά σε αντίθεση με το ψάρι που ονομάζουμε λανθασμένα χελιδονόψαρο. Η βασικη διαφορά από το καπόνι - εκτός από τα μεγαλύτερα πτερύγια - είναι το πολύ χοντρό και σκληρό δέρμα του, λέπια δεν υπάρχουν.

Δεν χρησιμοποιώ ψαροντούφεκο, με απωθεί η ιδέα. Αντίθετα προσαρμόζω ένα τρίδοντο καμάκι σ' ένα σκουπόξυλο για το κυνήγι των χταποδιών. Με το ίδιο "όπλο" έχω κτυπήσει και κάποια ψάρια νοιώθοντας την χαρά της απρόσμενης επιτυχίας λόγω μιας πολύ γρήγορης ή πολύ πονηρής κίνησης, καμμία σχέση με την εν ψυχρώ δολοφονία του ψαροντούφεκου. Συνήθως είναι ψάρια που "κάθονται" καμουφλαρισμένα στον βυθό, γλώσσες, λύχνοι, σκορπιοί και...χελιδονόψαρα.


Πριν λίγες μέρες όμως κτύπησα ένα ψάρι "στο φτερό". Δεν το είχα ξαναδεί, ειχε τροπική εμφάνιση, κάποιοι είπαν ότι το λένε γουρουνόψαρο. Τέλος πάντων και εδώ με εντυπωσίασε εκτός από το σχήμα του, το πολύ σκληρό και χωρίς λέπια δέρμα του.

Βέβαια ένα τέτοιο ψάρι δεν μπορεί να σε εμπνεύσει αλλά τη επόμενη μερα η τύχη μου έφερε μπροστά μου ένα "χελιδονόψαρο". Επίσης η τύχη κανόνισε να ζαλιστεί από το κτύπημα και να μου δώσει την ευκαιρία να το αποθανατίσω ζωντανό με το κινητό μου.


Η μαγεία των χρωμάτων του όταν άπλωνε τα φτερά του με συνεπήρε. Ταξίδευα όπως δεν το έχω κάνει ποτέ μπροστά σε ένα πίνακα ή μια φωτογραφία, είμαι και λίγο δυσλεκτικός στις εικόνες, με συγκινεί όμως αφάνταστα η φυσική ομορφιά λόγω της κίνησης ή της αίσθησης προς κίνηση που μου δίνει κάτι ζωντανό, κάτι το οποίο δεν μπορώ να αντιληφθώ αποθανατισμένο.

Και εντελώς περίεργα, εκεί στην ερημική παραλία, το βλέμμα μου στα πολύχρωμα πτερύγια οδήγησε το μυαλό μου εκεί που ίσως θάθελα να ήμουν μέλος, σε κάποιες εικόνες από προηγούμενες μέρες, ένα καΐκι-θέατρο με μιά αταξία σαν αυτή που λατρεύω και με ρυθμούς έξω απ' την σκληράδα της κοινωνίας. Μιά πολυσυλλεκτική και πολυεθνική ομάδα με την χαλαρή καθοδήγηση του "κυβερνήτη" να ετοιμάζει μιά οπτικοακουστική παράσταση, τι σημασία θα είχε το θέμα της παράστασης μπροστά σ' αυτή τη γενναιόδωρη προσπάθεια.
Εικόνες από μια μικρή κοπέλλα που έραβε τα "κοστούμια" των ηθοποιών, πιο πέρα μπρατσωμένοι άντρες μοντάρανε τα πανιά του ιστιοφόρου, κάποια έκανε πρόβα στα ακροβατικά του σαλτιμπάγκου. Διακεκομένες μουσικές "ατάκες" πολύ δυνατά δοκίμαζαν την αντοχή των μεγαφώνων όπως τα χρώματα του ψαριού δοκίμαζαν τα όρια του οπτικού μου φάσματος.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε ονειροπολώντας όταν συνειδητοποίησα πως κάτι είχε αλλάξει, κάτι είχε γίνει περισσότερο στατικό ακόμα και τα χρώματα γίνανε μεν πιο έντονα αλλά λιγότερο πειστικά, ίσως χάθηκε η μαγεία της εναλλαγής τους σαν παγιώθηκε μιά κατάσταση.

Το ψάρι ψόφησε. Τώρα πιά δεν άνοιγε τα φτερά του έπρεπε να τα ανοίξω εγώ με το χέρι και έλειπε πλέον η χάρη της κίνησης, αυτή που αιχμαλωτίζει η τέχνη- διαίσθηση του φωτογράφου. Τώρα πια φάνταζε σαν φαγητό, κάνει καλή ψαρόσουπα.
Ολα τα ωραία πράγματα τελειώνουν κάποτε, έχει σημασία να αφήνουνε στο τέλος μια ωραία γεύση. Εδώ...κυριολεκτώ.

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Αριστοτέλους πολιτικά - να γιατί δεν θα ψηφίσω


Επ' ευκαιρία των ευροεκλογών και του ερωτήματος της αποχής, του κατακτημένου με αίμα (;) δικαιώματος ψήφου και των προεξεχόντων - δια βοής εκλεγμένων εις τα συνέδρια - αρχηγών των μεγάλων κομμάτων αφ' ενός και των αυτοχρησθέντων αρχηγών κ.κ. Τρεμόπουλου και Λεβέντη αφ' ετέρου...



" Τρεις εισίν αι ορθαί πολιτείαι (πολιτεύματα) : βασιλεία, αριστοκρατία, πολιτεία (*)

και τρεις αι παρεκβατικαί : τυρρανίς, ολιγαρχία, δημοκρατία



(*) Πολιτεία νοείται μίξις τις ολιγαρχίας και δημοκρατίας

Παρεκβατικά είναι τα πολιτεύματα καθ' α πάντες οι ίσοι μετέχουν πάντων εξ ίσου ή πάντων ανίσων οι καθ' ένα μόνον αγαθόν άνισοι "



( Αριστοτέλους Πολιτικά, μετάφραση, σημειώσεις Π. Λεκατσά , εκδ. Ιωαν. Ζαχαρόπουλου, Αθήνα 1939 )



Την πρωίαν της Κυριακής, όπως εκάστης Κυριακής, εκτός της θαλασσίας κολυμβήσεως, η ενασχόλησις (πολύωρος) μετά του ευγενούς αθλήματος της αλιείας, ιχθύων τε και αντικειμένων ερωτικού πάθους, παρα θιν' αλός ηλιοθεραπευομένων, υπερτερεί της ικανοποιήσεως εκ του γεγονότος ότι ετελέσθη το υμέτερον καθήκον και του "θριάμβου" της υμετέρας εκλογικής επιλογής.

Εξαιρέσεις : Αι υετώδεις Κυριακαί (άμα βρέχει καλοκαιριάτικα, ε, τότε αφού δεν πάτε για ψάρεμα, να πάτε να ψηφίσετε ), αι μητέρες κομμάτων και αι παρωχημένων αντιλήψεων- πλην όμως "προοδευτικαί" - κυρίαι της αγνής επαρχίας.



http://www.youtube.com/watch?v=za4Ntj-Vn0k

Ελεύθερη μετάφραση



Η ιστορία ενός γεράκου που ψάρευε σε μιά παραλία ένα απόγευμα με μάτια κλειστά σαν ναρκωμένος κι' ένα πλατύ χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του.

Ξάφνου έρχεται απ' την μεριά του ήλιου στην παραλία κάποιος με τρομαγμένα από την περιπέτεια και μεγάλα σαν του μωρού μάτια και του λέει :

"Δος μου ψωμί, πεινάω και δεν έχω ώρα γιά χάσιμο, δος μου κρασί, διψάω και είμαι φονιάς"

Ο γεράκος δεν βλέπει πέρα απ' τη μύτη του και χωρίς τον ήλιο απέναντι αλλά πάντα κερνάει κρασί και μοιράζεται το ψωμί του μ' όποιον δηλώνει ότι πεινάει ή διψάει

Στα μάτια του ψαρά πάλι ο ήλιος κι' ο φονιάς να εξαφανίζεται κόντρα στον άνεμο, πίσω απ΄την πλάτη του γεράκου όπως σκορπίζουν τα σύντομα απριλιάτικα απογεύματα και όσο γρήγορα γίνονται πόνοι οι αναμνήσεις

Εμφανίζονται δυο έφιπποι οπλισμένοι χωροφύλακες και ρωτάνε τον γεράκο αν είδε να περνά από εκεί ένας δολοφόνος.

Μα ο γεράκος ψαρεύει με μάτια κλειστά σαν ναρκωμένος κι' ένα χαμόγελο πλατύ σαν χαρακιά, μόνιμα στο πρόσωπό του...


Il Pescatore (Fabrizio di Andre)


All'ombra dell'ultimo sole

s'era assopito un pescatore

e aveva un solco lungo il viso

come una specie di sorriso


Venne alla spiaggia un assassino

due occhi grandi da bambino

due occhi enormi di paura

eran gli specchi di un'avventura



E chiese al vecchio: "Dammi il pane

ho poco tempo e troppa fame"

e chiese al vecchio: "Dammi il vino

ho sete e sono un assassino"





Gli occhi dischiuse il vecchio al giorno

non si guardò neppure intorno

ma versò il vino e spezzò il pane

per chi diceva ho sete e ho fame



E fu il calore d'un momento

poi via di nuovo verso il vento

davanti agli occhi ancora il sole

dietro alle spalle un pescatore



Dietro alle spalle un pescatore

e la memoria è già dolore

è già il rimpianto di un aprile

giocato all'ombra di un cortile



Vennero in sella due gendarmi

vennero in sella con le armi

chiesero al vecchio se lì vicino

fosse passato un assassino



Ma all'ombra dell'ultimo sole

s'era assopito il pescatore

e aveva un solco lungo il viso

come una specie di sorriso

e aveva un solco lungo il viso

come una specie di sorriso