Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Πρόβα Τζενεράλε ;





Και να, αδερφέ μου, που φτάσαμε στην κορυφή της Σουπερ Λίγκας.
Εστω και για 24 ώρες
Καταλαβαινόμαστε τώρα.
Δεν χρειάζονται περσότερα !
Το δικαίωμα στο όνειρο έχει ήδη πραγματοποιηθεί,
δείτε την βαθμολογία όπως ισχύει μέχρι αύριο το βράδυ.


       ομάδα                         βαθμοί  αγώνες


1. ΠΑΟΚ 53    24
2. ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 52    23
3. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 50    23
4. ΑΕΚ 42      24
5. ΑΡΗΣ 35    23
6. ΚΑΒΑΛΑ 33    23
7. ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ 31    23
8. ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ 30    24
9. ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ 29    24
10. ΗΡΑΚΛΗΣ 28    24
11. ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ 28    23
12. SKODA ΞΑΝΘΗ 25    24
13. ΛΑΡΙΣΑ 24    23
14. ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ 21    23
15. ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ 21    23
16. ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟΣ 12    23























































































































































Μέχρι τότε η Breeze κι' εγώ κοιμόμαστε ήσυχοι !































































































































 


























































Ω.ω ώ, φέρτε τον γιατρό...























































































































































































































Ποιητές του διαδικτύου ( και των τοίχων)


Οι ποιητές του διαδικτύου
κρύβονται πίσω από μια οθόνη
θυμίζουν όμορφα πουλιά
με πλουμιστά, χρυσά φτερά

μα από κάτω τρεμοπαίζει
αδύνατος ο σκελετός
είναι που λείπει το ίδιον βάρος
κι' ο οίστρος, ο ποιητικός

Μέσα στου ίντερνετ το χάος
μπορούν αν θέλουν να κρυφτούν
όταν θα δουν πως δεν τους παίρνει
γρήγορα να εξαφανισθούν

Αλλάζουν στέκια μ' ευκολία
συνήθειες, χαιρετισμούς
φροντίζουν πάντα ν' ανταλλάσσουν
ανούσιους σχολιασμούς

Οπου κι αν πάνε κουβαλάνε
σε στίχους όλο τους το βιός
μα και τα σφόλια και τα σχόλια
που αναμασάνε κυκλικώς

Κάθε που αλλάζουν μετερίζι
ανατριχιάζει ο Παρνασσός
μετά ακολουθούν οι "φίλοι"
όπως στα δράματα ο χορός

Στροφή και στάση, αντιστροφή
σύγχρονη κολοτούμπα
ποιήματα και σχόλια
ηχούν σαν "ντάμπα, ντούμπα"

η φωτό είναι άσχετη με το θέμα, απλά δεν άντεχα άλλο την γκρίνια της ότι μονοπολώ το διαδίκτυο

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Ποιός να το φανταζότανε...

.

Τις δεκαετίες του 50, του 60, του 70, ίσως και αργότερα ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι θα υπήρχε το διαδίκτυο όπου θα μπορούσες να ψάξεις τα πάντα ή ακόμη και το γιουτιούμπ όπου θα μπορούσες να βρείς όποιο μουσικό άκουσμα ήθελες. Η ανταπόκριση του κόσμου στην δημοσιοποίηση είναι τέτοια που δεν υπάρχει σχεδόν καμμία πληροφορία που να μην έχει δημοσιευθεί και σχεδόν κανένα τραγούδι που να μην έχει ανεβεί.
Ετσι κάποιες φήμες περί ανατολικής προέλευσης κάποιων τραγουδιών επαληθεύονται δυστυχώς από ινδικές ταινίες του 50 με την  Ναργκίς όπως το αυτή η νύχτα μένει (που θάμαστε μαζί, αλλά σαν συνθέτης εμφανίζεται ο Στέλιος Καζαντζίδης !) ή το δεν με πόνεσε κανείς (μάλλον άλλοι πόνεσαν από την ταξινόμησή του σαν...παραδοσιακό με στίχους του Μπάμπη Μπακάλη).
 (Πηγή αυτών των βίντεο το μπλογκ του Σαραντάκου)

Τον καιρό της χούντας κυκλοφορούσαν απαγορευμένοι δίσκοι και κασσέτες. Σε μια  κασσέττα που "έξυνε" γιατί ήταν αντιγραφή της αντιγραφής από μέτρια μηχανήματα της εποχής, πρωτάκουσα και αντέγραψα και γώ τα τραγούδια του αγώνα. Και κάπως έτσι έφτασαν σε μένα δύο δίσκοι το "Etat de siege" (κατάσταση πολιορκίας) και το " Le soleil et le temps - Epiphanie Averoff" με τις συγκλονιστικές φωνές των Yves Montand  και Georges Wilson να απαγγέλουν- μεταφράζουν  Σεφέρη στα γαλλικά.


Τα χρόνια πέρασαν, η χούντα έπεσε, οι δίσκοι πια δεν είχαν λόγους να παραμένουνε κρυμμένοι, κυκλοφόρησαν και οι ελληνικές εκδοχές τους, ο Θεοδωράκης δεν ήταν πλέον απαγορευμένος αλλά σε μένα ηχούσαν πάντα σαν " Επιφανί Αβερόφ" και "Ετά ντε σιέζ" τα τραγούδια τους, τα πρώτα ακούσματα πολύ δύσκολα αντικαθίστανται από τα κατοπινά.
Αργότερα, το 76 έφτασε στα χέρια ενός φίλου ένας άλλος "απαγορευμένος" δίσκος, όχι από την ελληνική κυβέρνηση αλλά από την χούντα της Χιλής. Ηταν ένας δίσκος που είχε εκδοθεί έξω από τα σύνορα της Χιλής με τα αντιστασιακά τραγούδια  του λαού της ενάντια στην χούντα του Πινοσέτ. Από αυτά ξεχώριζε αμέσως το " Gallo rojo", ο κόκκινος κόκκορας αλλά και κάτι μας θύμιζε.

Cuando canta el gallo negro        Σαν τραγουδά ο μαύρος κόκορας
es porque se acaba el día            είναι γιατί τελειώνει η μέρα
cuando canta el gallo negro
es porque se acaba el dia
si cantara el gallo rojο                Εαν τραγουδήσει o κόκκινος κόκορας
otro gallo cantaria                      κι' άλλα κοκόρια θα τραγουδήσουν 
 
Ay, Si es que yo miento
que el cantarque yo canto
lo lleva el viento !!
 
Ay, que desencanto
si se llevara el viento
lo que yo canto
 
                                                                         
Se enkontraron en la arena          Απέναντι στηθήκανε μεσ' ατην αρένα
los dos gallos frente a frente        τα δυό κοκόρια μέτωπο με μέτωπο
se miraron en la arena
los dos gallos frente a frente
el gallo negro era grande            Το μαύρο ήτανε μεγάλο
pero el rojo era valiente               όμως το κόκκινο ήταν θαρραλέο

Se miraron frente a frente           Κοιταχθήκανε κατάματα
y atacó el negro primero             και πρώτο επιτέθηκε το μαύρο
se miraron frente a frente
y atacó el negro primero
el gallo rojo es valiente               το κόκκινο κοκόρι είναι θαρραλέο
pero el negro traicionero        αλλά  το μαύρο είναι ύπουλο και πονηρό

Gallo negro gallo negro             Μαύρε κόκορα σε προειδοποιώ
gallo negro te lo advierto
gallo negro gallo negro
gallo negro te lo advierto
no se rinde un gallo rojo          δεν παραδίνεται ένας κόκκινος κόκορας
solo cuando ya esta muerto  παρά μόνο αν είναι νεκρός
 
no se rinde un gallo rojo
solo cuando ya esta muerto
 
Ακούστε το



Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

 Ααααααϊιιι...γαρύφαλλό μου !

Καλά το θυμηθήκατε. Το βρήκατε !!

To τραγούδι αυτό αν κατάλαβα καλά κάποια σχόλια στο youtube αναφέρεται στον αγώνα των δημοκρατικών εναντίον του Φράνκο και φυσικά αργότερα, προσαρμόστηκε κατάλληλα και στην χιλιανή αντίσταση. Εδώ εμφανίζεται σαν συνθέτης ο Αργύρης Κουνάδης ο οποίος αν δεν με απατά  μνήμη μου διετέλεσε και πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Συνθετών ή κάτι τέτοιο, με αρμοδιότητες συν τοις άλλοις και στην "πατρότητα" των τραγουδιών !!
Τι να πει κανείς πιά ;
Με τα τότε μέσα άντε να βρείς τα πρωτότυπα που συν τοις άλλοις ήταν και απαγορευμένα άρα κυκλοφορούσανε μόνο παράνομα. Φαινότανε σαν το τέλειο έγκλημα, μα οι καιροί αλλάζουν.
Μόνο ο Μ. ΠΑΟΚ απέμεινε αγνός μου φαίνεται...

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Χωρίς (πολλά) λόγια


Οπως είπε και ο Φερνάντο Σάντος με αυτή τη νίκη δεν αλλάζει τίποτε (ακόμη)
αυτή τη νύχτα απλά τραγουδάμε

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Κινηματογράφος

..

Μια ταινία που θυμάμαι είναι το Τελευταίο Βαλς.
Ισως να ξαναπήγαινα σινεμα αν...
(πατήστε τις αλήθειες στο σκοτάδι)


(αλήθειες στο σκοτάδι)





Την τελευταία φορά που πήγα σινεμά
χάϊδευα τα μαλλιά σου.
Μάζεψες πέντε γράμματα
απ' τα πολλά των υποτίτλων
μιά λέξη γιά να φτιάξεις
α-γ-α-π-η

Ποτέ σου δεν την ένοιωσες αλλιώς 


 
Το συγκρότημα λέγεται The Band, η τραγουδίστρια Emmylou Harris,
το τρaγούδι είναι του Robbie Robertson 

She stands on the banks of the mighty Mississippi
Alone in the pale moonlight
Waitin' for a man, a riverboat gambler
Said that he'd return tonight

They used to waltz on the banks of the mighty Mississippi
Lovin' the whole night through
He was a riverboat gambler off to make a killin'
And bring it on back to you

Evangeline Evangeline
Curses the soul of the Mississippi Queen
That pulled her man away

Bayou Sam from South Louisian'
Had gamblin' in his veins
Evangeline from the maritime
Was slowly goin' insane

High on the top of a Hickory Hill
She stands in the lightning and thunder
Down on the river the boat was a sinkin'
She watched that Queen go under

Evangeline Evangeline
Curses the soul of the Mississippi Queen
That pulled her man away

Evangeline Evangeline
Curses the soul of the Mississippi Queen
That pulled her man away

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ούνα ράτσα, ούνα φάτσα ;;

Αυτό  το ...πλυν με τι το έπλυνε άραγε ; Αυτά συμβαίνουνε σε συνοικιακούς δρόμους. Ενω στους μεγάλους, πήρες τους μεγάλους δρόμους ...

Μ' αρέσει το περπάτημα στην Βασιλίσσης Σοφίας. Είναι πολύ φαρδύς δρόμος με άνετα πεζοδρόμια και όχι κραυγαλέα μαγαζιά. Οπως συμβαίνει σε όλους τους δρόμους σχεδόν, η μια μεριά της είναι η "καλή", η εμπορική, αυτή που τραβάει τον περισσότερο και τον καλύτερο κόσμο. Δεν είναι αυτό το κριτήριο μου για το ποιό παζοδρόμιο θα διαλέξω, από μια σύμπτωση όμως αφετηρίας και τερματισμού της διαδρομής μου αυτό ακολουθώ με αποτέλεσμα να διασταυρώνομαι με πολλές καλοβαλμένες νεαρές γυναίκες. Παρατηρώ τις μορφές τους, τις κινήσεις τους, το ντύσιμό τους προσπαθώντας να καταλάβω πως σκέπτονται, πως αισθάνονται, σε ποιό κομμάτι της κοινωνίας μας είναι ενταγμένες.
Υπάρχει μια χρονική υστέρηση στην ελληνική κοινωνία σε "συνήθειες" είτε εργασιακές είτε ακόμα και μόδας σε σχέση με δυό άλλες κοινωνίες που παρακολουθώ την ιταλική και την αμερικάνικη, τουλάχιστον στον τρόπο που προσλαμβάνω εγώ τα πράγματα, της τάξεως των δύο έως τεσσάρων δεκαετιών.Σκεφτείτε απλά πότε αντιμετώπιζαν τις μηδενικές αυξήσεις και τις πιθανές περικοπές μισθών οι Ιταλοί και θα δείτε ότι ήταν την εποχή που οι Ελληνες έπαιρναν ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, για τους πιο νέους). Ομοια το σύγχρονο χειμωνιάτικο ντύσιμο των ελληνίδων μου θυμίζει τον ιταλικό βορά της δεκαετίας του 80, σκούρα χρώματα, καλτσόν, φουλάρι, καπέλλο, έμφαση στην παρουσίαση του προσώπου, "εξαφάνιση" του σώματος μέσα στα ρούχα. Το βρίσκω συμπαθητικό σε σχέση με το καλοκαιρινό ντύσιμο της ελληνίδας όπου το έντονο μακιγιάζ δεν βρίσκει ρούχα να "κρυφθεί",.είναι όμως παράταιρο με το ύφος της μέσης ελληνίδας. Ξεχνάει ότι το να βρεθεί ένας τρόπος να φαινεται ωραία δεν την κάνει όμορφη. Ο ενθουσιασμός διότι βρήκε τον "τύπο" της ή ότι πλέον ξέρει να προβάλλει το κυριότερο ατού της της έχουν δόσει μια υπεροψία στο βλέμμα περισσότερο από εμφανή. Και επειδή τα ωραία και τα ωριαία έχουν κοινή προέλευση την ώρα και αυτή περνάει γρήγορα, το μόνο που μένει είναι τα υπαρξιακά προβλήματα. Γιά ότι ήταν κάποτε, γι' αυτό που είναι τώρα και γι' αυτό όπου μοιραία θα καταλήξουν.
Με πληγώνει σαν έλληνα αυτή η διαφορά του ύφους, το αγνό ανέμελο της ιταλίδας του 80 και το επαρμένο της ελληνίδας ή της ελληνοαναθρεμμένης μετανάστριας του 10, είναι αποτέλεσμα της διαφοράς κουλτούρας των δυο λαών που αν κάποτε ήταν "ούνα φάτσα ούνα ράτσα" τώρα απομακρύνονται κι' ας μπήκαμε στην ενωμένη Ευρώπη.
Βέβαια έχει ο καιρός γυρίσματα και τα υπαρξιακά προβλήματα στα 20 είναι αστεία μπροστά στα αντίστοιχα των 45 διότι τότε αρχίζει και το πλήρωμα των λογαριασμών.
Και βέβαια στην αμερικάνικη κοινωνία το πρόβλημα αυτό έχει καταγραφεί από τα μέσα της δεκαετίας του 60 μ' ένα από τα πιο πολυτραγουδημένα και πολυδιασκευασμένα τραγούδια του BobDylan, αυτό


Once upon a time you dressed so fine
You threw the bums a dime in your prime, didn't you?
People'd call, say, "Beware doll, you're bound to fall"
You thought they were all kiddin' you
You used to laugh about
Everybody that was hangin' out
Now you don't talk so loud
Now you don't seem so proud
About having to be scrounging for your next meal.
How does it feel
How does it feel
To be without a home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You've gone to the finest school all right, Miss Lonely
But you know you only used to get juiced in it
And nobody has ever taught you how to live on the street
And now you find out you're gonna have to get used to it
You said you'd never compromise
With the mystery tramp, but now you realize
He's not selling any alibis
As you stare into the vacuum of his eyes
And ask him do you want to make a deal?
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns
When they all come down and did tricks for you
You never understood that it ain't no good
You shouldn't let other people get your kicks for you
You used to ride on the chrome horse with your diplomat
Who carried on his shoulder a Siamese cat
Ain't it hard when you discover that
He really wasn't where it's at
After he took from you everything he could steal.
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
Princess on the steeple and all the pretty people
They're drinkin', thinkin' that they got it made
Exchanging all kinds of precious gifts and things
But you'd better lift your diamond ring, you'd better pawn it babe
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Go to him now, he calls you, you can't refuse
When you got nothing, you got nothing to lose
You're invisible now, you got no secrets to conceal.
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Εκ βαθέων (έξω απ' τα δόντια)

( Απ' τα βαθιά και εκτός έρκους οδόντων )

Βγάζουμε τις μάσκες τώρα που έχουμε ακόμα Απόκριες ;

Στην ανθρώπινη κοινωνία υπάρχουν καλλιτέχνες και αθλητές. Αλλοι πετυχημένοι, βγάζουν πολλά λεφτά, άλλοι μέτριοι ίσα-ίσα τα προς το ζην και κάποιοι όχι καλοί που αναγκάζονται να κάνουν κάποια άλλη δουλειά για να ζήσουν.
Πάνε αυτοί, καθαρίσαμε.
Ας βγάλουμε τώρα απ' έξω τους χειρώνακτες, κανείς δεν παραγνωρίζει την χρησιμότητα της δουλειάς τους, όσο και το περιορισμένο της αμοιβής τους, τι μένει ;
Οι "μορφωμένοι".
"Εκτός από τους δασκάλους που μαθαίνουν πράγματα στα παιδιά, τους μηχανικούς που φιάχνουνε καινούργια πράγματα και τους γιατρούς που μας κάνουνε καλά, όλοι οι άλλοι στην καλύτερη περίπτωση αντιγράφουν καταστάσεις σαν γραφειοκράτες υπάλληλοι και στην χειρότερη ασκούν ένα παρασιτικό επάγγελμα"
Τάδε έφη...δεν σας λέω ποιός, να το βρείτε μόνοι σας, μορφωμένοι άνθρωποι είστε !
Συνεχίζουμε.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όσο πιο παρασιτικό είναι το επάγγελμα, τόσο πιο ακριβά αμοίβεται, κλασσικό παράδειγμα τα γκόλντεν μπόϋς. Με σπουδές σε μία από τις επιστήμες χωρίς αντικείμενο, θεολογία, ψυχολογία και οικονομολογία, μπουρδολογούν ασυστόλως αφού δεν υπάρχει επιστημονικό υπόβαθρο, εφευρίσκουν απίθανους ορισμούς για να δικαιολογήσουν τις τυχαίες επιλογές τους και φυσικά δεν πληρώνουν τίποτε όταν οι προβλέψεις και οι επιλογές τους φέρουν την καταστροφή.
Υπάρχουν ακόμα τα παράσιτα- παρουσιαστές εκπομπών τύπου Αυτιά και Πάνιας όπου ο μισθός είναι ανάλογος του προσφερομένου καραγκιοζοθεάματος
 Παρασιτικό είναι ακόμα και το επάγγελμα του δικαστικού παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα περί "λειτουργήματος". Διότι σαν λειτούργημα θα έπρεπε να αποδίδουν δικαιοσύνη ενώ απλά εφαρμόζουν τους νόμους σαν να ασκούν επάγγελμα, η εποχή του Παύλου Δελαπόρτα έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τί αίσθηση δικαιοσύνης μπορεί να έχουν οι δικαστικοί όταν αποδέχονται την είσοδό τους χωρίς αντισταθμιστικά οφέλη στο ταμείο των εκπαιδευτικών, ενώ στα μάτια των τελευταίων μοιάζει με ληστεία των κρατήσεών τους λόγω των προβλημάτων που δημιούργησαν στην βιωσιμότητα του ταμείου τους ;. Μπορεί να λένε ότι εφαρμόζουν δηλαδή εκμεταλλεύονται κυβερνητικές αποφάσεις αλλά  υπάρχει πάντοτε και το άγραφο ή εθιμικό δίκαιο το οποίο παραμελούν και η σύνδεση του μισθού τους με τις ανώτερες απολαβές στον δημόσιο τομέα, που στα  μάτια του λαού φαντάζει προϊόν συναλλαγής.
Περιττό να αναφερθώ στους δικηγόρους των οποίων το μοναδικό μέλημα είναι να προσαρμόζουν την αμοιβή του επίσης παρασιτικού τους επαγγέλματος ώστε να αμοίβονται περισσότερο από τους δικαστές, μια που θεωρούν πως τους βοηθούν στην εκτέλεση του έργου τους. Επίσης συμβάλλουν στην δημιουργία ενός εντελώς στερούμενου λογικής γλωσσικού μορφώματος με το οποίο συνενοούνται μεταξύ τους, βασικός σκοπός του οποίου είναι μην καταλαβαίνει τους νόμους ο απλός πολίτης και να τους πληρώνει επί τούτου.
Υπάρχουν ακόμα κάποιοι πτυχιούχοι που αμοίβονται ιδιαίτερα λόγω των ειδικών σπουδών τους. Λίγο το έχεις να σπουδάσεις πρόεδρος της ΕΡΤ, διοικητής ΔΕΚΟ, επικεφαλής προβληματικής, πρόεδρος σε κάποιο ταμείο ;
Τέλος σαφώς το καλύτερο παρασιτικό επάγγελμα που μπορεί να σπουδάσει κάποιος είναι γιός ή ανηψιός πρωθυπουργού διότι το επάγγελμα  "κόρη πρωθυπουργού" απαιτεί ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μορφής και χαρακτήρος πέραν των ειδικών σπουδών !

Κάποιες Απόκριες δεν είναι εποχικές.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Ανήκομεν εις την Δύσιν

Γνωστόν θέσφατον τέως πρωθυπουργού, τόσο αληθές όσο και η φράση τέως υπουργού , "Η μπύρα κάνει καλό"


Η μπύρα κάνει καλό...
Αρχικά υπήρχε μονοπώλιο της μπύρας, τουλάχιστον στην Αθήνα. Υπήρξε ένα μικρό διάστημα που λειτούργησε ένα εργοστάσιο, του Μάμμου, στην Πάτρα, αλλά με τα τότε υπάρχοντα μεταφορικά μέσα ήταν σαν να μην υπήρχε.


Οπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα ρητά όταν ιδρύθηκε από την " Αθηναϊκή Ζυθοποιΐα" δεύτερο εργοστάσιο μπύρας στην Ελλάδα η φράση έγινε πιο συγκεκριμένη  "Η μπύρα Fix κάνει καλό", η άλλη δεν ξέρουμε.

Από το βιβλίο «Ποτέ πια» με γελοιογραφίες του Κώστα Μητρόπουλου
που κυκλοφόρησε το 1965 από τις εκδόσεις Ταχυδρόμος

Φυσικά η μπύρα έκανε καλό μόνο σε αυτόν που την πουλούσε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, η "ανατολικότητα" του Ελληνα είναι
Αυτό ήταν ένα κλασσικό παράδειγμα ανατολίτικης πονηριάς.
Φαίνεται ο "εθνάρχης" είχε δει την ταινία "Ανατολικά της Εδέμ" (με τον Τζέημς Ντην, νομίζω-διορθώστε με) και υποθέτοντας ότι η Ελλάδα είναι η παράδεισος, η εδέμ τέλος πάντων, θα έπρεπε κάποιος να βρίσκεται στην Ευρώπη για να την βλέπει στα ανατολικά του, οπότε απεφάνθη (δημοκρατικότατα) Ανήκομεν εις την Δύσιν (αφού προς τα κει κοιτάμε και από κει μας κοιτάνε, τοπογραφικά )
Εκτοτε μια υφέρπουσα αγριοκατάσταση ανεδύθη από τα άδυτα του μικρόκοσμου της ψυχής του Νεοέλληνα και σαν πανάκεια αντιστάθηκε  στην κατάργησην πάσης νόσου και κοινωνικής μαλακίας με αιτιολογικόν,  το θέσφατον Ανήκομεν εις την Δύσιν.
Στην αρχή πήγαν να το πιστέψουν και οι Ευρωπαίοι.


Κατά την διάρκεια της ιστορικής δεκαετίας του 50, όταν τα θεμέλια του νεοελληνικού κράτους κτίστηκαν με άφθαρτα υλικά, κυκλοφορούσε μόνο μία οδοντόκρεμα η Κολυνός (η πρώτη φροντίς το πρωΐ και η τελευταία το βράδυ). Φαντασθείτε τι ισχυρό μπραντνέϊμ ήταν αφού όταν έπεσε το 60 στην αγορά και η Κολγκέιτ ο κόσμος την ζήταγε στα περίπτερα "Μια κολυνός κολγκέιτ". Τότε ήταν πολύ ισχυρά τα μπραντνέϊμς, μας έχει μείνει μέχρι σήμερα να αποκαλούμε "έβγες" τα γαλατάδικα και ας έχει εξαφανισθεί η κάποτε μονοπωλούσα το γαλακτεμπόριο ΕΒΓΑ.
Περί το 70, μια εταιρία οδοντόκρεμας έκανε έρευνα αγοράς (!) πιστεύοντας ότι "ανήκουμε στη Δύση".
Ερριξε λοιπόν στην αγορά το ερώτημα "Πόσες φορές την ημέρα πλένετε τα δόντια σας ;"  Η δυτικοφέρνουσα στατιστική απεφάνθη ότι ο μέσος Νεοέλλην έπλενε τα δόντια του τρεις φορές την ημέρα, τις δύο που του έλεγε η κολυνός και άλλη μία το μεσημέρι από μόνος του. Η καλή εταιρία έκανε τους υπολογισμούς της : τρία επί δέκα εκατομμύρια κάνει τριάντα μύρια βουρτσίσματα την ημέρα, διά εκατόν πενήντα βουρτσίσματα που βγάζει το σωληνάριο έχουμε διακόσιες χιλιάδες σωληνάρια οδοντόπαστας ημερησίως, ήγουν εβδομήντα εκατομμύρια σωληνάρια τον χρόνο. Πόσα παράγουν η κολυνός και η κολγκέιτ μαζί ; τριάντα εκατομμύρια σωληνάρια τον χρόνο.
Συμπέρασμα ; Παρθένα η αγορά και βουρ.
Και εγένετο εργοστάσιον και εβούλιαξε το εργοστάσιον καθ' ότι η αγορά υπερπλήρης οδοντόπαστας, ουδέποτε ο μέσος νεοέλλην  έπλυνε περισσότερο από άπαξ ημερησίως τα δόντια του (και αν) ασχέτως του τι εδήλωνε στα γκάλοπ(ς)
.

Εκτοτε οι επενδυτές εργοστασίων στην Ελλάδα έρχονται σε συμφωνία (τσάτσοι, μήτσοι, κώτσοι) με τους κυβερνώντες και αφήνουν τις σοφίες περί "έρευνας αγοράς" για χώρες που δεν ανήκουν τόσο πολύ στην Δύση.
Στην (ανατολίτικη ) φύση του νεοέλληνα υπάρχει το παζάρι. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το παζάρεμα με ταξιζή στην Βηρυττό γίνεται ως εξής : θέλει κάποιος να πάρει ένα ταξί από τη Χάμρα για το Κολλέγιο, μια διαδρομή που αξίζει πέντε ευρώ. Ο ταξιτζής στο Μπεϊρούτ έχει ταξίμετρο αλλά δεν το χρησιμοποιεί, παζαρεύει ζητώντας 100 ευρώ. Ο πελάτης αγριεμένος αντιπροτείνει 1 ευρώ, ο ταξιτζής θυμωμένος αντιπροτείνει 50 ευρώ, απάντηση 2 ευρώ, τελευταία τιμή 20 ευρώ, αντιπροσφορά 3 τρία ευρώ, 10 ευρώ για σένα μόνο, δίνω μέχρι 4 ευρώ, άντε 5 ευρώ, σύμφωνοι έκλεισε !
Απαγορεύεται να πηδήξεις τιμές για να τελειώνεις πιο γρήγορα, τι διάολο ανατολίτης θα είσαι και απαγορεύεται επίσης η τιμή να κλείσει έξω από τα επιτρεπτά όρια. Το παζάρι είναι τρόπος ζωής εκεί, δεν είναι τρόπος κλοπής.

Μπασταρδεμένος ανατολίτης ο νεοέλληνας λόγω του θέσφατου Ανήκομεν εις την Δύσιν, δεν ολοκληρώνει τις διαδικασίες του παζαρέματος, υποχωρεί στα 10 ή και στα 20 ευρώ του διαλόγου στο παράδειγμα με τον ταξιτζή, τον πιάνει το... "δυτικό" του, μιά εύηχη αντικατάσταση της λέξης "μαλακία".
Κι ύστερα απορεί γιατί πληρώνει το κάθε προϊόν περισσότερο από τον ομόλογό του στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης (που φυσικά δεν είναι ανατολίτης) και ζητάει -αν είναι δυνατόν- από τους κυβερνώντες έλεγχο των τιμών σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Το Δίλημμα

.
Να δεχθώ το λοκ άουτ σαν απάντηση στην απεργία ;

ή να  την κάνω από πίσω και να ξεκάνω τα ποντίκια ; 
.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Αλαλα τα χείλη των ασεβών...

των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν...


Λένε ότι  μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Ποτέ δεν το πίστεψα, έχω μάλιστα αναρτήσει σχετικά άρθρα ενάντια σ' αυτήν την διαδεδομένη πλάνη. Ομως στην ζωή υπάρχουν εξαιρέσεις και πάνω σε μια τέτοια έπεσα στο sportnet.gr, παρατηρώντας την ως άνω φωτογραφία.
Τι να πει κανείς για τον "ενωμένο" - υπό το σκυθρωπό βλέμμα του Παύλου, θεέ, πάρε την ΠΑΕ - Παναθηναϊκό. Αγκαλιά το ποδοσφαιρικό με το μπασκετικό τμήμα σε μια σχέση φιλίας, παιδικότητας, αιώνιας πίστης και αφοσίωσης. Ο μικροσκοπικός "μπασκετικός" και ο "ποδοσφαιρικός" Πα-τέρας σε ένα τρυφερόν εναγκαλισμόν αντάξιον της...πολυμετοχικότητας του "διευρυμένου" διοικητικού συμβουλίου.
Η ποικιλομορφία της πολυμετοχικότητας τονίζεται από την εκπληκτικής αισθητικής γραβάτα του "μπασκετικού" σε αντίθεση με το τριχωτόν του στήθους που εκτινάσσεται από το ξεκούμπωτο πουκάμισο του "ποδοσφαιρικού" προέδρου.
Φυσικά τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Αντιγράφω από το sportnet.gr :

Μόλις έφτασε στην εκδήλωση ο Νικόλας Πατέρας, ο Θ. Γιαννακόπουλος του είπε: "Είσαι η αδυναμία μου...".
O πρόεδρος της ΠΑΕ δήλωσε σχετικά : “Στους 18 μήνες που είμαι πρόεδρος, έχουμε αρχίσει να χτίζουμε τον νέο Παναθηναϊκό. Σε διοικητικό επίπεδο, σε επίπεδο ρόστερ και σε επίπεδο προστασίας της ομάδας από το παρασκήνιο. Είχαμε πρόβλημα στο παρελθόν..."
Το αριστερό χέρι του προέδρου που μπαίνει (ή βγαίνει ) στην τσέπη του σακακιού επιτείνει το ειδικό βάρος της δήλωσης.
Πάντως στο θέμα της προστασίας της ομάδας από το...παρασκήνιο, δικές μου πηγές επιμένουν ότι ο πρόεδρος της ΠΑΕ καθησύχασε τον Θανάση  μ' αυτά τα λόγια
Δημοσιογραφικές πληροφορίες ότι εζητήθη από τον κ. Πατέρα προστασία και από το μπασκετικό παρασκήνιο όπου ομάδες παρακρατικών από Μαρούσι, Παρτιζάν Βελιγραδίου, προσεχώς Βαρκελώνη και αλλαχού δρουν ανεξέλεγκτα δεν επιβεβαιώθηκαν. 

Καλλιτεχνικώς κρινόμενη η φωτογραφία, πληρεί τον κανόνα του τριπλού θέματος , ενός αριστερά υποβαθμισμένου, ενώ  η μίξις των άλλων δύο εις το δεξιόν μέρος, ανισοϋψώς τοποθετημένων, προσδίδει το απαιτούμενον βάρος της ανισομερούς κατανομής της προβολής των θεμάτων.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Γιώργης Αγιώργης

Μυθιστόρημα επιστημονικής και μαγειρικής φαντασίας

Ο Γιώργης Αγιώργης, ο έλληνας ξάδερφος του Γιάννη Αγιάννη, ξύπνησε το πρωΐ πεινασμένος στην τρώγλη του. Ο καφές, μαζί με το νερό, ήταν τα μόνα αγαθά που του είχαν μείνει από την τελευταία χορηγία της Ουνέσκο. Εβρασε το μπρίκι. Δεν τον χόρταινε βέβαια ο καφές αλλά του ξελαμπικάριζε το μυαλό. Ανέλυσε την τρέχουσα κοινωνική κατάσταση. Πολλοί άστεγοι και ζητιάνοι, ρε παιδάκι μου, δεν βγαίνει μεροκάματο πια με το χέρι απλωμένο και το μυστικό είχε διαρρεύσει μεταξύ των αστέγων : έπρεπε τώρα νάχεις μέσον γιατρό για να βγάλεις την νύκτα στο νοσοκομείο της εφημερίας, πάνε οι καλές εποχές που το ξέρανε μόνο τρεις κι' ο κούκος, τζάμπα φαΐ και τζάμπα ύπνος. Καλά που βρέθηκε αυτή η τρώγλη και λύθηκε το ζήτημα στέγη.
Ο Γιώργης Αγιώργης έτριψε τις τσίμπλες του και φύσηξε τη μύτη του. Μπροστά του έβλεπε την κατσαρόλα άδεια. Την γέμισε νερό. Τώρα ήταν έτοιμος. Στο μυαλό του ήταν ήδη καταστρωμένο το πλάνο της σημερινής του εξόρμησης " πως να γεμίσετε την κατσαρόλα σας με εκλεκτο φαΐ, δωρεάν ".
Θα ήταν μια μακριά πορεία -το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία - ανάμεσα σε καλά επιλεγμένους στόχους, με την μέγιστη αποτελεσματικότητα, μέσα σε λογικά χρονικά πλαίσια.
Τα βήματά του τον έφεραν στο δρόμο με τους μαραγκούς. Γρήγορα εντόπισε τον στόχο του : πεταμένα κουτιά από ξυλόκολλα που να μην έχει μέσα τους  ξεραθεί τελείως το τελείωμα της κόλλας. Βρήκε το πιο κατάλληλο. Το έκλεισε σφιχτά  και το έρριξε στο σακκούλι του. Μετά μάζεψε μερικά λεπτά ξυλαράκια.
Συνέχισε τον δρόμο του μέχρι τον κουλουρά της γωνίας. Εβαλε το καπέλλο του ανάποδα πάνω στον πάγκο του κουλουρτζή κι' έπιασε ένα κουλούρι. Τότριψε ελαφρά πάνω από το καπέλλο του. Τα σουσάμια πέσανε μέσα. Μετά έπιασε ένα άλλο. Οταν μάζεψε όσο σουσάμι ήθελε  βρήκε τα κουλούρια μπαγιάτικα, τα παράτησε κι' έφυγε.
Ο Γιώργης Αγιώργης ξαναγύρισε στη τρώγλη του. Βούτηξε προσεκτικά τα ξυλαράκια στην ξυλόκολλα φιάχνοντας ξώβεργες. Ποτέ του δεν τα χώνεψε τα κολόπουλα τα περιστέρια, του την σπάγανε που ο κόσμος τα θεωρούσε πρότυπα αγνότητας. Ακόμα περισσότερο του τη σπάγανε τ' αγριοπερίστερα, οι δεκαχτούρες μ' αυτό το απαίσιο γουργούρισμά τους τον ξυπνάγανε συχνά από τον ύπνο του. Τώρα τις φανταζότανε πιλάφι ατζέμ. Χωρίς κανένα πρόβλημα συνειδήσεως έστησε τις ξώβεργές του. Μετά σκόρπισε το σουσάμι σε ζωτικά σημεία για δόλωμα. Χαμογέλασε ικανοποιημένος, ήταν σαν να είχε ρίξει παραγάδι. Απλά έπρεπε να περάσει λίγη ώρα για να δρέψει τους καρπούς και φυσικά δεν θα πήγαινε χαμένη αυτή η αναμονή. Μπήκε μέσα στη τρώγλη του, δίπλωσε καλά το άσπρο τραπεζομάντηλό του, το έχωσε σε μιά τσέπη του παλτού του μαζί με μια πλαστική σακούλα και βγήκε έξω ξανά. Ο ήλιος είχε σηκωθεί αρκετά το περπάτημα ήταν ευχάριστο τώρα. Κινήθηκε προς  τα σύνορα του προαστείου του.


 Ο Γιώργης Αγιώργης σταμάτησε  στο περίπτερο για την ενημέρωσή του. Προσπέρασε με το βλέμμα του τον "Ριζοσπάστη". Δεν τους χώνευε τους κομμουνιστές, δεν ήθελε να έρθουν στην εξουσία και να του πάρουνε το βιός του. Η "Ελευθεροτυπία" έθετε το ερώτημα αν μας συμφέρει η παραμονή στο ευρώ και πρότεινε επαναφορά της δραχμής. Ο Γιώργης Αγιώργης στριτζώθηκε. "Είναι δυνατόν να πάρουνε μια τόσο σοβαρή απόφαση χωρίς να ρωτήσουν την γνώμη μου ; Δημοψήφισμα τώρα ! ". Η "Καθημερινή" είχε για θέμα της την κατρακύλα του Χρηματιστηρίου. Ο Γιώργης Αγιώργης διάβασε καλά την ανάλυση του Ρ/Ε της μετοχής της Εθνικής Τράπεζας. Μετά έριξε μια ματιά στους δυο "Τύπους". Περισσότερο πρόσεξε τις φωτογραφίες από τις μισόγυμνες μοντέλες, η πολιτική τους ανάλυση δεν τον ενδιέφερε.
Ενημερωμένος πλέον τράβηξε  για το σπίτι της κυρά-Ξούλας, γνωστής τρελλής της γειτονιάς του. Κτύπησε το κουδούνι και όταν βγήκε άρχισε να της αναλύει την οικονομική κατάσταση του τόπου. Οταν έφτασε στο Ρ/Ε της μετοχής της Εθνικής Τράπεζας η κυρά-Ξούλα δεν άντεξε. Πήγε στη κουζίνα της πήρε ντομάτες και άρχισε να του τις πετά. Ψύχραιμα ο Γιώργης Αγιώργης μάζεψε στην πλαστική σακούλα του τις πιο ώριμες, αυτές ήταν κατάλληλες για σάλτσα.  Συνέχισε την μοναχική πορεία του.
Στο προσκυνητάρι του Αγιου Γεράσιμου οι Κεφαλλωνίτες πάντα άφηναν φυτίλια, καρβουνάκια, λιβάνια, και λαδάκι για το καντήλι του άγιου. Αμαρτωλοί οι περισσότεροι, προσπαθούσαν να εξαγοράσουν τον άγιο με τα ακριβότερα προϊόντα, το λάδι του Αη Γεράσιμου ήταν το καλύτερο της περιοχής και πάντοτε παρθένο, καμμιά φορά μέχρι και βιολογικό εύρισκε. Ο Γιώργης Αγιώργης δεν ήταν πλεονέκτης. Πήρε ένα μικρο μπουκαλάκι, ίσα-ίσα για τις σημερινές ανάγκες του.


Με το που μεσημέριαζε αρχίζαν οι γάμοι στο ξωκλήσι. Είχε σχεδόν πάντα δυο-τρεις στη σειρά. Ο παπάς τα είχε κανονίσει μια χαρά : Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο οι γάμοι, Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, οι κηδείες. Την Κυριακή είχε μόνο λειτουργία και μνημόσυνα. Ο Γιώργης Αγιώργης έφτασε την κατάλληλη στιγμή πάνω στο "Ησαΐα χόρευε". Εβγαλε το τραπεζομάντηλο και το βάσταγε απλωμένο. Μαζεύτηκε αρκετό ρύζι και μερικά κουφέτα απ' όσους έκαναν πιο χοντρο καλαμπούρι, βγάζοντας τα απωθημένα τους για το γάμο που τους ανέτρεπε κάποιες ισορροπίες. Ο Γιώργης ξεχώρισε τα κουφέτα από το ρύζι, θα τα χρησιμοποιούσε σαν γλυκό μετά το γεύμα.
Με τον δεύτερο γάμο μάζεψε όσο ρύζι χρειαζόταν και πήρε σιγά-σιγά τον δρόμο της επιστροφής. Από ένα πεταμένο πακέτο τσιγάρα έβγαλε το ζελατινιένο περιτύλιγμα, ήταν σαν διάφανο σακουλάκι. Εκεί έβαλε την τελευταία του προμήθεια, αλατοπίπερο που το προμηθεύτηκε από τα στρωμένα αλλά χωρίς πελάτες ακόμα τραπέζια του σουβλατζίδικου. Εχοντας τελειώσει την συλλεκτική περιπλάνησή του επανέκαμψε στην τρώγλη του.


Δυο περιστέρια και μια δεκαχτούρα τον περίμεναν κολλημένα στις ξώβεργες του. Τους έστριψε απαλά τον λαιμό. Τα ξεπουπούλιασε, τους έκοψε πόδια και κεφάλι και με ένα ξυλαράκι σε σχήμα " Τ " στην άκρη του, τους έβγαλε τα εντόσθια από την αμάρα. Τα έπλυνε καλά και τα έριξε στην κατσαρόλα με τις ντομάτες, το αλατοπίπερο και το λάδι. Σε λίγο θάριχνε και το ρύζι το ήθελε "παντρεμένο" και όχι να το βράσει χώρια.


Μετά το φαΐ πιπίλησε ένα δυο κουφέτα να γλυκαθεί και μετά μάσησε τα αμύγδαλα.
Ο Γιώργης Αγιώργης  κοιμήθηκε ήσυχα σαν πουλάκι.

Είδε ένα όνειρο  


.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Νυκτερινόν ένδυμα, κλινικόν και όχι μόνο...

Μπέϊμπυ-ντολλ, το αρχαίο νυφικό

Και φυσικά κάποιοι νομίζουν ότι το μπέϊμπυ ντολλ ανακαλύφθηκε με τις ταινίες του 50

Οταν ο Εκτορας κινούσε γιά τη μάχη
την Ελενίτσα του ο Πάρις μπαλαμούτιαζε
ο ένας το ξίφος, την ασπίδα και το δόρυ
κι' άλλος τα τρυφερά τα μέρη της εχούφτιαζε

Κι' η Ανδρομάχη από τη ζήλεια λυσσασμένη
που στο κρεβάτι όλο μόνη έμενε
τα ρούχα έσκιζε, πετούσε τα σανδάλια
και τα μαλιά της όλο κώτσο έδενε

Της είχαν πει πως θα φανεί η αρχοντιά της
πως θ'αναδείξει τον ωραίο της λαιμό
και πως τον Εκτορα μπορεί να συγκινήσει
εάν φορούσε ένα νυχτικό κοντό

Αναδημοσίευση, εμπνευσμένη από την οινοποσία κάποιας πιο παλιάς Τσικνοπέμπτης,μελοποιημένη εδώ 

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Τσικνοπεμπτικά

Η πίονος θυμίασις, λιγνύς, η δε λιπαρού, κνίσσα  (Αριστ.)

Δηλαδή το βούτυρο πάνω στην θρακιά βγάζει μαύρο καπνό, ενώ το λίπος τσίκνα.



Ολα τα είχε παρατηρήσει ο θείος Αριστοτέλης και τάγραψε στα φυσικά του, γι' αυτό και αιώνες ολόκληρους όποιος πάγαινε κόντρα τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι κι ας είχε τα δίκια του, όπως ο Αρίσταρχος, ο Γκαλιλέο και άλλοι. Ακόμα και σήμερα με την αριστοτέλεια λογική μιλάμε, την λογική των αισθήσεων δηλαδή και όχι των γνώσεων, όταν κάθε πρωΐ λέμε ότι  ήλιος ανατέλλει ενώ ξέρουμε πως η ρημάδα η γη είναι που περιστρέφεται. Αντε ν' αλλάξεις εκφράσεις και μυαλά, βολευόμαστε με τις εκφράσεις του θείου και καμαρώνουμε που τον είχε δάσκαλο ο πολύς Αλέξανδρος. Μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, τον κατέκτησε τον κόσμο όλον ο Αλέξανδρος όπως έκανε και η λογική του δασκάλου του, διαχρονικά.
Αν όμως οι λέξεις και οι εκφράσεις αλλάζουν με το πέρασμα των αιώνων υπάρχουν και πράγματα όπως τα χρώματα και οι μυρουδιές που μένουν αναλλοίωτες  και σήμερα άμα ρίξεις βούτυρο στη φωτιά μαύρο καπνό θα βγάλει.
Εν πάση περιπτώσει η κνίσσα των αρχαίων έγινε τσίκνα των σημερινών χωρίς να χάσει τίποτε από την μυρωδιά της. Ποτέ δεν θα ξεχάσω φίλο μου χορτοφάγο, μόνιμο κάτοικο εξωτερικού, επανακάμψαντα και διερχόμενον από τα στενά της οδού Δώρου, παρά την Ομόνοιαν, ένθα γουρουνοκεφαλαί και οβελίαι περιεστρέφοντο υπεράνω των φλογών, οσφρισθέντα και ανακράξαντα πατριωτικώς " Να, τι θα πει Ελλάδα" !
Φυσικά το όλον θέμα έχει τις ρίζες του στις θυσίες των αρχαίων ημών προγόνων όπου στον βωμό ψήνανε τα σφάγια, τρώγανε τα κρέατα και καίγανε τα κόκκαλα  για να χορτάσουν τσίκνα οι θεοί. Μόνο σε περιπτώσεις βαρυστομαχιάς ή μεγάλης στεναχώριας έκαιγαν και το κρέας για να δώσουν περισσότερη τσίκνα στους θεούς.
Κατ' εξοχήν ημέρα της κνίσσης η Τσικνοπέμπτη, πάει να πει ημέρα όπου το κρέας πρέπει να τσιγαρισθεί, δηλαδή να ψηθεί με το λίπος του να λειώνει και να υποδαυλίζει την φωτιά.
Ο υποφαινόμενος το βράδυ θα είναι κνισσαλέος δηλαδή θα γεμίσει τον κόσμο τσίκνα έχοντας αναλάβει τον ρόλο του ψήστη ώστε να τηρηθούν οι παραδόσεις στην συναδελφικήν ρεφενιακήν μάζωξη. Ο τόπος θα γίνει κνισσώδης και ο ίδιος κνισσήεις, κοινώς τα ρούχα του θα θέλουν καθαριστήριο για να φύγει η μυρουδιά της τσίκνας, τα εδέσματα όμως θα ψηθούν εθιμοτυπικώς μέχρι κεραίας.
Τσικνείστε, τσικνησθείτε, και τσικνοπεμτηθείτε !!

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Ντομάτες



Ενα κομμένο στη μέση πλαστικό μπουκάλι, λίγο χώμα, μερικοί σπόροι ντομάτας και το ταξίδι αρχίζει. Να τα φυτάκια, πίσω απ' το τζάμι, μόλις σκάσανε μούρη όχι όλα ακόμα, μα ο ενθουσιασμός ασυγκράτητος. Αρχίζει η καθημερινή παρακολούθηση, το συχνό προσεκτικό πότισμα, η μεταφύτευση δυό-δυό σε ποτηράκια πλαστικά και  η πρώτη τους τοποθέση στον ήλιο, πίσω απ' το τζάμι. Εκεί θα ανδρωθούν μέχρι να μπουμπουκιάσουν κατά το τέλος Μάρτη οπότε και θα μεταφερθούν στον κήπο. Στο πίσω μέρος φυσικά όπως γράφανε κάποτε πολλές ταμπέλλες και γράφει σήμερα μία, εκεί που  ο κήπος ακόμα διατηρείται...
 

Στο χώμα οι ρίζες θα απλώσουν για θρεπτικά στοιχεία και θα βαθύνουν για υγρασία. Θα χαρίζουν μια οπτική απόλαυση με την ανάπτυξή τους και μιά οσφραντική σε κάθε επαφή με τα φύλλα τους. Τα φυτά θα σκαρφαλώσουν  πάνω στα στηρίγματά τους να μαζέψουν περισσότερο ήλιο τη μέρα, μα και δροσιά, κάτω από τους εικοσιπέντε το βράδυ, αλλιώς θ' αδυνατίσουν . Οι καρποί  θ' αρχίσουν να ωριμάζουν χαρίζοντας κόκκινες πινελιές στην πράσινη μονοτονία. Συγχρόνως αρχίζει και η απόλαυση της γεύσης, ανταμοιβή για τους κόπους και την προσμονή.
Οσο βαστάνε τα φυτά, μέχρι να εξαντληθούνε, είναι ένας ανορθόγραφος Παράδεισος, ίσως !