Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Το πλήρωμα του χρόνου

.
Το μακράν καλύτερο άλογο που πέρασε ποτέ από τον ελληνικό ιππόδρομο λέγοταν (φυσικά)  ΠΑΟΚ

Στην φωτογραφία δεν είναι ο ΠΑΟΚ αλλά ένας διάσημος ...συνάδελφός του ο Secreteriat
Ακολουθεί ο ΠΑΟΚ σε ώρα...δράσης, έτσι...έτρεχε


και έτσι τερμάτιζε !!





Το πλήρωμα του χρόνου είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό, κάτι σαν τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις που προκύπτουν  σαν μοναδική επιλογή στον κατήφορο των συντηρητικών επιλογών, δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με συγκεκριμμένες χρονικές διάρκειες, απλά συμβαίνει, πολύ συχνά σε χώρες επιπέδου μπανανίας  ή "αναπτυσσόμενες"- το υπανάπτυκτες ακούγεται  άσχημα- και σπανιώτερα σε "αναπτυγμένες".
Σε κάποια περίεργη χώρα, που κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται, ακούσθηκε από σοσιαλιστικά χείλη πως θα πρέπει -επιτέλους- ο Ιππόδρομος να δοθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Ισως μαζί να ήρθαν και οι πειρατές ήταν μια αυθόρμητη σκέψη μου, μπερδεύοντας καπετάνιους με άλογα, εντελώς συμπτωματικά.
Σ' αυτήν την περίεργη χώρα ο ιππόδρομος λειτουργούσε "παρά θιν αλός" και ήταν τρομακτικά κερδοφόρος όπως όλες οι επιχειρήσεις που πουλάνε όνειρα και εισπράττουν ζεστό χρήμα. Κάποιοι ξεσηκώθηκαν και βρήκαν ότι ο Ιππόδρομος θα πρέπει να μετακομίσει για το καλό των αλόγων-αθλητών που έτρεχαν σε μικρό κυκλικό στίβο, ο καινούργιος θα ήταν περισσότερο ευθυγραμμισμένος.
Λέγε, λέγε το κοπέλλι, κάνει την κυρά και θέλει, προέκυψε ένας κανούργιος Ιππόδρομος, εντελώς μεσόγειος αυτή την φορά, μόλις επτακόσια μέτρα σε ευθεία από την τελευταία στάση του μετρό που κανένας ιθύνους νους δεν σκέφτηκε να επεκτείνει. Τα ατυχήματα λόγω στίβου των αλόγων διπλασιάστηκαν όπως επίσης τα μηνιαία έξοδα των αλόγων ενώ σύμφωνα με κάποιες φήμες η κατασκευή του στοίχισε 72 δις κάποιου περίεργου νομίσματος αλλά δεν παρελήφθη ουδέποτε από το κράτος λόγω κάποιων ατελειών.
Κάπου εκεί ενεφανίσθη ένας καπετάνιος, κατά δήλωσή του, και έκανε μια γενναιόδωρη προσφορά αγοράς έναντι 5 ολόκληρων δις από εκείνο το περίεργο νόμισμα...
Επειδή δεν είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου-με συγχωρείται κυβερνούσαν οι συντηρητικοί ήθελα να πω- η προσφορά δεν έγινε δεκτή, για να μην στενοχωρήσουν τον καπετάνιο όμως τον έκαναν αντιπρόεδρο  της Φιλίππου Ενώσεως μέχρι να μάθει την δουλειά και Πρόεδρο μόλις την έμαθε !
Εντελώς απρόσμενα όμως το μαγαζί από κερδοφόρο το γύρισε σε κάργα ζημιογόνο χωρίς κανένας να καταλάβει ποτέ το γιατί.
Αλλοι λένε ότι έχασε ένα κομμάτι της πελατείας του εξ αιτίας της δύσκολης προσέγγισης, άλλοι λένε ότι αυξήθηκε υπέρμετρα το προσωπικό, άλλοι ότι οφείλεται στα υπέρογκα έξοδα της Φιλίππου Ενώσεως και ειδικά του Προέδρου της, άντε να βρείς άκρη.
Η ουσία είναι ότι το "μαγαζί" απαξιώθηκε όσο δεν πάει άλλο έτσι ώστε το πλήρωμα του χρόνου-η σοσιαλιστική κυβέρνηση ήθελα να πώ- να προχωρήσει στην πώληση-ιδιωτικοποίηση.

Φαντασθείτε τώρα να  το αγοράσει ο...καπετάνιος !!!
Φαντασθείτε να προεκταθεί τώρα το μετρό ώστε να υπάρχει εύκολη προσέγγιση του κοινού !
Φαντασθείτε υπό "νέα" ή μάλλον "ανανεωμένη" διεύθυνση να ξαναγίνει κερδοφόρος !

Θα μου πείτε εδώ πήρε ο ...ΠΑΟ το  πρωτάθλημα !!

Με το ...πλήρωμα του χρόνου, όλα γίνονται !

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Χρώματα

Την εικόνα σου σεβάστηκα




Την εικόνα την καλή, θα σου φέρω μιαν αυγή


Χρώματα, χρώματα κι' αρώματα, άσε τα καμώματα


Την εικόνα σου σεβάστηκα
και κράτησα,

και τα χέρια μου θα ενώσω
πριν στη ζητιανιά τη δώσω.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Οπως πέφτει ένα φύλλο...

έτσι χάνεις ένα φίλο,
έτσι φεύγω και γω τώρα,
έτσι φεύγω και γω τώρα... και ο ανεπανάληπτος Τζιμάκος εγκατέλειπε τραγουδώντας την σκηνή, προκαλώντας γέλια, κάπου εκεί στο Γκύζη, κάπου εκεί στα χρόνια του 90.


Το θυμάμαι αυτό το τραγούδι αρκετά συχνά πλέον, καθώς βλέπω φίλους και γνωστούς να αποφεύγουν τις καθημερινές τους συνήθειες και να μένουν κλεισμένοι σε σπαραξικάρδιους κύκλους  ομοϊδεατών σαν να φοβούνται την έκθεση στην διαφορετικότητα των ιδεών.
Δεν ξέρω αν φταίει η κρίση και η ανασφάλεια που δημιούργησε, ακόμα και η αναζωογόνηση του ένστικτου της αυτοσυντήρησης, μήπως η διαφορετικότητα γίνει αιτία απόλυσης στην επόμενη φουρνιά μέτρων. Ξέρω ότι είναι τόσο έκδηλο το φθινοπωριάτικο χρώμα της που σκεπάζει κάθε αντίστοιχο εποχιακό ανοιξιάτικο, είναι σαν να ζούμε το φθινόπωρο της ζωής μας, δεν είμαι ο πρώτος που το γράφει.
Και βέβαια, για κάποιους χρόνια τώρα παραιτημένους από αλήθειες κι' όνειρα ίσως να είναι ταιριαστό το χάσιμο των μικρών απολαύσεων της ζωής, πραγματικής και διαδικτυακής μα σ' άλλους μόνο θλίψη φέρνει.
Με άδεια τσέπη στην ζωή τρέμουν την κάθε σχέση, φοβούνται πως αν πληγωθούν παρηγοριά δεν θάχουν να αγοράσουν, έχει μια κάποια βάση, έτσι έμαθαν χρόνια τώρα, με χρήμα να σκεπάζουν τις στραβές και μια διέξοδος ήταν το διαδίκτυο.
Μια ζωή "δανεική"  ήταν η διαδικτυακή ζωή κι' αν δεν χρωστούσαν σε τράπεζες,  χρωστούσαν στον εαυτό τους όσα δεν πλήρωσαν ποτέ σ' αυτούς που δραγουμίσαν, τώρα με την κρίση μπορεί και να το καταλάβουν. Και μαζί να καταλάβουν πως μεταφέρανε όλες τους τις συνήθειες στην "δεύτερη ζωή" και εδώ ανακαλύψανε το πλαστικό το χρήμα.
Κι' εδώ χρωστάνε στον χειρότερο τοκογλύφο, τον εαυτό τους

Ισως σήμερα ο Τζιμάκος να έχει παραφράσει έτσι το τραγούδι :

Οπως τρως ένα αγγούρι,
έτσι κλείνεις το πατζούρι,
κατεβάζεις και τα στόρια...

κατεβάζεις και τα στόρια...

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Editorial

.

Πάει καιρός που ήθελα να γράψω ένα τέτοιο άρθρο- κρυφός καϋμός του κάθε μπλόγκερ, είτε το παραδέχεται , είτε όχι, αφού εκ των πραγμάτων έχει αυτή την θέση στο μπλογκ του -  αλλά δεν εύρισκα χρόνο μαζί με διάθεση, μια που άλλες ασχολίες αποπροσανατόλιζαν τον νου.
Πάντοτε όμως ...ήγγικεν ο χρόνος και η στιγμή.

Κρίνοντας τον κόσμο εγωκεντρικά, ακριβώς όπως η όρασή μας έχει για για κέντρο το κεφάλι μας ξεκινώ από τον εαυτό μου. Βρέθηκα σ' αυτό τον χώρο από περιέργεια, έφεση προς μάθηση και κυρίως για συλλογή εμπειριών.  Η μεγαλύτερη μου έκπληξη είναι ότι ουδείς σχεδόν ασχολείται με την βελτίωση του "προϊόντος" του ως προς την ουσία αλλά μόνο ως προς τις τεχνικές δυνατότητες παρουσίασης, κάτι σχεδόν αδιάφορο για μένα διότι είναι κάτι που μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε  έχει τεχνικές γνώσεις κομπιούτερ, ενω κανένας δεν μπορεί να σε μάθει να γράφεις σωστά και όμορφα.
Είδα με λύπη μου στα τρία περίπου χρόνια που "μπλογκάρω" άτομα που η πέννα τους είχε κάτι να πεί να λιμνάζουν στα ίδια και τα ίδια σαν να φοβούνται μήπως χάσουν τους εξ ανταλλαγών αναγνώστες τους, εξαναγκαζόμενοι να γράφουν αυτά που θέλουν οι άλλοι να διαβάσουν και όχι αυτά που - όπως φαίνεται από τις εξαιρέσεις- ότι θα ήθελαν οι ίδιοι, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που πολλές φορές ο σχολιασμός γίνεται χωρίς να αναγνωσθεί το κείμενο, είναι τόσο κοινά αναμασημένα το γραφόμενα.
Σαν τους λόγους των πολιτικών, εκεί που χειροκροτούν τα στελέχη χωρίς να ακούνε.
Εξυπακούεται ότι και αυτό το χάρισμα των λίγων χάνεται σιγά-σιγά, καταλήγει σε μια ρουτίνα όπου βαριέται κάποιος να περιμένει την  πιθανή ανάρτηση έκπληξη-έκλαμψη σ' ενα χώρο που μυρίζει μούχλα και "γραμμή" από την εφημερίδα που διαβάζει ο μπλόγκερ.
Υπάρχουν βέβαια στα μπλογκς και οι λεγόμενοι "δημοσιογράφοι του κώλου" που προσπαθούν με κάθε τρόπο να προσελκύσουν αναγνωσιμότητα με πρόστυχες φωτογραφίες και χυδαίες εκφράσεις, δήθεν "απελευθερωμένες", έχοντας μεταφέρει συνήθειες της σκουπιδοτηλεόρασης στο διαδίκτυο. Οταν το κλίμα δεν προσφέρεται για βωμολοχίες "ανακαλύπτονται" οι επιστολές αναγνωστών ώστε να δικαιολογηθεί η "επικαιρότητα" του θέματος που σερβίρουν.

Εξω απ΄την μπλογκόσφαιρα, στον χώρο του υπαρκτού πολιτικοοικονομικού αμοραλισμού, η κυβέρνηση-πυγμάχος βαρέων βαρών, μοιάζει να περιμένει τον λαό-πυγμάχο κατηγορίας φτερού, να σηκωθεί απο το νοκ-ντάουν για να αρχίσει ξανά το σφυροκόπημα. Είναι μια εκδοχή του "ευ αγωνίζεσθαι" των νεοελλήνων πολιτικών.
Το εθνικό χρέος κάθε τόσο ανεβαίνει όπως και τα χρόνια που θα πρέπει να πληρώνει ο λαός τα κερατιάτικα μιας δράκας από οικογένειες νταβατζήδων. Το προσεχές μεγάλο πακέτο θα έρθει με τα χρέη των δήμων, εγγυημένα ή όχι από το κράτος. Το πακετάκι αυτό προφανώς θα πάει ασορτί με την συρρίκνωσή τους σε τριακόσους τόσους από υπερχίλιους. Τώρα όσο για την χρησιμότητά του σχεδίου, αν κρίνει κάποιος από την επαρχία Παρνασσίδος όπου λέγεται ότι έχει επιλεγεί σαν πρωτεύουσα όχι η Ιτέα ή η Αμφισσα αλλά η ευρισκόμενη στα όρια της επαρχίας πόλη των Δελφών, με ανύπαρκτους δρόμους και φορτωμένη από τον όγκο των τουριστών, καταλήγει  εύκολα στα γνωστά..."κίνητρα" και το ελληνικό αλαλούμ.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να θεωρήσει την χρήση στο σχέδιο του ονόματος του αρχιτέκτονα του αρμονικότατου Παρθενώνα, Καλλικράτη, σαν ευφημισμό αλλά χρειάζεται πολύ κουράγιο και άγνοια του μορφωτικού επιπέδου των αρμοδίων...

Στα άξια λόγου κουτσομπολικά, είχε ακουσθεί ευρέως, μετά τις εκλογές, ότι η κυρία Γκερέκου θα χώριζε κατευθυνόμενη προς άλλες αγκαλιές, κάπου εκεί προέκυψε και η υπουργοποίηση. Φαίνεται ότι κάπου χάλασε το σενάριο με αποτέλεσμα την παραίτησή της συνοδόμενη και από φοροκυνηγητό του συζύγου της σαν μοναδικού παραβάτη εν μέσω των καλλιτεχνών.
Φήμες.

Επί εποχών Ανδρέα κυκλοφορούσε το βιβλίο με τον πιασάρικο τίτλο "Η Ελλάδα στους Ελληνες ! "
Επί Γιωργάκη αδήριτη είναι η ανάγκη για το βιβλίο "Ποιός θα μας γλυτώσει από τους Ελληνες ; "
Πως μου ήρθε ;
Μα...
"Εκσυγχρονισμό των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων ανακοίνωσε ο Π.Γερουλάνος"...

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Τα πουλιά ταξίδεψαν, στο καλό...

.

Για  χατίρι σου ξημερώνει...



Ενα ένα καταρρίπτει τα επιχειρήματα των αντιπάλων του ο (μ)ΠΑΟΚ:


Δεν μπορεί να κερδίσει ντέρμπυ...7 νίκες στα δεκατρία έχει για την ώρα
Δεν κερδίζει στο Λεκανοπέδιο...Ρωτήστε τους Ολυμπιακούς καλύτερα !
Δεν μπορεί να κερδίσει με αντίπαλο τον Μπάγιεβιτς...πάει κι' αυτό χθες  !



Και συνεχίζουμε :

Ρεκόρ βαθμών  (ήδη) στα πλαίυ οφφ. Οχι απλά αήττητος αλλά δεν έχει δεχθεί καν τέρμα ακόμη...
Σοβαρότητα απίστευτη για ελληνική ομάδα.
Και το κυριότερο, πείθει όσους τον έχουν παρακολουθήσει ότι είναι τουλάχιστον ένα επίπεδο επάνω από τους αντιπάλους του.

Το αποτέλεσμα ;



Μοναδική ατμόσφαιρα στο γήπεδο, φερμένη από άλλον Γαλαξία
Αλλλεπάλληλα σολντ άουτ κάθε φορά που παίζει στην Τούμπα.
Πρόκληση, δυσκολότατη βέβαια, η ευρωπαϊκή πορεία


Για χατίρι σου ξημερώνει
βγαίνει η Πούλια, βγαίνει ο αυγερινός
γοργοφτέρουγο χελιδόνι
ντύνεται γαλάζια ο ουρανός



ΚΑΙ  ΜΥΑΛΟ  ΝΑ  ΕΙΧΑΜΕ...

ΠΑΛΙ  ΠΑΟΚ  ΘΑ  ΕΙΜΑΣΤΕ   !!

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Το σφύριγμα του γκιώνη



Φιού...φιού...φιού
Μονότονο κατά τακτά χρονικά διαστήματα το σφύριγμα του γκιώνη έχει την τιμητική του αυτά τα δειλινά, μέσα στο κέντρο της πόλης, στο ξέφωτο που σχηματίζουν μια πλατεία, ένα νοσοκομείο και το σπίτι του αμερικάνου πρεσβευτή. Δένδρα ψηλά και αιωνόβια, κτίρια νοσοκομειακά, χωρίς μπαλκόνια, άρα με ήσυχες στέγες, προσήλκυσαν τον επίδοξο φτερωτό εραστή που κάθε δείλι, τις τελευταίες μέρες, κράζει ερωτικά κι΄απελπισμένα ή δηλώνει την παρουσία του, τα πουλιά έχουν δική τους και δύσκολη ψυχολογία, άντε να ξέρεις.

Βird on the horizon, sittin’ on a fence
He’s singin’ his song for me at his own expense
And I’m just like that bird, oh, oh
Singin’ just for you
I hope that you can hear 

hear me singin through these tears
Τρίχες και υπερβολές. Καλά τα λέει το τραγούδι αλλά για νέους. Στους πιο μεγάλους αυτός ο πόνος μαλακώνει, ξεχνιέται. Δεν είναι τόσο απαιτητός όσο στη νιότη. Γλυκαίνει, σαν την πληγή που ψάχνεις με την γλώσσα μες στο στόμα να σου θυμίσει πως ακόμα βρίσκεται εκεί.
Ποιός ξέρει κι' ο γκιώνης τι να ψάχνει.
Γκιώνα, με προίκα μια φωλιά ή μια απλή ξεπέτα ;
Αυτός όμως ήξερε. Θυμόταν. Οσα τον βόλευαν μόνο, ίσως, αλλά θυμόταν. Σίγουρα λάθη και κακές στιγμές τις είχε σβήσει, ακόμα και κάποιες από τις όμορφες στιγμές. Καθένας κατά τον χαρακτήρα του βαστάει αναμνήσεις. Το αεροπλάνο το θυμόταν, έφευγε πάντα στην ώρα του για Αυστραλία-χωρίς αποσκευές- αλλά τα κότσια, τα μπαλάκια δεν υπήρχαν ν' αφήσουν πίσω τους μεμιάς ότι υπήρχε στη ζωή τους, άψυχο κι' έμψυχο υλικό. 
Μα και την φράση που τον βόηθαγε ο χρόνος να κυλάει, την θυμότανε καλά, όπως το χρώμα των ματιών της : " Χώρια θα ζήσουμε, μα θα γεράσουμε μαζί".
Κόντευε η ώρα.

You made it there somehow
You’re a big girl now


Αυτό το κομμάτι του τραγουδιού ήταν πιο κοντά στην αλήθεια, ειδικά η δεύτερη πρόταση. Η πρώτη βόλευε, αποποίηση ευθυνών, ακόμα και των κοινών.




Σε μερικά τρόλεϋ κάποιες θέσεις είναι ψηλότερα από τις άλλες. Βρέθηκε εκεί πηγαίνοντας για την δουλειά και το μυαλό του γύρναγε στον γκιώνη, σε λίγο θ' άκουγε το σφύριγμά του. Τον συγκινούσε η κραυγή του, ήταν το σύνθημα πριν χρόνια μεταξύ των αρσενικών μελών της οικογενείας του, όταν θέλαν να βρεθούν στα κρυφά, καθένας σφύριζε γκιώνη να ειδοποιήσει τους άλλους. Οι σκέψεις τον απορρόφησαν από την άλλη αγαπημένη ασχολία στα λεωφορεία, να παρατηρεί τους συνεπιβάτες, περνάει ευκολότερα η ώρα της μετακίνησης. Στα ασανσέρ που τις περισσότερες φορές ταξιδεύει κάποιος μόνος, βάζουνε ένα καθρέπτη να αναπληρώσει το κενό. 
Σαν έφτασε στη στάση του μετρό δεν κινήθηκε, δεν βιαζόταν εξ άλλου, ήξερε πως οι περισσότεροι εδώ κατέβαιναν, είχε καιρό. Στην μπροστινή πόρτα του τρόλεϋ, τόσο κοντά και συγχρόνως τόσο μακριά, πήρε τα πρώτα σινιάλα, ύψος, σουλούπι, μαλλί όλα κάτι του θύμιζαν. Μπροστά του ο κόσμος στριμωγμένος στη μεσαία πόρτα τον είχε μπλοκάρει, δεν μπορούσε να πλησιάσει. Κοίταζε να ξεχωρίσει το πρόσωπο μα το μαλλί. αυτό το ίσιο, μακρύ και βαρύ που τόσο λάτρεψε δεν άφηνε να φανούν χαρακτηριστικά. Βέβαια η απόχρωση ήταν ελαφρά διαφορετική αλλά ήταν φυσιολογικό να είχε αρχίσει να τα βάφει. 
Αραγε ήταν ; Η ανδρεναλίνη άρχισε να ανεβαίνει όσο δεν μπορούσε να δει. Ηρέμησε προς στιγμή με την σκέψη ότι ήξερε προς τα που θα κινηθεί, θα την προλάβαινε οπωσδήποτε αν ήταν αυτή. Χάθηκε από το οπτικό του πεδίο σαν πλησίασε την πόρτα, κατέβηκε  από το λεωφορείο με μια σιγουριά και κοίταξε προς την "σωστή" κατεύθυνση.
Το κενό που αντίκρυσε ήταν σαν γροθιά στο στομάχι. Θυμήθηκε πως είχε μετακομίσει πριν δεκα τόσα χρόνια, στον ίδιο τόπο βρισκότανε, όχι στον ίδιο χρόνο. Γύρισε προς την άλλη μεριά. Το περπάτημά της...θα ορκιζότανε πως ήταν αυτή που χανότανε στις σκάλες του μετρό. Χύμηξε να την συναντήσει αλλά το μόνο που πρόλαβε ήταν μια φευγαλέα εικόνα της πίσω απ΄το τζάμι του τραίνου που μόλις ξεκινούσε. Προσπάθησε να την συνταιριάξει με την παλιά εικόνα στην μνήμη του ρίχνοντας αυθαίρετες πινελιές από την πατίνα του χρόνου, ταίριαζε αρκετά, αλλά τα δυό στοιχεία της επιβεβαίιωσης, το λακάκι στο αριστερό της μάγουλο και το χρώμα των ματιών δεν διακρίνονταν καθαρά.
Βγήκε από το μετρό σκεπτικός και πήρε το δρόμο για τον προορισμό του.
Το φιού...φιού του γκιώνη είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται, ετοιμαζόταν να ζήσει την καινούργια-ίδια με τις προηγούμενες νύχτες.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Με την νέα δεκαετία...

.
για τρίτη φορά σε τρεις αγώνες ο Μέγας ΠΑΟΚ κερδίζει τον Ολυμπιακό με το ίδιο σκορ 1-0, τις δύο μάλιστα στο Γ. Καραϊσκάκης. Είναι κάτι που ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός δεν το κατάφερε ούτε μία. Στην φωτογραφία η μπάλα μόλις περνάει την γραμμή του τέρματος του Νικοπολίδη.

Ξεχωρίζω όμως την χθεσινή νίκη γιατί ήταν θέμα  "πρεστίζ" ο ΠΑΟΚ  βολευότανε και με ισοπαλία αλλά πολλά είχε να αποδείξει με την νίκη του και το έκανε.
Ο Ολυμπιακός φέτος δεν είχε την περσινή εύνοια της διαιτησίας όπου "έσφαξε" δυό φορές τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη με τις αποβολές του Γκαρσία και τις ατιμωρησίες του Ντιόγκο του Αβραάμ κ.λ.π.
Οπότε επιστράτευσε το παλιό του όπλο τους "επιστήμονες" οπαδούς του
Στην φωτογραφία ένας την ώρα που πηδάει μέσα στο γήπεδο την ώρα της προθέρμανης του τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ Χαλκιά.


Ο όρος "επιστήμων δεν είναι τυχαίος, το ανθρωποειδές είναι δασκαλεμένο, ξέρει ότι  αν ακουμπήσει τον Χαλκιά (διακρίνεται αριστερά) ο Ολυμπιακός μηδενίζεται, κατευθύνεται και γρονθοκοπεί τον γυμναστή του Χαλκιά


Εν συνεχεία ο "επιστήμων" κατευθύνεται εκεί απ΄όπου μπήκε  στον αγωνιστικό χώρο




Επειδή όμως τον κυνηγάνε οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ προσπαθεί να κρυφθεί στον χώρο κάτω από τις κερκίδες με την κάλυψη δικών του που πετάνε κροτίδες.

Το παιδοβούβαλο διακρίνεται να τρέχει ενώ τον κυνηγάει κάποιος ( μάλλον του ΠΑΟΚ  ή της ασφάλειας του γηπέδου ) με το άσπρο πουκάμισο.
Αυτά αναφέρονται διότι ο επίσημος Ολυμπιακός ισχυρίσθηκε πως δεν υπήρχε λόγος ιδιαιτέρων μέτρων προστασίας, υπολόγιζε ότι θα κέρδιζαν το ματς.


Αλλά όπως είπα ήταν θέμα πρεστίζ, η ισοπαλία ήταν υπεραρκετή για τον ΠΑΟΚ, η νίκη ήταν για να καταλάβουνε, όσοι δεν το κατάλαβαν, ότι κάτι αλλάζει στις ποδοσφαιρικές ισορροπίες.

.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Αλληλοεπιδράσεις

 Αλλο


 κι' άλλο


Εχω ξανασχολιάσει την αλληλοεπίδραση πολιτικής και ποδοσφαίρου και τούμπαλιν, καθώς και το ότι -τηρουμένων κάποιων αναλογιών- το ποδόσφαιρο είναι περισσότερο σοβαρό και λιγότερο βρώμικο από την πολιτική, Οσοι διαφωνείτε ρίξτε μια ματιά στην γείτονα  χώρα Ιταλία, όπου ο Πρόεδρος της Μίλαν πρωθυπουργεύει εδώ και αρκετά χρόνια . Εμείς βέβαια είμαστε κάποια χρόνια πίσω, ο πρόεδρος της Μαρφίν, Ανδρέας Βγενόπουλος, δεν έχει αναλάβει ακόμα πρόεδρος του ΠΑΟ, άρα έχουμε ακόμα μερικά χρονάκια μέχρι να μας κατσικωθεί στην εξουσία. Πάντως κάτι εμφανίσεις και κάτι ενέργειες όπως το σπάσιμο της απεργίας με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, είναι σαφή βήματα σ' αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη η "αμφισβήτηση" του προέδρου Πατέρα παρά το νταμπλ δείχνει ότι στρώνονται χαλιά για άλλους στον δρόμο προς τον προεδρικό θώκο.
Σε λίγες μέρες θα δείξει όσον αφορά τον ΠΑΟ,  για την είσοδό του στην πολιτική μάλλον περιμένει να ωριμάσει περισσότερο το φρούτο και απλά με δηλώσεις υπενθυμίζει την παρουσία του. Εξ άλλου ο πρωθυπουργός όταν κάνει δηλώσεις υπενθυμίζει μάλλον την ... απουσία του.

Αν όμως νομίσατε ότι μόνο το ποδόσφαιρο δίνει κατευθύνσεις στην πολιτική είσαστε γελασμένοι ή δεν παρακολουθείτε την φιλοσοφία των  κινήσεων του πρωθυπουργού. Βέβαια από έναν άνθρωπο που θεωρεί την στίβα θηλυκή έκφραση για τον ...στίβο (θα αγωνιστούμε στην στίβα της εκλογικής μάχης) ή που μπερδεύει τις κάλπες με τις...κάλτσες ή που δεν ξέρει το γένος του ...κόμματος του ( τα στελέχη του ΠαΣοΚ και τα μέλη της) δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά για την διατήρηση των στοιχείων που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.

Δυστυχώς όμως το παράδειγμά του άρχισε να επηρεάζει και ποδοσφαιρικές ομάδες όπως μπορείτε να παρατηρήσετε και στην φωτογραφία.


Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, Αντώνης Νικοπολίδης εισέρχεται στον "ναό" της Τούμπας με μια γαλάζια φανέλλα όπου αναφέρεται ο χορηγός αλλά λείπει το ΣΗΜΑ της ομάδας (πιο πίσω φαίνεται αρκετά καθαρά στην ερυθρόλευκη  φανέλλα, όπως και το αντίστοιχο στη φανέλλα του τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ)
Την συνέχεια την ξέρετε...Οχι μόνο έχασε ο Ολυμπιακός, αλλά η ήττα του προήλθε από ένα τραγικό λάθος του Νικοπολίδη.

Οι συνειρμοί , δικοί σας.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι ο γκολκήπερ του Ολυμπιακού  χαρακτηρίζεται και σαν "Ελληνας Κλούνεϊ" εμφανισιακά, δηλαδή βγαίνει κάποιο αμερικάνικο πρότυπο από το σουλούπι του αλλά αυτό είναι πρόβλημα των Ολυμπιακών που τον κάναν αρχηγό τους.
Λεπτομέρειες θα πουν κάποιοι φίλαθλοι του Ολυμπιακού..

Φυσικά ο Γιωργάκης  δεν πρέπει να φορά το εθνόσημο στο σακάκι του αλλά θα έπρεπε να το κουβαλάει στο μυαλό του, οι πράξεις του όμως δείχνουν ότι "πάλευε" με τους δανειστές με αμφίεση ανάλογη του Νικοπολίδη
Λεπτομέρειες θα πουν κάποιοι φίλαθλοι της Ελλάδας, με τέτοια σκεπτικά δεν αξίζει να λέγονται πολίτες.

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Ιστορίες από τον Καναδά

 Η σημαία του Καναδά, γνωστή και σαν Φύλλο Σφενδάμνου πρωτοεμφανίσθηκε το 1965, δηλαδή είναι πολύ "φρέσκια".
Ομως, όπως ίσως ξέρετε, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, ο Καναδάς έχει μεγάλη και σπουδαία ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Μάλιστα στο Καναδά μιλούσανε παλιά μια ελληνική διάλεκτο, η οποία μετά την άφιξη μερικών Νορμανδών εξελίχθηκε στην διάλεκτο που μιλάνε ακόμα και σήμερα στο "Λιμπρ Κεμπέκ", περιοχή που είχε οριοθετήσει ένας γαλλοϊνδιάνος ιροκουά φύλαρχος τον οποίον ανέτρεψε από τον θρόνο του ο Νικολάκης ο Ελληνας με την βοήθεια της γυναίκας του.
Τώρα που υπάρχουν τα κομπιούτερς όλα αυτά αποδεικνύονται, πολλές φορές με την αλάνθαστη μέθοδο να ανεβάζει κάτι, κάποιος, στην βικυπέντια και εν συνεχεία να το επικαλείται σαν πηγή. Οι πλέον αξιόπιστοι δεν το ανεβάζουν μόνοι τους αλλά βάζουν τα κολλητάρια τους ή τον δεύτερο - σε σπάνιες περιπτώσεις τον τρίτο - διαδικτυακό εαυτό τους, ξέρετε αυτόν που στέλνει τις κατάλληλες επιστολές ώστε να φανεί "φυσιολογική" η ανάπτυξη ενός θέματος σαν απάντηση στο γράμμα, ή που κάνει αυτά τα χαριτωμένα σχόλια του στυλ " προσκυνώ ", " ρισπέκτ " και δεν συμμαζεύεται, απαραίτητα για την προώθηση του προϊόντος.
Ο Νικολάκης δεν είχε επιλέξει τυχαία αυτόν τον τύπο του ονόματός του. Ηταν αποτέλεσμα βαθιάς μελέτης και περισυλλογής. Κατ' αρχάς είχε απορρίψει το Νικόλαος καθότι ο πατήρ και ο υιός του (Σπαρτιάτη) Νικολάου ελέγετο Βούλις, δηλαδή με την σημερινή προφορά και απόδοση, Μπούλης, άσε που είχε και κακή τύχη, τον σφάξανε σαν αρνί σαν πήγε πρέσβυς στην Περσία, αντίποινα για ανάλογη μεταχείριση των δικών τους πρέσβεων. Ο Νικολάκης, που ήδη φώναζε τον γιό του "Μπούλη" και τον πατέρα του "Μπαμπούλη", δεν ήθελε με τίποτε να τον αποκαλούν "Νικόλαο", φοβόταν μήπως η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται.
Είχε επιπλέον υπ' όψιν του τα περί τσάρου Νικολάου.
Εγνώριζε επίσης ότι το "Νίκο" ήταν αλβανικής προέλευσης, ενώ το "Νίκος" είχε αδελφίστικες τάσεις μιά που το νίκος ήταν η εκδοχή στο ουδέτερο της θηλυκότατης λέξης "η νίκη". Εχοντας δε υπ' όψιν του την φράση " Ου ο λόγος αυτού σοφώτερος, αυτώ δοθείσεται το νίκος" καθώς και τις πνευματικές του ικανότητες, δεν θέλησε να μετατρέψει το όνομά του σε κάτι σαν ευφημισμό.
Τελευταίο επιχείρημα ήταν η συνήθεια της "κατσίκας του" (από λανθασμένη μετάφραση του τρυφερότατου γαλλιστί ma  biche = ελαφίνα μου) να τον φωνάζει επαναλαμβανόμενα  οπότε ακουγότανε ΝίκομουΝίκομουΝίκομου προκαλώντας ηχητικές παρεξηγήσεις στους λαθρακούοντες.
Το "Νικ" ήταν πολύ αμερικάνικο, οι Καναδοί (ακόμα και οι ελληνοκαναδοί) απεχθάνονται τις αμερικανιές των Αμερικανών, προτιμούν τις δικές τους.
Τα Νικόλας, Νίκλας, Νικολός δεν συζητιώνται ούτε και για Καναδούς που έλκουν την καταγωγή από Βίκινγκς ή Ινδιάνους των Γκραντλέϊκς.
Το Νικολά, Νικολό, δεν λέει άμα δεν έχεις δίπλα σου μια Κάρλα Μπρούνι να αποσπά την προσοχή.
Το Λαόνικος είναι ψευδελληνική εκκλησιαστική γλωσσοπομφόλυγα.
Το καναδοπρεπέστατον Νικολάκης ήταν μονόδρομη επιλογή. Ηταν όμως γνωστός στην πιάτσα και σαν ο "άντρας της κατσίκας", η κακομοίρα η γυναίκα του όσο κι' αν τόνιζε το όνομά της, όσο κι' αν εύρισκε ψευδώνυμα στο διαδίκτυο δεν μπορούσε να ξεκολήσει το "κατσίκα" από πάνω της, είχε γίνει σαν δεύτερο δέρμα της.

 Οι δύο (χωρίς κέρατα) εκδοχές, μαλτέζα και γυναίκα
 Εξ άλλου της ταίριαζε και μορφολογικά -από τα κέρατα που της είχε βάλει ο Νικολάκης- αλλά και χρηστικά, ο Νικολάκης την άρμεγε κανονικά, ο ίδιος ήταν ακατάλληλος για κάθε δουλειά. Βέβαια η οικόσιτη αίγα της Νουβίας (μαλτέζικη) στερείται κεράτων αλλά η νικολοσύζυγος σίγουρα δεν είχε αφρικάνικη καταγωγή.
Αντίθετα, πιθανόν να είχε κρητική καταγωγή, τα κρι-κρι έχουν τα μεγαλύτερα κέρατα ανάμεσα στα κατσικοειδή.
Τα κέρατα ήταν αποτέλεσμα κάποιων ανατολίτικων επιρροών του Νικολάκη, κάποιος πρόγονός του είχε υπηρετήσει στον οθωμανικό στρατό σαν λοχίας, αυτό φαινότανε και στο επίθετό του που περιείχε την ρίζα  από την τούρκικη λέξη για τον λοχία τσαβούς < τσαούς. Οι αυθαιρεσίες αυτών των στρατιωτικών επί οθωμανικής αυτοκρατορίας έκαναν το όνομά τους συνώνυμο του θράσους. 
Μπορεί ο ασπασμός της χριστιανικής θρησκείας να απέτρεπε την επίσημη πολυγαμία αλλά στο μυαλό (και στην πράξη) ο Νικολάκης τιμούσε τις πολυγαμικές συνήθειες. "Πολυγαμικός σαν τράγος" έλεγε, "μου επιτρέπεται αφού έχω γυναίκα κατσίκα".

 Κοπάδι "μιξντ"
Η ίδια η σύζυγός του κάπου μέσα της αποδεχότανε το προσωνύμιο  αλλά υπό προύποθέσεις : 
το "κατσίκα" της έπεφτε κάπως βαρύ αλλά δεν θα είχε αντίρρηση για το "τιφτίκι", αυτό το είδος με την υπέροχη γούνα, υφής μεταξιού, όπως φανταζόταν ότι ήταν η επιδερμίδα  της.
Θα μπορούσε ακόμα να αποδεχεί τον χαρακτηρισμό μυοτονική  κατσίκα, είτε για την βορειοαμερικανική προέλευσή της, είτε για την μοναδική ιδιότητα να "παγώνει" για κάποια δευτερόλεπτα όταν φοβηθεί πολύ, παραμένοντας ακίνητη ή βαδίζοντας με τεντωμένα-ξυλιασμένα πόδια. Το τελευταίο αυτό πολύ της ταίριαζε όταν προσπαθούσε να περπατήσει ισορροπώντας πάνω στα δεκαεξάποντα τακούνια της. Επίσης η μυοτονική κατσίκα ήταν μια ιδιαίτερη ράτσα όπως θεωρούσε και η ίδια τον εαυτόν της.

 Φλώρα με κομπινάκι

Θα μπορούσε ακόμα να δεχθεί σαν όνομα το φλώρα που αποδίδεται στις άσπρες κατσίκες ή το κανούτα που αποδίδεται στις γκρίζες. Αντίθετα ήταν πολύ επιφυλακτική για το κόμπινα που αποδίδεται στις κοκκινομάλλες κατσίκες και το κόρμπα για τις μαύρες. Ενώ όμως ήταν εντελώς αποτρεπτική για την ονομασία των μαύρων κατσικών με ανοιχτόχρωμη κοιλά, την ονομασία αυτή, γκιόσα, την είχε ακούσει ουκ ολίγες φορές στην διάρκεια των συζυγικών καυγάδων κι' αυτό την πλήγωνε πολύ. Ακόμα όμως χειρότερα ασθανόταν όταν αργότερα, κατά την διάρκεια των ερωτικών περιπτύξεων - συνηθισμένη κατάληξη των καυγάδων- την ώρα της επιβεβαίωσης του ανδρισμού του, την αποκαλούσε "τσαούσα" του τονίζοντας έτσι την κτητικότητά του λόγω του επιθέτου του. Φώναζε τότε για να τον εκδικηθεί νίκο-μουνί-κο-μουνί-κομου δήθεν από τον ενθουσιασμό της, ξέροντας πως θα του την σπάσει, μερικές φορές τα κατάφερνε, άλλες φορές είχε ήδη  μπει το νερό στο αυλάκι. Τότε του χάϊδευε απαιτητικά τα κωλομέρια και στις διαμαρτυρίες του ισχυριζότανε ότι το κωλοδάχτυλο ενίσχυε την στύση του, ενώ συγχρόνως του έκανε κι ένα τσεκάρισμα στον προστάτη για τίποτε όγκους. Ο Νικολάκης τότε απελπισμένος, σκεφτότανε να δοκιμάσει την "τέχνη" των προγόνων του επί των  αιγών, αλλά η  καναδέζικη κουλτούρα του - δεύτερης γενιάς μετανάστης -  συγκρατούσε τις  απόπειρες για δοκιμές του πάνω στις μεσογειακές πρακτικές. Από την άλλη μεριά δεν μπορούσε εύκολα να την διώξει, όλη την διαδικτυακή δουλειά αυτή την έκανε, έψαχνε όμως μέσα στην καναδική θεματολογία να βρει ανάλογη περίσταση και αντίστοιχη λύτρωτική λύση.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Αφιερωμένο

.



Προπονήσου.

Ακολούθησε το παράδειγμά του

Σε λίγο θα σου είναι πιο απαραίτητο

απ' ότι σήμερα το Δ.Ν.Τ. , για την κυβέρνηση του.


.

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ελλειμμα



Ισως να νομίζτε ότι θα αναφερθώ στο έλλειμμα των ταμείων. Οχι. Αυτό είναι το λιγότερο σ΄αυτήν την έρημη χώρα που ζούμε και το ευκολότερο να διορθωθεί. Οταν θα παύσουν να υπάρχουν τα άφθονα άλλα ελλείματα.
Το κυριότερο είναι το έλλειμμα πολιτικών ανδρών. Πολιτικά ανδρείκελα έχουμε με ηχηρές ονομασίες που δεν συνάδουν με το ποιόν τους. Να μην αναφερθώ στον περιβόητο μπουλούκο και το play station του, είναι γνωστά καθώς και ο τρόπος με τον οποίον αυτομόλησε προ των ευθυνών του.
Ηρθε το άλλο παληκάρι που προσπαθεί να μας πείσει ότι σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είχε ιδέα για το χρέος της χώρας και γι' αυτό μας έταζε ότι "υπάρχουν λεφτά".
Ας το καταπιούμε κι' αυτό. Οταν είδε όμως το χρέος τι έκανε ; Αντί να διαπραγματευθεί την σίγουρη ζημιά των εταίρων μας από την πιθανή χρεωκοπία μας ώστε να κερδίσει χρόνο και καλύτερους όρους, μόλις "αγρίεψε" η Μέρκελ χωρίς ίχνος πολιτικής αντίδρασης πέταξε τα διαπραγματευτικά χαρτιά του προσφεύγοντας στο Δ.Ν.Τ., υποκύπτοντας σε πιέσεις για απάνθρωπες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις των εύκολων θυμάτων, χωρίς ίχνος κοινωνικής- εισοδηματικής  δικαιοσύνης, τρεις χιλιάδες ευρώ σε όλους, χαμηλόμισθους-υψηλόμισθους και με εξαιρέσεις στους στρατιωτικούς, εφοριακούς, δικαστικούς που τους έχει ανάγκη. Αυτά είναι τα άμεσα μέτρα γιατί με το νομοσχέδιο προωθεί εν συνεχεία ουσιαστικά την κατάργηση της υγειονομικής περίθαλψης, την συρρίκνωση στο 50% των συντάξεων και την παράταση της εργασίας ανάλογα με το " προσδόκιμον ζωής". Να μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες, θα γίνουν γνωστές σύντομα, με την κατάθεση του νομοσχεδίου.
Μήπως καταλάβατε τι εστί πολιτικός άνδρας ; ( με ανδρικά παντελόνια βέβαια )
Διαβάστε και τις δηλώσις του Κον Μπεντίτ ( από το in.gr) να το καταλάβετε καλύτερα.

«Είστε τελείως τρελοί» τόνισε απευθυνόμενος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους εκπροσώπους των κρατών-μελών της ΕΕ κατά τη διάρκεια συζήτησης στο Ευρωκοινοβούλιο.

«Αυτό που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι σχεδόν αδύνατο» είπε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ αναφερόμενος στις μισθολογικές και κοινωνικές θυσίες που ζητούνται από τους Έλληνες.

«Δεν δίνουμε χρόνο στον Παναδρέου για να επιτύχει συναίνεση» σημείωσε. «Πρέπει να δημιουργήσουμε μια συνοχή. Αυτό δεν διατάσσεται. Θα δείτε στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, αν υπάρχουν προβλήματα» τόνισε.

Ο Κον Μπεντίτ επέκρινε τους όρους των δανείων που εγκρίθηκαν από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα οποία θα δοθούν με κατά μέσο όρο επιτόκιο 5%, ενώ τα περισσότερα από τα ενδιαφερόμενα κράτη μπορούν να δανείζονται κεφάλαια με επιτόκια χαμηλότερα από τις αγορές.
«Κερδίσαμε χρήματα σε βάρος της Ελλάδας. Είναι απαράδεκτο» δήλωσε.
«Έχω την εντύπωση ότι τώρα στις κυβερνήσεις, λένε: 'θέλω να βγάλω χρήματα σε βάρος της Ελλάδας'» ανέφερε ο Κοντ Μπεντίτ, κάνοντας αναφορά στην αξίωση της πρωθυπουργού της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, το 1984, που έλεγε «θέλω τα λεφτά μου πίσω» προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την συνεισφορά του Ηνωμένου Βασιλείου στην Κοινή Γεωργική Πολιτική.

Οσον αφορά τον τωρινό ηγέτη της αντιπολίτευσης μόνο η δήλωση του "Θα καταψηφίσουμε το νομοσχέδιο εφ' όσον θα υπερψηφισθεί, αλλιώς θα το υπερψηφίσουμε" αποτρέπει οποιαδήποτε άλλη συζήτηση για την ποιότητα του πολιτικού ανδρός.

Φυσικά και έχουμε έλλειμμα δημοσιογράφων. Μόνο το ότι επέλεξαν για "επικοινωνιακούς" λόγους να απεργήσουν ακριβώς την ημέρα που είχαν καθήκον να πληροφορούν τον λαό για την εξέλιξη της πορείας διαμαρτυρίας φθάνει να αποδείξει την "ανταμειβόμενη διαπλοκή" τους με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιθυμίες. Δεν είδα κάποιον να μην πειθαρχήσει στην παράλογη επιλογή του σωματείου τους.  Αντίθετα είδα ψωνισμένους μπλόγκερς να "απεργούν" ταυτιζόμενοι με τα "πρότυπά" τους, τρελλό γέλιο από "ομιλούσες πορδές", σε δημοσιογραφία του κώλου. Διευκρινίζω ότι εννοώ όσους ανάρτησαν σχετική ανακοίνωση.  Τα γεγονότα  ανάγκασαν τους δημοσιογράφους να σπάσουν (αναστείλουν) την "απεργία" τους για να πληροφορήσουν- όπως είπαν- αυτοί τον λαό, μην τυχόν και τον παραπλανήσουν το C.N.N. και το B.B.C. !!
Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι πέρασαν από βουλευτικά και υπουργικά έδρανα "γράφοντας ιστορία" η αναφορά και μόνο στον Ρουσόπουλο αρκεί. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι ειδήσεις επιλέγονται με βάση την ακροαματικότητά τους δημιουργόντας ένα αμόρφωτο κοινό  που ζητά ακόμα χειρότερους λαϊκιστές δημοσιογράφους που θα κάνουν ακόμα χειρότερο το κοινό και πάει λέγοντας. Ποιός δημοσιογράφος τολμάει να τα σούρει στον "ομογάλακτο" αρχηγό λαϊκίστικου κόματος ; Φυλάνε τις δυνάμεις τους για τα εύκολα θύματα.
Είναι εύκολο να εκφράζουν την λύπη τους για τους τρεις νεκρούς και να "στολίζουν" τους δράστες και "πουλάει".  Είναι όμως τρομερά δύσκολο να ψάξουν να βρουν την "φιλοσοφία" του πλήθους που "επέτρεψε" με την αδράνεια του να γίνει μια τέτοια πράξη, κάτι που το "ζήταγε" όπως την κάθαρση στις τραγωδίες. Γιατί τότε θα καταλάβαιναν ότι την αδικία των μέτρων δεν την "πέρασαν" σωστά  στην δουλειά τους, μεγαλώνοντας την απογοήτευση και την "ζαλάδα" των εργαζομένων από το κυβερνητικό κτύπημα. Οσοι ήταν το βράδυ του πολυτεχνείου ή έχουν πολεμικές εμπειρίες μπορούν να καταλάβουν την "ζαλάδα", την "μέθη" που καταλαμβάνει το πλήθος την ώρα των γεγονότων.
Οπως είναι το ίδιο δύσκολο το να αποδώσουν, οι δημοσιογράφοι εννοείται, ευθύνες  στον επιχειρηματία και τις αρχές για τις τεχνικές παραλήψεις του κτιρίου που ευθύνονται και αυτές για το τραγικό συνμβάν.
Αντίθετα ασχολούνται συνέχεια με τους φυσικούς αυτουργούς που τους έχουν καταγράψει και  οικάμερες και το google earth, όπως είχε γίνει και με την ρουκέττα στην πρεσβεία. Απλά θα συλληφθούν όταν συμφέρει πολιτικά τους κρατούντες, όπως έγινε πριν από λίγο καιρό  με τον "επαναστατικό αγώνα" για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από την υποχωρητικότητα του πρωθυπουργού στο θέμα του δανείου.

Ελλειμμα φιλοσοφίας και ηθικής. Μερικοί το βλέπουν μόνο στους αραχτούς δημόσιους υπαλλήλους να σας δώσω ένα παράδειγμα "επιτυχημένου"  "δαιμόνιου" έλληνα επιχειρηματία, αυτού που φοροδιαφεύγει μόνιμα, αλλά "εργάζεται σκληρά".
Σαραντάρης "φιάχθηκε" οικονομικά γιατί είχε ανοίξει μαγαζί με είδη κινητής τηλεφωνίας όταν η αγορά ήταν στο φόρτε της. έκανε τρία τα μαγαζιά του και εν συνεχεία το έρριξε και στις οικοδομικές επιχειρήσεις. Ωραία μέχρι εδώ, εκθειάζει την ελεύθερη αγορά, και δίνοντας ευκαιρίες  στους νέους αναθέτει μια δουλειά γραφείου σε γνωστή του νεαρή έναντι 1 600 ευρώ, υπολογίζοντας σε μηνιαία απασχόληση. Η νεαρή όμως βρίσκει ένα κόλπο στο κομπιούτερ και τελειώνει την δουλειά σε μια βδομάδα. Ενθουσιασμένη πηγαίνει τα αποτελέσματα στον τύπο και ακούει ότι θα πάρει μόνο 400 ευρώ αφού δούλεψε μόνο μια βδομάδα !!
Εννοείται ότι αν έκανε το ίδιο πράγμα στην Αμερική  θα της δίνανε 2 000 να την ανταμείψουν για την εφευρετικότητά της.
Δεν φταίει λοιπόν το σύστημα αλλά ο τρόπος που εφαρμόζεται και κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον δημόσιο τομέα.
Ο τύπος δεν είναι εξαίρεση, είναι κλασσικός έλληνας επιχειρηματίας, εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας και της  κυβέρνησης που εκλέγει, ανεξάρτητα κομματικού χρώματος, " πτυχιούχος αμόρφωτος" που με το λούστρο των χρημάτων του προσπαθεί να κρύψει το έλλειμμα ψυχής που έχει.
Το υψηλό ποσοστό των ανθρώπων που δικαιολόγησαν τον τύπο με την φράση " δεν πειράζει, της έδωσε ένα καλό μάθημα για το πως είναι η ζωή " δείχνει ακριβώς και το έλλειμα της ελληνικής κοινωνίας.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

A pawn in their game (Bob Dylan 1963)

Ας μιλήσουμε σήμερα στην "μητρική" μας γλώσσα

He’s taught in his school
From the start by the rule
That the laws are with him
To protect his white skin
To keep up his hate
So he never thinks straight
’Bout the shape that he’s in
But it ain’t him to blame
With his fist in a clinch
To hang and to lynch
To hide ’neath the hood
To kill with no pain
Like a dog on a chain
He ain’t got no name
But it ain’t him to blame
He was only a pawn in their game.

  He’ll see by his grave
On the stone that remains
Carved next to his name
His epitaph plain:
Only a pawn in their game

In memorial

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα μαγιού σε χάνω...

.


"  Μη βάζεις πολλά λουλούδια από τον κήπο. Ενα τριαντάφυλλο κι' ένας κρίνος αρκούν. Μάζεψε παπαρούνες και λαζάρους σαν θες να το ανθοστολίσεις, μα άλλη είν' η σημασία του. Βάλε ένα στάχυ για το ψωμί, εν' ανθισμένο λιόκλαδο για το λαδάκι. Βάλ' ένα κληματόφυλλο για το κρασάκι, μα κι' ένα αγκάθι για τους εχθρούς. Ψηλά να το κρεμάσεις, βάλε χαμομηλάκι φάρμακο, μολώχα για τους πόνους και μια τσουκνίδα να πονά όποιον πα να το κλέψει."


Λόγια από τις γιαγιές του παρελθόντος όταν πιτσιρίκια θέλαμε να φιάξουμε στεφάνια κι' αυτές, συνηθισμένες στην λιτότητα και την χρηστικότητα, μας προέτρεπαν να φιάξουμε μπουκέττα καλοσφιγμένα, ν' αντέξουνε σαν ξεραθούν μέχρι να τα κάψουμε στις φωτιές του Αη Γιάννη του Κλήδωνα, στις 24 του Ιούνη.
Τα θυμάμαι αυτά τα λόγια κάθε πρωτομαγιά όταν φιάχνω το μπουκετάκι "για το καλό" όλο και πιο λιτό. Οσο περνούν τα χρόνια, τόσο λιγότερο μου χρειάζονται τα λουλούδια και τόσο πιο απαραίτητα μου φαίνονται τα συνοδευτικά φυτά. Σοφές γιαγιάδες, έτσι τις έλεγα μέσα μου πιτσιρικάς, εκτός απ΄την δικιά μου- που την έχασα από τα 11 μου, όλες οι άλλες ίδιες μου φαινότουσαν μέσα στα μαύρα τα ρούχα τους και με τις κακουχίες της ζωής μα και την πείνα της κατοχής να έχουν φέρει τα χαρακτηριστικά τους τόσο κοντά.
Πάντοτε μεσ' στο μυαλό μου τα λόγια της χαροκαμένης μάνας  στα στιχάκια του ποιητή " Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα μαγιού σε χάνω" εκεί στην Κατοχή τα είχα τοποθετημένα και κάπως έτσι προσλαβάνω τα νέα μέτρα της κυβέρνησης κατά των Δημοσίων Υπαλλήλων, σαν πράξη κατοχής, το ίδιο ανάλγητη με τις σφαίρες του Εσές στον πιτσιρικά που έφευγε τρέχοντας με το κλεμένο ψωμί.
Με υψηλή αίσθηση του χιούμορ "Να παταχθούν οι απατεώνες του οικονομικού εγκλήματος", ζήτησε ο Κ. Παπούλιας  από τον Γ.Α.Π και μάλλον κάτι τέτοιο ζήταγε και ο Φρούραρχος Αθηνών τότε από τους Εσές όταν πυροβολούσανε τους κλέφτες στα συσσίτια, χωρίς όμως το ανάλογο χιούμορ, βόρειοι άνθρωποι αυτοί οι Γερμανοί, κρύοι.
Φαίνεται ότι οι Δ.Υ. είναι οι απατεώνες του οικονομικού εγκλήματος γιατί μόνο αυτοί τιμωρούνται με περικοπές, αφού όπως παραδέχονται κυβερνητικά στελέχη "αντε να πιάσεις αυτόν που φοροδιαφεύγει, και βγες στην πιάτσα να εισπράξεις Φ.Π.Α. ".
Αρα ...συνεχίζεται το ίδιο έργο αλλά τώρα πλέον και με ...προεδρική βούλα για όσους έτρεφαν μικρές αυταπάτες για την χρησιμότητα του θεσμού του ...υπερκομματικού προέδρου.

Καλύτερα ν' ασχοληθώ με την Φύση


Η άνοιξη φέτος είναι βιαστική- θέλει να προλαβει το μουντιάλ φαίνεται, η μανιόλα πάντως όπως ψυλλιαζόμουνα άνθισε ένα μήνα νωρίτερα, μα κι' οι ντοματιές έδεσαν του πρώτους καρπούς πολύ νωρίς.


Τώρα που το σκέπτομαι έπρεπε να είχα βάλει κι' ένα ντοματόφυλλο στον μάη, για το καλό.


Το κάποτε "μήλο κάτω από την μηλιά", πιο γνωστός σαν κλώνος, αρσενική προέκταση της Breeze πλήρως εξοικιωμένος στο καινούργιο του περιβάλλον μου κάνει νάζια όταν τον επισκέπτομαι. Είναι κυρίαρχος στην γειτονιά του ( και της τοπικής σκυλοπαρέας που "συζεί" αρμονικά στο σπίτι του με τις γάτες) και προσφέρει τις μυοκτονικές και άλλες κυνηγετικές υπηρεσίες ( σαύρες, μολυντήρια, κ.λ.π)  στα καινούργια αφεντικά του που τον λατρεύουν κυριολεκτικά. Εδώ σε επιθετική στάση, με το πλησίασμα "αγνώστου" σκύλου στα όρια της  περιοχής του.


Μακάρι και οι έλληνες εργαζόμενοι να μπορούσαν να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους τόσο αποτελεσματικά από τις ληστρικές επιδρομές των πολιτικών  με την εφιαλτική συνεργασία των πουλημένων συνδικαλιστών. Δεν γράφω το "λι" με ήττα από σεβασμό στην τάξη των ληστών, αυτοί εκτός από τα αναγκαία κακά του επαγγέλματός τους είχαν μπέσα και πολύ συχνά κοινωνικές ευαισθησίες υπέρ των αναξιοπαθούντων, σε αντίθεση με τους ανάλγητους συνδικαλιστές που συναίνεσαν στην ληστεία των ταμείων με αντάλλαγμα την προσωπική τους εξασφάλιση.