Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

"I am a Lesbian"




"Αϊ εμ ε Λέσμπιαν"
ανέκραξεν καθήμενος απέναντί μου
κάτω απ' την λεμονιά του κήπου,
με χιούμορ, με παράπονο μα και με περηφάνεια
-καθένας πρέπει του
περήφανος να είναι,
για την καταγωγή του-
ετούτου την διαπόμπευσαν
χωρίς ειρμό κι' αιτία
άνθρωποι που απ' τα γράμματα
δεν νοιώσαν τα μισά.

Κι' εμένα το παράπονο 
έξυσε και τον πόνο
ότι δεν ήμουν πια παιδί αγαπημένο
των παραδόξων κυριών
που άλλοι λοξοκοιτάνε
με ψεύτικη αποστροφή
τον πόθο για να κρύψουν.
Τώρα η κάθε μιά απ' αυτές
έχει κι' ένα "τσουνάμι".
λιπόσαρκο, μελαχροινό,
μικρό σε όλα -λένε-
και πιο πιστό από σκυλί.

Κι' ως είπεν ο Κύριος
πρώτοι οι έσχατοι 
εγένοντο
εν ταις καρδίαις αυτών
των εκ της Νήσου πορευομένων θηλέων
-λέγουσι κατά τα ειωθότα-
ένθα ουκ Εδέμ εστί
αλλ' ούτε και  γη άγονος
ως πλείστων κορασίδων 
καρδίαι τε και σώματα εισίν

Κοινή ήταν  η έλξη
για ό,τι το λεσβιακό
τοπονυμιακώς
και ηθικοπλαστικώς, επίσης,
μα των πρωτοτοκίων η απώλεια ένεκα,
απ' τους Ινδονησίους
-που το τσουνάμι έφερε
στ' άγια χώματά μας-
πολλά εσμικρύνθη
η έλξη αυτή, συν τω χρόνω.

.

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Τέλος χρόνου

 
Γνωστή από τηλεπαιχνίδια έκφραση που μεταφέρεται στην "ζώσα" εικονική πραγματικότητά μας με τα  οικονομικά μέτρα της τρόϊκας ή του "τρωικού" πρωθυπουργού μας, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει αλλά με εξιτάρει η εικόνα του ΓΑΠ να τρέχει αλλόφρων σαν Εκτορας γύρω από τα τείχη του Δουνουτού ή της Τροίας και να τον κυνηγά η Μέρκελ, σαν Αχιλλέας, με το ευροομόλογο στο χέρι...
Και εκεί να ακούγεται το "τέλος χρόνου", σαν τις ακροτελεύτιες τις μέρες του Δεκέμβρη.
Πρόλαβε ο ΓΑΠ ή δεν πρόλαβε ; θα μας το δείξει το φώτοφίνις !




Τέλος χρόνου σε τόσες πολλές διαδικασίες, όπως τα δώρα κι οι γιορτές, ίσως κι ο έρωτας να τέλειωσε κι αυτός, κρυμμένος πίσω απ΄ της αυτοσυντήρησης το ένστικτο. Μαζί του και η ποίηση, ανομολόγητα βασισμένη στην σαρκική πλευρά του έρωτα, αυτή με το πλατωνικό περιτύλιγμα και την ζουμερή φωτογραφία.
Ανευ εικόνος - χίλιες λέξεις λένε όσοι δεν γνωρίζουν την σωστή την λέξη που έχει χίλιες εικόνες - δεν προωθείται το προϊόν και ληξιπροθεσμεί, τέλος χρόνου.




Αυτό το σοφό μηχάνημα, το πλυντήριο, έχει αντικαταστήσει την αναγκαιότητα της ποίησης, πολλαπλώς.
Με απλό καθάρισμα, λεύκανση, στίψιμο, εκτελεί όλες τις απαραίτητες διεργασίες που του ανατίθενται.
Το κυριότερο όμως είναι ότι μετά το πέρας των διεργασιών σταματά αυτόματα, αντίθετα από πολιτικούς, ποιητές και συζύγους...
Τέλος χρόνου.

.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Θάλαμος 6



Κάθε Χριστούγεννα, με δεδομένη την λιγότερη λάμψη τους όσο περνούν τα χρόνια, το μυαλό του πήγαινε σ' αυτό το διήγημα του Τσέχωφ, "Θάλαμος 6". Δεν είχε καμιά σχέση με την γιορτή το διήγημα, η βασική αναφορά του ήταν στο διαχωρισμό των δύο κόσμων, του Θαλάμου 6 στο νοσοκομείο κάποιας ρώσικης πολιτείας και τον υπόλοιπο κόσμο, δυό κομμάτια εντελώς ξένα μεταξύ τους με διαφορετικές πρακτικές, στο ένα σκληρή πραγματικότητα και στο άλλο η φούσκα που όλο ήτανε να σκάσει μα δεν έσκαγε γιατί μια άλλη μεγαλύτερη γεννιότανε  "κοινή συναινέσει". Του θύμιζε τόσο έντονα τον κοινωνικό περίγυρο με τους βολεμένους στο ψέμα τους - που σαν τα παιδάκια μαζεύονταν πολλοί και φωνάζαν δυνατά για να "νικήσουν"- κι' από την άλλη αυτούς που βίωναν και λάτρευαν την αλήθεια του πεσμένου στήθους, δεν παραμυθιαζότουσαν από το σουτιέν.

...οι εξωτερικοί άρρωστοι περίμεναν στριμωγμένοι σ' ένα μικρό σκοτεινό διάδρομο. Περνούσαν μπροστά τους οι υπάλληλοι του νοσοκομείου και οι μπόττες τους ξεσήκωναν σαματά καθώς βροντοχτυπούσαν στις πλάκες. Περνούσαν άρρωστοι χλωμοί, πετσί και κόκκαλο, τυλιγμένοι σε γαλάζιους μανδύες. Κουβαλούσαν πάπιες. Κουβαλούσαν πτώματα. Τους έδερναν τα ρεύματα.
Ο Αντρέϊ Εφίμιτς ξέρει για τους φθισικούς και γενικά για κάθε ευαίσθητο άτομο η αναμονή κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι σωστό μαρτύριο. Μα τι να κάνει ; Στο ιατρείο βρίσκει τον βοηθό του, τον Σεργκέϊ Σεργκέϊτς, έναν κοντόχοντρο ανθρωπάκο με φουσκωμένα μάγουλα, γυαλιστερά και ξυρισμένα, γλυκομίλητο και ευγενικό. Με την ολοκαίνουργη, φαρδειά φορεσιά του μοιάζει περισσότερο με συγκλητικό παρά με χειρούργο. Ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς φοράει άσπρες γραβάτες, έχει άφθονη πελατεία και νοιώθει τον εαυτό του πολύ ανώτερο από τον Αντρέϊ Εφίμιτς που δεν έχει ούτε έναν πελάτη στην πόλη...
Ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς είναι θεοφοβούμενος. Το εικόνισμα στο ιατρείο είναι αγορασμένο με δικά του λεφτά. Τις Κυριακές ένας άρρωστος διαβάζει μεγαλόφωνα τον Απόστολο κι' ύστερα ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς γυρίζει από θάλαμο σε θάλαμο και λιβανίζει τους αρρώστους.
Η ώρα είναι λίγη, οι άρρωστοι πολλοί, τι να κάνει ο γιατρός ; Περιορίζεται σε μερικές ερωτήσεις και γράφει την συνταγή για κάποιο γιατρικό, μια καταπραϋντική αλοιφή ας πούμε ή ρετσινόλαδο. Ο Αντρέϊ Εφίμιτς κάθεται σκεπτικός με το κεφάλι ακουμπισμένο στο γρόθο του και ρωτάει στην τύχη, μηχανικά. Ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς κάθεται κι' αυτός πλάϊ, τρίβει τα χέρια του και κάπου-κάπου μπαίνει στη μέση :
- Υποφέρουμε και βασανιζόμαστε, γιατί δεν προσπέφτουμε στο έλεος του Κυρίου, λέει. Μάλιστα !

Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ σπούδασε ιατρική στην Μόσχα. Κατά την διάρκεια των σπουδών του άρχισε να δημοσιεύει χιουμοριστικές σκηνές και μονόπρακτα στα περιοδικά της εποχής. Παρακολούθησε για πέντε έτη την σχολή του, ίσως γι' αυτό περιγράφει τόσο καθαρά τα διαφορετικά σκεπτικά των δύο γιατρών. Ο ίδιος δεν άσκησε ποτέ αμοιβόμενη ιατρική, εξ άλλου την διατριβή του δεν την τελείωσε ποτέ. Πρόλαβε όμως να δει την δυαδικότητα της ιατρικής - όπως και της κοινωνίας - και να την περιγράψει στον Θάλαμο 6.

- Εχετε την καλοσύνη να ντυθείτε ευγενέστατε, είπε ο Νικήτας ο φύλακας, ατάραχος. Εδώ είναι το κρεβάτι σας, παρακαλώ. Και έδειξε ένα άδειο κρεβάτι που κατά τα φαινόμενα μόλις το είχαν κουβαλήσει εκεί μέσα. Δεν είναι τίποτα, δόξασοι ο Θεός. Θα γίνεις καλά.
Ο Αντρέϊ Εφίμιτς τα κατάλαβε αμέσως όλα. Χωρίς να βγάλει μιλιά τράβηξε για το κρεβάτι που του έδειξε ο Νικήτας και κάθισε. Ο φύλακας στεκόταν ορθός και περίμενε. Γδύθηκε ολοτσίτσιδος και ένοιωσε ντροπή έτσι γυμνός μπροστά του. Υστερα φόρεσε τα ρούχα του νοσοκομείου. Το σώβρακο ήταν πολύ κοντό, το πουκάμισο πολύ μακρύ και ο μαντύας μύριζε καπνιστό ψάρι.
- Θα γίνεις καλά, έχει ο Θεός ! ξανάπε ο Νικήτας.
Κουβάριασε τα ρούχα του γιατρού, τα μάζεψε στη μασχάλη του και βγήκε κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
- Δεν βαριέσαι ! το ίδιο κάνει... είπε μέσα του ο Αντρέϊ Εφίμιτς και τυλίχτηκε στη παλόκαπα. Πρόσεξε την καινούργια του φορεσιά, τον έκανε ίδιο κατάδικο. Δε βαριέσαι ! τι φράκο, τι στολή, τι αυτή η παλιόκαπα...το ίδιο είναι για μένα !
Μα...τι έγινε το ρολόϊ του ; και το πορτοφόλι του που βρισκότανε στην πλαϊνή τσέπη και τα τσιγάρα του ; Που τα πήγε ο Νικήτας ; ...Από δω και πέρα ως το θάνατό του ίσως να μην ξαναφορέσει πανταλόνι, γιλέκο, μπόττες... Στην αρχή του φάνηκε παράξενο, απίστευτο. ο Αντρέϊ Εφίμιτς ήταν σίγουρος πως καμμιά διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα στο σπίτι του και τον Θάλαμο 6, ήταν βέβαιος πως όλος ο κόσμος ήταν παραλογισμός και " ματαιότης ματαιοτήτων". Και όμως τα χέρια του έτρεμαν, τα πόδια του είχαν μελανιάσει και ένοιωθε απελπισία στην ιδέα να τον δουν οι γνωστοί του με την παλιόκαπα του νοσοκομείου...

Σημασία πάντοτε δεν έχει το γεγονός αλλά η αιτία, όχι το συγκεκριμένο επεισόδιο αλλά η ανεξάρτητη μεθοδολογία που ακολουθείται. Υπάρχουν δυο γιατροί, ένας σκεπτόμενος κι' ένας πιστός στον Θεό (του). Η ιεραρχική  βαθμίδα αποδεικνύεται ότι δεν έχει σημασία στην πάλη των ιδεολογιών τους, το αποτέλεσμα είναι νομοτελειακό. Το σκεπτικό από το πάθημα του Αντρέϊ Εφίμιτς ταιριάζει γάντι και στην οικονομική αιχμαλωσία της Ελλάδος από το διεθνές κεφάλαιο, σαν το τίμημα του να ζεις το όνειρο κάποια λίγα χρόνια αντί να το ονειρεύεσαι και να χορταίνεις μ' αυτό, όπως επιβάλλουν οι "πολιτικά ή και θρησκευτικά ορθώς" σκεπτόμενοι. Μόνο που το ξύπνημα πάντα με θάνατο μοιάζει, ειδικά όταν οι ρώγες βλέπουν το πάτωμα

Οι νοσοκόμοι τον άδραξαν από χέρια και πόδια και τον κουβάλησαν στο εκκλησάκι. Τον παράτησαν εκεί ξαπλωμένο με τα μάτια ορθάνοιχτα σ' ένα τραπέζι. Το φεγγάρι τρύπωνε από το παραθυράκι και φώτιζε το κουφάρι.
Το πρωΐ ο Σεργκέϊ Σεργκέϊτς μπήκε στο εκκλησάκι, προσευχήθηκε ευλαβικά στα πόδια του εσταυρωμένου και έκλεισε τα μάτια του παλιού διευθυντή του.
Την άλλη μέρα τον έθαψαν. Στην κηδεία του πήγαν μοναχά η σπιτονοικοκυρά του κι' ένας παλιός του φίλος.

.

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Η εικόνα και οι λέξεις

Είναι γνωστό ότι δεν με βρίσκει σύμφωνο η φράση μια εικόνα, χίλιες λέξεις, αλλά πάλι ποτέ μια φράση δεν γίνεται γνωστή αν δεν περιέχει την επιβεβαίωσή της  έστω και κάποιες φορές. Κοίταζα αυτή την φωτογραφία που τραβήχτηκε πριν από τον αγώνα Ντινάμο Ζάγκρεμπ- ΠΑΟΚ.


Κι' όμως λέει τόσα πράγματα και για το πως λειτουργεί ο σύλλογος αλλά και για το αποτέλεσμα που προέκυψε.
Θα ξεκινήσω από τα δεξιά της πίσω σειράς όπου βλέπουμε την στοργική αγκαλιά του έμπειρου Χαλκιά στον Κλάους, ένα παιδί που μόλις στον προηγούμενο αγώνα πήρε πρώτη φορά στην ζωή του φανέλλα βασικού σε ματς μέσα στην Τούμπα. Και τώρα στην δεύτερη βγαίνει να παίξει στο κολασμένο Μάξιμιρ, μπροστά σε φανατισμένο κοινό, σε παγωμένο γήπεδο και με την είδηση του καμμένου πούλμαν των οπαδών ολόφρεσκη στ' αυτιά του ένα παιχνίδι περισσότερο από κρίσιμο για τον σύλλογό του. Μοιάζει η αγκαλιά του μπαρουτοκαπνισμένου τερματοφύλακα να του έδωσε την ηρεμία να κάνει την ασίστ στον Σάλπι γιά το "χρυσό" γκολ
.


Δίπλα του ο Βεϊρίνια. Σπάνια φωτογραφίζεται στην πίσω σειρά σαν επιθετικός αλλά και λόγω ύψους. Ισως ήθελε να προϊδεάσει τον κόσμο ότι για το καλό της ομάδας δεν θα έπαιζε τον γνωστό επιθετικό του ρόλο αλλά αμυντικό. Αριστερά του ο "τρομοκράτης" Πάμπλο Γκαρσία τυλιγμένος με κασκόλ και με το αετίσιο βλέμμα του "δεν καταλαβαίνω τίποτε". Ηγέτης με τα όλα του!
Ο Τσιρίλο μοιάζει σαν να λέει "εγώ πρώτος στην μπάλλα" όπως έκανε σε όλο το παιχνίδι, αγκαλιάζει τον Κοντρέρας σαν να θέλει να του πει "η σειρά μου σήμερα να καθαρίσω, εσύ ήρεμα".
Ο Μπουσαϊντί με τον Φωτάκη έτοιμοι να αρχίσουν το τρέξιμο και ο Σαλπιγγίδης μισό βήμα πιο μπροστά, όπως ξεπετάχτηκε στην φάση του γκολ.
Ο Βιτόλο δείχνει να μην βιάζεται, ίσως να σκεφτότανε το χειρουργείο που τον περίμενε την επόμενη μέρα οπότε το ματς του φαινότανε παιχνιδάκι και τέλος ο Σνάουτσερ, ο μοναδικός "βόρειος" στην ομάδα, περιμένει ψύχραιμα την έναρξη του παιχνιδιού.
Εντεκα βλέμματα προσηλωμένα στον ίδιο στόχο.
Τι παραπάνω να αποτυπώσει ο φακός ;

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Desire

DESIRE

Born in Red Hook, Brooklyn, in the year of who knows when
Opened up his eyes to the tune of an accordion
Always on the outside of whatever side there was
When they asked him why it had to be that way, “Well,” he answered,
“just because”

Αν κοιτάξτε αριστερά, εκεί που λέει "κολλάζ" θα δείτε τους δυό πρώτους στίχους να αποτελούν στην ουσία το ξεκίνημά του, το "βολάρε" του Ντομένικο Μοντούνιο είναι απλά η εισαγωγή

Larry was the oldest, Joey was next to last
They called Joe “Crazy,” the baby they called “Kid Blast”
Some say they lived off gambling and runnin’ numbers too
It always seemed they got caught between the mob and the men in blue (*)
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?
                                                                                                                          (*) έκφραση για τους αστυνομικούς 

Οταν ξεκίναγα αυτό το μπλογκ, με μηδέν ιντερνετική εμπειρία, ενθουσιαζόμουνα από την σκέψη του καινούργιου, αυτό ήταν και το νόημα του "κολλάζ", κομμάτια κι' αποσπάσματα που θα έλεγε ο Σαββόπουλος, αλλά πραγματικά και όχι "επικοινωνιακά" αγαπημένα.
Το τραγούδι αυτό, το Joey, αδικήθηκε μέσα στον δίσκο του  Desire αφού τα φώτα τα τράβηξε το Hurricane κυρίως λόγω της αναθεώρησης της δίκης του παλαιστή που είχε πετύχει η απήχηση του δίσκου. Τα θέματα των δυό τραγουδιών ήταν "συγγενή" και δεν υπήρχε "χώρος" για τον Τζόε, παρ' ότι εμένα με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Εκείνη την εποχή με είχε κερδίσει και κάποια ψυχή που της άρεσε πολύ αυτό το τραγούδι όπως της άρεσαν όσα μου άρεσαν και αντιστρόφως, πάντοτε έτσι συμβαίνει στις αρχές του έρωτα. Ισως να υπήρχε μια λανθάνουσα ερωτική σχέση και με το μπλόγγιν που οδήγησε το χέρι μου -τριάντα χρόνια μετά-στους στίχους του αγαπημένου τραγουδιού, πάντως η συνέχεια ήταν ανάλογη της δεύτερης στροφής.

There was talk they killed their rivals, but the truth was far from that
No one ever knew for sure where they were really at
When they tried to strangle Larry, Joey almost hit the roof
He went out that night to seek revenge, thinkin’ he was bulletproof
The war broke out at the break of dawn, it emptied out the streets
Joey and his brothers suffered terrible defeats
Till they ventured out behind the lines and took five prisoners
They stashed them away in a basement, called them amateurs
The hostages were tremblin’ when they heard a man exclaim
“Let’s blow this place to kingdom come, let Con Edison (*) take the blame”
But Joey stepped up, he raised his hand, said, “We’re not those kind of men
It’s peace and quiet that we need to go back to work again”
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?
                                         (*) εταιρία παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου στην Νέα Υόρκη

Προφανώς κατόπιν επιθυμίας της δισκογραφικής εταιρίας όλες οι επίσημες εκτελέσεις του Ντύλαν έχουν αποσυρθεί από το γιουτιούμπ. Οι αντίστοιχες βιντεοσκοπημένες από περιοδείες μερικές φορές είναι καλές, άλλες όχι τόσο όσο η εγγραφή σε στούντιο, πάντως στο συγκεκριμμένο τραγούδι δεν βρήκα καμία άξια λόγου οπότε θα υποστείτε την δική μου κατασκευή...




The police department hounded him, they called him Mr. Smith
They got him on conspiracy, they were never sure who with
“What time is it?” said the judge to Joey when they met
“Five to ten,” said Joey. The judge says, “That’s exactly what you get”
He did ten years in Attica, reading Nietzsche and Wilhelm Reich
They threw him in the hole one time for tryin’ to stop a strike
His closest friends were black men ’cause they seemed to understand
What it’s like to be in society with a shackle on your hand
When they let him out in ’71 he’d lost a little weight
But he dressed like Jimmy Cagney and I swear he did look great
He tried to find the way back into the life he left behind
To the boss he said, “I have returned and now I want what’s mine”
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
Why did they have to come and blow you away?

Αναπόφευκτοι οι συνειρμοί για την ελληνική δικαιοσύνη με το λογοπαίγνιο του δικαστή αλλά περισσότερο οι συνειρμοί για τη στάση του Τζόε με τις σημερινές απεργίες οπου έχουμε το παράδοξο να απεργούν οι βολεμένοι στις Δέκο και αλλαχού για να διατηρήσουν τα "κεκτημένα" δικαιώματα τους που μεταφράζονται χοντρικά σε τριπλάσιες αποδοχές από τους ομοιόβαθμους σε μη προνομιούχες υπηρεσίες !  Με τριάντα χρόνια καθυστέρηση η ελληνική κοινωνία ακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις των αμερικάνικων φυλακών. Στην συγκεκριμένη, την Attica, το 1971 έγιναν οι βιαιότερες ταραχές με πολλούς νεκρούς, ας ελπίσουμε να μην έχουν τέτοια κατάληξη οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεκινάνε περιέργως από τους "έχοντες".

It was true that in his later years he would not carry a gun
“I’m around too many children,” he’d say, “they should never know of one”
Yet he walked right into the clubhouse of his lifelong deadly foe
Emptied out the register, said, “Tell ’em it was Crazy Joe”
One day they blew him down in a clam bar in New York
He could see it comin’ through the door as he lifted up his fork
He pushed the table over to protect his family
Then he staggered out into the streets of Little Italy
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?

Οι ιντερνετικές μου εμπειρίες ακολουθούσαν την πορεία των στίχων, η έλλειψη "παιδικής ηλικίας" μετέφερε τα συμπτώματά της στην ηλικία της ωριμότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κυρίως στην αποφυγή της ανταλλαγής ευνοϊκών σχολίων κόντρα στα ειωθότα. Σιγά-σιγά μερικά τοπία ξεκαθάριζαν. Ισως να μην υπήρχε ο εχθρός, αλλά οι θέσεις που έπαιρνα  να τον δημιουργούσαν. Η άρνηση υπακοής σε κάποιους κανόνες που ευνουχίζουν κάθε είδος πραγματικής ζωής, έδειχνε την πολλαπλότητα των προσώπων του "μοναδικού εχθρού", όπως ακριβώς στην εξιστόριση της ζωής του Τζόε.

Sister Jacqueline and Carmela and mother Mary all did weep
I heard his best friend Frankie say, “He ain’t dead, he’s just asleep”
Then I saw the old man’s limousine head back towards the grave
I guess he had to say one last goodbye to the son that he could not save
The sun turned cold over President Street and the town of Brooklyn mourned
They said a mass in the old church near the house where he was born
And someday if God’s in heaven overlookin’ His preserve
I know the men that shot him down will get what they deserve
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?

Αυτή η τελευταία στροφή, με την μουσική να κλαίει κυριολεκτικά ίσως να ήταν η αιτία που χάλασε η σχέση μου με εκείνη την κοπελλιά. Ηταν η πρώτη μας διαφωνία, το πρώτο ράγισμα στο γιαλί.  Εγώ εστίαζα περισσότερο  στα συναισθήματα που προκαλούσε η ελαφρά αλλαγή της μουσικής, που όπως είπα θύμιζε έντονα αξιοπρεπή θρήνο, ενώ αυτή διαφωνούσε έντονα με την "χριστιανική" αντίληψη της δικαιοσύνης στους τελευταίους στίχους, κάτι που εμένα με άφηνε παγερά αδιάφορο. Ισως και σήμερα να έχουμε διαφορετική αντίληψη για τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεκινάνε, να τις βλέπουμε από διαφορετική σκοπιά. Οπως βλέπω πλέον και το ίντερνετ από διαφορετική σκοπιά.


Το μόνο που μένει ίδιο είναι η εκτίμηση για την μουσική του άλμπουμ, Desire

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Πολιτική υποκρισία

Αποφεύγω να διαβάζω εφημερίδες κυρίως γιατί δεν αφουγκράζονται τον κοινωνικό παλμό-όπως εγώ τον εννοώ- και προβάλλουν θέσεις ουτοπικές και ανεφάρμοστες αλληλοεπηραζόμενες με τους πολιτικούς. Καμια φορά βέβαια, όταν βγαίνω έξω, ρίχνω καμια κλεφτή ματιά στις κρεμασμένες εφημερίδες από συνήθεια. Σήμερα ξεχώρισα δύο "ειδήσεις" : Ο Παπανδρέου ζητάει συναίνεση για τα σκληρά μέτρα που θα πάρει και ο Σαμαράς έχει αντιρρήσεις για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο !!!!

 Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι...


Ο Παπανδρέου στο Καστελλόριζο εξαγγέλλει τα νέα μέτρα

Κατ' αρχάς όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου πετσόκοψε τους μσθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρακτικά τρία χιλιάρικα το κεφάλι, δεν ζήτησε την συναίνεση των άλλων κομμάτων, "δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς", δηλαδή τώρα μπορεί ;;; αν δεν έχει άλλη επιλογή , τότε γιατί ζητάει την συναίνεση ;;;
Ας το δούμε λίγο αναλυτικότερα.
Το κόψιμο του τριχίλιαρου στις ετήσιες αποδοχές επηρέασε περισσότερο τους χαμηλόμισθους των 15 έως 25 χιλιάδων το χρόνο και όχι π.χ. τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ που παίρνουν πάνω από 50 χιλιάρικα τον χρόνο ή τους δικαστικούς των 75 και βάλε. Φυσικά αφορά τα 3/4 των δημοσίων υπαλλήλων με την πλειοψηφία τους να είναι εκπαιδευτικοί δηλαδή διορισμένοι ΧΩΡΙΣ πολιτικό μέσον.
Το υπόλοιπο 1/4, στην πλειοψηφία τους υπάλληλοι των ΔΕΚΟ θα πρέπει να στερηθούν περίπου 10 χιλιάδες τον χρόνο ώστε να συνεισφέρουν στον κρατικό κορβανά το ίδιο ποσό με τους χαμηλόμισθους, κάτι που επιτάσσει η αρχή της ανταποδοτικότητας. Αλλά έλα που ΟΛΟΙ οι διορισμένοι στις ΔΕΚΟ είναι κομματικά παιδιά ΟΛΩΝ των κομμάτων και πως να τους ... στενοχωρήσεις ;;;
Εδώ λοιπόν επεμβαίνει ο ... αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ναι, λόγω τιμής ( έτσι θα έπρεπε να) τον λένε και η πολιτική συναίνεση πάει περίπατο, τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς ποιός τους χ...;;; Φυσικά ο σκοπός τους δεν είναι η εξομάλυνση των οικονομικών του κράτους αλλά η κατά το δυνατόν διατήρηση του καθεστώτος της κομματικής διαφθοράς.

Πολιτικόν και γλωσσολογικό κουίζ. Ξέρετε την λέξη με τα εννέα άλφα ;;;


Σας δίνουμε τα σύμφωνα .... χ-λ-ρ-μ-λ-κ-σ-μ-ρ-  

Εδώ θα πρέπει να δώσω μια περιγραφή εργαζόμενου στις ΔΕΚΟ που γνωρίζω προσωπικά. Πρόκειται για απόφοιτο μέσης τεχνικής σχολής που διορίστηκε στην ΔΕΗ από το ΠαΣοΚ. Με τα χρόνια και φοιτώντας σε ανάλογα επιμορφωτικά σεμινάρια εξισώθηκε με τους απόφοιτους του Πολυτεχνείου. Είναι παντελώς άσχετος με το αντικείμενό του-στηρίζεται σε τεχνικούς εταιριών που συνεργάζονται με την ΔΕΗ για να λύσει τα προβλήματα της...ειδικότητάς του, λαμβάνει όμως 150 ευρώ ημερησίως αποζημίωση και χρειάζεται ένα τριήμερο για ένα προβληματάκι στα Τρίκαλα. Οταν δεν έχει...εξωτερική  απασχόληση πηγαίνει στη δουλειά του στις οκτώ και στις εννιά φεύγει για την πισίνα του Πανελλήνιου (όπου κατουράει μέσα κιόλας) και επιστρέφει κατά τις δώδεκα για να φύγει στις μία. Είναι ακραιφνής καραδεξιός αλλά ψηφίζει πάντοτε "Αντρέα" που τον έκανε άνθρωπο "και οι άλλοι να πα να γαμηθούνε". Τα παιδιά του χρυσαυγίζουν. Πίνει και καπνίζει αρκετά αλλά είναι επίσης στέλεχος στους "18 άνω" 'οπου συμβουλεύει τους εξαρτημένους πως να το κόψουν !!! Ευτυχώς που υπάρχει το στοίχημα και το ουίσκι να ανακυκλώνεται το χρήμα...

Τι μέλει γενέσθαι ;


Από μέλη του ίδιου κλαμπ (Μπίλντεμπεργκ), όλα να τα περιμένεις !

Το γνωστό σενάριο καρώτο- μαστίγιο για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ θα παιχθεί στις πλάτες του λαού από τους πολιτικούς άνδρες της φωτογραφίας μέχρι να στραφεί η προσοχή στο νέο μισθολόγιο όπου με ψαλίδισμα επιδομάτων θα πληρώσουν πάλι οι χαμηλόμισθοι που δεν είναι η δεξαμενή της εκλογικής πελατείας των δύο μεγάλων κομμάτων. Φυσικά αυτό θα συμπαρασύρει και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα που είναι  το μεγάλο στοίχημα για τα κόμματα εξουσίας. Διότι  ο μισθός του δημόσιου υπάλληλου, όταν ο αριθμός τους περιορισθεί σε λογικά πλαίσια και ελαττωθούν οι διορισμοί, μπορεί να ανέβη, του ιδιωτικού υπάλληλου όμως  όχι.
Είναι προφανές ότι μετά την επίτευξη του στόχου δεν θα υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συνεχίσει την πολιτική καριέρα του ο Σαμαράς.


Μην ανησυχείτε, ένα άλλο μέλος της λέσχης Μπίλντεμπεργκ έρχεται...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Προφητικόν της κρίσεως



Το ζευγάρωμα με...προθέσεις



Κρίση
Κατάκριση
Κρίση
Διάκριση
Κρίση
Επίκριση
Κρίση
Ανάκριση
Κρίση
Σύγκριση
Κρίση
Πρόκριση
Κρίση
Εγκριση
Κρίση
Απόκριση
Κρίση
Εκκριση

Το παρόν δημιούργημα δημοσιεύθηκε στις 28/3/2009 όταν ακόμα οι εποχές ήταν αθώες και οι υποψίες για την κρίση καλά κρυμένες στα λόγια των πολιτικών. Τότε "υπήρχαν λεφτά" αλλά...δεν τα μοιράζανε κι έτσι η "αλλαγή" ήταν αυτόματη, κοινός πόθος και των δύο πολιτικών πλευρών, κατι σαν υποβόσκων έρως, μακροχρόνιος και καταπιεσμένος  που περιγράφεται στη σειρά των συγγενών λέξεων.
Σήμερα, κοιτώντας προς τα πίσω και με τις νεοτερες εμπειρίες της κρίσης  καλά σφηνωμένες στο πίσω μέρος του μυαλού, στις ίδιες λέξεις ο "κάτι σαν έρωτας" μεταλλάχθηκε στην "οπισθίαν  όψιν πάντων", κοινή σ' αμφότερα τα φύλα και τα κόμματα...

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Απίστευτο κι' όμως αληθινό !!!

.

Μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που ο Ανδρέας έπαυσε να υπάρχει αλλά η επίδρασή του στην ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι μεγάλη αφού πολιτικοί και δημοσιογράφοι βαδίζοντας στα χνάρια του προσπαθούννα εξηγήσουν τα ανεξήγητα ή να αυξήσουν την πελατεία τους με μια εντυπωσιακή λέξη-φράση όπως έκανε ο αείμνηστος όταν είχε ζόρια.



Τι αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή είχε εφεύρει, τι...μη πόλεμος, τι μορατόριουμ, τι ετεροχρονισμούς είχε εφεύρει ο μακαρίτης δεν λέγεται. Πέταγε μια ακαταλαβίστικη λέξη και ώσπου να μάθουμε τι συμβαίνει το είχαμε καταπιεί αμάσητο, τέτοια γάτα ήταν ο Ανδρέας. Η ...παράδοση συνεχίζεται-όχι τόσο επιτυχώς- από πολιτικούς και δημοσιογράφους που πετάνε μια παρόλα προς δημιουργία εντυπώσεων και αποφυγή συζητήσεως επί της ουσίας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και σημασιολογίας στον πομπώδη τίτλο Υπουργείο Δια Βίου Μάθησης και...Θρησκευμάτων (!!!), το 'εχουμε  ξανααναλύσει σ' αυτό τον χώρο.



Πριν λίγες μέρες έγινε το παιχνίδι Μπαρτσελόνα-Ρεάλ όπου η Μπαρτσελόνα νίκησε με 5-0 την ομάδα του Μουρίνιο. Φυσικά ασχολήθηκαν όλοι οι έλληνες αθλητικογράφοι και μπλόγγερς. Ο συναγωνισμός μεγάλος, κάτι έπρεπε να βρουν για να ξεχωρίσουν...ξαφνικά έμαθαν όλοι ισπανικά ! "mes que un club" που έλεγε και η γιαγιά μου κι όποιος δεν ξέρει ισπανικά να έρθει με τον κηδεμόνα του.
Τι λέτε ρε μεγάλοι ;. Σοβαρά ; καλά οι οπαδοί πάντοτε πίστευαν ότι η ομάδα τους συμβολίζει κάτι παραπάνω από μια ομάδα, αλλά εσείς ; Μη μου πείτε για ανεξαρτησία της Καταλούνια γιατί είναι μπλεγμένη στην ισπανική ποδοσφαιρική διαφθορά περισσότερο από την Ρεάλ. Εσείς  οι έλληνες αθλητικογράφοι και μπλόγγερς, τώρα το ανακαλύψατε το μέγεθός της ;
mes que un club
Γιατί ;
Μήπως πήρε πέντε συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών όπως η Ρεάλ ; (το έκτο το έχασε γιατί προωθούσαν την Μπαρτσελόνα στα μεταξύ τους ματς, αλλά την έφαγαν τελικά από την Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Οποιος δει τα βίντεο από αυτά τα ματς Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, με όργια υπέρ Μπάρτσα από εγγλέζο διαιτητή παρακαλώ, αθωώνει αμέσως και τον Παπουτσέλη ! )
mes que un club
Μήπως πήρε πέρισυ το Τσάμπιονς Λιγκ και δεν το θυμάμαι ;
mes que un club
Μήπως επειδή έβαλε συνολικά οκτώ γκολ χαλαρά στον Παναθηναϊκό ;
Αυτό παίζει, οι Καταλανοί θυμούνται ακόμα την κλοπή του τίτλου στο Παρίσι στον τελικό του μπάσκετ και φροντίζουν να εκδικούνται τραγουδώντας το a-ya-ya-ya, canta y no liores, "τραγούδα και μην κλαίς" αλλά οι εδώ αθλητικογράφοι και μπλόγγερς το πνίγουν το θεματάκι, δεν τους συμφέρει να στενοχωρούν τους βάζελους.
mes que un club
Περισσότερο από ένα κλαμπ, μάθαμε όλοι ισπανικά τελευταία και δείτε που καταντήσαμε.


Ο Καραγκούνης είναι η ζωντανή ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, κατά μία έννοια η ιστορία της ίδιας της Ελλάδας, Ο τρόπος που τρέχει και μαρκάρει μέσα στο γήπεδο μου θυμίζει έντονα το πως  ζητάει δάνεια και διευκολύνσεις από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, ο δε τρόπος που βουτάει για πέναλτυ, τις κομπίνες για μεγαλύτερες επιδοτήσεις.
Ο Καραγκούνης διαβάζοντας το mes que un club  στους αθλητικογράφους και μπλόγγερς συναισθάνθη ότι το πέρασμά του από Ιταλία και Πορτογαλία του άφησε ένα κενό στην ισπανική γλωσσομάθεια του. Εσπευσε να το καλύψει και στο πρώτο μάθημα έμαθε την φράση "puta que te pariό", πούτα κε τε παριό, πουτάνα που σε γέννησε, αντίστοιχη σε εμβέλεια της δικής μας έκφρασης "μαλάκα".
Αντίθετα ο Λέτο, συνειδητοποιήσας ότι πουθενά πλην Ελλάδας δεν έχει ποδοσφαιρικό μέλλον προχώρησε πέρα από το "μαλάκα" στα ελληνικά του που τα ξεφούρνιζε σε κάθε ευκαιρία με ισπανική αξάν, εννοείται.

Πριν λίγες μέρες σε αγώνα προπόνησης, ο Καραγκούνης έκανε τάκλιν με τις τάπες πάνω στον Λέτο.
"Pu ta vazis ta podia su re malaka" θέλησε να πει ο Λέτο μα δεν πρόλαβε, με το που ακούστηκε το "που τα" το μυαλό του Καραγκούνη πήγε στην μοναδική φράση στα ισπανικά που ηξερε. Την επόμενη στιγμή η μπουνιά του έβρισκε τον Λέτο. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Α, ρε Ανδρέα, τι μιμητές της κακιάς ώρας άφησες πίσω...

mes que un club