Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Και τώρα τι ;;;;



Χωρίς βαρβάρους μπορώ να ζήσω, μ' όλο τον σεβασμό προς τον Καβάφη ποτέ δεν αισθάνθηκα την έλλειψη τους, ίσως γιατί δεν έζησα ποτέ στην Αλεξάνδρεια.
Εκτός αυτού όλοι ταυτισθήκαμε κάποτε με τον Λίο Ντι Κάπριο όταν έπαιξε στον Τιτανικό,  είναι πιο εύκολο να ταυτισθείς μ' ενα ηθοποιό στο πανί, παρά μ' έναν ποιητή.

Leo said to Cleo
I think I'm going mad
But he'd lost his mind already
Whatever mind he had

άρα θα μπορούσαμε να πούμε πως αθωωθήκαμε λόγω της σύγχυσης που προκαλεί ένα ναυάγιο.

Χωρίς Ντύλαν όμως δεν ξέρω πως μπορώ να ζήσω, υλικό έχει αφήσει πολύ βέβαια αλλά το να ξέρεις πως δεν θα βγάλει άλλα τραγούδια είναι λιγάκι απογοητευτικό. Φυσικά δεν έκανε καμιά δήλωση και φυσικά μπορεί να τον δούμε σε καινούργιες συνεργασίες, αλλά δεν πιστεύω πως θα ξαναβγάλει δικό του δίσκο. Ο τελευταίος με τίτλο Tempest περιέχει και το τραγούδι Tempest που μαζί με το Duquesne whistle ξεχωρίζουν αμέσως. Και μπορεί  στο duquesne whistle, την ψηλότερη υψικάμινο της Αμερικής να υμνείται η χρονική διάρκεια της ερωτικής επιθυμίας -ίσως γι αυτό μπήκε πρώτο τραγούδι στο άλμπουμ- αλλά στο Tempest -ένα πριν το τέλος- οι συμβολισμοί αλλού οδηγούν :

Tempest ήταν ο τίτλος του τελευταίου έργου του Σέξπηρ με το οποίο "ανήγγειλε" την αποχώρησή του, μετά από αυτό μόνο κάτι συνεργασίες έκανε. Στο τραγούδι Tempest τα πάντα είναι σχετικά με το ναυάγιο του Τιτανικού, είναι ο τρόπος του Ντύλαν να αποχωρήσει.

The watchman, he lay dreaming
As the ballroom dancers twirled
He dreamed the Titanic was sinking
into the underworld

Ο βατσιμάνης εμφανίζεται κάθε τόσο στους στίχους, είναι φανερό πως αντιστοιχεί στον χρησμό μιας τραγωδίας όπου όλα οδηγούν στην επαλύθευσή του.

The watchman lay there dreaming
At forty-five degrees
He dreamed that the Titanic was sinking
Dropping to her knees

 Γνωστοί και άγνωστοι παρελαύνουν όπως έγινε και στην πραγματικότητα, ο Τιτανικός είχε πολύ και χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπων. Ο βατσιμάνης τους καθοδηγεί στο όνειρό του
 
The watchman, he lay dreaming
The damage had been done
He dreamed the Titanic was sinking
And he tried to tell someone

Το ναυάγιο συντελείται, ο βατσιμάνης μεσ' τ' όνειρό του προτίμησε να ζει...

 The watchman, he lay dreaming
 Of all the things that can be
He dreamed the Titanic was sinking
Into the deep blue sea 

Ο βατσιμάνης εξακολουθεί να ελέγχει την ροή των γεγονότων στο όνειρό του, είναι φανερό πως είναι η προσωποποίηση του Ντύλαν στο ποίημα.

Είναι λοιπόν ένας αποχαιρετισμός στα όπλα αυτός ο δίσκος. Κάποιες γενιές, λίγο μικρότερες ηλικιακά από τον Ντύλαν θα χάσουν τον γκουρού τους που τους προετοίμαζε με τις εμπειρίες και τα κλισέ του για το πως και τι θα αντιμετωπίσουν στην εκαστοτε επόμενη δεκαετία της ζωής τους.
Από τους στίχους του διάλεξα σαν κλισέ αυτό :

In the dark illumination
He remembered bygone years
He read the Book of Revelation
And he filled his cup with tears
 
 .

Ακουστική προσθήκη 

Το Tempest δεν υπάρχει στο youtube με ον Ντύλαν, υπάρχει όμως ένα πολύ καλό "κόβερ"

 

και φυσικά κάθε τραγούδι κάποιο άλλο θυμίζει : εδώ θυμίζει έντονα The Band και Emmylou Harris  στο Evangeline

 

Η Emmylou Harris ακούγεται και στο τραγούδι του Ντύλαν που κατά κάποιο τρόπο υπήρξε προπομπός του  Tempest πριν κάμποσα χρόνια, το Every grain of sand. (ούτε αυτό υπάρχει στο γιουτιούμπ με τον Ντύλαν)


Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Νέκυια



Είπες το όχι μ' ολη τη δύναμη της εσωτερικής σου απελπισίας, αδύνατο ν' αντισταθείς.
Χιλιάδες χρόνια τώρα ο Ηρόστρατος χαμογελάει.
Τόξερες το όχι θάνατο φέρνει. Το διάλεξες όμως σαν παιδάκι, σαν νάταν κάπως το " αύριο θα γιάνει η πληγή ".
Τ' απορημένο βλέμμα, το κράτημα της αναπνοής, τα λόγια που δε βγήκαν απ΄τα χείλη, ζεστή εικόνα που δραγούμισες. Κομμάτια να τη κάνεις στο κόσμο σου. Στο κόσμο της απολογίας. Ετσι νόμιζες.
Μέχρι που είδες πως δεν υπάρχει τίποτα, ούτε κόσμος, ούτε απολογία, ούτε ομιλία.
Δεν ελέγχεις πιά ούτε το νού σου, ούτε το κορμί σου.
Ούτε το μακιγιάζ στο πρόσωπο, όσο κι' αν το θέλεις - τι γίνανε τα χέρια σου;
Είπες το όχι στο μεθύσι της μανίας σου, ίσως το φχαριστήθηκες.
Που ειν' οι παραμυθένιοι κήποι που σ' οδηγούσε αυτός ; Δεν τ' άντεχες. Στο τιμόνι εσύ κι' οι βάλτοι οι νοητοί, παρουσιάστηκαν. Οι δικοί σου βάλτοι - αυτό μέτραγε μόνο. Τους έβαλες στη ζυγαριά, νικήσανε τους κήπους.
Το πρόσωπό σου γέρασε μεμιάς. Δεν το' δες στους παραμορφωτικούς καθρέπτες σου. Ούτε και την ακινησία σου κατανόησες. Ακουσες μια μακρινή φωνή και σκύλιασες.
Είπες το όχι μ' όλη τη δύναμη του πείσματός σου. Φαντάστηκες καταστροφή και πήγες να γελάσεις. Μα οι μυς του προσώπου σου δεν σάλεψαν.
Οχι, σκέφτηκες γιά τελευταία φορά.
Στα μάτια σου - καθρέπτη της ψυχής - σερνάμενα σκουλήκια ξεπροβάλλουν απ΄τη πηγή των δακρύων σου. Και συ ακίνητη. Αράχνες κτίζουν τον ιστό τους στα βλέφαρά σου πάνω.
Η τελευταία εικόνα σου κι' η μόνη που έφυγε μαζί σου.
Λέξη, καμμιά δεν πήρες.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Επίγραμμα









Ξέρω πολλούς 
που λεν πως είν' ελεύθεροι...
μα από τον πιο σκληρό αφέντη
δεν ξεφύγαν.
Τον προσκυνούν κάθε πρωΐ
μεσ' στον καθρέπτη τους
σαν βάζουν μπριγιαντίνη στα μαλιά τους


Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Εναρξη σχολικής χρονιάς




Σαν πέσει πείνα, αδερφέ,
πείνα και των γονέων
και τα κορίτσια προσδοκούν 
δώρα αντί ανθέων

πάει να πει πως φάγαμε
ό,τι είχαμε στην άκρη
και τώρα πως θα κλάψουμε
όλοι με μαύρο δάκρυ.

Πανάθεμα, πανάθεμα
σ' όσους μας κυβερνάνε
το μόνο που τους ένοιαξε
ήταν πόσα θα φάνε

Μας στρίμωξαν, μας άρπαξαν
κάθε μπουκιά απ' το στόμα
μα κι' από τον κώλο το βρακί
μας πήρανε ακόμα !


Με το που ξανάνοιξαν τα σχολεία μου ξανάρχονται ένα-ένα...χρόνια δοξασμένα !!!

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Γιώργης Αγιώργης (αναδημοσίευση)



Το άρθρο αυτό  δημοσιεύτηκε πρώτη φορά εδώ περίπου πριν δυόμισυ χρόνια σαν φανταστικό σενάριο. Το ξανάφερε στην επικαιρότητα  (και την πραγματικότητα) η ειδησογραφία των τελευταίων ημερών για τους απελπισμένους οικονομικούς μετανάστες που τρέφονται με σκύλους, γάτες και περιστέρια. Η συγκυρία της 20μηνης αναμονής για την πληρωμή της σύνταξης το ξανάφερε στο νου μου σαν εναλλακτική  λύση

Η αναδημοσίευση είναι "κτενισμένη" 

 Γιώργης Αγιώργης

Μυθιστόρημα επιστημονικής και μαγειρικής φαντασίας

Ο Γιώργης Αγιώργης, ο έλληνας ξάδερφος του Γιάννη Αγιάννη, ξύπνησε το πρωΐ πεινασμένος στην τρώγλη του. Ο καφές, μαζί με το νερό, ήταν τα μόνα αγαθά που του είχαν μείνει από την τελευταία χορηγία της Ουνέσκο. Εβαλε το μπρίκι να βράζει. Δεν τον χόρταινε βέβαια ο καφές αλλά του ξελαμπικάριζε το μυαλό. Ψύχραιμα ανέλυσε την τρέχουσα κοινωνική κατάσταση. Πολλοί άστεγοι και ζητιάνοι, ρε παιδάκι μου, δεν βγαίνει μεροκάματο πια με το χέρι απλωμένο και το μυστικό είχε πια διαρρεύσει μεταξύ των αστέγων : έπρεπε τώρα νάχεις μέσον γιατρό για να βγάλεις την νύκτα στο νοσοκομείο της εφημερίας, πάνε οι καλές εποχές που το ξέρανε μόνο τρεις κι' ο κούκος, τζάμπα φαΐ και τζάμπα ύπνος. Καλά που βρέθηκε αυτή η τρώγλη και λύθηκε το ζήτημα στέγη.

Ο Γιώργης Αγιώργης έτριψε τις τσίμπλες του και φύσηξε τη μύτη του. Μπροστά του έβλεπε την κατσαρόλα άδεια. Την γέμισε νερό και την κοίταξε ενορατικά. Τώρα ήταν έτοιμος. Στο μυαλό του ήταν ήδη καταστρωμένο το πλάνο της σημερινής του εξόρμησης " πως να γεμίσετε την κατσαρόλα σας με εκλεκτό φαΐ, δωρεάν ".

Θα ήταν μια μακριά πορεία -το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία - ανάμεσα σε καλά επιλεγμένους στόχους, με την μέγιστη αποτελεσματικότητα, μέσα σε λογικά χρονικά πλαίσια, βέβαια. Τα βήματά του τον έφεραν στο δρόμο με τους μαραγκούς. Γρήγορα εντόπισε τον στόχο του : πεταμένα κουτιά από ξυλόκολλα που να μην έχει μέσα τους  ξεραθεί τελείως το τελείωμα της κόλλας. Βρήκε το πιο κατάλληλο. Το έκλεισε σφιχτά  και το έρριξε στο σακκούλι του. Μετά μάζεψε μερικά λεπτά ξυλαράκια.

Συνέχισε τον δρόμο του μέχρι τον κουλουρά της γωνίας. Εβαλε το καπέλλο του ανάποδα πάνω στον πάγκο του κουλουρτζή κι' έπιασε ένα κουλούρι. Τότριψε ελαφρά πάνω από το καπέλλο του. Τα σουσάμια πέσανε μέσα. Μετά έπιασε ένα άλλο. Οταν μάζεψε όσο σουσάμι ήθελε  βρήκε τα κουλούρια μπαγιάτικα, τα παράτησε κι' έφυγε.

Ο Γιώργης Αγιώργης ξαναγύρισε στη τρώγλη του. Βούτηξε προσεκτικά τα ξυλαράκια στην ξυλόκολλα φιάχνοντας ξώβεργες. Ποτέ του δεν τα χώνεψε τα κολόπουλα τα περιστέρια, του την σπάγανε που ο κόσμος τα θεωρούσε πρότυπα αγνότητας. Ακόμα περισσότερο του τη σπάγανε τ' αγριοπερίστερα, οι δεκαχτούρες μ' αυτό το απαίσιο γουργούρισμά τους τον ξυπνάγανε συχνά από τον ύπνο του. Τώρα τις φανταζότανε πιλάφι ατζέμ. Χωρίς κανένα πρόβλημα συνείδησης έστησε τις ξώβεργές του. Μετά σκόρπισε το σουσάμι σε ζωτικά σημεία για δόλωμα. Χαμογέλασε ικανοποιημένος, ήταν σαν να είχε ρίξει παραγάδι. Απλά έπρεπε να περάσει λίγη ώρα για να δρέψει τους καρπούς και φυσικά δεν θα πήγαινε χαμένη αυτή η αναμονή. Μπήκε μέσα στη τρώγλη του, δίπλωσε καλά το άσπρο τραπεζομάντηλό του, το έχωσε σε μιά τσέπη του παλτού του μαζί με μια πλαστική σακούλα και βγήκε έξω ξανά. Ο ήλιος είχε σηκωθεί αρκετά το περπάτημα ήταν ευχάριστο τώρα. Κινήθηκε προς  τα σύνορα του προαστείου του.


 Ο Γιώργης Αγιώργης σταμάτησε  στο περίπτερο για την ενημέρωσή του. Προσπέρασε με το βλέμμα του τον "Ριζοσπάστη". Δεν τους χώνευε τους κομμουνιστές, δεν ήθελε να έρθουν στην εξουσία και να του πάρουνε το βιός του. Η "Ελευθεροτυπία" έθετε το ερώτημα αν μας συμφέρει η παραμονή στο ευρώ και πρότεινε επαναφορά της δραχμής. Ο Γιώργης Αγιώργης στριτζώθηκε. "Είναι δυνατόν να πάρουνε μια τόσο σοβαρή απόφαση χωρίς να ρωτήσουν την γνώμη μου ; Δημοψήφισμα τώρα ! ". Η "Καθημερινή" είχε για θέμα της την κατρακύλα του Χρηματιστηρίου. Ο Γιώργης Αγιώργης διάβασε καλά την ανάλυση του Ρ/Ε της μετοχής της Εθνικής Τράπεζας. Μετά έριξε μια ματιά στους δυο "Τύπους". Περισσότερο πρόσεξε τις φωτογραφίες από τις μισόγυμνες μοντέλες, η πολιτική τους ανάλυση δεν τον ενδιέφερε.
Ενημερωμένος πλέον τράβηξε  για το σπίτι της κυρά-Ξούλας, γνωστής τρελλής της γειτονιάς του. Κτύπησε το κουδούνι και όταν βγήκε άρχισε να της αναλύει την οικονομική κατάσταση του τόπου. Οταν έφτασε στο Ρ/Ε της μετοχής της Εθνικής Τράπεζας η κυρά-Ξούλα δεν άντεξε. Πήγε στη κουζίνα της πήρε ντομάτες και άρχισε να του τις πετά. Ψύχραιμα ο Γιώργης Αγιώργης μάζεψε στην πλαστική σακούλα του τις πιο ώριμες, αυτές ήταν οι κατάλληλες για την σάλτσα.  Μετά συνέχισε την μοναχική πορεία του.

Στο προσκυνητάρι του Αγιου Γεράσιμου οι Κεφαλλωνίτες πάντα άφηναν φυτίλια, καρβουνάκια, λιβάνια, και λαδάκι για το καντήλι του άγιου. Αμαρτωλοί οι περισσότεροι, προσπαθούσαν να εξαγοράσουν τον άγιο με τα ακριβότερα προϊόντα, το λάδι του Αη Γεράσιμου ήταν το καλύτερο της περιοχής και πάντοτε παρθένο, καμμιά φορά μέχρι και βιολογικό εύρισκε. Ο Γιώργης Αγιώργης δεν ήταν πλεονέκτης. Πήρε ένα μικρο μπουκαλάκι, ίσα-ίσα για τις σημερινές ανάγκες του.



Με το που μεσημέριαζε αρχίζαν οι γάμοι στο ξωκλήσι. Είχε σχεδόν πάντα δυο-τρεις στη σειρά. Ο παπάς τα είχε κανονίσει μια χαρά : Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο οι γάμοι, Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, οι κηδείες. Την Κυριακή είχε μόνο λειτουργία και μνημόσυνα. Ο Γιώργης Αγιώργης έφτασε την κατάλληλη στιγμή πάνω στο "Ησαΐα χόρευε". Εβγαλε το τραπεζομάντηλο και το κράτησε απλωμένο. Μαζεύτηκε αρκετό ρύζι και μερικά κουφέτα απ' όσους έκαναν πιο χοντρό καλαμπούρι με τους νεόνυμφους, βγάζοντας τα απωθημένα τους για το γάμο που τους ανέτρεπε κάποιες σεξιστικές ισορροπίες. Ο Γιώργης ξεχώρισε τα κουφέτα από το ρύζι, θα τα χρησιμοποιούσε σαν γλυκό μετά το γεύμα.

Με τον δεύτερο γάμο μάζεψε όσο ρύζι χρειαζόταν και πήρε σιγά-σιγά τον δρόμο της επιστροφής. Από ένα πεταμένο πακέτο τσιγάρα έβγαλε το ζελατινιένο περιτύλιγμα, ήταν σαν διάφανο σακουλάκι. Εκεί έβαλε την τελευταία του προμήθεια, αλατοπίπερο που το προμηθεύτηκε από τα στρωμένα αλλά χωρίς πελάτες ακόμα τραπέζια του σουβλατζίδικου. Εχοντας τελειώσει την συλλεκτική περιπλάνησή του επανέκαμψε στην τρώγλη του.



Δυο περιστέρια και μια δεκαχτούρα τον περίμεναν κολλημένα στις ξώβεργες του. Τους έστριψε απαλά τον λαιμό. Τα ξεπουπούλιασε, τους έκοψε πόδια και κεφάλι και με ένα ξυλαράκι σε σχήμα " Τ " στην άκρη του, τους έβγαλε τα εντόσθια από την αμάρα. Τα έπλυνε καλά και τα έριξε στην κατσαρόλα με τις ντομάτες, το αλατοπίπερο και το λάδι. Σε λίγο θάριχνε και το ρύζι, το ήθελε "παντρεμένο" και όχι να το βράσει χώρια.



Μετά το φαΐ πιπίλησε ένα δυο κουφέτα να γλυκαθεί και ύστερα  μάσησε τα αμύγδαλα.

Ο Γιώργης Αγιώργης  κοιμήθηκε ήσυχα σαν πουλάκι.


Είδε ένα όνειρο 

(επειδή τα βιντεοκλίπ του Ντύλαν έχουν αποσυρθεί από το γιουτιούμπ με απαίτηση της Sony, παραθέτω την ιταλική εκδοχή του τραγουδιού από τον αξέχαστο Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ)

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Αλλο πράγμα...

.
Δείτε κι ακούστε αυτό από την τελευταία δουλειά του Μπομπ Ντύλαν που θα κυκλοφορήσει την γνωστή επέτειο, στις 11 του Σεπτέμβρη..



Τι να πω και τι να προσθέσω...ίσως μόνο πως εμείς το λέμε κού-κου...
Οι επεξηγήσεις με τα μπλε γράμματα είναι του ίδιου του Μπομπ Ντύλαν.


Listen to that Duquesne whistle blowing  (*)
Blowing like it's gonna sweep my world away

I wanna stop at Carmangale and keep on going
That Duquesne train gon' rock me night and day

You say I'm a gambler, you say I'm a pimp (**)
But I ain't neither one


Listen to that Duquesne whistle blowing
Sounding like it's on a final run

Listen to that Duquesne whistle blowing
Blowing like she never blowed before
Little light blinking, red light glowing
Blowing like she's at my chamber door

You smiling through the fence at me
Just like you always smiled before

Listen to that Duquesne whistle blowing
Blowing like she ain't gon' blow no more

Can't you hear that Duquesne whistle blowing?
Blowing like the sky's gonna blow apart
You're the only thing alive that keeps me going
You're like a time bomb in my heart

I can hear a sweet voice steadily calling
Must be the mother of our lore

Listen to that Duquesne whistle blowing
Blowing like my woman's on board

Listen to that Duquesne whistle blowing
Blowing like it's gon' blow my blues away
You old rascal, I know exactly where you're going
I'll lead you there myself at the break of day

I wake up every morning with that woman in my bed
Everybody telling me she's gone to my head

Listen to that Duquesne whistle blowing
Blowing like it's gon' kill me dead

Can't you hear that Duquesne whistle blowing?
Blowing through another no good town

The lights on my lady's land are glowing
I wonder if they'll know me next time 'round
I wonder if that old oak tree's still standing
That old oak tree, the one we used to climb

Listen to that Duquesne whistle blowing
Blowing like she's blowing right on time

(*)  Duquesne whistle was the name of the largest blast furnace in the world, named the “Dorothy Six”, built in Duquesne, PA

(**)  Wall Street trading on various financial vehicles are like a teeter-totter where each ‘side’ has to be occupied for ‘the deal’ to work. Which way the teeter-totter goes is THE GAMBLE. Finding clients to sit is THE PIMP. “But I ain’t neither one” is an admission to both

Απορίας άξιον πως σ' αυτή την ηλικία έχει ακόμα να μας δώσει τέτοια τραγούδια !