Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Σίλβι-ο

Silvio
Silver and gold
Won't buy back the beat of a heart grown cold
Silvio
I gotta go
Find out something only dead men know

Πέρασαν πάνω από δώδεκα χρόνια από την μέρα που μπήκα στο Μετρόπολις και ανακάλυψα πως δεν ήταν όσο ενημερωμένο νόμιζα. Υπήρχε περσινός δίσκος του Ντύλαν και δεν είχανε πάρει χαμπάρι !!
Θυμάμαι που έβαλα τον υπάλληλο να κοιτάξει τους καταλόγους του για να διαπιστώσει πως είχα δίκιο και Μεγάλη Πέμπτη 12 η ώρα, τέσσερις πέντε μέρες μετά παραλάμβανα το πρώτο σιντί του "Down in the groove" που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Δυο τραγούδια μου γυάλισαν αμέσως το "The death is not the end" και το "Silvio"


Εχοντας ακούσει τις εμπειρίες μιας φανατικής γερμανίδας που κυνηγούσε τον Ντυλαν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης στις περιοδείες του απέφυγα να πάω στις εν Ελλάδι συναυλίες του. Θυμόμουνα όμως πως είχε πει πως μερικές φορές, άμα "κολλήσει", η κατάσταση γίνεται από άλλο πλανήτη, κάτι που με τα μάτια μου διαπίστωσα όταν ο Ντύλαν τραγούδησε για τα 80χρονα του Σινάτρα.. Ημουνα ο μόνος από τους "μύστες" στην απ ευθείας σύνδεση που παρακολουθούσαμε, ο οποίος κατάλαβε ποιό ήταν το ξεχασμένο, ασήμαντο τραγουδάκι που μεταμορφώθηκε σε αριστούργημα με αυτήν την τελείως διαφορετική εκτέλεση


Εντελώς συμπτωματικά έπεσε εχθές το μάτι μου στο γιουτιούμπ σε ένα βιντεάκι με τον Ντύλαν στο Χάυντ Παρκ. Το άνοιξα βαριεστημένα και άκουγα το καπέλλο από δέρμα λεοπάρδαλης σε σχήμα καθικιού, θυμήθηκα την ανοιχτή πόρτα του γκαράζ κι ανάλογες δικές μου καταστάσεις, όταν πρόσεξα πως "σαν καλά το πήγαινε", κάπου πήρε το μάτι μου τον Αλ Κούπερ που μαζί του είχε κάνει θαύματα παλιότερα, ένα νεγράκι φτυστός ο Τζίμμυ Χέντριξ οργίαζε στα ντραμς και τέλος βγήκε η φυσαρμόνικα για να σκορπίσει ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού στους παλιούς και τους νέους.
Σαν καλό ήτανε, σκέφτηκα, πάμε παρακάτω. Και πήγαμε. Μακριά. Πολύ μακριά, στο Highway 61 Revisited  και στο Just Like Tom Thumb's Blues σε μια νωχελικά υπερβατική εκτέλεση :
Η παρουσίαση έκλεισε με το "Silvio", ξεχασμένο τραγούδι μέσα σην καθημερινότητα και αναπάντητο το ερώτημα τι νάναι αυτό που γνωρίζουν οι νεκροί  και μόνο...

 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Λυθρίνια καπνιστά

Μουντή η σημερινή μέρα, ασορτί με το πολιτικό κλίμα, το τόσο κουρασμένο από το "αγωνιώδες τρέξιμο" να προλάβουμε τις προθεσμίες της τρόικας που όλο όμως και κάποιο  αβάντζο μας δίνει μπας και ψήσουνε οι "μπασμένοι" Σαμαράς και Βενιζέλος το ψημάρι, τον Κουβέλη και ψηφίσουνε τα νέα μέτρα με την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Τουλάχιστον όταν έλεγε ο ποτέ Χαρίλαος το περιβόητο "Αιντε να προκάνουμε" υπήρχαν τα ντολμαδάκια της ποτέ Μαρίκας να δικαιολογήσουν την βιασύνη του : τα ντολμαδάκια τρώγονται καλύτερα ζεστά.
(όπως αντιλαμβάνεσθε το ποτέ μπαίνει στην θέση του εκλιπόντος-εκλιπούσης επαναφέροντας στην μόδα εκφράσεις της αρχής του 20ου αιώνα μια που οικονομικώς προβλέπεται τάχιστα η επιστροφή μας στα αντίστοιχα επίπεδά του ).



 Εγώ όμως, μη ιδεολογικός σύμμαχος των ποτέ Μαρίκας και Χαρίλαου αντί για ντολμαδάκια προτίμησα να αποχαιρετήσω την φετινή σεζόν ψήνοντας τα λυθρίνια της τελευταίας ψαριάς στο τζάκι με ξύλα από την κλαδεμένη αχλαδιά. Ουδεμία ρανίς ελαιολάδου ή χυμού λεμονιού ετάραξεν την αυθεντικήν γεύσιν του εκλεκτικοτέρου ιχθύος, όταν προετοιμασθεί σωστά. Γιατί το λυθρίνι σαν λασπόψαρο πρέπει να καθαρισθεί αμέσως πριν η αλλοίωση στα σπλάχνα του καλύψει το λεπτόν άρωμα της σάρκας του. Λασπόψαρα είναι και η τσιπούρα ή το μπαρμπούνι αλλά αυτών τα σπάραχνα είναι πιο "σκληρά" δεν αλλοιώνονται τόσο γρήγορα όσο του λυθρινιού.
Κοινώς, αν δεν ψαρεύετε ή δεν έχετε άμεση πρόσβαση σε διχτυάρηδες και παραγαδιάρηδες, μην το επιχειρήσετε, δεν θα έχει νόημα.



Και μπορεί η θερμοκρασία και ο άνεμος να επιτρέπουν την παράταση του ψαρέματος των ερυθρίνων, άλλοι όμως λόγοι το καθιστούν ανέφικτο, έχοντες σχέση με την οικολογική μου συνείδηση, την εξάντληση των διαθεσίμων πόρων και την φυσική (και φυσιολογική) τεμπελιά μου.
Οι πληγές που προκάλεσαν οι προσωπικώς αλιευθέντες ερυθρίνοι είναι αμελητέες λαμβάνοντες υπ' όψιν το πλήθος των, καθώς και την κανονικήν ηλικιακήν κατανομή των αλιευμάτων. Πλην όμως η επιτυχής αλίευση των ερυθρίνων απαιτεί το κατάλληλον δόλωμα το οποίον ευρίσκεται κατόπιν επιπόνου αναζητήσεως υποβρυχίως εις τας παραλίας ένθα εντρυφεί. Πρόκειται περί του βενάρδου του ερημίτου, ο οποίος πρέπει να είναι αρκούντως αναπτυγμένος ώστε το μαλακόν μέρος του σώματος του να αποτελεί εκλεκτόν μεζέ δια τους ερυθρίνους αλλά και να μπορεί να αντισταθεί στα τσιμπήματα των μικρών ψαριών μέχρι να έρθει το λυθρίνι. Ενα συνηθισμένο ψάρεμα απαιτεί καμιά πενηνταριά από αυτά τα "καβουράκια" που ζούνε μέσα σε όστρακα από πορφύρες, τα χρησιμοποιώ δυο-δυο μια που ψαρεύω με διπλαράκι. Στα μέρη μου τα λέμε κοκκινοκούρελα, αλλού τα λένε σκαρτσίνια, αλλά εννοούνε και τα μικρά που δεν κάνουν γι' αυτό το ψάρεμα. Βρίσκονται σε λασπώδεις βυθούς και δύσκολα ξεχωρίζουν από το έδαφος, απαιτούν πολύ προσεκτικό ψάξιμο. Μπορεί κάποιος να τα προμηθευθεί από διχτυάρηδες αλλά συνήθως αυτοί δεν ενδιαφέρονται να τα διατηρήσουν ζωντανά, αλλά για τα ψάρια που βρίσκονται στα δίκτυα. Επίσης κάποτε έρριχνα ένα διβάρι στα βαθιά για να τα μαζέψω αλλά δεν αποδίδει πλέον, απέδιδε μόνο κάποτε, όταν ξεψάριζε σ' ένα σημείο η τράτα, οπότε η σοδειά ήταν ικανοποιητική. Τα διατηρώ ζωντανά σ' ένα διάτρητο δοχείο κρεμασμένο από την βάρκα μέσα στην θάλασσα. Γνωρίζω τέσσερις-πέντε παραλίες που "κρατάνε" τέτοια αλλά φέτος λόγω παρατεταμένης αλιευτικής περιόδου τις εξάντλησα και πλέον η συλλογή τους είναι κοπιώδης και άνευ πρακτικού αποτελέσματος, οπότε αποφάσισα να κρεμάσω τις καθετές μου και να ασχοληθώ- καιρού επιτρέποντος- με τα καλαμάρια, στα οποία ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη επιτυχία.
Τα υπόλοιπα μυστικά του ψαρέματος των λυθρινιών, πως βρίσκουμε τον τόπο τους, πως φιάχνουμε την καθετή μας, πως αντιδρούμε στα τσιμπήματά τους κ.λ.π. δεν είναι από τα πράγματα που γράφονται. Πολλά έμαθα δίπλα σε άξιους λυθρινάδες, μερικά τα βρήκα μόνος μου και κάθε χρόνο και κάποιο καινούργιο στοιχείο προστίθεται, σαν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ που δεν τελειώνει ποτέ...

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Επι τη επετείω... (κάθε χρόνο τα ίδια)

'  

Αναδημοσιεύω ένα παλιό μου άρθρο γιατί τα χρόνια μπορεί να περνάνε αλλά οι ιστορικοί εορτασμοί παραμένουν αναλλοίωτοι, λόγοι, παρέλαση, εθνική περηφάνεια και σημαιοστολισμός, οπότε τι καινούργιο να γράψει κάποιος ;    Πέρισυ κάτι ελάχιστο πήγε ν'αλλάξει με το στρίψιμο του κεφαλιού στην μαθητική παρέλαση, φέτος δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο.

Οπότε... απλά επαναλαμβάνομαι !

Η προσωπική μου θέση ότι οι παρελάσεις είναι περιττές και οι εθνικές εορτές ανούσιες, ίσως να μην έχει τόσο αξία μια που στηρίζεται μόνο στην απλή λογική, χωρίς  τις φιοριτούρες που "ομορφαίνουν την ζωή μας". Μόνο που η οικονομική κρίση μειώνει αυτές τις "φιοριτούρες" και μαζί την εθνική υπερηφάνεια, μιας και προηγείται η αξιοπρεπής συντήρηση εαυτού και της οικογένειας.

Για τους λάτρεις των ιστορικών ντοκουμέντων -δοσμένων ελαφρώς σουρρεαλιστικά - υπάρχει και  η μαθηματική ανάλυση του... 28


Περί εθνικών(;) επετείων 


Ισως να μην το έχετε σκεφθεί αλλά από την ιστορία μας τα τελευταία διακόσια χρόνια γιορτάζουμε δύο πολεμικές επετείους την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου ενώ έχουμε κάνει και άλλους πολέμους που χάσαμε και άρα καλώς αποσιωπούμε, αλλά και νικηφόρους όπως οι βαλκανικοί που δεν τους γιορτάζουμε. Γιατί ;
Ας το ψάξουμε λιγάκι...ποδοσφαιρικά !

Κατ' αρχάς στις δύο "εθνικές" επετείους γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη διότι ναι μεν ξεκινήσαμε καλά, προηγηθήκαμε στο σκορ αλλά στο τέλος κλάψτα χαράλαμπε...

Και το μεν 21 το πήραμε το ματσάκι στα χαρτιά από την αγγλογαλλορωσική ουέφα της εποχής και βολευτήκαμε σαν κράτος, αλλά το 40 διαλυθήκαμε μόλις στο δεύτερο ημίχρονο τα ιταλάκια έβαλαν μέσα τις γερμανικές μεταγραφές τους, εμείς τότε δεν βάζαμε ακόμα κοινοτικούς στην ομάδα μας.
Οταν δε τα γερμανάκια χάσανε στο τέλος από τους αγγλοαμερικανορώσους εμείς δεν είχαμε προκριθεί στην τελική φάση του τότε μουντιάλ να συμμετάσχουμε στην μικτή ομάδα που τους νίκησε και μείναμε στην απ' έξω.
Αρα η απορία μου παραμένει, γιατί να θυμόμαστε μόνο ότι προηγηθήκαμε στο σκορ και να πανηγυρίζουμε και όχι το τελικό σε βάρος μας αποτέλεσμα.
Εχω υπ' όψιν μου ποδοσφαιρικές συναντήσεις που έληξαν 7-1 όπου η ηττηθείσα προηγήθηκε στο σκορ αλλά δεν θυμάμαι καμμία ηττηθείσα να τις μνημονεύει και κατά μείζονα λόγο να τις γιορτάζει.
Θα μου πείτε ότι εδώ είναι πόλεμος δεν είναι ποδόσφαιρο, συμφωνώ και ξαναρωτάω :
τους βαλκανικούς πολέμους -που το πήραμε καθαρά το ματσάκι -γιατί δεν τους γιορτάζουμε ;

Σεβόμενος την ανεξιγνωμία των αναγνωστών μου (και κυρίως των λαθραναγνωστών - και πάλι γειά σας -) δεν θα σας πω την δική μου ερμηνεία για να μη σας επηρεάσω απλά θα παραθέσω κάποιες παρατηρήσεις μου και τα συμπεράσματα, δικά σας.

Σαν λαός είμαστε πολύ κοντά και με τους Ιταλούς και με τους Τούρκους, πολύ περισσότερο από τους βόρειους γείτονες μας. Ακόμα και στην γλώσσα οι ιταλικής και τούρκικης προέλευσης λέξεις της καθομιλουμένης είναι πολύ περισσότερες από τις σλαβικής και βουλγαρικής προέλευσης, δείγμα "γειτνίασης" των χαρακτήρων των λαών.
Ασε στο φαγητό, όλο πίτσα και σουβλάκι είμαστε...
Διαφέρουμε βέβαια στα θρησκευτικά λιγουλάκι αλλά ποιός δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες με "άπιστοι, μωαμεθανοί και καθολικοί ".

Προς βορράν μπορεί να λένε το ψωμί "χλιέπ" και το νερό "βοντά" αλλά είναι ορθόδοξοι, βεριτάμπλ.

Στα μπαράζ των βαλκανικών αγώνων τους ομοδόξους Βούλγαρους δεν είναι που νικήσαμε ;

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί δεν γιορτάζουμε ούτε την έναρξη ούτε την λήξη των βαλκανιών πολέμων, ειδικά την δεύτερη όπου πήραμε και το κύπελλο.
Μήπως δεν την γιορτάζουμε επειδή η Βουλγαρία δεν ήταν στο ΝΑΤΟ ενώ η Ιταλία και η Τουρκία ήταν ;

Δεν είναι εθνική επέτειος ;
Και τι είναι ;

Θρησκευτική ;
Ε, δεν το πιστεύω...

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Περιμένοντας στην ουρά




Συνήθως απέφευγε να στήνεται σrις ουρές αλλά αυτή την φορά η ανάγκη του ήταν μεγαλύτερη από την απέχθειά του. Η ουρά σχημάτιζε σπείρα μέσα στην αίθουσα υποδοχής της τράπεζας, η απεργία είχε στεγνώσει τις τσέπες πολλών και μια καινούργια ήταν στα σκαριά από τις επόμενες μέρες. Οπλίστηκε με υπομονή κι' έψαχνε με το βλέμμα του για καθρέπτη, η ώρα περνάει ευκολότερα αν κοιτάζεις τον καθρέπτη γι αυτό και είναι απαραίτητο αξεσουάρ στα ασανσέρ αλλά στις τράπεζες δεν είχαν μαντέψει πως μπορούσε κάποιος να περιμένει τόσο πολύ στην ουρά.
Αρχισε να επεξεργάζεται τους ανθρώπους που περίμεναν στωικά την σειρά τους, να πλάθει ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι απαντήσεις σε υποθετικές ερωτήσεις όπως το πόσο χρονών είναι-τσεκάροντας το προγούλι κάτω από το πηγούνι ή αν βάφουν τα μαλλιά τους μελετώτας τις ακτίνες του ήλιου πάνω τους. Με τους πιο ενδιαφέροντες, μάλλον με τις πιο ενδιαφέρουσες έπλαθε ιστορίες και σενάρια προχωρώντας σε βάθος χρόνου αμέτρητο όταν αισθάνθηκε ένα σκούντημα από την μπροστινή του στο υπογάστριο. Το βλέμμα του μαζεύτηκε από μακριά και συγκεντρώθηκε στα οπίσθιά της που ήταν το λιγότερο αξιοσημείωτα. Η έκπληξή του μεγάλωσε όταν η κοπέλλα σταύρωσε τα χέρια της πίσω σαν νάθελε να τα προστατεύσει αλλά τεντώνοντας τα δάκτυλα ψαχούλευε μέχρι να βρουν τον στόχο τους στην βουβωνική του χώρα.
Τρελλάθηκε. Είχε παρατηρήσει σχεδόν όλους όσους περίμεναν στην σειρά αλλά από αυτήν το μόνο που είχε δεί ήταν η καλοσχηματισμένη πλάτη της και τα πλούσια σκούρα μαλιά της. Προσπάθησε διακριτικά να δει το προφίλ της γέρνοντας αριστερά και δεξιά χωρίς επιτυχία. Υπέθεσε πως θα ήταν κάποια άσχημη ανέραστη κι απελπισμένη ώστε να κάνει μια τέτοια κίνηση όταν η κοπέλλα άφησε το ψάξιμο και γύρισε στιγμιαία αντικρύζοντας τον και χαμογελώντας του. Θα πρέπει να είχε την έκφραση του τέλειου βλάκα. αποσβολωμένος από αυτό που είδε, τόσο διαφορετικό από αυτό που περίμενε : η κοπελλιά ήταν όμορφη και με τα αυστηρότερα κριτήρια.
Δεν του άρεσε η γαλήνη που ακολούθησε μετά την θύελλα αλλά μάταια περίμενε μια νέα κίνηση από την κοπελλιά. Είχε αρχίσει να εκνευρίζεται από την αδυναμία και την ατολμία του όταν πλησιάζοντας προς το ταμείο η σειρά πύκνωσε και μπόρεσε να κολλήσει πίσω της χωρίς να γίνεται προκλητικά αντιληπτός. Η κοπελλιά δεν αντέδρασε αλλά ούτε και τον ενθάρρυνε, όταν όμως έβαλε το χέρι του μπροστά της πιάνοντας το κολωνάκι έτριψε για λίγο το στήθος της επάνω του και πλέον βεβαιώθηκε πως "τα ήθελε".
Αποφάσισε να της μιλήσει και ανταποκρίθηκε αμέσως. Αρχισε να λέει γενικόλογα για τις απεργίες, τις ουρές, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά ο κόσμος. Η κοπελλιά τον κοίταζε μ 'ένα νυσταγμένο λάγνο βλέμμα και που και που μούγκριζε κανένα "ναι" ή "φυσικά" Την ώρα που της μιλούσε σκεπτότανε που θα την πάει, σπίτι του δεν μπορούσε, στο αυτοκίνητο ήταν μέρα, έπρεπε να διαλέξει ξενοδοχείο.
Οταν πλησίασαν στο ταμείο η κοπέλλα του είπε πως δεν αντέχει να περιμένει άλλο και έφυγε παραχωρώντας του την σειρά της. Απόρησε αλλά δεν ήθελε να χάσει τη σειρά του για να πάει μαζί της, "θα την προλάβω τρέχοντας" σκέφθηκε. Για κακή του τύχη όμως ο μπροστινός του αργούσε χαρακτηριστικά στο ταμείο. Μετά από δέκα λεφτά που του φάνηκαν αιώνες έφτασε η δική του η σειρά. Σήκωσε ένα σεβαστό ποσό που αφορούσε και την μισθοδοσία αρκετών συναδέλφων του και το ζεστό χρήμα έδιωξε τις άλλες σκέψεις από το μυαλό του, είχε ξεχάσει εντελώς την κοπέλλα όταν την ξαναείδε να τον περιμένει έξω από την πόρτα της τράπεζας.
-  Μα να χάσεις την σειρά σου μετά από τόση ώρα που περίμενες, της είπε προσπαθώντας να κρύψει την έκπληξη και την νευρικότητά του.
-  Ετσι είμαι εγώ, άμα μου τη δώσει δεν καταλαβαίνω τίποτε. Αρκετά περίμενα σήμερα, αύριο πάλι.
Κοίταζε τα χείλια της, τα σαρκώδη χείλια της που τόσο έμοιαζαν μ' αυτά που είχε φιλήσει για πρώτη φορά στη ζωή του. Κοίταζε το κορμάκι της, λυγερό και λαχταριστό και κατάλαβε πόσο το ήθελε. Δεν βρήκε όμως τίποτε να πεί, ούτε η κοπελλιά μίλησε ξανά.
- Θα πρέπει να πάω να πληρώσω τους συναδέλφους της είπε στο τέλος.

Δεν κατάλαβε πως και πότε έφυγε από δίπλα του. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε πως είχε εξαφανισθεί από το οπτικό του πεδίο και φοβήθηκε πως θα αναζητά την εικόνα της, την εικόνα της χαμένης ευκαιρίας για πάντα. Πίεσε τον εαυτό του ν' αποτυπώσει όσα περισσότερα χαρακτηριστικά της μπορούσε, εκτός βέβαια από τα σαρκώδη χείλη της.
Τελικά η τύχη του χαμογέλασε μερικές μέρες αργότερα. Είδε την φωτογραφία της στην εφημερίδα, την είχαν συλλάβει επειδή ξεμυάλιζε κάποιους αφελείς και τους σούφρωνε τα πορτοφόλια.


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα

Mark Chagall : painting

Μου συμβαίνει. Εδώ και λίγο καιρό μου συμβαίνει όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα, η μέρα μου να ξεκινά λίγο μετά τα μεσάνυχτα κάνοντας απελπιστική την έλλειψη του καλοκαιριού, τότε που ξημέρωνε νωρίς. Τώρα αυτή η αναμονή, αυτό το διάστημα γίνεται κουραστικό μιας και τα όνειρα έχουν μετακομίσει στην παραζάλη της μέρας κι η κόπωση δεν προλαβαίνει να φύγει απ' το σώμα τις λίγες μόνο ώρες του ύπνου.
Είναι η κατάσταση τέτοια που τα όνειρα επεκτείνονται και στο ξύπνιο σαν μια ενστικτώδη αντίδραση άρνησης της πραγματικότητας, λες και η διαρκής αναβολή της αποδοχής της θα αποτρέψει τα αναπόφευκτα μέτρα της τρόικας ή τα σημάδια του χρόνου στα κορμιά και την ψυχή μας. Είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα και η μέρα ξεκινά για όλους ακόμα και γι αυτούς που δεν σηκώθηκαν από το κρεβάτι τους, όσον αφορά το οικονομικό. Αυτοί που δεν έχουν πρόβλημα, δεν έχουν πάει ακόμα για ύπνο.
Είναι λίγο μετά τα μεσάνυκτα και βγαίνω στο μπαλκόνι να τσεκάρω στον έναστρο ουρανό τα σημάδια του αυριανού καιρού. Κάποτε από εκεί έβλεπα να υπάρχει ζωή,  να υπάρχουν δουλειές, να υπάρχει θέαμα . Τώρα η "ζωή" έχει περιοριστεί στα λίγα κερδοφόρα τμήματα τη πόλης, στα άλλα βασιλεύει ο ύπνος, αν όχι ο θάνατος. Ως τώρα. Τ' αστέρια, σε λίγο διαφορετικές θέσεις από τις χθεσινές έχουν συμβιβαστεί με την περιοδική απουσία-παρουσία του φεγγαριού, τους είναι αδιάφορο, φαίνεται. Οι άνθρωποι, όχι ακόμα, μερικοί ρυθμίζουν, λένε, την συμπεριφορά τους μ' αυτό.

Σαν προχωρήσει η "μέρα" μου, με το σπάσιμο της αυγής, κατά τις εξήμισυ τέτοια εποχή, αρχίζει το ψάρεμα των καλαμαριών. Χθες μούφυγε ένα πολύ μεγάλο. Τρείς φορές πιάστηκε στο ψαράκι αλλά κατάφερνε να ξεφύγει. Τα καλαμάρια δεν τρομάζουν, είναι τα πιο επιθετικά πλάσματα της θάλασσας, μάλλον και της στεριάς. Ορμάνε σε ότι κινείται, ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερά τους ψάρια. Από μια άποψη θάθελα νάμουν καλαμάρι, κάνει μερικά πράματα πιο εύκολα.
Είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, θυμήθηκα πως  βγήκα απ' τα όνειρά μου. Τα όνειρα πια βαστάνε λίγο, ό,τι προλάβεις να ζήσεις μέσα σ' αυτά. Είχα ένα ραντεβού με την πρωταγωνίστρια του βιβλίου του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα. Ηταν σαν ηθοποιός, έπαιζε όποιον ρόλο της ζητούσα, θυμήθηκα όλες τις καλές και κακές στιγμές μαζί τους. Αρνήθηκε όμως να παίξει τον εαυτό της. Είναι πολύ νωρίς, μου είπε, δεν γέρασα ακόμα...

Mark Chagall  : Latest Lovers with Half Moon

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Κατά παράβαση...


Κατά παράβαση των συνηθειών μου δημοσιεύεται σήμερα εδώ μια ραδιοφωνική συνέντευξη του Μάνου Χατζηδάκι, το 89, "φονική" για την σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα.

- Ζητούμε να μας πείτε πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας; Πολλοί φρονούν ότι περνά σοβαρή κρίση, ότι απειλείται με ηθική σήψη, ίσως με διάλυση, αφήνοντας μας έξω από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο.Συμμερίζεστε  αυτή την άποψη;
Μ.Χ.: Εγώ δε θα το έλεγα τόσο τραγικά, ότι μας αφήνει απ' έξω. Είναι μια μοιραία κατάληξη ενός κόσμου, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση του. Κι εκεί νομίζω ότι έχει μεγάλο μερίδιο όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και ειδικά ο μεταπολεμικός πολιτικός κόσμος. Δεν προετοιμάστηκε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Το είδος του ελεύθερου πολίτη δεν προετοιμάστηκε.
Γι αυτό έγινε και η δικτατορία. Γιατί πότε έγινε η δικτατορία; Το 67. Λοιπόν φανταστείτε,  αν είχαμε αυτό το είδος του ελευθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ. Αλλά, βέβαια για σκεφτείτε ότι ο έλληνας πολίτης όχι μόνο της πόλης αλλα και της επαρχίας, του χωριού, τί είχε ν' αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μεταπολέμικά χρόνια; Τον χωροφύλακα, τον εισαγγελέα, τον παπά. Αυτόν δεν τον αντιμετώπιζε και επί δικτατορίας; Ποιά ήταν η αλλαγή; Γιατί να ξεσηκωθεί;
-Σήμερα;
ΜΧ: Σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας θητείας.
- Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες σήμερα κατά τη γνώμη σας;
ΜΧ: Ποιός τους προετοίμασε; Το σχολείο; Ξερουμε πολύ καλά τί προετοιμάζει το σχολείο. Ο στρατός; Ξέρουμε σε τί ανυποληψία ρίχνει τον νέο Έλληνα πολίτη ο στρατός για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από πάνω του. Πόσοι είναι εκείνοι που αντέχουν; Οι 10; Οι 20; Με τις σπουδές φεύγουν έξω και τελειώνει. Ποιοί μένουν εδώ;
- Έτσι όπως το λέτε είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα
ΜΧ: Εγώ δεν έχω καμμία ελπίδα, παρά αν γίνει κανένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε.
-Σαν κρατος θεωρείτε ή σαν εθνική οντότης;
ΜΧ: Ως εθνική οντότης. Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε όταν έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποιά είναι η υποδομή, για να υπάρξουν έστω ένα-δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας;
-Αναρρωτιέμαι αν αυτή η απογοήτευση- αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι- που έχετε για το μέλλον, συμβιβάζεται με την έντονη παρουσία σας στα πολιτικά πράγματα, όχι βέβαια άμεσα σαν πολιτικός αλλά με την κριτική σας;
ΜΧ: Είμαι υποχρεωμένος κι αισθάνομαι όσο είμαι ζωντανός, να υπάρχω. και να υπάρχω με τις δυνάμεις μου, ασυμβίβαστες και με το μυαλό μου καθαρό. Όσο μπορεί να υπάρχει αυτό.
- "Τιμή εις εκείνους όπου εις την ζωήν των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"
ΜΧ: Αλλιώς, αυτό δεν σημαίνει οτι έχω την αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον. Και μην ξεχάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος, ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.
- Δηλαδή εσείς δε φρονείτε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τί θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;
ΜΧ: Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνιση μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Στήριξη, ποδοσφαιρικά καιρού ένεκεν

.

Η αιτία είναι ο καιρός. Φθινοπωρινός με βαρειά συννεφιά και την βροχή να παραφυλάει κόβοντας κάθε διάθεση για μπάνιο, βόλτα ή ψάρεμα, ό,τι κάνει δηλαδή κάθε μέρα ένας άνθρωπος που περιμένει πότε θα βγει η σύνταξή του.
Θα μου πείτε τώρα και πως θα δουλέψουν, ρε φίλε, τα καφενεία και τα αναψυκτήρια ; η γιαγιά μου που ήταν σοφή μέσα στην τρέλλα της, μου είχε πει πως ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος, τόσο μεγάλος ώστε να χωράει όλων των ειδών τους ανθρώπους. Και αφού χωράει αυτούς για τους οποίους προκαλεί απορία το γεγονός  πως έμαθαν να αναπνέουν , φυσικό είναι να χωράει και αυτούς που πιστεύουν στον Ολυμπιακό του Μαρινάκη και του Ζαρντίμ.

 Πες μας που στηρίζεσαι ;

Αναμφίβολα ο "θρύλος" είναι "θρησκεία" για τους οπαδούς του μιας και δεν έχει και πολλή σχέση με την λογική, όπως όλες οι θρησκείες, αλλά στηρίζεται στην πίστη. Και τιι γίνεται οταν η πίστη ατονήσει όταν ο αρχιερέας-με συγχωρείται ο προπονητής ήθελα να πω- αρχίζει να χάνει την έξωθεν καλή μαρτυρία ;
Επεμβαίνει ο Μεγάλος Μανιτού καλεί το πλήθος των φανατικών και εξηγεί τα λάθη που έγιναν το καλοκαίρι και θα διορθωθούν (με...καινούργια λάθη) τον Γενάρη, την στήριξη στον Ζαρντίμ και γιατί ο θρύλος πρέπει να παίζει επίθεση και όχι με δυο αμυντικά χαφ.
Ας αφήσω το κομμάτι με τα λάθη ασχολίαστο, μια που δεν μου πέφτει λόγος για τα οικονομικά του θρύλου και σε γενικές γραμμές ισχύει το ό,τι πληρώνεις, παίρνεις εκτός και σε πιάσουνε κώτσο οι μαναντζαρέοι, αλλά και το τελευταίο που είναι μνημείο αντίφασης : στηρίζουμε τον προπονητή αλλά του λέμε πως να παίζει γιατί αυτός (μάλλον) δεν ξέρει και ας έρθω στο ζουμί, την στήριξη
Τι εννοεί ο ποιητής όταν μιλάει για στήριξη ;
Ειδικά όταν ο προπονητής του έχει το απόλυτο 6Χ6 στην Ελλάδα και το επίσης ...απόλυτο 0Χ2 στην Ευρώπη ;
Κι όμως δεν μιλάει για στήριξη στην Ευρώπη όπου είναι ικανοποιημένος να τρώει μόνο τρία από την χειρότερη Αρσεναλ της τελευταίας δεκαετίας, αλλά στην Ελλάδα μια που εδώ ακούστηκαν τα γιούχα στο ματς με την Τρίπολη, προφανώς γιατί δεν τον παίρνει η "στήριξη" ανά τας Ευρώπας...
Προφανώς όταν λέει "στήριξη" εννοεί όσα έγιναν στην Βέροια που τα περιέγραψε πολύ ωραία ο Σνάουτσερ :  "Ξέραμε πως αν προηγηθούμε το γκολ θα ακυρωθεί..." και τα πλήρωσε με ανεργία ο Χάβος που δεν κατάλαβε πως ο όρος "στήριξη στον Ζαρντίμ" περιλαμβάνει και σε ποιά παιχνίδια θα τα δώσει όλα η ομάδα του, το κατάλαβε στο επόμενο παιχνίδι που έφαγε τρία από τον Αστέρα και απολύθηκε.
Ηταν το πρώτο παιχνίδι του Ζαρντίμ στην Ελλάδα και το ήθελε νικηφόρο η "παράδοση" εξ ου και η "στήριξη"
Ελα όμως που τρόμαξε ο Zαρντίμ βλέποντας τι θα γινόταν αν τηρούσαν τα προσχήματα οι πλαΙνοί και έκτοτε παίζει με δυο-τρία αμυντικά χαφ (Ατρόμητος) και προσευχές στην θεά Τύχη (Γιάννινα, Αστέρας)
Τώρα βέβαια η "στήριξη" για ξεκάρφωμα πέρασε σε άλλο επίπεδο όπως φάνηκε στα τελυταία ματς του μοναδικού ( με ελάχιστες πιθανότητες ) αντιπάλου ΠΑΟΚ, αν και κάθε Κυριακή μετράνε την διαφορά τους από τον βάζελο, με την ΑΕΚ δεν ασχολείται κανείς ούτε τους απασχολεί ο Πανιώνιος που είναι μόνο στο +3...
Δυο ποντάκια συν στην Βέροια με "στήριξη" ο ΟΣΦΠ, δυο πλην στην Κρήτη ο ΠΑΟΚ από "στήριξη" να πως το +1 γίνεται +5 συν τις κάρτες που φορτώθηκε ο ΠΑΟΚ για το μέλλον.
Ομορφος κόσμος, ηθικός, (Β)αγγελικά πλασμένος.

Για λόγους αισθητικής δεν βάζω εδώ την (β)αγγελική φωτογραφία αλλά μια εκ του ζωικού βασιλείου...










Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Αρχές του τέταρτου μήνα...

 
Πλησιάζοντας την επίτευξη του στόχου είπε να κάνει μια μικρή ανασκόπηση. Η επανάληψη ενός πειράματος, 40 χρόνια μετά, δεν μπορεί να διεξαχθεί πάνω στις ίδιες συνθήκες, εδώ οι τόποι αλλάζουν σε 40 χρόνια, πόσο μάλλον οι άνθρωποι, υπάρχουν όμως παράλληλες καταστάσεις.
Η βασική ιδέα ήταν πως μόνο μετά από τέσσερις μήνες συνεχών διακοπών μπορεί κάποιος να δει τις πραγματικές ανάγκες του και τι πραγματικά θέλει στην ζωή του, το είχε ξανακάνει σαν φοιτητής με μόνο τίμημα μια κάποια καθυστέρηση στο πτυχίο του μια που ποτέ δεν έδωσε εξετάσεις τον Σεπτέμβρη. Σαράντα περίπου χρόνια μετά, είχε την ευκαιρία να ξαναπλησιάσει τον εαυτό του απαλλαγμένος από κοινωνικές, επαγγελματικές και οικογενειακές επιρροές, στο μέτρο του δυνατού, βέβαια. Οι αναμνήσεις από τα μακριά φοιτητικά καλοκαίρια ήταν πολύ γλυκιές.
Μερικοί όροι παρέμεναν αναλλοίωτοι, απλά προσαρμοσμένοι στην νέα εποχή, άλλοι καινούργιοι προέκυπταν κυρίως από την διαφορά στην ηλικία του, όπως η καθημερινή πρόσληψη των φαρμάκων,  αλλά μπορούσαν εύκολα να ελεγχθούν ώστε να μην επηρεάζουν πολύ την καθημερινότητα.
Τότε υπήρχε η αποφυγή του ραδιοφώνου και της εφημερίδας ώστε να λείπει ο καθημερινός βομβαρδισμός με ανούσιες κατά το πλείστον ειδήσεις, τα μεγάλα νέα τα μάθαινε στόμα με στόμα και μπορούσε από αυτά να ξεδιαλέξει τα ενδιαφέροντα. Οι βαρυσήμαντες δηλώσεις των υπουργών της εποχής διεπίστωνε πως δεν άγγιζαν ούτε στο ελάχιστο την πραγματική ζωή του και του φάνταζαν σαν μεγαλόστομες μαλακίες. Και όντως ήταν, απλά οι άλλοι το καταλάβαιναν χρόνια, δεκαετίες μετά, τότε η παντοτεινή  "κρισιμότητα των ημερών που ζούμε" όπως έλεγε ο εκαστοτε πολιτικός έπειθε όσους τρέφονταν με ειδήσεις.
Θυμήθηκε τις συγκεντρώσεις για το μακεδονικό θέμα, την στάση του Σαμαρά και την κυνικότητα της δήλωσης Μητσοτάκη  "σε λίγα χρόνια θα τόχουμε ξεχάσει". Αραγε ο σημερινός πρωθυπουργός που τότε έσκιζε τα ιμάτιά του για το όνομα, το θυμάται ;
Σήμερα πλέον η εφημερίδα αποτελεί μακρινό παρελθόν γι αυτόν, την είχε σταματήσει πριν δέκα χρόνια περίπου και είχαν καθαρίσει τα χέρια του από τα κακής ποιότητας μελάνια που χρησιμοποιούσαν και το μυαλό του από τα κακής ποιότητας άρθρα που φιλοξενούσαν. Κάπου τότε πέθαναν και οι τελευταίοι μορφωμένοι δημοσιογράφοι, απέμειναν οι ενημερωμένοι με το λαπτοπ που πίσω από την παντογνωσία τους φαινότανε η έλλειψη φιλοσοφίας και η κενότητα των γνώσεων τους, κυρίως από τις άσχημες αντιδράσεις όταν κάποιος τάραζε τα λιμνάζοντα νερά του μονολόγου τους.
Η ενημέρωση του είχε περιοριστεί στις επικεφαλίδες του πόρταλ με το οποίο άνοιγε το κομπιούτερ του. Σπάνια έβρισκε κάποια πραγματικά ενδιαφέρουσα είδηση, κάτι που θα τον βοηθούσε στην ζωή του, π.χ. έναν καινούργιο τρόπο να πιάνει καλαμάρια, είχε βαρεθεί να ακούει για νόμους και διατάξεις που χρόνια ψηφίζονταν, σπάνια εφαρμόζονταν και ποτέ δεν βελτίωσαν τίποτε εκτός ίσως από την οικονομική κατάσταση του προτείνοντος και των ψηφισάντων αλλά και των καταψηφισάντων βουλευτών.
Το ραδιόφωνο ήταν μονίμως κλειστό όπως και η τηλεόραση, άνοιγαν μόνο για κανένα ενδιαφέρον ματς ή μουσική εκπομπή για ελληνικό τραγούδι και όπερα. Δεν είχε κολλήσει το μικρόβιο της τζαζ κι ήθελε η μουσική του να έχει κατεύθυνση και όχι αυτοσχεδιασμούς γιατί την θεωρούσε πνευματική τροφή και το φαγητό μας το διαλέγουμε, το μαγειρεύουμε με τέχνη, δεν τρώμε ό,τι βρούμε μπροστά μας.
Στο φαγητό είχε επανέλθει στις συνήθειες της νιότης του, τότε προσπαθούσε να τρέφει τον εαυτό του με ότι έπιανε ο ίδιος και του μαγείρευε η καλή θεία του : ψάρια, χταπόδια, οστρακοειδή. Είχε ήδη ξεπεράσει το ρεκόρ των σαράντα ημερών καθημερινής διατροφής με ψητό ψάρι, η αποτοξίνωση του οργανισμού του ήταν παραπάνω από εμφανής στις πρώην καθημερινές μικροενοχλήσεις. Η εμπειρία του όμως είχε πλέον εμπλουτίσει το καθημερινό σιτηρέσιο με ζυμωτό στα χέρια ψωμί, ελιές φτιαγμένες από τον ίδιο, φρούτα από τον κήπο του και κρασί, καθαρό κρασί,  από τις κληματαριές χωρίς τίποτε αρωματικό, συντηρητικό ή βελτιωτικό μέσα . Με δυο γουλιές ξέχναγε τα πάντα. Μέχρι και αυγοτάραχο από τα γκαστρωμένα λεθρίνια του καλοκαιριού είχε φτιάξει.
Οι επικοινωνίες είχαν περιοριστεί στον απολύτως αναγκαίο ελάχιστο βαθμό και αυτό μόνο με πρόσωπα που πραγματικά επικοινωνούσε ή τουλάχιστον το προσπαθούσε. Δεν είχε αντιληφθεί κανένα κενό από την έλλειψη καθημερινότητας στον τόπο και τον τρόπο που αποσύρθηκε, περισσότερο τον γέμιζαν τα χρώματα της ανατολής και της δύσης όσο ο καιρός παρέμενε ευλογημένα καλοκαιρινός.
Με αυτά και μ' αυτά προσπαθούσε να λύσει το καινούργιο πρόβλημα που του προέκυψε : ζει το όνειρό του ή ονειρεύεται την ζωή του...



Η τελευταία ενδιαφέρουσα είδηση που βρήκα στο διαδίκυο ήταν πως να γυαλίσετε τα μπρούτζινα χωρίς τρίψιμο με αλεύρι και ξύδι. Η διαφορά είναι εμφανής στην φωτογραφία :