Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Συνταξιδενούχος



Είναι η νέα κατηγορία πολιτών της Ελλάδας, της οποίας έχω την τιμή να είμαι μέλος, είναι αυτοί που βγαίνουν μεν στην σύνταξη αλλά σύνταξη δεν έχουν, δεν είναι δηλαδή συνταξιούχοι.
Και βεβαίως ο πρωθυπουργός τον Σεπτέμβρη έλεγε πως από το 13 θα φρόντιζε να παίρνουν το 50% του βασικού τους μισθού για να επιβιώσουν αλλά δεν  διευκρίνησε αν ήταν το 2013 ή μήπως (που είναι και πιθανότερον ) το 2113 ή μήπως εννοούσε την θύρα 13...
Υπάρχει και η περίπτωση να μένεις μόνος, να μην υπάρχει δηλαδή κάποιος άλλος ο οποίος συνεισφέρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό, οπότε οι οικονομίες εξατμίζονται ταχύτατα.
Οταν λοιπόν συμπληρώσεις κανένα οκτάμηνο απλήρωτος διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς να πληρώσεις τα χρέη στην εφορία τα οποία επιβαρύνονται με 1% μηνιαίως, ενώ όταν θα πάρεις τα χρωστούμενα δεν θα τα πάρεις με τους τόκους της καθυστέρησης. 
Τουλάχιστον από την εφορία δεν σε παίρνουν κάθε μεσημέρι τηλέφωνο να σου το θυμίσουνε όπως οι τράπεζες
Η καλή μας η ΔΕΗ ασκώντας κοινωνική πολιτική κόβει το ρεύμα μετά από δυο εκκαθαριστικούς λογαριασμούς, άρα δεν είναι του παρόντος, υπάρχει ένα περιθώριο 4-6 μηνών. Αντίθετα το φυσικό αέριο κόβεται επί τόπου μόλις το ανεξόφλητον ξεπεράσει ένα ποσόν, νομίζω τα 80 ευρώ ή μπορείς να διακανονίσεις το ποσόν αφού όμως πληρώσεις το 1/3 και το ερώτημα είναι που θα βρεις το 1/3 μια που τα δανεικά των φίλων καλύπτουν τις ανάγκες διατροφής. Φιλέλληνας ο θεός, έχει μαλακώσει ως τώρα τον χειμώνα ελαχιστοποιώντας το πρόβλημα της θέρμανσης αλλά υπάρχει ακόμα ένα κρίσιμο δίμηνο μπροστά μας.
Η πιο απλή περίπτωση είναι το νοίκι. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία ο ιδιοκτήτης συμβιβάζεται με ό,τι του δώσεις ξέροντας πως θα του μείνει ξενοίκιαστο και οι επισκευές στοιχίζουν, οι δε εξώσεις είναι πανάκριβες.
Η περίπτωση του συνταξιδενούχου είναι η ακριβώς αντίθετη του "γκόλντενγίαρς" του πολιτισμένου κόσμου όπου μετά την πολυετή εργασία απολαμβάνεις κάποια λεφτά άκοπα και κάνεις ταξιδάκια και το κέφι σου πριν το βάρος των χρόνων σε καθηλώσει. Στην σημερινή Ελλάδα το τέλος της εργασιακής ταλαιπωρίας -γιατί μετά τα 60 περί ταλαιπωρίας πρόκειται όσο κι αν καμουφλάρεται από την συνήθεια- ακολουθεί μια΄άλλη οικονομική και ψυχική ταλαιπωρία. Αν αμφισβητείτε την ψυχική ταλαιπωρία περάστε μια Δευτέρα ή Πέμπτη από το Λογιστήριο του Κράτους είναι οι μέρες που δέχονται το κοινό, την πλέμπα που ψάχνεται πως θα πάρει αυτά που δικαιούται, την συνταξή.
Ισως δεν είναι τυχαίο ότι δίπλα από την πόρτα της Τζορτζ, στην Καποδιστρίου έχει γίνει στέκι των ναρκομανών ώστε να υπάρχει μια εναρμόνηση με την εξαθλίωση. Ατελείωτες ουρές, καμιά εξυπηρέτηση, φωνές ,σπρωξίματα και μόνο ο άνθρωπος στην πόρτα απαντά σε όλους και τους λέει που να απευθυνθούν αλλά είναι αδύνατον να προσεγγίσεις. Κι αρχίζεις να σκέπτεσαι το πολιτικό μέσον, τον ατσίδα δικηγόρο που με δυο-τρία μηνιάτικα αναλαμβάνει να προωθήσει την περίπτωσή σου και τα λοιπά.
Και ξανακοιτάς την ημερομηνία στο φορητό σου - που λέει κι ο Αλέφαντος- και βλέπεις 2013 και λες "Ααα, τώρα είναι που θα μας δώσει προκαταβολή ο Σαμαράς !! "


Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Οκτώ και μία γυάλινες μπίλιες

.

 Στην αρχή ήταν παιχνίδι, ένα παιχνίδι ανίας σαν αυτά που σκαρφιζόμαστε όταν τελειώσει το υλικό ή ο χρόνος και μείνει μόνο ο χώρος και οι κουρασμένες παρουσίες μας. Σπάζοντας το σύστημα που ρύθμιζε την ροή του ουίσκυ στο λαιμό της μπουκάλας , σε κάποιες μάρκες από τις καλές, υπήρχε μια διάφανη περίπου στρογγυλή μπιλίτσα σαν τις γκαζές που παίζαμε μικροί. Ηταν ένα τίποτε αλλά και τόσα πολλά συγχρόνως αφού κουβάλαγε τις παιδικές αναμνήσεις του παιχνιδιού αλλά και τις πρόσφατες που συνόδευαν την κατανάλωση του περιεχομένου της μπουκάλας, Βέβαια οι πρώτες ήταν ανεξόφλητα γραμμάτια στο μυαλό του, ενώ οι δεύτερες σαν να ήταν γραμμένες με συμπαθητικό μελάνι, ουίσκι και σκληρά ποτά πίνεις για να ξεχνάς-κρασί για να θυμάσαι.
Δεν είχε πάντα επιτυχία η επιχείρηση, κάποιες φορές το σφυρί έσπαγε και την μπιλίτσα άσε που μερικές φορές αντί της γυάλινης της μπίλιας έβρισκε κάτι πλαστικά σχηματάκια να κάνουνε την ίδια δουλειά. Πάντως μια φορά σ' ένα τζακντάνιελς είχανε βάλει δυο μπιλίτσες-σωστός θησαυρός του φάνηκε !
Αυτό το τζακντάνιελς το κουβαλούσε στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου του για "ώρα ανάγκης" και το κατανάλωσαν σαν τέτοιο στις ψάθινες καρέκλες ενός παραλιακού χωριού κάποιον Οκτώβρη, μαζί με την δικιά του. Ξεροσφύρι φυσικά αφού το μόνο που μπορούσε να προσφέρει το κατάστημα ήτανε ποτήρια και τον λογαριασμό. Πήρανε τις καρέκλες και το τσίγκινο τραπεζάκι και τα πήγανε στα βότσαλα της παραλίας. Δεν βλέπανε τον ήλιο που χρωμάτιζε τα βουνά πίσω τους, προτιμούσανε σαν θέα τ' ακίνητα νερά της θάλασσας, ίδια σταματημένος χρόνος. Οπως το περιμένανε μια τρίτη καρέκλα με τον μαγαζάτορα ήρθε στην παρέα, το καλό ουίσκι ήταν η αφορμή. Η δικιά του -πεταλωμένη γάτα- άρχισε το παιχνίδι. Σε λίγη ώρα ο τύπος είχε κατεβάσει τρία ποτηράκια κι είχε αρχίσει τις προτάσεις για ρούμςτουλετ και κανένα ψαγμένο τσιγάρο. Εντελώς σοβαρά η δικιά του, του πλάσσαρε πως τους αρέσει μόνο να πίνουνε, δεν την βρίσκουν με τσιγάρα ούτε και με το σεξ. Μια έκφραση απορίας χαράχτηκε στο πρόσωπό του, πήρε τα λεφτά και το ποτήρι του και δεν τους ξαναπλησίασε ούτε όταν έκλεισε το μαγαζί, απλά τους φώναξε που να κρύψουν τα ποτήρια.
Το μπουκάλι τελείωσε κατά τις δύο, συνετρίβη σε κάτι βραχάκια και μετά άρχισε η εξόρυξη από τον λαιμό της μπουκάλας  του πολύτιμου υλικού. Τους φάνηκαν σαν σημάδι της μοίρας οι δυο μπιλίτσες που βρέθηκαν και φυσικά τις μοιράστηκαν με αμοιβαίες υποσχέσεις αιωνιότητας. Η κοπελιά βαθιά συγκινημένη από το εύρημα ή το ουίσκι, έβαλε τα κλάματα. Μετά όταν τ' αμάξι κύλαγε στους έρημους δρόμους του ζήτησε να κάνει δεξιά και στην κυριολεξία τον βίασε.

Την μπίλια αυτή την έβαλε χώρια από τις αλλες που τις μάζευε σ' ένα άδειο όστρακο από στρείδι, ήταν ένα από τα απωθημένα του να βρει μια φορά σ' ένα στρείδι κάποιο μαργαριτάρι. Η γυναίκα που καθάριζε το σπίτι του, λάτρης της γερμανικής πειθαρχίας, την βρήκε και την έβαλε μέσα στο όστρακο μαζί με τις άλλες. Ηταν αδύνατον να την ξεχωρίσει πλέον, ούτως ή άλλως και με την κοπελιά είχε χωρίσει, όλα άρχισαν να ξεχνιούνται. Μόνο ο τρόπος που έβγαιναν οι μπίλιες απ' τον λαιμό της μπουκάλας του έμεινε σαν συνήθεια κάθε φορά που τέλειωνε το ουίσκι. Αλλά δεν έπινε πια συχνά από το "καλό". Ούτε οι κοπελιές που έβγαινε ήταν πάντα καλές για να τις θυμάται. Με τις καλές τώρα που έμαθε, έπινε μόνο κρασί...

 












Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Αψιθιά

.




Στου χάρτη μια κουκίδα έχω γνωρίσει την ζωή
και του θανάτου την πρώιμη την γεύση
Σε μια σταλιά νησί, πυκνοκατοικημένο από έρωτες του θέρους
με γυρογιάλι όμορφο κι ένα μονάχα δέντρο

Ησουν εκεί ή χάθηκες μέσα σ' αυτά που ζωγραφούσες
πως να το ξέρω, πως να χωρίσω το νερό απ' τη βροχή; 
 
Εβαλε ο χειμώνας τα γράμματα το ένα δίπλα στ' αλλο
κι η λέξη αφουγγράστηκε τον ίδιο της τον ήχο.


Το φάντασμά μου τώρα στο νησί  
σαν σαύρα κυνηγά κάθε του ήλιου  ακτίνα


.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Σε ήχο πλάγιο, τρία δεύτερα

Ενάμισης χρόνος θα πρέπει να περάσει  από τότε που παραιτήθηκα μέχρι να πάρω την σύνταξη μου από όσα προκύπτουν από τις ερωτήσεις στα αρμόδια γραφεία. Το πως θα την βγάλω αυτό το διάστημα δεν απασχολεί βεβαίως το απρόσωπο κράτος. Ενας τρόπος είναι ν' αναπολώ κάποια παλιά ώστε να περνάει ο καιρός ξεγελώντας τις ανάγκες.






Ενάμιση.
Του είχε γίνει έμμονη ιδέα το ενάμιση, το έβλεπε παντού στην κάθε μέρα του, στην δική του πραγματικότητα. Το ενάμιση είχε αντικαταστήσει την μονάδα  στην ζωή του, αφού σε κάθε πράγμα έβλεπε κι ένα μισό να το ακολουθεί, σαν ξωτικό που βλέπουν μόνο οι αλλοπαρμένοι ή οι νουνεχείς ενορατικοί.
Στην πραγματικότητα ίσως ήταν μια χρονική αντανάκλαση μετρημένη σε γήινα χρόνια. Πράγματι έναμισης χρόνος είχε περάσει από τότε που πέθανε ή από τότε που γεννήθηκε, ήταν ένα και το ίδιο πράγμα ανάλογα από την μεριά που το έβλεπε αλλά ήταν μιάμιση ζωή όταν την ζούσε, τουλάχιστον απ' την σκοπιά των ζωντανών.
 Στο κρεβάτι του, ημίδιπλο, έπιανε χώρο μόνο για έναν αλλά σε σκέτο μονό κρεβάτι δεν βολευότανε για να κοιμηθεί, είχε την αίσθηση ότι κρεμιότανε στο κενό ενώ στο διπλό δεν κοιμότανε αγωνιώντας να βρει τα όριά του. Ετσι το ημίδιπλο ήταν το μόνο που μπορούσε να ξαπλώσει. Στο φαγητό του, αφού τελείωνε την μερίδα του ανακάλυπτε πως πείναγε κι άλλο, ήθελε μισή μερίδα ακόμα για να χορτάσει. Μιάμιση οδοντοστοιχία στο στόμα να μασάει, μ' ενάμιση μάτι έβλεπε, τ' άλλο μισό ο καταρράκτης θόλωνε, ενάμιση χέρι τούχε αφήσει η τενοντίτιδα κι ενάμιση πόδι τ' αρθριτικά. Ενάμισης όροφος το ρημαγμένο σπιτικό του και μιάμιση γυναίκα-σύντροφο στη ζωή του μέτραγε, σαν έκανε τον λογαριασμό με τιμιότητα. Την είχε μάθει για τα καλά αυτήν την τιμιότητα στο μέτρημα, τις στιγμές που έτρεχαν οι ήχοι μα η εικόνα είχε παγώσει και δεν ήταν σινεμά ή τηλεόραση, ήταν η ίδια η ζωή του που τούκανε παιχνίδι, να συνεχίσει να την ζει σαν από θαύμα, μα και να κουβαλάει δεμένη αναπόσπαστα μιάν άλλη ακόμα, την μισή του που γενήθηκε σ' αυτή την συγκυρία.


Πάντα πίστευε πως υπήρχε και μια άλλη παράλληλη ζωή σε άλλο κόσμο, που θα την συναντούσε σαν άλλαζε ευθεία, με τον θάνατο. Στην περίπτωσή του, από ένα μπλέξιμο της μοίρας, το πέρασμα του δεν ολοκληρώθηκε, ήταν σαν να απέκτησε έναν καινούργιο εαυτό, μισό αυτή την φορά, που έβλεπε τα πάντα από την άλλη πλευρά του νομίσματος αλλά δεν μπορούσε να τα αξιοποιήσει, ως γνωστόν οι παράλληλες ευθείες δεν συναντώνται παρά σ' ελάχιστες πτυχές του χωροχρόνου.
Το πρόβλημά του δεν ήταν ότι έβλεπε με ενάμιση μάτι από τον καταρράκτη αλλά ότι και η ψυχή του "έβλεπε" κι  αυτή μ' ενάμιση μάτι, σε κάθε συναίσθημα αυτό το μισό τον ενοχλούσε είτε έλειπε, είτε περίσσευε. Στα νιάτα του είχε ζήσει αυτό που λέμε διπλή ζωή, όπως οι περισσότεροι των ανθρώπων -συνειδητά ή όχι- αλλά η κούραση και η απόλαυση τον γύρισε -όπως όλους ή σχεδόν όλους- σε μονές επιλογές. Τούτο το πράγμα όμως με τον ενάμιση βίο ήταν απίστευτα κουραστικό αλλά και φορτικό μιας και δεν του έδινε το περιθώριο της επιλογής, μόνο την υποψία, την βεβαιότητα θα μπορούσε να ισχυρισθεί, πως έμαθε τον τρόπο της παραγωγής των φαντασμάτων. Μέχρι τότε πίστευε ότι τα φαντάσματα ήταν γυναίκες άπιστες, τυλιγμένες μ' ένα σεντόνι που πήγαιναν τις άγριες τις ώρες να βρουν τον παράνομο εραστή τους. Τώρα που ο κόσμος των σκιών του είχε γίνει πιο οικείος δεν είχε ανάγκη από τέτοιες θεωρίες.
Το μόνο πράγμα που είχε απομείνει το ίδιο ήταν ότι ήθελε, αισθανότανε, χρειαζότανε την γυναίκα σαν το άλλο του μισό μα όχι πια για να γίνουν οι δύο "εις σάρκαν μία" αλλά για να ολοκληρώσει την διπλή του οντότητα. Φυσικά όμως καμια φυσιολογική γυναίκα δεν ήθελε ενάμισυ άντρα για συμπλήρωμα και οι πιθανότητες να βρεί γυναίκα με ενάμιση εαυτό σαν τον ίδιον ήταν απειροελάχιστες.


Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Πειρατείες

Ενα νησάκι μια σταλιά στη μέση του Κρισσαίου κόλπου έλκει μεν τους λουόμενους στην μοναδική προσβάσιμη παραλία του, κρύβει δε τα μυστικά του στις κάπως απρόσιτες πλευρές του. Μιά προσεκτικότερη ματιά δείχνει ότι κάποτε στο νησάκι είχε ανοιχθεί μια διώρυγα, προσέξτε την κατακόρυφη τομή πριν μπαζωθεί
Από την άλλη πλευρά διακρίνεται καθαρά μια μπαζωμένη "δεξαμενή" με την λεκανίτσα για τα ξένα σώματα . Η εξήγηση των αρχαιολόγων είναι ότι ήταν κρυφό παρατηρητήριο ή ορμητήριο πειρατών που αιφνιδίαζαν κρυμμένοι τα θύματά τους.
Τώρα αυτό το τελευταίο μου θυμίζει τις πρακτικές των κυβερνώντων τα τελευταία χρόνια, σαν καμουφλαρισμένοι πίσω από εύηχα και κακόηχα ονόματα όπως η τρόϊκα του Δουνουτού αιφνιδιάζουν συνεχώς μισθωτούς και συνταξιούχους και ανακατεύουν την αγορά  όπως ανακατεύαν τα νερά τα πειρατικά πλοία στις επιθέσεις τους.
Σε συνδυασμό με αντίστοιχες κατασκευές ή φυσικά ορμητήρια κατά μήκος του κορινθιακού κόλπου, η πειρατεία ήταν αναπτυγμένη τα χρόνια της δόξας του Μαντείου των Δελφών  που είχε πολλή κίνηση. Πρωταγωνιστές συνεργαζόμενοι τότε οι κάτοικοι του Χάλειου-σημερινό Γαλαξίδι- και της Οιάνθης- σημερινή Ερατεινή  ( ή Βιτρινίτσα για τους ντόπιους ή Τολοφών για τους σημερινούς αρχαιοβαρεμένους).Το ότι πολλοί νομίζουν πως η Οάνθη είναι το Γαλαξίδι οφείλεται στο ότι δεν έχουν διαβάσει τα Φωκικά του Παυσανία ή τις μελέτες-αποδείξεις του Lerat.

Το μπάζωμα του νησιού πρέπει να έγινε για να χρησιμοποιηθεί σαν καταφύγιο όταν στην περιοχή των Δελφών επικρατούσαν κατακτητικά φύλα που δεν είχαν καλή σχέση με την θάλασσα

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Οινος ευφραίνει...

Εφιαξα  φέτος λίγο κρασί από τα κλήματα της αυλής χωρίς να το πάω σε οινολόγο και χωρίς χημικά. Εχοντας την πείρα πολλών αποτυχημένων προσπαθειών (που απέδωσαν υπέροχο ξύδι) κατάφερα να το διατηρήσω μέχρι σήμερα που άνοιξα το τελευταίο μπουκάλι, λευκό από κοκκινάρα, ωριμασμένο στο ψυγείο. Ενα απίθανα αρωματικό κρασί που μου θύμισε την προσήλωση στο κρασί που είχαν κάποιοι παλιότεροι "βαρελόφρονες".

Μια σχετική ιστορία είχα γράψει κάποτε :





...ρέε δ' άμβροτον αίμα θεοίο
ιχώρ, οίός πέρ τε ρέει μακάρεσι θεοίσιν
ου γαρ σίτον έδουσ' ου πίνουσ' αίθοπα οίνον,
τούνεκ' αναίμονες εισί και αθάνατοι καλέονται
(Ιλιάδα, ραψ Ε)
Ρέει το αίμα της θεάς και άφθαρτον είν’ εκείνο,
το έχουν μόν’ οι μάκαρες θεοί και ιχώρ το λέγουν.
Οίνον δεν πίνουν οι θεοί, μήτε σιτάρι τρώγουν,
κι είναι δια τούτο αναίματοι και αθάνατοι καλούνται.
( μετάφραση Ιακ. Πολυλά)
.
Πιτσιρίκι μ’ έστελνε η θεία μου να ψωνίσω στο μπακάλικο του χωριού. Σκοτεινός χώρος, γεμάτος αρώματα και λίγδα. Κρασοβάρελα πάνω, πετρέλαιο κάτω, υποτυπώδες ψυγείο κι’ η μυρωδιά απ’ τις παστές σαρδέλες να υπερισχύει. Το τενεκεδάκι  με τις αντζούγιες μόνιμα ανοικτό και κάθε τόσο να φεύγουνε πεντ’ έξη σε μια λαδόκολλα για το μοναδικό τραπεζάκι και τις λιγοστές καρέκλες. Στα ανήλιαγα, δυο-τρεις ψαράδες κι’ ο κυρ Ιξίονας, ο προύχοντας, καθισμένοι στο σιδερένιο τραπεζάκι, μπερδεμένοι στα ψίχουλα του ψωμιού και στα υγρά της ντομάτας, συνόδευαν το κρασάκι τους μ’ αλίπαστα και ταγγισμένο κεφαλοτύρι. Σερβίτσιο μοναχό είχαν μαχαίρια και ποτηράκια της ρακής. Κουβέντιαζαν ήσυχα, οι ψαράδες για τον καθημερινό τους μόχθο κι’ ο κυρ Ιξίονας τα δικά του. Χανόταν ο καθένας στα λόγια του και σπάνια τα μπλέκανε σε κάτι κοινό. Ισως γιατί τα κοινά ήταν επώδυνα, ίσως η ζάλη του κρασιού. Το χωριό δεν είχε ταβέρνα, μόνο ένα θορυβώδικο μαγέρικο, το χρυσό τηγάνι το λέγανε περιπαικτικά, τηγανιτά μόνο μαγείρευε, στο ίδιο πάντα λάδι.
Η γυναίκα του κυρ Ιξίονα -υγιέστατη- φώναζε το μοναδικό ταξί του χωριού για να την πάει πεντακόσια μέτρα πιο πέρα στο «φιλολογικόν τέϊον» που διοργάνωναν άλλες κυρίες του χωριού, δικαιολογία γιά να πέσουν στην λατρεία του μπαλλαντέρ και του φάντη.
Ηταν και μια ευκαιρία να μένει μόνη η κόρη με το φίλο της που έκανε τη θητεία του στο ναυτικό μέσα στο σπίτι του κυρ Ιξίονα με τις πολλές γνωριμίες. Εδινε το «παρών»  κάθε πρώτη και δεκάξη του μηνός και τις υπόλοιπες μέρες φύλαγε σκοπιά στην κρεβατοκάμαρά της. Τ’ άκουγα αυτά πιτσιρικάς μα δεν τα καταλάβαινα. Μόνο μου ερώτημα ήτανε τι δουλειά είχε ο κυρ Ιξίονας με τους «παρακατιανούς». Τόσα λεφτά είχε, μπορούσε να πάει κάπου καλύτερα, να φάει κάτι καλύτερο, βρε αδερφέ.
 
Μου λύθηκε η απορία ένα πρωΐ όπως περίμενα να κόψει
ο μπακάλης το χαλβά που του παρήγγειλα. Μπήκε φουριόζα μια γειτόνισσα γαλιάντρα και διέκρινε στα σκοτάδια την μορφή του προύχοντα :
- Πάλι τα πίνεις πρωΐ-πρωΐ, κυρ Ιξίονα ;
Μετέωρο το χέρι με το κρασί, δεν έφτασε στο στόμα. Θες η στιγμή, θες το κρασί, περίλυπη ακούστηκε η φωνή του κυρ Ιξίονα :
-Με μια γυναίκα τρελλή και μια κόρη πουτάνα, τι θες να κάνω κυρά Λένη ;

.




Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Σκέψεις επι τω νέω έτει



Διανύοντας τις πρώτες μέρες του σωτηρίου έτους 2013 χιλιάδες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό όλων μας, εδώ βέβαια θα διαβάσετε τις δικές μου. Φυσικά η αργία των δύο πρώτων ημερών του έτους δίνει άφθονο χρόνο για σχέδια, ονειροπολήσεις και διαλογισμούς μια που τέτοιες μέρες δεν συνηθίζεται το τζόγκιν ή οι επισκέψεις στα γυμναστήρια και ως γνωστόν (από μια ηλικία και πάνω) ή το σώμα καλολειτουργεί ή το μυαλό. Με την ευκαιρία λοιπόν της σωματικής ραθυμίας οι σκέψεις είναι πιο εκλεπτυσμένες, πιο οξυγονομένες αφού δεν δουλεύουν οι μύες.
Θα μου πείτε :

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

Φυσικά αυτή η πρόταση ΔΕΝ είναι των αρχαίων ελλήνων, ήταν αρκετά σοφοί για να μην ξεστομίζουν τέτοιες μπαρούφες, η έκφραση ήξερα πως βγήκε από κάποιον φιλόλογο του χίλια οκτακόσια, αλλού γράφουν πως είναι μετάφραση από τα λατινικά. Δεν αξίζει περισσότερης ανάλυσης, ποιός σήμερα δεν θεωρεί σαν υγιέστερο μυαλό τον Στήβεν Χώκινγκ ;



Μιά άλλη κοινότυπη έκφραση για τις πρώτες μέρες του έτους είναι πως ανατέλλουν. Προσωπικά βρίσκω πως ανατέλλουν και δύουν όπως όλες οι μέρες του χρόνου και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ταυτίζεται η έννοια του ανατέλλω με την έννοια του εκκινώ. Μήπως η καινούργια μέρα δεν ξεκινάει τα μεσάνυχτα για όλους αλλά με την ανατολή του ήλιου και δεν το έχω πάρει χαμπάρι ;
Βέβαια αυτά είναι κατάλοιπα της αριστοτέλειας λογικής των αισθήσεων αλλά διανύοντας την τρίτη μετά Χριστόν χιλιετηρίδα νομίζω πως είναι καιρός να δεχθούμε ότι ο ήλιος ούτε ανατέλλει ούτε δύει, η γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και δημιουργεί αυτές τις εντυπώσεις.


 Τα μουσικά μου γούστα είναι μονότονα και λίγο πολύ γνωστά σε όσους επισκέπτονται αυτόν τον χώρο αλλά υπάρχουν και κάποια σημαδιακά τραγούδια έξω από τις προτιμήσεις μου που τα θυμάμαι όπως αυτό που έγραψε ο συνομίληκος και κάποτε συμμαθητής μου ο Κώστας Τουρνάς όταν το 2009 φαινότανε τόσο μακρινό και δεν ξέραμε καν αν θα προφτάσουμε να εξηνταρίσουμε. Φυσικά το φτάσαμε και το ξεπεράσαμε, την υγειά μας νάχουμε και να που φέτος αποκτά ιδιαίτερη σημασία για μας το τραγούδι των Μπήτλς :



Ιδιαίτερα εκείνο το " Will you still feed me" το θυμάμαι κάθε φορά που διερωτώμαι πότε επιτέλους θα αρχίσει  καταβολή της σύνταξης γιατί τελειώνουν τα αποθέματα. Μετά συνειδητοποιώ πως είμαι χωρισμένος οπότε δεν μπορώ να ελπίζω σε ανταποδοτικά οφέλη επειδή ξέρω ακόμα να αλλάζω καμένες ασφάλειες...

.

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ευτυχές το νέον έτος !

εικόνα ξεπατικωμένη (ως συνήθως) από το διαδίκτυο


Αριθμητική εισαγωγή

Το 2013 είναι ένας αριθμητικός συνδυασμός των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών 0,1,2,3
Στην αιωνία Ελλάδα τα παιδιά της ηλικίας μου δεν έμαθαν να μετρούν "μηδέν, ένα, δύο, τρία,..." όπως είναι το σωστό αλλά "ένα, δύο τρία,.." μια που το ένα θρησκοφιλοσοφικά συμβολίζει τον θεό και πρέπει να προηγείται, περίπου όπως οι παπάδες στις ουρές.
Ομως ας μην αρχίσω την χρονιά με γκρίνιες.


Συμβολική εισαγωγή

Ο αριθμός 2013 αναλύεται σε γινόμενο πρώτων παραγόντων ως εξής :
2013 =  3 x 11 x 61

όπου το τρία στην συμβολική θεολογία έχει την γνωστή σεξουαλική σημασία, το έντεκα στην συμβολική οικονομετρία  σημαίνει ότι μείναμε δυο φορές στον άσσο, το δε εξηνταένα είναι ο αριθμός του δρόμου με το μεγαλύτερο παζάρι του κόσμου, σύμφωνα με τον Bob Dylan στην συμβολική τραγουδοποιΐα.
 
Παραθέτω δυο χαρακτηριστικές στροφές του άσματος δια τους μη κατέχοντες

 God said to Abraham, “Kill me a son”
Abe says, “Man, you must be puttin’ me on”
God say, “No.” Abe say, “What?”
God say, “You can do what you want Abe, but
The next time you see me comin’ you better run”
Well Abe says, “Where do you want this killin’ done?”
God says, “Out on Highway 61”

 Well Mack the Finger said to Louie the King
I got forty red, white and blue shoestrings (*)
And a thousand telephones that don’t ring
Do you know where I can get rid of these things
And Louie the King said let me think for a minute son
And he said yes I think it can be easily done
Just take everything down to Highway 61

(*) οι ελληνοβαρεμένοι μπορούν να παραλείψουν το ερυθρό χρώμα της αμερικανικής τριχρωμίας  και να περιορισθούν για την ελληνική εκδοχή του στα αμιγώς εθνικά χρώματα, λευκό και γαλάζιο.

Βαθύτερη συμβολική εισαγωγή

Είναι ηλίου φαεινότερον πως τα επί μέρους γινόμενα των πρώτων παραγόντων του 2013 έχουν κι αυτά την (κρυφή) σημειολογική ανάλυσή τους.
 
Ειδικότερα :
 
3 x 11 = 33
 
συμβολίζει φανερά τα χρόνια του Χριστού, δίνοντας σαφώς ένα χριστιανικό χρώμα στο διανυόμενον έτος


3 x 61 = 183

ανατρέχοντας στο πλήρες Ιουλιανό ημερολόγιο διαπιστώνουμε πως το έτος 183 ξεκινούσε κι αυτό από ημέρα Τρίτη όπως και το σωτήριον 2013, μια σύμπτωση για την οποίαν δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα.

 11 x 61 = 671

το 671 αναλυόμενον ως 666 + 5 ερμηνεύεται σαν μια μούτζα ( 5 ) στον εξαποδώ ( 666 )  καθότι όπως σαφώς ανελύθη το 2013 θα είνα ένα εξόχως χριστιανικόν έτος.