Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Η κυρία Αρλουμπίνα ΙΙ

 (συνέχεια)


  Μέρος Β΄


Υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν ήταν σε αρμονία με την προσωπική της ζωή και για μερικά από αυτά, όπως το άγχος των σεισμών δεν μπορούσε να κάνει πρακτικά τίποτε εκτός από το να πείθει τον εαυτόν της ότι σαν διάμεσο θα είχε το κατάλληλο προαίσθημα και ίσως τον απαιτούμενο χρόνο να διασωθεί. Τις τρεις φορές βέβαια που βγήκε σαν αλλοπαρμένη από το σπίτι της φωνάζοντας "Σεισμός! έρχεται ο μεγάλος σεισμός" διεπιστώθηκε πως κάποιο διερχόμενο βαρύ φορτηγό ήταν η αιτία που τρέμανε τα τζάμια του σπιτιού της.Υπήρχαν και άλλα πράγματα τα οποία θα μπορούσε να είχε τακτοποιήσει διαφορετικά ώστε να είναι πιο ήρεμη, παραδείγματος χάριν ναι μεν δεν είχε τα προσόντα για να οδηγεί δικό της αυτοκίνητο αλλά είχε τα οικονομικά φόντα να παίρνει ταξί. Κάποιος όμως διάλογος μ' έναν ταξιτζή την είχε ξενερώσει εντελώς προ ετών και τα απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Ηταν τότε ακόμα αρκετά νέα και ίσως αφηρημένη να είχε αφήσει τα πόδια της ελαφρώς ανοιχτά όπως καθότανε στο πίσω κάθισμα με την κανονικού μήκους φούστα της. Ο ταξιτζής, γατόνι κανονικό, έπαιρνε μάτι όλες τις πελάτισσες του από το καθρεπτάκι. Είχε προσέξει ότι όταν τους μίλαγε από νευρικότητα άνοιγαν κι' άλλο τα πόδια τους προσφέροντας περισσότερο θέαμα. Η Αρλουμπίνα δεν ήταν εξαίρεση και εκτός αυτού κάτι στην φωνή του οδηγού της ασκούσε μια κάποια έλξη, οπότε το κόλπο έπιασε Τεχνικά βέβαια. προσπάθησε να φέρει την κουβέντα στα ζώδια, ήθελε να μάθει αν ο ο ταξιτζής ήταν σκορπιός  οπότε θα ταίριαζε με το δικό της, αυτή ήτανε ψάρια. Ο ταξιτζής προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι με σκοπό από τίποτε μπύρες στην παραλία μέχρι πεϊνιρλί στην Δροσιά. Του είχε ξανατύχει, μάλιστα μερικές φορές κάτι βαρεμένες σαν την Αρλουμπίνα του πληρώναν ακόμα το φαγητό και το ξενοδοχείο εκτός από την κούρσα και την αναμονή που έγραφε το ταξίμετρο. Ο διάλογος δεν οδηγούσε πουθενά, η Αρλουμπίνα περιέγραφε την συναισθηματική αρμονία μεταξύ των ταιριαστών ζωδιών και πέταγε την σπόντα της ότι η ερωτική αρμονία είναι θέμα ωροσκόπων, ο δικός της ήταν παρθένος,  "ο δικός σου νεαρέ οδηγέ ποιός είναι ; ". Ο ταρίφας κάπου μπαΐλντισε. Επεσε στα φρένα και της είπε χύμα και στα ίσα  "Μωρό μου να τα χέσουμε τα ζώδια, άμα σε κάνω και με κάνεις κέφι, πάμε να την βρούμε σε τίποτε ουζάδικα όπως ξέρουμε κι' αν δεν ταιριάξουμε  μελετάς στο αύριο τον λεφάκη". Η αρλουμπίνα προσβεβλημένη από την απόρριψη της αστρολογικής παραμέτρου, πέταξε έναν τουπέ βαθύτατα προσβεβλημένης δεσποσύνης και κατέβηκε από το ταξί απαξιόντας να στρέψει ξανά το βλέμμα της σ' αυτόν. Στην επιστροφή  απεφάσισε να μην ξαναμπεί σε ταξί, στο λεωφορεία απαγορεύεται ο διάλογος με τον οδηγό, σκέφθηκε και συνεχάρη τον εαυτόν της για την σοφία της.
 Το λεωφορείο όμως ήταν ίσως τώρα η βασικότερη αιτία εκνευρισμού της. Θεωρόντας τον εαυτό της "διάμεσο" ώφειλε να είναι πάντα έτοιμη να δεχθεί τα μηνύματα από το υπερπέραν, πράγμα που απαιτούσε απόλυτη συγκέντρωση, ενώ οι συχνές στάσεις, οι ομιλίες των αλλοδαπών και  τα κουδουνίσματα των κινητών συνομοτούσαν εναντίον της. Ακόμα εκτός από τις ηχητικές οχλήσεις υπήρχαν και οι οπτικές όπως εκείνο το ζευγαράκι των πιτσιρικάδων που φιλιότανε ξεδιάντροπα στον διάδρομο μπροστά της. Μια πιτσιρίκα είχε στριμώξει στην κολόνα του λεωφορείου κάποιο αμούστακο και του έμπαινε κανονοκά. Η Αρλουμπίνα, καθισμένη στο εσωτερικό κάθισμα του λεωφορείου είχε γυρίσει το κεφάλι αλλά παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού της. Μόλις ο νεαρός έκανε να πάρει ανάσα, η μικρή ξαναορμούσε σαν χείμαρος στο στόμα του. "Αει σιχτίρι, τελειώνετε" σκεφτότανε εκνευρισμένη η Αρλουμπίνα, μια που δεν μπορούσε να τους βγάλει απ' το μυαλό της. Ο νεαρός όμως, αντίθετα με τα προγνωστικά, χούφτωσε αποφασιστικά το στήθος της φίλης του που ανταποκρίθηκε μ' έναν αναστεναγμό. Η Αρλουμπίνα ένοιωσε να της ανακατεύεται το υπογάστριο. Κάτω από την μάσκα του μακιγιάζ το μελαψό δέρμα της πρέπει να είχε γίνει πιο σκούρο. Ξεχασμένα για το κορμί της και απαγορευμένα για την δουλειά της συναισθήματα την κατέκλυσαν που σύντομα παραχώρησαν την θέση τους σε καθαρή ζήλεια. Η Αρλουμπίνα ποτέ δεν είχε ζήσει τον αμοιβαίο έρωτα, την έλξη. Οι ερωτικές της εμπειρίες ήταν περίπου συμφωνίες, δεκτικές με γεροντότερους και  δοτικές σε νεότερους άντρες, ίσως να είχαν κάποιες τεχνικές οι ερωτικές της περιπτύξεις, αλλά ποτέ δεν έβγαζαν αυτό το πλούσιο αίσθημα των πιτσιρικάδων. "Πλούσιο αίσθημα", ένας κοινός θνητός θα το χαρακτήριζε απλά καύλα, αλλά η Αρλουμπίνα θεωρούσε τον εαυτό της... διάμεσο, έπρεπε να το βλέπει ένα επίπεδο παραπάνω. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με κανένα πνεύμα αλλά η μόνη εικόνα που σχηματίσθηκε στο μυαλό της ήταν το ανυψωμένο πέος του πιτσιρικά. Οσο βαρεμένη κι' αν ήταν η Αρλουμπίνα δεν ήταν δυνατόν να θεωρήσει αυτήν την εικόνα επικοινωνία με τα πνεύματα, την απέδωσε, σωστά, στην σεξουαλική της πείνα, πράγμα που μεγάλωσε το εκνευρισμό της. Στο ταραγμένο της μυαλό εικόνες διάφορες χοροπηδούσαν. Στην προσπάθειά της να ξεφύγει σκέφθηκε να κατέβει από το λεωφορείο, έπρεπε όμως να το σταματήσει. Χάνοντας την επαφή με την πραγματικότητα, λες και ήταν στο αυτοκίνητο του μακαρίτη συζύγου της, με το δεξί της πόδι αναζητούσε εναγωνίως το φρένο κάτω από το κάθισμα του μπροστινού της, ψάχνοντας το όλο και πιο μπροστά. Οι κινήσεις αυτές προκαλούσαν μια ελαφριά τριβή των γεννητικών της οργάνων όπως συνέβαινε στην πρώϊμη εφηβεία της. Ασυναίσθητα άρχισε να κουνάει το κεφάλι της δεξιά και αριστερά σ' έναν πολύ αργό ρυθμό ενώ το πόδι της έψαχνε συνέχεια το φρένο  με αυξανόμενο ρυθμό. Τα πελώρια σκουλαρίκια της ακολουθούσαν την κίνηση του κεφαλιού με την ελάχιστη διαφορά φάσης, ενω κοσμικές αναταράξεις συγκλόνιζαν τα σωθικά της.
Απόλαυσε τον πρώτο οργασμό της ζωής της έχοντας αδιάκριτα καρφώσει το βλέμμα της εκεί που φούσκωνε το παντελόνι του πιτσιρικά. Κατάφερε να καμουφλάρει την κραυγή της σ' ένα ξεδιάντροπο ρέψιμο που αηδίασε όλο το λεωφορείο. Εντελώς "αδειασμένη" κατέβηκε στην πρώτη στάση και πήρε τον δρόμο για το σπίτι της με τα πόδια. Οποιον άντρα συναντούσε στον δρόμο της, τον κοιτούσε επίμονα μέσα στα σκέλια να δει αν "φουσκώνει". Μπαίνοντας στο σπίτι έτρεξε στην μπανιέρα. Το χλιαρό νερό την χαλάρωσε κάπως αλλά η περιέργειά της έστειλε τα δάκτυλά της σε εσωτερικές περιπέτειες. Προσπάθησε να φέρει μπροστά της την εικόνα του νεαρού αλλά δεν τα κατάφερε. Ούτε να ξεκινήσει την διαδικασία απ' την αρχή κατάφερε. Νόμιζε πως ήταν ενορατικός τύπος αλλά τώρα διαπίστωνε χωρίς αμφιβολίες πως ήταν απλά οπτικός τύπος, χωρίς να βλέπει, δεν συμμετείχε.
Απογοητευμένη ξάπλωσε  στο κρεβάτι της και προσπάθησε να καλέσει τα πνεύματα αλλά η αφυπνισμένη σεξουαλικότητά της δεν την άφηνε να συγκεντρωθεί. Η ανάγκη της να δει ένα αντρικό κορμί την έσπρωξε στο παράθυρο της. Στην απέναντι πολυκατοικία κάποιος μεσήλικας άντρας ήταν με το φανελλάκι και το σορτς στο μπαλκόνι του. Ηταν φανερό ότι την παρακολουθούσε μέσα από τις κουρτίνες της, ίσως του φάνηκε ενδιαφέρουσα περίπτωση η Αρλουμπίνα λόγω της ηλικίας του βέβαια, ίσως έκανε απλά την πλάκα του.  Η Αρλουμπίνα δεν μπορούσε να καταλάβει αν τα σωματικά του προσόντα σαν εικόνα ήταν ικανά να πυροδοτήσουν τις φαντασιώσεις της, αποφάσισε όμως να το δοκιμάσει.
Βγήκε στο δικό της μπαλκόνι και κάθησε σε μια καρέκλα με τα πόδια απλωμένα όσο πιο μακρια μπορούσε και ανοίγοντας κάπως περισότερο την ρόμπα της. Αρχισε να τριβομπλέκει ελαφρά τα πόδια της και να κουνάει πολύ αργά πέρα δώθε το κεφάλι της. Εκείνη την στιγμή ο άντρας σηκώθηκε να μπει μέσα στο σπίτι του.
Η Αρλουμπίνα τα χρειάσθηκε, μόλις είχε αρχίσει να φιάχνεται.
- Καλέ πως σας λένε, φώναξε για να μην χάσει την απαραίτητη οπτική επαφή.
 Ο άντρας κοντοστάθηκε. Ενα πονηρό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό του.
- Δεν μου λέτε, τι ζώδιο είσαστε; την ρώτησε.

6 σχόλια:

kanivallos είπε...

Κάποιος πρέπει να σου μιλήσει για τις παραγράφους.

Μέχρι το 1/3 διάβασα και ξεστραβώθηκα!!


(Δε θέλω σχόλια περί του παρονομαστή ε) :))

Gee Pontius είπε...

Είχε παραγράφους στο α΄μέρος.
Το β΄ είναι γι' αυτούς που διαβάζουνε με μια ανάσα.

Κοιτάζω να ικανοποιήσω όλη την γκάμα των αναγνωστών μου

Pink_Fish είπε...

!!!!!!! Υπάρχει και τρίτο μέρος??

Gee Pontius είπε...

Σαν προσωπογραφία, ξεκίνησε από υο πξγούνι και έχει φθάσει στα φρύδια...
αρα μένει το μέτωπο και τσουλούφι.

Δεν είδα όμως νέο χαρακτηρισμό (;)

Ανώνυμος είπε...

Όσο περισσότερα πολύ συγκεκριμένα στοιχεία προστίθενται στην "προσωπογραφία" τόσο θολώνει το τοπίο για το ...μοντέλο :)

Αν ακολουθήσει και τρίτο μέρος, θα λύσω μάλλον την απορία μου. Θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε.

Gee Pontius είπε...

Οντως, φοράδα, στο σχολείο κάθε μάνα θεωρεί το παιδί της ειδική περίπτωση και ο δάσκαλος τυπικά κοινή.
Αυτό το "σβυστής λυχνίας" δεν αναφέρεται σε σωματικά μόνο προσόντα