Ενα φουστάνι, πράσινο, βεραμάν...

( αναδημοσίευση από την διηγηματοποίηση )

Το  πρώτο πράγμα που είδε στην κίνησή της ήταν το παρελθόν του. Δεν ήξερε γιατί αλλά το είδε αποτυπωμένο στο φουστάνι της με το που μπήκε στο οπτικό του πεδίο. Ηταν ένα καλοκαιρινό φουστάνι, από ελαφρύ ύφασμα, μακρύ, αφήνοντας από τα πόδια να φανούν μόνο οι λεπτοί αστράγαλοι και τα καλοσχηματισμένα δάκτυλα μέσα από τα σανδάλια της . Το χρώμα της επιδερμίδας ταιριαστό με το βεραμάν του υφάσματος,  το περπάτημά της ταιριαστό με το μυστήριο της ώριμης ηλικίας της. Την κοίταζε καθώς έβγαινε από το διπλανό μαγαζί και ερχόταν προς το μέρος του, ίδια όπως πλησιάζουν αδυσώπητες οι αναμνήσεις και τα απωθημένα τις ώρες που χαλαρώνει ο έλεγχος της καθημερινότητας. Ηταν καθισμένος και έπινε τον καφέ του στα "τραπεζάκια έξω" σ΄ ένα στενό πεζόδρομο, κουβεντιάζοντας με την ιδιοκτήτρια της καφετέριας την ώρα που σουρούπωνε. Θα μπορούσε να κατέβει στον δρόμο αλλά επέλεξε να περάσει από κοντά του, υπακούοντας ίσως στην  πιο ενδόμυχη παράκλησή  του. Το βλέμμα του ανέβηκε στη λεπτή μέση της και προσπέρασε ικανοποιημένο το στήθος για να καταλήξει στα ξανθά μαλιά της. Αντιπροσώπευε το τέλειο στον συγκεκριμένο χρόνο και  χώρο, ακριβώς όπως γίνεται με τις στιγμές που ένοιωθε ικανοποιημένος από τα κατορθώματα της ζωής του. 

Η καλησπέρα του την ξάφνιασε αλλά κι' αυτός ξαφνιάστηκε από την δική της. Το βεραμάν φουστάνι με το περιεχόμενό του προσπέρασε και  σταμάτησε στην βιτρίνα του επόμενου μαγαζιού. Περιεργαζόταν τα ρούχα χωρίς φυσικά να γυρίσει να κοιτάξει στα τραπεζάκια, ήξερε πως την έτρωγε με τα μάτια, δεν φανταζόταν όμως ότι περιεργαζόταν το φουστάνι της περισσότερο και όχι το σώμα της. Περίμενε πάνω από πέντε λεπτά κι όταν κατάλαβε ότι δεν θα σηκωθεί να της μιλήσει απομακρύνθηκε ήρεμα.
Το ίδιο φουστάνι φάνηκε μετά από λίγο να περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει αν ήταν σαν γλυκειά ανάμνηση ή σαν ξεχασμένο γραμμάτιο. Η φυσική δειλία του προτίμησε να φτιάξει μαζί της ένα υποθετικό σενάριο με χίλιες λύσεις παρά να δοκιμάσει την μοναδικότητα της πραγμάτωσης. Το φουστάνι απομακρύνθηκε όπως έφευγε το παρελθόν του κάθε που προσγειωνότανε  στο παρόν της καθημερινότητας. Συνέχισε την κουβέντα του με την ιδιοκτήτρια της καφετέριας που φυσικά έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτε.

Την άλλη μέρα, την ίδια ώρα ήταν πάλι εκεί αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία σ' ένα άτυπο ραντεβού που δεν ορίσθηκε ποτέ. Κάποια στιγμή όντως πέρασαν τα ίδια ξανθά μαλιά, το ίδιο γλυκό πρόσωπο, η ίδια λυγερή κορμοστασιά με την τονισμένη μέση, τα ίδια όμορφα ακροπόδια. Μόνο το φουστάνι είχε ένα άλλο χρώμα, απροσδιόριστο, που δεν ταίριαζε καθόλου με τις αναμνήσεις του...