Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Η Χώρα και τα καπέλλα

Περνώντας από τα παλιά λημέρια, τράβηξε το βλέμμα μου το συντριβάνι της πλατείας, βρώμικο και εγκαταλελειμένο όπως όλα άλλωστε σ' αυτόν τον τόπο. Και ποιός να διαμαρτυρηθεί ; η πλατεία πλέον είναι στέκι μεταναστών που την ημέρα παίζουν παιχνίδια σε χάρτινα κιβώτια στα παγκάκια ή πίνουν μπύρες στα πεζούλια και το βράδυ γίνεται λαϊκό υπνωτήριο. Το χρώμα, αυτό που πάσχιζαν να δώσουν οι κάτοικοι μέσα από τις ηλίθιες επινοήσεις κάθε δημάρχου, όταν το πέτυχαν και η πλατεία απέκτησε μιάν ανθρώπινη  μορφή κατακλύστηκε από τους μετανάστες και έγινε - ουσιαστικά - απαγορευμένος τόπος για όσους γηγενείς δεν εγκατέλειψαν ακόμα την γειτονιά

Λίγο πιο μακριά από τα μαζεμένα σκουπίδια επιπλέει ένα μοναχικό  καπέλλο παιδικό, θυμίζοντας τις ελπίδες μας. Πνιγμένες σε λίγο λερό νερό κι αυτές αποστασιωπιούνται από τα υπόλοιπα άχρηστα υλικά. Το καπέλλο θα μπορούσε να πλυθεί, να καθαρισθεί, να ξαναφορμαρισθεί και να ξαναχρησιμοποιηθεί. Ακριβώς γι' αυτό θυμίζει τις ελπιδες μας, πεθαίνει τελευταίο...


Θεωρώ αυτές τις φωτογραφίες πιο αντιπροσωπευτικές της εποχής μας από τις αντίστοιχες από την πλατεία Συντάγματος με τους αγανακτισμένους και τα παιδάκια με τις αστυνομικές στολές.

Απορώ με τη στενότητα των μυαλών που μας κυβερνάνε. Κάθε τόσο φωνάζουν σοφούς οικονομολόγους να βρούν καινούργιους τρόπους να αυξήσουν τα έσοδα του κράτους αλλά κάθε φορά οι φοροφυγάδες βρίσκουν τον αντίστοιχο τρόπο να ξεφεύγουν και καταλήγουμε στα κλασσικά , αύξηση του ΦΠΑ, ειδικός φόρος σε είδη λαϊκής κατανάλωσης και μειώσεις στους μισθούς για τον περιορισμό των εξόδων. Εννοείται ότι δεν πειράζουν τους υψηλόμισθους σε αντίθεση με τον Μπερλουσκόνι που έκοψε στην μέση τον μισθό των βουλευτών. Ο Μπερλουσκόνι- πέρα από τα σεξουαλικά του-είναι πολύ πιο αποδεκτός σην ιταλική κοινωνία απ' ότι οι δικοί μας ταγοί, φαντάζεστε έλληνα πολιτικό να τολμήσει να περπατήσει Ομόνοια- Σύνταγμα ; Και δεν μιλάω για τον Πάγκαλο (ευφημισμός θάναι το επίθετό του) και την περιβόητη φράση του "Μαζί τα φάγαμε" Βέβαια ο Πάγκαλος τους μόνους που γνωρίζει και αναγνωρίζει είναι τα κομματόσκυλα της παράταξης του και των άλλων παρατάξεων που έχουν διορισθεί στις ΔΕΚΟ και στις άλλες κρατικές υπηρεσίας αμειβόμενοι από υπερβολικά έως ληστρικά. Φυσικά και "μαζί τα φάγανε" μ' αυτούς μόνο που όταν πάει να τους βάλει χέρι του κάνουν απεργίες και αμέσως το μαζεύει και μετακυλίει το βάρος στον λαό.
Εχετε δει άλλους πλην των καλώς αμειβομένων να απεργούν στην Ελλάδα ;
Μιλάμε για την Ελλάδα των καλοδιορισμένων αριστερών που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό - γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται - και των ξενιτεμένων δεξιών που ενώ βγάζουν ΜΑΥΡΑ λεφτά στο εξωτερικό κατηγορούν την πατρίδα τους για ... διαφθορά !
Αφού λοιπόν τα μέτρα δεν μπορούν να αποδώσουν μήπως θα έπρεπε να δοκιμάσουν να αλλάξουν φιλοσοφία στους Ελληνες, να τους πείσουν να πληρώνουν τους φόρους τους και να μην κλέβουν το κράτος ; Αφού με το άγριο δεν μπορούν ας δοκιμάσουν μια φορά και το φιλότιμο του ελληνα, εξ άλλου είναι - ίσως - το μόνο που του έχει απομείνει. Βέβαια αυτό απαιτεί ΠΑΙΔΕΙΑ και όχι ... δια βίου μάθηση που πλασσάρει η κυρία Διαμαντοπούλου
Θα κλείσω με μια εικόνα αισιοδοξίας :


Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Τα χέρια

.
Τα χέρια...

Πριν λίγες μέρες έγραψα για τον εκλιπόντα φίλο μου τον Elite και ένα μυστικό που μου έμαθε- ή με βοήθησε να το συνειδητοποιήσω- την αλήθεια της φράσης του :
- Η γυναίκα, η γοητευτική γυναίκα ξέρει πως να τοποθετήσει τα χέρια της.
Ομολογώ ότι δεν πήγε εκεί ο νους μου όταν δημοσίευσα το "Μανόν", περισσότερο πήγαινε στο ελληνογαλλικό λογοπαίγνιο των αντιρρήσεων : Μα...non !

Μανόν

.


Αυτό που τόσο αγάπησες
δεν ήτανε το νύχι στο μικρό της δακτυλάκι
ούτε το χρώμα το άλικο που άφηνε το βερνίκι
όταν με χάρη φύσαγε γρήγορα να στεγνώσει.
αλλά  μετά, η ήρεμη πνοή που έβγαζε
σαν σήκωνε τα ενωμένα δακτυλα
για να τα καμαρώσει.

Ηταν της παρουσίας σου ο τόνος ο επιθυμητός
πού ώρες τόσες έψαχνε, στα τόσα μπουκαλάκια
πριν την απόχρωση να βρει 
στην πλήρη αποδοχή σου

Σαν έφυγες, χέρι βαρύ και άκαρδο 
ό,τι για χρόνια μάζευες μ' ευλάβεια 
σαν τους ψαλλίδιζε τις άκρες
με άγνοια και νοικοκυρωσύνη
στο τζάκι πέταξε
η αποτέφρωση 
να σβήσει 
την πνοή.

Ξανάρθαν όμως όλα στο μυαλό μου όταν έβαλα ένα βίντεο στο γιουτιούμπ για να γνωρίσει μια καλή ναπολιτάνικη φωνή ένας συνάδελφος. Αυτός εκτός από την φωνή απέδωσε την γοητεία της τραγουδίστριας στην όλη παρουσία της, στις κινήσεις της. Και τότε θυμήθηκα τις κινήσεις των χεριών της σε ένα άλλο βίντεο.
"Τραγουδάει με τα χέρια της" ήταν το σχόλιό του όταν το είδε, τόσο κοντά και στην δική μου αλήθεια.
 Απολαύστε το !!

 Η τραγουδίστρια λέγεται Loredana Casella

.