Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Ο πόλεμος των φύλων και των φυλών

 Πατήρ πάντων πόλεμος
( Ηράκλειτος )

Μερικοί πόλεμοι βαστάνε αιώνια, ειδικά όταν δεν διεξάγονται με φανερά όπλα αλλά κρυφά. Και καμμιά μάχη δεν είναι ικανή να τους τελειώσει, απλά διαμορφώνει εποχιακούς νικητές μιας συγκεκριμμένης χρονικής πειόδου.
Εξ άλλου τέτοιοι πόλεμοι όπως αυτοί των φύλων και των φυλών δεν αναφέρονται σε δύο μόνο αντιπάλους, υπάρχουν και άλλοι που εμφανίζονται και εξαφανίζονται εποχιακά.

Το τελευταίο "θύμα" στον πόλεμο των πολιτικών "φυλών" ο κλητευθείς προς απολογίαν νομικός σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Γιάννης Αγγέλλου, κάποτε σαν φοιτητής, τακτικός θαμών της θύρας 13 στην Λεωφόρο. Αν και πράσινος είναι στόχος (διαφορετικών)  πράσινων
 "Ελα να πρασινίσουμε και πράσινοι να γίνουμε κι' από την πρασινάδα μας να φάει κι η γελάδα μας"
( Χάρρυ Κλινν )

Με τα σημερινά δεδομένα υπάρχει η "λευκή φυλή" που περιλαμβάνει Ευρώπη, τις περισσότερες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, Αυστραλία και Βόρεια Αμερική. Η Ασιατική που περιλαμβάνει όσες χώρες της Ασίας δεν  είναι αραβικές ή στην επιρροή της Ρωσίας, η αφρικανική που περιλαμβάνει όσες χώρες της Αφρικής δεν είναι αραβικές και η σχηματισθείσα τους τελευταίους αιώνες "νοτιοαμερικάνικη" φυλή από προσμίξεις λευκών, ινδιάνων και νέγρων. Στις χώρες της Νοτίου Αμερικής ο ρατσισμός είναι ελάχιστος στην πράξη, τις νομοθεσίες ας τις μελετήσουν οι δικηγόροι, ούτως ή άλλως σοβαρή δουλειά ποτέ δεν έχουνε να κάνουνε. Οι Αραβες της Ευρασίας και της Αφρικής αποτελούν την δική τους φυλή.



Σχετικά με τις φυλές είναι και τα (παραδοσιακά) πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα. Ως γνωστόν από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, τρία ήσαν τα πολιτικά κόμματα, εναρμονισμένα πλήρως με την σύνθεση του χριστιανικού στόλου  κατά την ναυμαχία του Ναυαρίνου, το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρωσσικον (κατ' απόλυτον αλφαβητικήν σειρά)
Τρία είναι και τα σημερινά κόμματα- συνέχειές τους, το αγγλικόν έγινε αμερικανικόν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το γαλλικόν έγινε γερμανικόν μετά την ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη και μόνο το ρωσσικόν παρέμεινε αναλλοίωτο προ, κατά και μετά την κομμουνιστική περίοδο.


Στο επίπεδο που γράφεται αυτό το άρθρο, την ένταξη σε μια φυλή καθορίζει η "φιλοσοφία" και όχι τα σωματικά χαρακτηριστικά. Ετσι ο απαλλοτριωμένος μετανάστης στις ΗΠΑ στην αμερικάνικη φυλή λογίζεται και όχι στην καταγωγής του.
Κλασσικό παράδειγμα είναι ο μπασκετμπολλίστας Σχορτσιανίτης που αν ανήκε στην αμερικάνικη φυλή θα ήταν ο καλύτερος σέντερ στον κόσμο ή αν ανήκε στην αφρικάνικη δεν θα έπαιζε μπάσκετ. Ανήκει όμως στην  ευρωπαϊκή και σαν γνήσιος Ελληνας έδειξε τις δυνατότητες του στο προηγούμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα και μακάρι να τις δείξει και στο επόμενο.
Ενδιαμέσως...ξεκουράζεται


Με αυτό το πνεύμα βλέπουμε στο μουντιάλ της Αφρικής την αφρικάνικη φυλή να μην μπορεί να εκμεταλλευθεί τον παράγοντα έδρα, την ασιατική να δείχνει πως έχει δρόμο ακόμα να καλύψει, την ευρωπαϊκή  ( λευκή ) σαφώς "κουρασμένη" και την νοτιοαμερικάνικη με την φρεσκάδα της νεώτερης, να κυριαρχεί αγωνιστικά. Μπορεί για την ώρα να ισχύει μόνο ποδοσφαιρικά αλλά μπορεί και να είναι σημάδια των καιρών. Το πιο φρέσκο έχει πάντα περισσότερη δύναμη


Στην αρχαιόθεν πάλη των δύο φύλων έχει προστεθεί και...τρίτο φύλο. Στην αρχική μεταξύ των δύο, το χαρακτηριστικότερο προσόν του ανδρικού φύλου ήταν η ευφυία και η πονηράδα του γυναικείου. Παρ' ότι όμως "τοπικά" πάντα νικούσε η πονηράδα την ευφυία, "σφαιρικά" η κατάσταση διαμορφώθηκε μάλλον υπέρ των ανδρών, ίσως γιατί η πονηριά κοιτάζει μόνο το σήμερα και "ξεχνάει" το αύριο.
Πλην όμως και εδώ το ραγδαίως αναπτυσσόμενο "τρίτο" φύλλο, κοινώς οι γκαίηδες, κερδίζει συνεχώς έδαφος συνδυάζοντας την ανδρική ευφυία με την γυναικεία πονηριά. Ηδη σε αρκετούς τομείς (λογοτεχνία,θέατρο, κ.λ.π.) έχουν δημιουργήσει γκέττο συνθλίβοντας όσους δεν ανήκουν στις τάξεις τους και διευρύνουν συνέχεια τον "ζωτικό" τους χώρο. Και εδώ η φρεσκάδα ης νεόκοπης φυλής τους είναι η κινητήρια δύναμις τους.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Ηχοι και χρώματα

.
Ας είμαι ειλικρινής...
Τα πρώτα "ηχάκια" που ακούω το πρωΐ και τα πρώτα χρώματα που βλέπω έχουν αιτία την γάτα μου την Breeze που την "βγάζει" στο χαλάκι, δίπλα στο κρεβάτι μου...


Η πρώτη μου σχέση με τα...βρεττανικά χρώματα ήταν στις αρχές του 60 όταν πρωτάκουσα το τραγούδι "Colours" του Ντόνοβαν.

Mellow is the feeling that I get,
When I see her, m-hmm,
When I see her, oh yeah.
That's the time, that's the time,
I love the best.

Ηταν η βρεττανική απάντηση στον αμερικανό Ντύλαν όταν,  νεαροί κι' οι δυό, προσπαθούσαν να φιάξουν όνομα στο παγκόσμιο στερέωμα. Σε επίπεδο συγκροτημάτων η αντίστοιχη "μάχη" ήταν μεταξύ Beetles και  Beachboys. Η Ελλάδα ίσως να έπαιξε τον ρόλο της στην εξέλιξή τους. Ψάχνοντας χρώματα να  τα μεταμορφώσουν σε στίχους και ήχους βρέθηκαν στα νερά μας. Ο Ντύλαν βρέθηκε στα Μάταλα και μετά συνέχισε την ανοδική πορεία του.  Ο Ντόνοβαν ήρθε στην Μύκονο και κάπου κόλλησε...



Η δεύτερη  σχέση μου με τα βρεττανικά χρώματα ήταν η γνωριμία μου με μια εκλεκτή εκπρόσωπο της σύγχρονης βρεττανικής ζωγραφικής, την Sarah Gillard.


  Αναζητώντας τους ψιθυριστούς ήχους των χρωμάτων σαν πρωτογενές υλικό για να το αποθηκεύσει ώστε να βγει στους πίνακές της αργότερα με την αυθεντικότητα των δικών της χρωμάτων, επισκέπτεται πολλές χώρες, όχι σαν απλός τουρίστας αλλά προσπαθώντας να ζήσει όπως οι ντόπιοι, να δει και να ακούσει τα ερεθίσματα του κάθε τόπου ώστε να έχει γνήσιο το πρωτογενές υλικό της τέχνης της. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε βεβαίως να λείψει από τις επιλογές της.

Η δουλειά της απαιτεί μεθοδικότητα... το κομπιούτερ βοηθάει την απομνημόνευση


χαλάρωση (α λα ...ελληνικά)...κάνει καλύτερη και ευκολότερη την πρόσληψη των ερεθισμάτων


και κυρίως οπτικοακουστικές εμπειρίες σαν τις χιλιάδες που προσφέρει η θάλασσα στην χώρα μας, πρωταρχική αγάπη της ζωγράφου



Η Σάρα χρησιμοποιεί τις περισσότερες φορές στα έργα της τέμπερες, ένα υλικό που συμβαδίζει με όσους δίνουν περισσότερη έμφαση  στην αυθεντικότητα των χρωμάτων από το θέμα ένός πίνακα και φυσικά λατρεύει τις γάτες.

Περισσότερες πληροφορίες για τα έργα και τις ημέρες της Sarah Gillard, μπορείται να βρείτε πατώντας εδώ

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Αρτος και θεάματα

Στη μέση του πουθενά υπάρχει ένας φούρνος. Σταματώ και αγοράζω ψωμί από αυτόν όποτε περνάω από εκεί. Φιάχνει κανονικό, άσπρο ψωμί με προζύμι και κάθε Παρασκευή ένα καταπληκτικό ψωμί  με άλευρο ολικής άλεσης που το λέει "μαύρο", μόνο αυτή τη μέρα έχει πολύ κίνηση και πουλιέται, όπως υποστηρίζει.
Οτι περισσεύει, ξαναψήνεται, γίνεται "δίπυρον", δηλαδή παξιμάδι.


Το "άσπρο" δεν είναι το φοβερό ψωμί που θα πάθεις την πλάκα σου, αλλά είναι ένα πραγματικό ψωμί που αντέχει αρκετές μέρες εκτός ψυγείου και που το νοσταλγείς έντονα όταν επιστρέψεις στα "σφουγγάρια" που πουλάνε τα αρτοποιεία στις πόλεις και τα χωριά.
Μερικές φορές ζυμώνω μόνος μου το ψωμί μου αλλά ο φούρνος της κουζίνας μου δεν είναι ο ιδανικός για το ψήσιμο και ο κόπος - κυρίως δε ο χρόνος - αρκετός για να με αποθαρρύνει, οπότε  κατά καιρούς βρίζοντας δοκιμάζω όλα τα σημεία πώλησης της γειτονιάς μου χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Μιλώντας με τον φούρναρη, είναι και ένα διάλειμα στην οδήγηση, έχω μάθει αρκετά για τα άλευρα,  για τον τρόπο συντήρησής τους και φυσικά την επίδρασή τους στον τρόπο παρακευής του ψωμιού. Μου έκανε εντύπωση ότι προσπαθούσε να δικαιολογήσει τους συναδέλφους του ρίχνοντας το φταίξιμο για την ποιότητα του ψωμιού κυρίως στα "αναμμένα" άλευρα που τους πασσάρουν οι προμηθευτές τους.
Το καλοκάγαθο πρόσωπό του αλλά κυρίως ο τρόπος που περιποιείται τον κήπο του αρτοποιείου του, με πείθουν για την ορθότητα των απόψεών του. Οι ανθισμένες αυτήν την εποχή, καλοκλαδεμένες και φρεσκοσκαλισμένες τριανταφυλλιές του, δείχνουν άνθρωπο μερακλή. Το ότι η όλη επιχείρηση είναι οικογενειακή, χωρίς τον "μαύρο" αρτεργάτη είναι ένα ακόμα συν στην ποιότητα του προϊόντος, τους αφορά προσωπικά


Θέαμα υποτίθεται πως είναι το ποδοσφαιρικό μουντιάλ και εκεί ψάχνω με το κυάλι τον αντίστοιχο φούρνο, δηλαδή την ποδοσφαιρική ποιότητα που μπορεί να χαρίσει συναρπαστικό θέαμα, μαζί με το απαραίτητο θετικό αποτέλεσμα. Για την ώρα η ομάδα που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι η Ουρουγουάη, παρ' ότι πολλοί υποστηρίζουν ότι της λείπει ο "φυσικός ηγέτης" της ο Πάμπλο Γκαρσία. Η παρουσία του όμως σαν παίκτης του ΠΑΟΚ στο υποβαθμισμένο πρωτάθλημά μας ίσως έπαιξε τον ρόλο της. Εδώ ακόμα και οι περισσότεροι  Ελληνες διεθνείς δεν αγωνίζονται σε αυτό, ενώ μόνο τρεις ξένοι που αγωνίζονται στην Ελλάδα, ο Σισέ του ΠΑΟ, ο Κοντρέρας του ΠΑΟΚ και ο Τζεμπούρ της ΑΕΚ βρίσκονται στην Νότιο Αφρική και αυτοί σαν αναπληρωματικοί.


Πάντως οφείλω να θυμίσω σε νεόκοπους κοντόφθαλμους και εξ ιδίων κρίνοντες τα αλλότρια, αρθρογράφους επαγγελματίες και...ιμιτασιόν, ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στο κόσμο, προηγούνται και μάλιστα πολύ, οι ιπποδρομίες

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Αφρικα, Αφρικα

.

Στο επίκεντρο της επικαιρότητας η Αφρική, ειδικά η Νότια εξαιτίας της διεξαγωγής του ποδοσφαιρικού μουντιάλ και κάπως περισσότερο σήμερα λόγω του αγώνα της Εθνικής μας με την Νιγηρία.
Μια ολόκληρη ήπειρος που πρώτη φορά αναλαμβάνει την διεξαγωγή μιας τόσο μεγάλης οργάνωσης, όλες οι άλλες είχαν ή μουντιάλ ή ολυμπιακούς αγώνες.
Οπως συμβαίνει πάντοτε, επ' ευκαιρία της διεξαγωγής των αγώνων μαθαίνουμε και άλλα πράγματα που αφορούν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά πράγματα της περιοχής τα τελευταία είναι και τα πιο ανώδυνα.
Αυτό που για μένα αντιπροσώπευε την "φωνή της Αφρικής" ήταν η φωνή της Μύριαμ Μακίμπα




Μια φωνή καθαρή, κρυστάλλινη, με υπέροχους λαρυγγισμούς, ειδικά όταν τραγουδούσε στα σουαχίλ ή άλλες αφρικάνικες διαλλέκτους ή τις μελωδικές βραχνάδες της όταν το γύριζε στα αγγλικά.
Απολαύστε την σ' ένα αφρικάνικο τραγούδι που λέγεται  Μαλάϊκα ( Αγγελέ μου)





     
Πάντως φαίνεται ότι η παράδοση συνεχίζεται, βρήκα μια άλλη εξ ίσου καλή εκτέλεση από την Αντζελίκ Κίντζιο. Εδώ, μαζί με την κάπως σκληρά παραπονιάρικη φωνή της, συνυπάρχουν αγγλικοί υπότιτλοι, διαβάζω λίγο και που φέρνουν συνειρμούς, κλείνω τα μάτια και είναι σαν να ακούω να τραγουδάει μια νεαρα ψηφοφόρος του ΠαΣοΚ αυτό το τραγούδι στον πολιτικό αρχηγό της, φωνάζοντας του  "Μαλάϊκα" δηλαδή  "άγγελέ μου" ...


 

... ή όπως περίπου "ακούγεται" στα ελληνικά για τα οικονομικά του κατορθώματα... 

... και πόσο γλυκά του λέει το "θα σε παντρευώ"...


...Μαλάϊκα...

Malaika, nakupenda Malaika.                           
Malaika, nakupenda Malaika.                          
Nami nifanyeje, kijana mwenzio,                   
Nashindwa na mali sina, we,                                                         
Ningekuoa Malaika.                                                   
Nashindwa na mali sina, we,                    
Ningekuoa Malaika.                                 

Kidege, hukuwaza kidege.                      
Kidege, hukuwaza kidege.                          
ningekuoa dada
ningekuoa mama
Nami nifanyeje, kijana mwenzio,
Nashindwa na mali sina, we,
Ningekuoa Malaika.
Nashindwa na mali sina, we,
Ningekuoa Malaika.


Malaika, nakupenda Malaika.                           
Malaika, nakupenda Malaika.                          
Nami nifanyeje, kijana mwenzio,                   
Nashindwa na mali sina, we,                                                         
Ningekuoa Malaika.                                                   
Nashindwa na mali sina, we,                    
Ningekuoa Malaika. 

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Καλλιτεχνικά...

Ζηλεύω τους ζωγράφους. Εχουν μια αμεσότητα στην έκφρασή τους και μια γλώσσα περισσότερο κοινή από των ανθρώπων που γράφουν, άσε που δεν χρειάζεται μετάφραση και συχνά ούτε  καν επεξηγήσεις. Κατά μία έννοια είναι περισσότερο "διεθνής" και από την μουσική. Βέβαια είναι υποχρεωμένοι να κουβαλάνε παντου τα σύνεργά τους, περισσότερο ογκώδη από ένα όργανο ή ένα "συγγραφικό" λάπτοπ, αλλά έπρεπε να τηρείται μια  "ισορροπία" μεταξύ των καλλιτεχνικών τάσεων και αυτό είναι το "τίμημά" τους.
Ας δούμε πως "παράγεται" ένα έργο.
Στην αρχή είναι η εύρεση του κατάλληλου τόπου και η γνωριμία-εξοικείωση με αυτόν. Το κολύμπι είναι ένας καλός τρόπος...


Μετά αρχίζει η "δουλειά" , η μεταφορά της εικόνας στο χαρτί. Εδώ χρησιμοποιούνται τέμπερρες


Μια κοντινή ματιά...


 


Και αργότερα τελειωμένο


Τελικά η δουλειά του ζωγράφου είναι μια ανασύνθεση των χρωμάτων της Φύσης όπως η μουσική είναι μια ανασύνθεση των ήχων που παράγει και η γλυπτική μια ανασύνθεση φυσικών υλικών, μόνο οι άνθρωποι των γραμμάτων ανασυνθέτουν ανθρώπινα κατασκευάσματα όπως οι λέξεις.
Κάπου σ' ένα ενδιάμεσο χώρο κινείται η φωτογραφία. Δεν νομίζω ότι πληροί τον ορισμό της Τέχνης, σαφώς όμως μεταφέρει πιστά τα όσα θαύματα παράγουν ο άνθρωπος και η Φύση και έχει το πλεονέκτημα της "ταχύτητας" όταν θέλεις να έχεις "σφαιρική" άποψη ενός θέματος, όπως το κατωτέρω...


Σοφά τοποθετημένο στην τελευταία αίθουσα του καταπληκτικού νέου μουσείου των Δελφών, το άγαλμα του Ηνίοχου αποτελεί την κορύφωση των εκθεμάτων του. Θυμίζει, θυμίζει και τι δεν θυμίζει... την εποχή που η κατασκευή είχε σαν στόχο την τελειότητα και όχι απλά την χρηστικότητα που πολλές φορές αυτοκαταστρέφεται από την "σκληράδα" της πραγμάτωσής της, ενώ η τελειότητα υπερνικά τελικά και τον χρόνο...
Ενα άγαλμα  που " βγάζει" τον καλύτερό μας εαυτό...
μια αναδημοσίευση από τον Μάρτη του 08

Ενα άγαλμα


Το χαλκοπράσινο άγαλμα του Ηνίοχου
άνδρα μικρό, σχεδόν παιδί, σμιλεύει

Ταινία στα μαλιά, των νικητών σημάδι
Γυμνά τα ποδοδάκτυλα, το χώμα δεν πατάνε

Κενό σιωπής μεσ’ στην οχλοβοή της μάχης μοιάζει
Η φρίκη του πολέμου
τον άψογο χιτώνα του δεν διαπερνά

Μιά ηρεμία ακτινοβολεί του σώματος η στάση,
ο ευγενικός τρόπος που τα ηνία κρατά

Σπασμένα τα λουριά.
Άραγε τ’ άλογα είν’ εκεί ή φύγανε ;
Κι’ ο πολεμιστής ;
Κι’ αυτός απουσιάζει...

Να μάχεται σώμα με σώμα παραπέρα
Ή χώμα να δαγκώνει νικημένος ;

Στο βλέμμα η απάντηση
Γυάλινα μάτια, αιχμαλωσία της στιγμής
Που θάνατος και ύπνος με τη ζωή απαντώνται
 
Ενα άγαλμα τόσο ταιριαστό με ότι η Φύση παράγει στην ίδια περιοχή, από την ανθισμένη μικρολεπτομέρεια


μέχρι το σύνολο του δελφικού τοπίου


Αφιερωμένο εξαιρετικά σ' έναν υπέροχο  άνθρωπο που ζούσε εκεί

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Πολύ σύντομα επιβεβαιώθηκα για τους ζωγράφους και την ζήλεια μου (με την καλή της έννοια) προς αυτούς.
Ελαβα αυτό :


Τα στυλό τα έβαλα για να κρύψω τον παραλήπτη.
Η άλλη πλευρά του φάκελλου αφορούσε την αγαπημένη μου γάτα...


Και το εσωτερικό (για να μη σας τρώει η περιέργεια) ένα λουλούδι από τον κήπο μου όπως το "είδε"...


Μερικές φορές το "ευχαριστώ" δεν φτάνει...

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Γλάροι και γλάροι

"Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, απορρίφθηκε από 18 εκδότες πριν τελικά εκδοθεί. Απετέλεσε το εκδοτικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών και συντροφεύει το Όσα Παίρνει ο Άνεμος στο Πάνθεον των Best Sellers όλων των εποχών, μετά την Αγία Γραφή
"
 Πρώτη προσέγγιση

Η αλήθεια είναι ότι κοίταξα με διαφορετικό μάτι τους γλάρους από τότε-και πάνε πολλά χρόνια- που διάβασα αυτό το βιβλίο. Εψαχνα να βρω τον Ιωνάθαν, τον δικό μου Ιωνάθαν, παρατηρώντας πως γλυστρούσαν στον αέρα κάνοντας κύκλους γύρω απ' την βάρκα μου. Δεν νομίζω ότι κανένα άλλο πουλί έχει την χάρη του, δεν νομίζω ότι κανένα άλλο πουλί ξέρει να εκμεταλλεύεται τόσο καλά τα ρεύματα του αέρα.

 Σιγά-σιγά πλησιάζει περισσότερο

Τα τελευταία τρία χρόνια βρήκα τον Ιωνάθαν μου, με περιμένει κάθε που θα βγω για ψάρεμα, έρχεται διακριτικά κοντά μου-κάθε χρόνο κερδίζω και κάποια μέτρα εμπιστοσύνης- και περιμένει πότε θα πιάσω τίποτε μπαμπαγιόκους ή άλλα ταπεινά ψαράκια να τον ταϊσω. Αυτή η εποχή είναι η καλύτερή του, δεν έχει τον ανταγωνισμό της γάτας μου της Breeze που θα με συνοδεύει στο χωριό μετά την πρώτη Ιουλίου και η οποία έχει σαφώς προτεραιότητα.
Τον ξεχωρίζω από το κόκκινο σημάδι στην δεξιά πλευρά του ράμφους του αλλά φοβάμαι μήπως είναι θηλυκός γιατί ζηλεύει πολύ τα άλλα γλαρόνια. Οπως κολυμπάει κοντά στην βάρκα μου μόλις αντιληφθεί άλλον γλάρο να πετά εκεί κοντά, σκύβει μπροστά και κράζει πολύ απειλητικά. Φοβισμένο το άλλο πουλί απομακρύνεται αφήνοντας του ελεύθερο το πεδίο.

Εδώ παίρνει την "αμοιβή" του
Εάν μεγενθύνετε την εικόνα μπορείτε να διακρίνετε το ψαράκι στο ράμφος του και δίπλα το κόκκινο σημάδι του


Την τελευταία φορά που βγήκα για ψάρεμα ο Ιωνάθαν δεν ήρθε. Στην αρχή παραξενεύτηκα αλλά όταν πέρασαν δύο ώρες χωρίς να πάρω τσιμπιά, χαμογέλασα και υποκλίθηκα στην σοφία του.
Εύχομαι να με συνοδεύει στα επόμενα ψαρέματά μου, στον αγαπημένο μου τόπο

 Ο αγαπημένος μου τόπος από ψηλά

"... Είμαστε της γνώμης ότι ο χαρακτήρας ενός γλάρου που μπορεί και μιλάει δεν θα είχε ενδιαφέρον στη σημερινή αγορά του βιβλίου. Γι' αυτό με λύπη σε πληροφορούμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην έκδοση αυτών των χειρογράφων, τα οποία και σου επιστρέφουμε...". Αυτή ήταν η απάντηση των 18 εκδοτών που απέρριψαν το βιβλίο.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Μια αρχαία παροιμία...

Ο τίτλος διαβάζεται στον ρυθμό του "Μια ωραία πεταλούδα... "
Οι υπογεγραμμένες παραλείπονται πιά στο γράψιμο 
Αρα γράφω απλά... αφιερωμένο εξαιρετικά !

Ζη χύτρα, ζη φιλία

ή ασυναίρετα ζέει η χύτρα και ζάει η φιλία.

Ζάω-ζω, διάγω τον βίον, είμαι ζωντανός και ζέω-ζω βράζω, είμαι ζεστός.





 

 Υπάρχει ηχητική συγγένεια των δύο ρημάτων αλλά και νοηματική αφού η ζέστη είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των θερμόαιμων οργανισμών, ο θάνατος φέρνει το πτώμα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, άρα ήταν η ζέστη ένα από τα πρώτα αναγνωρίσιμα σημεία ζωής.
Σήμερα έχουμε πολλά είδη θανάτου ανάλογα με την λειτουργία ή μη διαφόρων οργάνων, επιστημονικά δεν είναι (ή δεν ξέρω να είναι) δοσμένος ένας ορισμός γιά το πότε ακριβώς ένας άνθρωπος θεωρείται νεκρός, δεδομένου ότι με την πρόοδο της ιατρικής όλο και περισσότερες περιπτώσεις γίνονται αναστρέψιμες ενω προφανώς ο θάνατος δεν πρέπει να είναι αναστρέψιμος, εξαιρούνται τα θρησκευτικής μορφής θαύματα.

Θέλεις να κάνεις μιά καινούργια σχέση ;
Τι κάνεις ;
Προσκαλείς σε γεύμα...
Το νόημα της φράσης είναι ...διαχρονικό όταν έχεις γεμάτο το τσουκάλι πλακώνουν οι φίλοι, μιά που θεωρούμε φιλικές αντιδράσεις τις κολακείες και ευχαριστίες αυτών που ταΐζουμε. Απλά σήμερα η χύτρα θα μπορούσε να «παίξει» σε πολλά επίπεδα, αυτά που δημιουργούν οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι κατ’ ανάγκη μόνο σε φαγητό.
Αμα όμως η χύτρα αδειάσει, την κατεβάζουμε απ΄την φωτιά, δεν χρειάζεται να είναι ζεστή πλέον, ειναι σαν να μην είναι ζωντανή πλέον.
Ιδια με την φιλία
Σε όλες της τις μορφές ακόμα και στον γάμο.



Αυτό είναι μια αναδημοσίευση  ενός παλιού μου άρθρου στο www.logokipos.gr, την 19/10/08
Χαιρετίσματα-αποχαιρετίσματα...όπου δει.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Ελλάδα...


Ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του για την χώρα μας. Αλλος θέλει να βλέπει τον Παρθενώνα και άλλος τις χωματερές. Αλλος μπορεί να θεωρεί ότι η χώρα μας αντιπροσωπεύεται από πολιτικούς και "επώνυμους" και άλλος από απλούς ανθρώπους της υπαίθρου. Αλλος βλέπει την ομορφιά στον καλλιεργούμενο ιβίσκο  και άλλος στην ταπεινή μολόχα σε ανοικτό  ροζ απόχρωση...


ή...και σε πιο σκούρο...


Κάποιος, πιο "ψαγμένος" ίσως, βρίσκει την ίδια εικόνα και στην μπάμια, στο κίτρινο βεβαίως.


Τελικά μόνο το χρώμα αλλάζει, το σχήμα ίδιο, δεδομένο και μάλλον το βασικό στοιχείο της ομορφιάς που εκπέμπουν οι στήμονες κι' ο ύπερος.

Αυτά βέβαια τα φροντίζει η Φύση, άλλα τα φροντίζει ο άνθρωπος.
Μπορεί να βάφει ή να διακοσμεί με εντοιχισμένα πλακάκια την μάντρα του αλλά μπορεί και να σκεπάζει πιο όμορφα τις ατέλειές της


Καμμιά φορά, πίσω από την ταπεινή μάντρα κρύβεται ο μεγαλύτερος φυτικός θησαυρός, το άνθος της μανιόλας, το μεγαλύτερο, ωραιότερο και πιο ευωδιαστό λουλούδι που παράγει ένα δένδρο.


Ασπρο μεγάλο κ' όμορφο σαν άνθος του θανάτου...
Πλανάται ο θάνατος, ο οικονομικός πάνω απ ΄την χώρα, μικροί, μικρόψυχοι άνθρωποι να μας κυβερνούν σαν πεθαμένοι κσι φόβος προερχόμενος από την έλλειψη πνευματικών ηγετών. Ομως...
Ολα αυτά μας ανήκουν και δεν μπορεί κανένα δουνουτου να μας τα πάρει, ανήκουν στους ζωντανούς κι΄ όχι στους πεθαμένους, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τους προσφέρουνε λουλούδια και στεφάνια.
Η ομορφιά όπως την βλέπουμε και την ακούμε, όπως την μυριζόμαστε και την γευόμαστε, η ομορφιά όπως την χαϊδεύουμε τρυφερά είναι αρμονία των αισθήσεων, οι νεκροί παίρνουν μαζί τους μόνο την έκτη, δηλαδή την αίσθηση ότι έχουν αισθήσεις, ενώ δεν τις έχουν.