Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Afieromeno stous greceuropeous politikous mas

.
Αφιερωμένο στους "ευρωπαϊστές" πολιτικούς, κυβερνητικούς, συνδικαληστές και λοιπούς συγγενείς που το μόνο οικονομικό μέτρο που ξέρουν  είναι να χαμηλώνουν τους μισθούς και να φορολογούν τους ασθενέστερους...



Lucio Dalla       Piazza Grande        
(ελεύθερη μετάφραση)

Santi che pagano                                        Αγιος κανένας
il mio pranzo non ce n'è                               δεν υπάρχει πια εδώ
sulle panchine in Piazza Grande,      να μου αγοράσει ένα ψωμάκι
ma quando ho fame                                    κι εμπόροι σαν την αφεντιά μου
di mercanti come me                                   όταν πεινώ
qui non ce n'è.                                             δεν είναι εδώ

...
...

A modo mio avrei bisogno                          Στη ζήση μου
di carezze anch'io.                                      ένα χαδάκι το ζητώ
Avrei bisogno di pregare Dio.                     και με τον άγιο κουβεντιάζω
Ma la mia vita                                            μα το πως ζω
non la cambierò mai mai,                            και ποιούς ανθρώπους εκτιμώ
a modo mio quel che sono l'ho voluto io     ποτέ, ποτέ μου δεν αλλάζω

...
...

Lenzuola bianche                             Ασπρα σεντόνια
per coprirci non ne ho                      που να βρω να σκεπαστώ
sotto le stelle in Piazza Grande,         και για ταβάνι έχω τ' αστέρια
e se la vita non ha sogni                    μα όσο ζόρι κάθε μέρα κι αν περνώ
io li ho e te li do.                              θα ονειρευθώ                    
... 
...

E se non ci sarà                                                  Και αν οι ανθρώποι
più gente come me                                             σαν και μένα πια χαθούν
voglio morire in Piazza Grande,                          εδώ θα θέλω να πεθάνω
tra i gatti                                                            με τις γατούλες
che non han padrone come me                           της πλατείας αγκαλιά
attorno a me                                                      που ζουν χωρίς αφεντικά


Καλή χρονιά !!!

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Της κρισης οι απολύσεις




Μου 'πανε πως θ' απολυθώ
την άλλη εβδομάδα
η κρίση η οικονομική
σαρώνει την Ελλάδα

Το τι θα κάνω τώρα εγώ
δεν θέλουν να σκεφτούνε
ίσως με τις περικοπές 
μπορέσουν να σωθούνε

Και πες μου εσύ που μ'αγαπάς
αν βλέπεις κάποια λύση
πως θα επιβιώσουμε
μέσα σ' αυτή τη κρίση

Μου δώσαν δυό μηνών μισθούς
και κάποιες υποσχέσεις
πως άμα ξανανοίξουνε
δικιά μου θάναι η θέσις

Μου 'πανε  "κάνε υπομονή 
και λίγα να ξοδεύεις
κι όσα ακούς για το ευρώ
μην τα πολυπιστεύεις"

Και πες μου εσύ που μ'αγαπάς
αν βλέπεις κάποια λύση
πως θα την σκαπουλάρουμε
από αυτή τη κρίση

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Χριστούγεννα ;;

 Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον ορατόν και μέλαν....



Κι αν οι γιορτές αλλάξαν χρώμα
κι η τσέπη έχει κουραστεί
κάτι μου λέει έχουμ' ακόμα
δρόμο  για νάβγει η ψυχή

Τι τα Χριστούγεννα είναι μαύρα,
μας στέρεψε  η απαντοχή
και των παιδιών μας αυτή η αύρα
που μας γλυκαίνει την ψυχή

Ονειρο μοναχό μας μένει
ένα ταξίδι με τον νού
και την ζωή μας ρημαγμένη
στα περιβόλια του ουρανού





Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Σε ήχο πλάγιο, τρία δεύτερα



Ενάμιση.
Του είχε γίνει έμμονη ιδέα το ενάμιση, το έβλεπε παντού στην κάθε μέρα του, στην δική του πραγματικότητα. Το ενάμιση είχε αντικαταστήσει την μονάδα  στην ζωή του, αφού σε κάθε πράγμα έβλεπε κι ένα μισό να το ακολουθεί, σαν ξωτικό που βλέπουν μόνο οι αλλοπαρμένοι ή οι νουνεχείς ενορατικοί.
Στην πραγματικότητα ίσως ήταν μια χρονική αντανάκλαση μετρημένη σε γήινα χρόνια. Πράγματι έναμισης χρόνος είχε περάσει από τότε που πέθανε ή από τότε που γεννήθηκε, ήταν ένα και το ίδιο πράγμα ανάλογα από την σκοπιά που το έβλεπες αλλά ήταν μιάμιση ζωή όταν την ζούσες, τουλάχιστον απ' την σκοπιά των ζωντανών.
Στο κρεβάτι του, ημίδιπλο έπιανε χώρο μόνο για έναν αλλά σε σκέτο μονό κρεβάτι δεν βολευότανε για να κοιμηθεί, είχε την αίσθηση ότι κρεμιότανε στο κενό ενώ στο διπλό δεν κοιμότανε αγωνιώντας να βρει τα όριά του. Στο φαγητό του, αφού τελείωνε την μερίδα του ανακάλυπτε πως πείναγε κι άλλο, ήθελε μισή μερίδα ακόμα για να χορτάσει. Μιάμιση οδοντοστοιχία στο στόμα να μασάει, μ' ενάμιση μάτι έβλεπε, τ' άλλο μισό ο καταρράκτης θόλωνε, ενάμιση χέρι τούχε αφήσει η τενοντίτιδα κι ενάμιση πόδι τ' αρθριτικά. Ενάμισης όροφος το ρημαγμένο σπιτικό του και μιάμιση γυναίκα στην ζωή του μέτραγε, σαν έκανε τον λογαριασμό με τιμιότητα. Την είχε μάθει για τα καλά αυτήν την τιμιότητα στο μέτρημα, τις στιγμές που έτρεχαν οι ήχοι μα η εικόνα είχε παγώσει και δεν ήταν σινεμά ή τηλεόραση, ήταν η ίδια η ζωή του που τούκανε παιχνίδι, να συνεχίσει να την ζει σαν από θαύμα, μα και να κουβαλάει δεμένη αναπόσπαστα μιάν άλλη ακόμα, την μισή του που γενήθηκε σ' αυτή την συγκυρία.
Πάντα πίστευε πως υπήρχε και μια άλλη παράλληλη ζωή σε άλλο κόσμο, που θα την συναντούσε σαν άλλαζε ευθεία, με τον θάνατο. Στην περίπτωσή του, από ένα μπλέξιμο της μοίρας, το πέρασμα του δεν ολοκληρώθηκε, ήταν σαν να απέκτησε έναν καινούργιο εαυτό, μισό αυτή την φορά, που έβλεπε τα πάντα από την άλλη πλευρά του νομίσματος αλλά δεν μπορούσε να τα αξιοποιήσει, ως γνωστόν οι παράλληλες ευθείες δεν συναντώνται παρά σ' ελάχιστες πτυχές του χωροχρόνου.
Το πρόβλημά του δεν ήταν ότι έβλεπε με ενάμιση μάτι από τον καταρράκτη αλλά ότι και η ψυχή του "έβλεπε" κι  αυτή μ' ενάμιση μάτι, σε κάθε συναίσθημα αυτό το μισό τον ενοχλούσε είτε έλειπε, είτε περίσσευε. Στα νιάτα του είχε ζήσει αυτό που λέμε διπλή ζωή, όπως οι περισσότεροι των ανθρώπων -συνειδητά ή όχι- αλλά η κούραση και η απόλαυση τον γύρισε -όπως όλους ή σχεδόν όλους- σε μονές επιλογές. Τούτο το πράγμα όμως με τον ενάμιση βίο ήταν απίστευτα κουραστικό αλλά και φορτικό μιας και δεν του έδινε το περιθώριο της επιλογής, μόνο την υποψία, την βεβαιότητα θα μπορούσε να ισχυρισθεί, πως έμαθε τον τρόπο της παραγωγής των φαντασμάτων. Μέχρι τότε πίστευε ότι τα φαντάσματα ήταν γυναίκες άπιστες, τυλιγμένες μ' ένα σεντόνι που πήγαιναν τις άγριες τις ώρες να βρουν τον παράνομο εραστή τους, τώρα ο κόσμος των σκιών του είχε γίνει πιο οικείος.
Το μόνο πράγμα που είχε απομείνει το ίδιο ήταν ότι ήθελε, αισθανόταν, χρειαζόταν την γυναίκα σαν το άλλο του μισό μα όχι πια για να γίνουν οι δύο "εις σάρκαν μία" αλλά για να ολοκληρώσει την διπλή του οντότητα. Φυσικά όμως καμια φυσιολογική γυναίκα δεν ήθελε ενάμισυ άντρα για συμπλήρωμα και οι πιθανότητες να βρεί γυναίκα με ενάμιση εαυτό σαν τον ίδιον ήταν απειροελάχιστες.
Παρατηρώντας την γάτα του σκέφτηκε πως για πρώτη φορά δεν είχε βρει να δώσει το μικρό της και μεγάλωνε μαζί με την μάνα του, είχε γίνει ήδη μισό γατάκι αλλά σίγουρα δεν θα έμενε εκεί, οι γάτες -λένε- έχουν επτά ψυχές και όχι μιάμιση ...





Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Τέχνη και τεχνική

Μερικά πράγματα είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις ίσως γιατί οι λέξεις, οι κάποιες λέξεις,  δεν είναι η ίδια σύμβαση για όλους, ειδικά όταν έχει αμβλυνθεί η διαφορά μεταξύ δύο πραγμάτων που καταλήγουν  αργότερα συνώνυμα. Κλασσικό παράδειγμα η λεπτή διαφορά μεταξύ οπής και τρύπας που σήμερα δεν είναι αναγνωρίσιμη στον καθημερινό λόγο : η οπή είναι ένα άνοιγμα που υπάρχει, ενώ τρύπα είναι το άνοιγμα που κατασκευάζεται- όπως στο νερό όταν συστρέφεται με ορμή.
Γι' αυτό ας μιλήσουμε με παραδείγματα.
Σε οπτικοακουστικό παράδειγμα δείτε πρώτα το βίντεο με τα χέρια της Valentina Lisitsa χωρίς ήχο ώστε να φανούν οι τεχνικές ικανότητες των χεριών της


Τώρα ξαναδείτε το με ήχο. Αν έχετε ξανακούσει την μεταφορά στο πιάνο  από τον Liszt  της Campanella του Paganini σε άλλη εκτέλεση τότε ίσως συμφωνείτε μαζί μου ότι η τέχνη στην απόδοση του κομματιού είναι ανάλογη της τεχνικής σε αυτήν την εκτέλεση. Δεν είναι όμως κάτι που συμβαίνει πάντοτε, πολλές φορές η τεχνική καλύπτει τις ελλείψεις της τέχνης ή και το αντίστροφο.
Ισως αυτό να κρύβεται πίσω από την διπλωματική απάντηση του Βέρντι όταν τον ρώτησαν ποια όπερά του θεωρεί σαν καλύτερη...


" Σαν επαγγeλματίας συνθέτης θα σας απαντούσα χωρίς κανένα δισταγμό, η όπερα Rigoletto, σαν ερασιτέχνης όμως την καρδιά μου θα κατακτούσε η Traviata..."


Τι ακριβώς εννοούσε ο μαέστρος ίσως φαίνεται στην οργισμένη απάντησή του σε μια επιστολή όπου τον εγκαλούσαν για καθυστέρηση στην παράδοση μιας όπεράς του ...

" Αν νομίζετε ότι είμαι κάποιος που τοποθετεί νότες την μια δίπλα στην άλλη ώστε μα βγει μια μελωδία είστε γελασμένοι  Με πολλή αγωνία ψάχνω ώστε κάθε νότα να εκφράζει τα αντίστοιχα συναισθήματα που προκύπτουν από το λιμπρέττο..."

Μια κουβέντα σε ξένα λιβάδια ήταν η αφορμή γι αυτήν την ανάρτηση

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Ας κάνω τον σταυρό μου



 
το ... σήμερα



Οταν στο τρόλεϋ βρίσκομαι
να πάω στη δουλειά μου
κι' απ' εκκλησία διέρχεται
και πέφτουν στη ματιά μου
νέες, γριές κι' ανέραστες
να κάνουν το σταυρό τους
κι' απ΄αμαρτίες να ζητούν
ευθύς τον λυτρωμό τους
δύο μονάχα πράγματα
με σιγουριά γνωρίζουν
θα πάει η μέρα τους καλά,
το σατανά ξορκίζουν,
και πως οι αμαρτίες τους
θε να συγχωρεθούν
αφού ποτέ δεν ξέχασαν
να σταυροκοπηθούν.

Λαχείο αν αγοράσουνε
ξέρουν, δεν θα κερδίσουν
σύζυγο στην αγκάλη τους
ξέρουν, δεν θα κρατήσουν
Κι' ας ψιθυρίζουν μέσα τους
ύμνους και ψαλμωδίες
οι άντρες όλο θα κοιτάν
για άλλες εμπειρίες.



 Το ... χθές


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

11/11/11

.
Ας τιμήσουμε σήμερα τα τρία εντεκάρια που φαίνονται στο ημερολόγιό μας, είναι η προτελευταία φορά στον αιώνα μας, του χρόνου θα έχουμε την 12/12/12 και μετά ... πάπαλα για 89 χρόνια  !!!

Οσον αφορά το έντεκα είναι σαφώς ο πιο ποδοσφαιρικός αριθμός μια που τόσους ποδοσφαιριστές παρατάσσει κάθε ομάδα στο ξεκίνημα του αγώνα.

Αλλες παρατηρήσεις για το  έντεκα είναι ότι εμφανίζεται δυο φορες στο ξόρκι "τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε κι' έντεκα" όπου το άθροισμα κάνει 125 = 5 x 5 x 5, δηλαδή θα μπορούσε να εκληφθεί σαν μια μούντζα στον κύβο !!


Οι εννιά πρώτες δυνάμεις του 11 παρουσιάζουν ...οπτικό ενδιαφέρον :

εκθέτης 
1                                                               11 = 11
2                                                         11 x 11 = 121
3                                                   11 x 11 x 11 = 1331
4                                             11 x 11 x 11 x 11 = 14441
5                                        11 x 11 x 11 x 11 x 11 = 155551
6                                  11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 = 1666661
7                             11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 = 17777771
8                        11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 = 188888881
9                  11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 x 11 = 1999999991

δηλαδή ο εκθέτης εμφανίζεται μεταξύ δύο άσσων μία φορά λιγότερη από την αξία του

Επίσης :

το 11 είναι ο μοναδικός διψήφιος αριθμός με την ιδιότητα να αναλύεται σε άθροισμα δύο αριθμών και ο ένας από αυτούς να είναι πάντοτε πρώτος αριθμός.

Προσέξτε την ώρα της ανάρτησης !!

.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Προσωπικά- της τρόικας



 
Στην σύνταξη πρέπει να βγώ ή μήπως εφεδρεία
όσο και  αν το πάλεψα  μου έμειν' η απορία
Αυτό το μέγα δίλημμα με έχει συνεπάρει
κι απ' τον μισθό μου έμεινε μονάχα ένα παπάρι
 



Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Η μεγαλύτερη πουτανιά (τα παιδιά κάτω στον κάμπο )

 Στίχοι Μάνου Χατζηδάκι

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
δεν μιλάν με τον καιρό
μόνο πέφτουν στα ποτάμια
για να πιάσουν τον σταυρό.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγούν έναν τρελό
τον επνίγουν με τα χέρια
και τον καίνε στον γιαλό.

Έλα κόρη της σελήνης,
κόρη του αυγερινού.
Να χαρίσεις στα παιδιά μας
λίγα χάδια του ουρανού.

 Ο  "θλίβομαι όταν παίρνω τέτοια μέτρα"

 Η μεγαλύτερη πολιτική πουτανιά διαπράττεται στις μέρες μας με το ψευτοδίλημα του δημοψηφίσματος.
Τα χρέη θα υπάρχουν είτε μείνουμε στο ευρώ είτε αποχωρήσουμε, ελάχιστη σημασία έχει με ποιόν δρόμο θα πληρωσει η Ελλάδα κάποια δις λιγότερα.
Αλλού είναι η ουσία.
Το ψευτοδίλημα εμφανίζεται την ώρα που ένα τερατώδες πολυνομσχέδιο ζητά την ψήφιση του στην βουλή, ένα νομοσχέδιο που ρίχνει όλα τα βάρη στους απλούς εργαζόμενους και αφήνει στο απυρόβλητο -ουσιαστικά- όσους δημιούργησαν αυτό το χρέος με τις υπέρογκες αμοιβές τους στον "ευρύτερο δημόσιο τομέα", δηλαδή τους "παντός κομματικού καιρού" συνδικα-ληστές και θεσιβολεψάκηδες, αυτούς που ο Πάγκαλος προσδιόρισε με την φράση "μαζί τα φάγαμε", αλλά προσδιορίζονται ακόμα καλύτερα αν σκεφθεί κανείς ότι είναι οι μόνοι που...απεργούν !!! (*)

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
από εχθρούς και από πιστούς.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο 
κόβουν δεντρολιβανιές
και στολίζουν τα πηγάδια
για να πέσουν μέσα οι νιες.

Τα παιδιά μες τα χωράφια
κοροϊδεύουν τον παπά
του φοράνε όλα τα άμφια
και το παν στην αγορά.

   Είσαι σίγουρος πως "μαζί τα φάγαμε ; "

Εξυπακούεται πως το νομοσχέδιο αφήνει στο απυρόβλητο όλους τους κεφαλαιούχους, δημοσιογράφους (όχι...ρεπόρτερς), μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοδικηγόρους, μεγαλογιατρούς και γενικά όσους ΠΟΤΕ δεν πλήρωναν φόρους και ΦΠΑ και ΙΚΑ και είναι οι βασικοί υπαίτιοι του χρέους.
Αντί δηλαδή να αναζητηθεί η ουσία του θέματος, ήγουν η δικαιότερη κατανομή του χρέους, θεωρείται δεδομένη η ανισομερής κατανομή του και ζητείται μέσω δημοψηφίσματος ο τρόπος  καταβολής του !!


Έλα κόρη της σελήνης,
έλα και άναψε φωτιά.
Κοίτα τόσα παλικάρια
που κοιμούνται στη νυχτιά.

θρησκεία, οικογένεια  και πάνω απ΄όλα...Ελλάδα !

Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και ο,τι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατί ευθύς μελαγχολούν.
(*) Αυτό που το 1975, όταν το τραγούδαγε ο Bob Dylan στο "Joey", φαινότανε αδιανόητο, τώρα είναι "πολιτικά ορθό" ...
...
What time is it?” said the judge to Joey when they met
“Five to ten,” said Joey. The judge says, “That’s exactly what you get” 

He did ten years in Attica, reading Nietzsche and Wilhelm Reich
They threw him in the hole one time for tryin’ to stop a strike

...

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Περί εθνικών(;) επετείων, επανάληψη μετά προσθήκης

Αναδημοσιεύω ένα παλιό μου άρθρο με την παρατήρηση  ότι φέτος κάποιοι καθηγητές θα φορούν μαύρο περιβραχιόνιο στην μαθητική παρέλαση, οι μαθητές -λένε- ότι θα στρέψουν το κεφάλι αντίθετα προς τους επίσημους και οι προβλέψεις είναι ότι ελάχιστος κόσμος ή μάλλον με ελάχιστο ενθουσιασμό θα παρακολουθήσει την στρατιωτική παρέλαση.

Η προσωπική μου θέση ότι οι παρελάσεις είναι περιττές και οι εθνικές εορτές ανούσιες, ίσως να μην έχει τόσο αξία μια που στηρίζεται μόνο στην απλή λογική, χωρίς  τις φιοριτούρες που "ομορφαίνουν την ζωή μας". Μόνο που η οικονομική κρίση μειώνει αυτές τις "φιοριτούρες" και μαζί την εθνική υπερηφάνεια, μιας και προηγείται η αξιοπρεπής συντήρηση εαυτού και της οικογένειας.

Για τους λάτρεις των ιστορικών ντοκουμέντων -δοσμένων ελαφρώς σουρρεαλιστικά - υπάρχει και η μαθηματική ανάλυση του...28


Περί εθνικών(;) επετείων 

Ισως να μην το έχετε σκεφθεί αλλά από την ιστορία μας τα τελευταία διακόσια χρόνια γιορτάζουμε δύο πολεμικές επετείους την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου ενώ έχουμε κάνει και άλλους πολέμους που χάσαμε και άρα καλώς αποσιωπούμε, αλλά και νικηφόρους όπως οι βαλκανικοί που δεν τους γιορτάζουμε. Γιατί ;
Ας το ψάξουμε λιγάκι...ποδοσφαιρικά !

Κατ' αρχάς στις δύο "εθνικές" επετείους γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη διότι ναι μεν ξεκινήσαμε καλά, προηγηθήκαμε στο σκορ αλλά στο τέλος κλάψτα χαράλαμπε...

Και το μεν 21 το πήραμε το ματσάκι στα χαρτιά από την αγγλογαλλορωσική ουέφα της εποχής και βολευτήκαμε σαν κράτος, αλλά το 40 διαλυθήκαμε μόλις στο δεύτερο ημίχρονο τα ιταλάκια έβαλαν μέσα τις γερμανικές μεταγραφές τους, εμείς τότε δεν βάζαμε ακόμα κοινοτικούς στην ομάδα μας.
Οταν δε τα γερμανάκια χάσανε στο τέλος από τους αγγλοαμερικανορώσους εμείς δεν είχαμε προκριθεί στην τελική φάση του τότε μουντιάλ να συμμετάσχουμε στην μικτή ομάδα που τους νίκησε και μείναμε στην απ' έξω.
Αρα η απορία μου παραμένει, γιατί να θυμόμαστε μόνο ότι προηγηθήκαμε στο σκορ και να πανηγυρίζουμε και όχι το τελικό σε βάρος μας αποτέλεσμα.
Εχω υπ' όψιν μου ποδοσφαιρικές συναντήσεις που έληξαν 7-1 όπου η ηττηθείσα προηγήθηκε στο σκορ αλλά δεν θυμάμαι καμμία ηττηθείσα να τις μνημονεύει και κατά μείζονα λόγο να τις γιορτάζει.
Θα μου πείτε ότι εδώ είναι πόλεμος δεν είναι ποδόσφαιρο, συμφωνώ και ξαναρωτάω :
τους βαλκανικούς πολέμους -που το πήραμε καθαρά το ματσάκι -γιατί δεν τους γιορτάζουμε ;

Σεβόμενος την ανεξιγνωμία των αναγνωστών μου (και κυρίως των λαθραναγνωστών - και πάλι γειά σας -) δεν θα σας πω την δική μου ερμηνεία για να μη σας επηρεάσω απλά θα παραθέσω κάποιες παρατηρήσεις μου και τα συμπεράσματα, δικά σας.

Σαν λαός είμαστε πολύ κοντά και με τους Ιταλούς και με τους Τούρκους, πολύ περισσότερο από τους βόρειους γείτονες μας. Ακόμα και στην γλώσσα οι ιταλικής και τούρκικης προέλευσης λέξεις της καθομιλουμένης είναι πολύ περισσότερες από τις σλαβικής και βουλγαρικής προέλευσης, δείγμα "γειτνίασης" των χαρακτήρων των λαών.
Ασε στο φαγητό, όλο πίτσα και σουβλάκι είμαστε...
Διαφέρουμε βέβαια στα θρησκευτικά λιγουλάκι αλλά ποιός δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες με "άπιστοι, μωαμεθανοί και καθολικοί ".

Προς βορράν μπορεί να λένε το ψωμί "χλιέπ" και το νερό "βοντά" αλλά είναι ορθόδοξοι, βεριτάμπλ.

Στα μπαράζ των βαλκανικών αγώνων τους ομοδόξους Βούλγαρους δεν είναι που νικήσαμε ;

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί δεν γιορτάζουμε ούτε την έναρξη ούτε την λήξη των βαλκανιών πολέμων, ειδικά την δεύτερη όπου πήραμε και το κύπελλο.
Μήπως δεν την γιορτάζουμε επειδή η Βουλγαρία δεν ήταν στο ΝΑΤΟ ενώ η Ιταλία και η Τουρκία ήταν ;
Δεν είναι εθνική επέτειος ;
Και τι είναι ;
Θρησκευτική ;
Ε, δεν το πιστεύω...

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Γραμμικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί

 .
ΠΑΟΚ, ΠΑΟ και ΠΑΣΟΚ  έχουν κοινά γράμματα, ανά δυό απο αυτά είναι ποδοσφαιρικά σωματεία, ανά άλλα δύο έχουν κοινό το πράσινο χρώμα και ο στον τελευταίο συνδυασμό έχουν κοινό το Κ. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους όμως δεν έχουν πολλά κοινά. Ας τα δούμε ένα ένα :


Ιδρύθηκε το 1926 από μικρασιάτες πρόσφυγες και εξελίχθηκε στον σύλλογο που καλύπτει  την λαϊκή βάση της Βόρειας Ελλάδας. Αντιπροσωπεύει το μέλλον. Παλεύει να επιβιώσει στηριζόμενος οικονομικά στις πενιχρές εισφορές των οπαδών του. Πρωτοπόρος στα συνθήματα, σχεδόν όλα τα συνθήματα της Εθνικής Ελλάδας έχουν ΠΑΟΚτσήδικη προέλευση.  Την Πέμπτη 20 Οκτώβρη 2011 κατά την διάρκεια του ευρωπαϊκού του παιχνιδιού πρωτοπόρησε στα αντικυβερνητικά συνθήματα :
το "είναι π...άνα του Παπανδρέου η μάνα" κυριάρχησε εκφράζοντας κάποια απωθημένα του εξαπατημένου ελληνικού λαού.



 Ιδρύθηκε το 1908, κατ' άλλους το 1925, ουσιαστικά είναι αδιάφορο. Αντιπροσωπεύει το παρόν. Εξελίχθηκε σε έναν από τους δυό μεγαλύτερους συλλόγους στην Ελλάδα αντλώντας οπαδούς κυρίως από την μεσαία τάξη. Μεγαλούργησε ποδοσφαιρικά επί χούντας προκαλώντας συνειρμική ταύτιση μαζί της μια που ο "κυβερνητικός εκπρόσωπος" της παρέμεινε στην διοίκηση του συλλόγου και μετά την πτώση της. Την Κυριακή 23 Οκτωβρη 2011 κατά την διάρκεια παιχνιδιού για το ελληνικό πρωτάθλημα οι οπαδοί του σήκωσαν το εξής πανό :


Το ματς διεκόπη μέχρι να το κατεβάσουν  και μετά το τέλος του αγώνα έγινε έρευνα μετά ξύλου στα αυτοκίνητα των αποχωρούντων φιλάθλων ώσπου να βρεθούν οι δημιουργοί του...



 Εδημιουργήθη την 3ην Σεπτεμβρίου του 1974 από τον Παπανδρέου (εμπρός) Ανδρέα (για μια Ελλάδα νέα).  Σύντομα, το 1981 κέρδισε την εξουσία αλλά έχασε εξ ίσου σύντομα τον "σοσιαλιστικό" του χαρακτήρα . Αντιπροσωπεύει το παρελθόν. Την Πέμπτη 20 Οκτώβρη ψήφισε το νομοσχέδιο που του επέβαλε η τρόϊκα τιμωρώντας τον ελληνικό λαό για όσα έφαγαν τα κομματικά λαμόγια όλων των κομματικών αποχρώσεων. Οι εξελίξεις που άρχισαν από τα γήπεδα με τις χουντικές πρακτικές της αστυνομίας και η ανάλγητη οικονομική πολιτική δείχνουν ότι έχει φτάσει στο τέλος της πορείας του. Θα μπορούσε να γράψει κάποιος ότι διαλύθηκε από τον Γιωργάκη Παπανδρέου



Η συνοχή (ακόμα) του ΠΑΣΟΚ θυμίζει την αλληλεγγύη των στρατιωτών ενος ηττημένου στρατού που συνεχίζουν την μάχη επιζητώντας τον θάνατο γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Η ζωή όμως συνεχίζεται




.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Επίκαιρη αναδημοσίευση

Τώρα που η φράση του "εθνάρχη"  Καραμανλή  "Ανήκομεν εις την Δύσιν" έχει μετουσιωθεί - ελέω Γιωργάκη Παπανδρέου - σε πράξη από την Μέρκελ και τα συνεταιράκια της ας θυμηθούμε την "αρχή του κακού"
Το άρθρο είχε δημοσιευθεί εδώ στις 12/2/2010

Ανήκομεν εις την Δύσιν

Γνωστόν θέσφατον τέως πρωθυπουργού, τόσο αληθές όσο και η φράση τέως υπουργού , "Η μπύρα κάνει καλό"


Η μπύρα κάνει καλό...
Αρχικά υπήρχε μονοπώλιο της μπύρας, τουλάχιστον στην Αθήνα. Υπήρξε ένα μικρό διάστημα που λειτούργησε ένα εργοστάσιο, του Μάμμου, στην Πάτρα, αλλά με τα τότε υπάρχοντα μεταφορικά μέσα ήταν σαν να μην υπήρχε.


Οπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα ρητά όταν ιδρύθηκε από την " Αθηναϊκή Ζυθοποιΐα" δεύτερο εργοστάσιο μπύρας στην Ελλάδα η φράση έγινε πιο συγκεκριμένη  "Η μπύρα Fix κάνει καλό", η άλλη δεν ξέρουμε.

Από το βιβλίο «Ποτέ πια» με γελοιογραφίες του Κώστα Μητρόπουλου
που κυκλοφόρησε το 1965 από τις εκδόσεις Ταχυδρόμος

Φυσικά η μπύρα έκανε καλό μόνο σε αυτόν που την πουλούσε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, η "ανατολικότητα" του Ελληνα είναι
Αυτό ήταν ένα κλασσικό παράδειγμα ανατολίτικης πονηριάς.
Φαίνεται ο "εθνάρχης" είχε δει την ταινία "Ανατολικά της Εδέμ" (με τον Τζέημς Ντην, νομίζω-διορθώστε με) και υποθέτοντας ότι η Ελλάδα είναι η παράδεισος, η εδέμ τέλος πάντων, θα έπρεπε κάποιος να βρίσκεται στην Ευρώπη για να την βλέπει στα ανατολικά του, οπότε απεφάνθη (δημοκρατικότατα) Ανήκομεν εις την Δύσιν (αφού προς τα κει κοιτάμε και από κει μας κοιτάνε, τοπογραφικά )
Εκτοτε μια υφέρπουσα αγριοκατάσταση ανεδύθη από τα άδυτα του μικρόκοσμου της ψυχής του Νεοέλληνα και σαν πανάκεια αντιστάθηκε  στην κατάργησην πάσης νόσου και κοινωνικής μαλακίας με αιτιολογικόν,  το θέσφατον Ανήκομεν εις την Δύσιν.
Στην αρχή πήγαν να το πιστέψουν και οι Ευρωπαίοι.


Κατά την διάρκεια της ιστορικής δεκαετίας του 50, όταν τα θεμέλια του νεοελληνικού κράτους κτίστηκαν με άφθαρτα υλικά, κυκλοφορούσε μόνο μία οδοντόκρεμα η Κολυνός (η πρώτη φροντίς το πρωΐ και η τελευταία το βράδυ). Φαντασθείτε τι ισχυρό μπραντνέϊμ ήταν αφού όταν έπεσε το 60 στην αγορά και η Κολγκέιτ ο κόσμος την ζήταγε στα περίπτερα "Μια κολυνός κολγκέιτ". Τότε ήταν πολύ ισχυρά τα μπραντνέϊμς, μας έχει μείνει μέχρι σήμερα να αποκαλούμε "έβγες" τα γαλατάδικα και ας έχει εξαφανισθεί η κάποτε μονοπωλούσα το γαλακτεμπόριο ΕΒΓΑ.
Περί το 70, μια εταιρία οδοντόκρεμας έκανε έρευνα αγοράς (!) πιστεύοντας ότι "ανήκουμε στη Δύση".
Ερριξε λοιπόν στην αγορά το ερώτημα "Πόσες φορές την ημέρα πλένετε τα δόντια σας ;"  Η δυτικοφέρνουσα στατιστική απεφάνθη ότι ο μέσος Νεοέλλην έπλενε τα δόντια του τρεις φορές την ημέρα, τις δύο που του έλεγε η κολυνός και άλλη μία το μεσημέρι από μόνος του. Η καλή εταιρία έκανε τους υπολογισμούς της : τρία επί δέκα εκατομμύρια κάνει τριάντα μύρια βουρτσίσματα την ημέρα, διά εκατόν πενήντα βουρτσίσματα που βγάζει το σωληνάριο έχουμε διακόσιες χιλιάδες σωληνάρια οδοντόπαστας ημερησίως, ήγουν εβδομήντα εκατομμύρια σωληνάρια τον χρόνο. Πόσα παράγουν η κολυνός και η κολγκέιτ μαζί ; τριάντα εκατομμύρια σωληνάρια τον χρόνο.
Συμπέρασμα ; Παρθένα η αγορά και βουρ.
Και εγένετο εργοστάσιον και εβούλιαξε το εργοστάσιον καθ' ότι η αγορά υπερπλήρης οδοντόπαστας, ουδέποτε ο μέσος νεοέλλην  έπλυνε περισσότερο από άπαξ ημερησίως τα δόντια του (και αν) ασχέτως του τι εδήλωνε στα γκάλοπ(ς)
.

Εκτοτε οι επενδυτές εργοστασίων στην Ελλάδα έρχονται σε συμφωνία (τσάτσοι, μήτσοι, κώτσοι) με τους κυβερνώντες και αφήνουν τις σοφίες περί "έρευνας αγοράς" για χώρες που δεν ανήκουν τόσο πολύ στην Δύση.
Στην (ανατολίτικη ) φύση του νεοέλληνα υπάρχει το παζάρι. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το παζάρεμα με ταξιζή στην Βηρυττό γίνεται ως εξής : θέλει κάποιος να πάρει ένα ταξί από τη Χάμρα για το Κολλέγιο, μια διαδρομή που αξίζει πέντε ευρώ. Ο ταξιτζής στο Μπεϊρούτ έχει ταξίμετρο αλλά δεν το χρησιμοποιεί, παζαρεύει ζητώντας 100 ευρώ. Ο πελάτης αγριεμένος αντιπροτείνει 1 ευρώ, ο ταξιτζής θυμωμένος αντιπροτείνει 50 ευρώ, απάντηση 2 ευρώ, τελευταία τιμή 20 ευρώ, αντιπροσφορά 3 τρία ευρώ, 10 ευρώ για σένα μόνο, δίνω μέχρι 4 ευρώ, άντε 5 ευρώ, σύμφωνοι έκλεισε !
Απαγορεύεται να πηδήξεις τιμές για να τελειώνεις πιο γρήγορα, τι διάολο ανατολίτης θα είσαι και απαγορεύεται επίσης η τιμή να κλείσει έξω από τα επιτρεπτά όρια. Το παζάρι είναι τρόπος ζωής εκεί, δεν είναι τρόπος κλοπής.

Μπασταρδεμένος ανατολίτης ο νεοέλληνας λόγω του θέσφατου Ανήκομεν εις την Δύσιν, δεν ολοκληρώνει τις διαδικασίες του παζαρέματος, υποχωρεί στα 10 ή και στα 20 ευρώ του διαλόγου στο παράδειγμα με τον ταξιτζή, τον πιάνει το... "δυτικό" του, δηλαδή μιά εύηχη αντικατάσταση της λέξης "μαλακία".
Κι ύστερα απορεί γιατί πληρώνει το κάθε προϊόν περισσότερο από τον ομόλογό του στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης (που φυσικά δεν είναι ανατολίτης) και ζητάει -αν είναι δυνατόν- από τους κυβερνώντες έλεγχο των τιμών σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς...

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Αι τρεις Μοίραι

.
Λάχεσις, Ατροπος, Κλωθώ 

Τας νέας βαρυγδούπους 
δηλώσεις του βουπαιδός
εις νουν προσεγγίσσας 
το φρίσσον και το λιπαρόν
νοερώς εγεύθη


Είτα εις την τηλοψίαν
αιτών παρηγορίαν εστράφη,
ένθα νεάζων γέρος
αθλητικώς αδύνατος, μεσούσης τριχοφυίας
λεπτός τον μύστακα  - στο άνω χείλος,
μα με καλοσυνάτο βλέμμα κι αξάν αμερικαίν-
τον λόγον και την παραμυθίαν έλαβεν.

"Λεφτά υπάρχουν" είπεν 
ο από διετίας και πλέον αντίλαλος
"Μαζί τα φάγαμε"
τον αποστόμωσε η ηχώ τινός βουβάλου.
.
Κακού συντονισμού ένεκεν 
εικών και ήχος διαχρονικώς ανεμίχθησαν
- Τις πταίει ;
- Μα ... οι απεργοί... ναι, αυτοί !



Εχασκογέλασαν η τρόϊκα κι ο Δουνουτούς

..

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Κάργιες και γλάροι

Ενώ στην ζωή τα πουλιά έχουν δύο γένη, δεν έχω ακούσει ακόμα τίποτε για ομοφυλόφιλα πουλιά, στην ελληνική γλώσσα  έχουν τρία. Ο μηχανισμός με τον οποίον παίρνουν το γένος τους μου είναι άγνωστος, ίσως να πηγάζει από την λεγόμενη λαϊκή σοφία, ίσως και να είναι τυχαίος. Πάντως ο γλάρος ακούγεται πάντα "αρσενικός", η κάργια "θηλυκιά" ενώ το σπουργίτι  ουδέτερο. Περιέργως το γεράκι "δίνει" την γερακίνα ενώ το κοράκι τον κόρακα και ναι μεν λέμε "ο γέρακας" αλλά "η κορακίνα" είναι μάλλον αδόκιμος όρος, άκρη δεν βρίσκεται.


Στο μέρος που πέρασα το καλοκαίρι μου παρατηρούσα από την βάρκα μου το σούρουπο και την αυγή την συμπεριφορά των δύο εκπροσώπων των πτηνών που επικρατούσαν στην περιοχή, τους γλάρους και τις κάργιες. Κακόφωνα πουλιά και τα δύο διεκδικούσαν τις δυο βραχονησίδες, σκάρτο μισό μίλι απ' την στεριά, για να περάσουν τις νύχτες τους. Αμερόληπτος στην σύγκριση δεν θα μπορούσα να είμαι μια που έχω αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις φιλίας με έναν γλάρο, τον ονομάζω -κλασσικά-Ιωνάθαν εδώ και χρόνια. Τον ξεχωρίζω από τους άλλους από ένα σημάδι στο ράμφος του και πλησιάζει την βάρκα μου μόλις αγκυροβολήσω περιμένοντας τον μεζέ του. Μάλιστα φέτος πλησίαζε την βάρκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά και με εντυπωσίασε όταν ήρθε σχεδόν δίπλα μου μόλις είδε ότι είχα πιάσει κάποιον σπάρο ενω ήταν αδιάφορος όταν ανέβαζα λιθρινάκια. Είχε ήδη μάθει ποιά ψαράκια προορίζονταν γι' αυτόν. Μάλιστα πέρισυ μου έκανε μια επίδειξη της σοφίας του όταν μια μέρα δεν με πλησίασε καθόλου. Ηταν η μέρα που για μυστήριους λόγους, ιερά μυστικά της θάλασσας, τα ψάρια δεν έτρωγαν καθόλου.
Πιθανόν και οι κάργιες να είναι το ίδιο ή και περισσότερο έξυπνες αλλά να μην είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω, αυτό συνέβαινε και με τις γυναίκες τα παλιά χρόνια όταν δεν βγαίνανε από το σπίτι τους ενώ οι άντρες κρίνονταν κάθε μέρα στον στίβο της βιοπάλης. Οι εμπειρίες μου από τις κάργιες περιορίζονταν στην άφιξή τους το σούρουπο στις βραχονησίδες και την αναχώρησή τους από εκεί το πρωϊνό. Οι εμπειρίες μου από τις γυναίκες που δεν έβγαιναν από το σπίτι τους είναι ακόμα λιγότερες αλλά περιέργως τις ταυτίζω στο μυαλό μου με τις κάργιες, έτσι τις αποκαλούσανε και οι ντόπιοι χωρικοί. Αντίθετα τις γυναίκες που συμμετείχαν στην κοινωνική ζωή του χωριού τις λέγανε κουρούνες, μια λέξη που στην τοπική διάλεκτο αντικαθιστούσε νοηματικά το "καϋμένες". Υπάρχει και ο αντίστοιχος αντρικός όρος, "κουρούνης" αποκαλείται ο βασανισμένος από τις ατυχίες της ζωής.


Η κάργια δίνει την εντύπωση μαύρου πουλιού ενώ στην πραγματκότητα είναι γκρίζα σκούρα. Και ο γλάρος δίνει την εντύπωση άσπρου πουλιού ενώ έχει αρκετά γκρίζα ανοικτά φτερά. Εκτός από το χρώμα, άσπρο-μαύρο, υπάρχει μεγάλη διαφορά και στο πέταγμα των δύο πτηνών. Ο γλάρος γλιστράει περήφανα τον αέρα,. πλανάρει εύκολα και έχει μια αρμονία στις κινήσεις του. Αντίθετα η κάργια σχεδόν δεν μπορεί να πετάξει σε ευθεία γραμμή, κτυπάει άτσαλα και άρρυθμα τα φτερά της και δίνει την εντύπωση πως υποφέρει για να κάνει μια μικρή διαδρομή.
Το σούρουπο οι κάργιες καταφθάνουν κράζοντας στα νησάκια σε μεγάλες ομάδες ακολουθούμενες από κάποια   μεμονωμένα άτομα που προσπαθούν απεγνωσμένα να προφτάσουν το κοπάδι.Είναι απίστευτη η φασαρία που κάνουν λες και θέλουν να ξορκίσουν την νύχτα που έρχεται.  Συνήθως διαλέγουν την βραχονησίδα που βρίσκονται οι γλάροι τους οποίους διώχνουν με ταχύτατες διαδικασίες παρ' ότι είναι αισθητά πιο μικρόσωμες από αυτούς. Κάνουν όμως πολύ περισσότερο θόρυβο από αυτούς καθώς τσακώνοντι μεταξύ τους για τις καλύτερες θέσεις. Ισως αυτή η φασαρία και η εριστικότητα να είναι η αιτία της επικράτησης τους στον αγώνα για το νυκτερινό κατάλυμα με τους αντίζηλους γλάρους. Μετά, μόλις μια κάργια ξεκινήσει για το άλλο νησάκι που κατέφυγαν οι γλάροι, όλο το κοπάδι ακολουθεί διώχνοντας ξανά τα γλαρόνια. Αυτό γίνεται αρκετές φορές μέχρι να σουρουπώσει για τα καλά. Τις ημέρες που έχει κακοκαιρία οι κάργιες κουρνιάζουν στα ψηλά κλαριά των ευκάλυπτων της στεριάς.ενώ οι γλάροι προστατεύονται σε βραχοσπηλιές.
Με το χάραμα της μέρας πρώτοι οι γλάροι διασκορπίζονται πλησιάζοντας τις ψαρόβαρκες που βρίσκονται στους τόπους τους από τα μαύρα σκοτάδια. Κάθε γλάρος υπερασπίζεται την επικράτειά του από τους αντιζήλους του χαμηλώνοντας το κεφάλι σε μια επιθετική στάση και αφήνοντας μια μακρόσυρτη κραυγή. Μετά, όταν οι ψαράδες τελειώσουν με το νετάρισμα στα παραγάδια και στα δίχτυα, οι γλάροι αρχίζουν τις περιπολίες της μέρας από ψηλά, ψάχνοντας για τροφή.

Σαν φέξει για τα καλά οι κάργιες ξεκινάνε κοπαδιαστά την επιστροφή τους στην στεριά. Τώρα πετάνε  χωρίς πολλή φασαρία, αλλά πάλι άτσαλα κι' άγαρμπα. Πλησιάζοντας στην στεριά η κάθε μια πηγαίνει ειρηνικά στον ζωτικό της χώρο, που τον έχουν ορίσει από μόνες τους με τους άγραφους νόμους του κοπαδιού, χωρίς συμβόλαια και τίτλους ιδιοκτησίας, χωρίς δικηγόρους και τοπογράφους μηχανικούς...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Σχήμα οξύμωρον





                                                      


Τα ψέμματα του ειλικρινούς...

Οι αλήθειες του ψεύτη...
και χιλιάδες άλλα παραδείγματα. 

                                            




Αλλά η σημερινή οικονομοπολιτική κατάσταση της χώρας έδωσε το άκρον άωτον στο νόημα  αυτής της φράσης:



Οι πολιτικοί μας που εκλέγονται και πληρώνονται από ΕΜΑΣ, ξοδεύουν πλέον ένα μέρος των αποδοχών τους σε σεκιουριτάδες για να προστατευθούνε από ΕΜΑΣ


Ελλάς
                                    


                                         
                  
 το μεγαλείο σου !!


.