Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Αριθμολογικά



Γνωριστείτε με το καινούργιο έτος


To 2009



Το 2009 μπορεί να γραφτεί σαν άθροισμα τετραγώνων
40x40 + 20x20 + 3x3 = 1600 + 400 + 9 = 2009

To 2009 μπορεί να γραφτεί και σαν διαφορά τετραγώνων

45x45 - 4x4 = 2025 - 16 = 2009

Aκόμη μπορει να αναλυθεί σε γινόμενο πρώτων παραγόντων
2009 = 7x 287 = 7x7x41
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2009

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Το τέλος των ευτυχισμένων ονείρων


Νομίζω, όπως τάφερε ο χρόνος
καλύτερα από ποίημα η σιωπή

Μα αν ήταν το δικό σου, όμως ;
Λάθος πιστεύεις ότι δεν θα σου συμβεί

Θάρθει στιγμή που στ' όνειρό σου θα συμβαίνει
που δεν θα ξέρεις το καλό και το κακό
πάντα στα όνειρά σου θα υποφέρεις
αφού δεν έκανες στο ξύπνιο το σωστό

Κι' αν στη ζωή ο θάνατος του ήταν ένας
στα όνειρά σου θάναι καθημερινός
σαν ταυτισμένος με παιδί των Εξαρχείων
και χτυπημένος θα σου φαίνεται ο γιός

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Ενα κείμενο που δεν διεκδικεί καμμία πατρότητα. Μπορείτε να του αλλάξετε όποια σημεία θέλετε να αφαιρέσετε ή να προσθέσετε δικά σας.Απλά βοηθείστε το στην διαδρομή του

( ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ )


    ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ Ο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – Ο ΠΑΛΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΣΚΟΝΗ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ
    ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΠΕΚΔΥΟΜΕΘΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΔΕΡΜΑ – ΟΛΟΓΥΜΝΟΙ ΚΙ ΩΡΑΙΟΙ ΩΣ ΟΝΕΙΡΑ ΕΑΡΙΝΑ, ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ AYTO ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ ΑΚΟΜΑ
    ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ – ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ
    ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕΣ ΠΟΜΦΟΛΥΓΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΜΑΣ – ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΟΠΟ ΝΑ ΑΠΟΙΚΗΣΟΥΜΕ
    ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΧΥΜΟΙ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ – ΔΙΑΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ, ΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤ’ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ – ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΗ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ
    Η ΠΙΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
    ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ “ΠΑΡΕΛΘΟΝ” ΚΑΙ “ΜΕΛΛΟΝ” – ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΕΤΕΩΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ “ΤΩΡΑ”
    ΙΔΕΕΣ-ΜΟΛΟΤΩΦ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ – ΠΡΟΣΟΧΗ! ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΛΕΚΤΑ ΑΠ’ ΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ
    ΘΡΥΜΜΑΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ – ΚΑΙΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ
    ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΚΛΑΔΙΑ –ΔΕΣΤΕ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝΟΥΝ ΣΧΟΙΝΙΑ – ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΝΙΑ – ΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΕΜΟΥΝ ΕΝΑΝ ΧΟΝΤΡΟ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ
    ΠΩ΄Σ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΘΩΩΤΗΤΑ; – Η ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΣΕ ΑΧΡΗΣΤΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
    ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΕΡΕΤΡΑ – Η ΤΑΞΗ, ΤΑ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥΣ
    ΔΕΣΤΕ! – ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΦΛΟΓΕΣ! ΨΗΛΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ
    ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ
    Η “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ” ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΧΙΖΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΟΥ – ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΟΥΝ – ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ ΤΟΥ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
    ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΥΣ: ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ – ΑΦΗΣΤΕ ΚΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ, ΝΑ ’ΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΝΑ ΦΩΛΙΑΣΟΥΝ – ΝΑ ’ΡΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ!
    ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ – ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ – ΤΩΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ – ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ
    ΜΕ ΒΟΓΓΗΤΑ, ΣΚΟΤΑΔΙΑ, ΔΑΚΡΥΑ, ΚΡΟΤΟΥΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ, ΛΑΜΨΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΥΦΕΡΟ, “Σ’ ΑΓΑΠΩ”
    ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΛΙΑΧΤΩΝ ΜΑΣ, Ο ΑΝΕΜΟΣ ΡΑΒΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
    ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ – ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ – ΓΙΑΤΙ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΑΥΤΟ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ
    ΦΟΒΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΤΕ – ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΑΝΟΥΣΙΟ ΟΝΕΙΡΟ – ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΠΡΩΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ – Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ
    ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΤΙ ΜΑΣ ΧΡΗΣΙΜΕΥΑΝ
    ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΑΠΑΞ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ – ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ) – Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΡΟΥΦΑΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΜΑΣ – ΛΕΗΛΑΤΕΙ ΤΗ ΖΩΗ
    ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ, ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ! ΕΜΦΑΝΙΣΤΕ ΚΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ
    ΖΩ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ ΚΟΣΜΟΥΣ – Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ, Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ
    ΔΕΣΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ, ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ ΑΤΑΡΑΧΗ Η ΣΕΛΗΝΗ – ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΡΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, ΚΑΠΟΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΕΝΑ ΑΠΟΚΟΣΜΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
    ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ ΟΡΘΙΟΣ
ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΕΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΖΕΙ

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους

......................... χαλί να με πατήσεις.........................



Μετά ήρθε η αγάπη μου περπατώντας στα τέσσερα και μου μίλησε γιά τα όνειρά της. Κοιτώντας με ίσια στα μάτια χωρίς το παραμικρό βλεφάρισμα και φέρνοντας την ανάσα της κοντά στην δική μου. Τα είπε όλα χωρίς δισταγμό, χωρίς την παραμικρή διάθεση επιβολής ή υποταγής, εστιάζοντας εκεί που το ένστικτό της την οδηγούσε. Ηταν καιρός γιατί πολύ είχα φορτώσει με την συμπεριφορά της. Δεν είναι δυνατόν να με κοιτάζει σαν μολυσμένο κάθε φορά που συναντάω έναν αξιόλογο άνθρωπο, η ζηλιάρα.
Ζηλιαρόγατα της φώναξα και το εννούσα. Κι' αυτή το ...εννοούσε.
Χώθηκε στην αγκαλιά μου και φιλιώσαμε. Ετσι απλά.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Με όμικρον ή με ωμέγα ;


Νταρντανα η μισώ-το-ξέκωλο ή Νταρντάνα η μισό-ξέκoλο

Προαιώνιο πρόβλημα

Ηταν άραγε δύο ; Μήπως δύο σε μία ; Μήπως μόνο μία διχασμένη αλλά όχι σχιζοφρενική προσωπικότητα ;

Εξωτερικά έμοιαζαν τόσο πολύ, μα τόσο πολύ σαν δυό σταγόνες νερό αλλά στην συμπεριφορά τους χαρακτηριστικό ήταν πως η μία λάτρευε ο,τι μισούσε η άλλη. Η μία μισούσε το ξέκωλο, η άλλη ήταν ξέκωλο. Και ήτανε μοναδικές, καμμία άλλη δεν είχε την ιδιότυπη αυτή σωματοκατασκευή που ο λαός αποκαλεί νταρντάνα δηλαδή ψηλοκάπουλη και μεγαλόσωμη γυναίκα όπως ψηλά ήταν τα πλαϊνά τοιχία σε κάποια εμπορικά ιστιοφόρα που στα ιταλικά τα λέγανε tartana και από κει πέρασε η λέξη στα επτάνησα και στα λιμάνια που συναλλασσότουσαν με γενοβέζους και βενετσιάνους γιά να καταλήξει να χαρακτηρίζει γυναίκες- πάντοτε οι ναυτικοί βλέπουν τα πλοία σαν γυναίκες.

Το διχασμένο της προσωπικότητας της, αν ήταν μία, ή οι εντελώς ανάποδοι βίοι-αν ήταν δύο- φαινότανε και από το γεγονός ότι ενώ γεννήθηκε δίπλα στο κύμα επέλεξε να ζει σε βουνό, ίσως γιά να δικαιολογήσει γνωστή παροιμία, ίσως ήθελε να μιμηθεί τον προφήτη Ηλία - μεγάλη η χάρη του.

Υπήρχε βέβαια και μιά άλλη θεωρία πως γεννηθείσα ορεσιβία κατήλθεν παρά θιν’ αλός ακολουθούσα ετέραν παροιμίαν αλλά εις το ληξιαρχείον δεν ευρέθησαν τα σχετικά χρυσόβουλα και έγγραφα που θα μπορούσαν να στηρίξουν μιά τέτοια εκδοχή. Εξ άλλου σημασία δεν έχει ο τόπος γέννησης αλλά οι σκέψεις και οι δράσεις της δισυπόστατης κυρίας.

Αβυσσος βέβαια το μυαλό μιάς γυναίκας, κατα μείζονα λόγο δύο γυναικών, έστω και σε συσκευασία μίας...

Διότι ορισμένες ενέργειες της είχαν τέτοια αντίφαση μέσα τους που θα βραχυκύκλωναν ακόμα και κομπιούτερ. Από την μία αγωνιζότανε γιά ισότητα και ίσες ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά, αλλά από την άλλη δεν ήθελε το δικό της να ακολουθήσει «παρακατιανά» επαγγέλματα όπως αυτό που περιφρονητικά αποκαλούσε στα γαλλικά φλικ. Στ’ αμερικάνικα βέβαια το αποκαλούσαν καπ, αλλά καπ δεν λένε και το φλυτζάνι – γαμώ την προφορά μου, γαμώ ;.Στα ελληνικά δεν μπορούσε καν να το προφέρει, τέτοια κολούμπρα της έφερνε απλά και μόνο η αναφορά αυτού του επαγγέλματος, της συντάραζε όλο της το είναι.

Οσον αφορά τώρα άλλες καταστάσεις σεβότανε την ησυχία ενός πικραμένου, αλλά και δεν θα έχανε την ευκαιρία να βρει ακροατήριο στο όνομά του, είχε και ένα μπλογκ να θρέψει...

Ισως μιά αιτία να ήταν οι επιδράσεις από το κομπιούτερ. Η μία ήταν η κάτω παύλα, συνειρμικά και συγκεκομμένα την αποκαλούσε «κ-αύλα»και η άλλη ήταν το com. Λάτρευε ότι είχε com. Το θεωρούσε ανώτερο και ...κομ ιλ φω- θυμότανε τα γαλλικά της, το πιάνο της, την καλή κοινωνία του χωριού της. Μετά την έπιανε το λαϊκό της και σκυλόβριζε τις υπόλοιπες κυρίες που ήταν στο βεληνεκές της μέχρι να ηρεμήσει αλλά δεν είχε σημασία. Εν συνεχεία έπαιζε μόνη της μπιρίμπα. Σε δύο ταμπλό.

Της ήταν αδύνατον να εξηγήσει γιατί όταν κέρδιζε ο ένας εαυτός της έχανε ο άλλος – ήταν και αδυνατούλα στα μαθηματικά. Ηταν όμως (ή νόμιζε ότι ήταν) καλή στα ελληνικά και στα οικοκυρικά και αυτό της ήταν αρκετό.

Η Νταρντάνα Μισωτοξέκωλο ή Μισοξέκολο παρουσίαζε μιά επιφανειακή αταραξία, ήξερε καλά να κρύβει τις ανασφάλειες της. Πρακτικά το μόνο που δεν ήξερε ήταν αν έπρεπε να το γράφει με όμικρον ή με ωμέγα

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Αν δεν το κάνετε,, σκεφτείτε το τουλάχιστον

. Αφήστε την λάσπη εδώ, σκουπίστε τα πόδια σας
.
.

Ζούμε στην Ελλάδα, μιά χώρα που έχει "άγραφους κανόνες". Ενας από αυτούς είναι ότι από την χούντα και μετά κάποιος κερδίζει τις εκλογές δυό φορές συνέχεια και πάντα με το ίδιο σκεπτικό "να φύγει ο προηγούμενος".
Ετσι ψηφίσανε δυό φορές "εθνάρχη" να φύγει η χούντα, αντρέα να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας η δεξιά, μητσοτάκη (ναι αυτόν που όλη η ελλάδα αποκαλούσε ¨κάθαρμα¨ στις βασιλικές ίντριγκες του 60) να φύγει το ζιβάγκο, σημίτη να φύγει ο μητσοτάκης και κωστάκη (sic) να φύγει το κακό πασόκ.
Τώρα ετοιμάζονται να ψηφίσουν γιωργάκη (sic) να φύγει η κυβέρνηση των σκανδάλων και των αυτοκτονιών.
Ελάχιστοι συνειδητοποιούν ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι του δικομματισμού. Ψηφίζουν γιά να φύγει ο κακός...τον χειρότερο. Κοντεύουμε να φτάσουμε στον πάτο. Αυτή την φορά όπως ξαναέγραψα όλοι είναι βέβαιοι ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι χειρότερη, τελείωσαν και οι φρούδες ελπίδες, τι ελπίδες να προσφέρουν οι χωρίς οράματα ηγέτες και τα αποστειρωμένα στελέχη ; Νομοτελειακά φθάσαμε σ' αυτούς λόγω του προαναφερόμενου σκεπτικού στις εκλογές, ποτέ δεν ψάξαμε τον καλύτερο, τυφλωμένοι από την επιθυμία να φύγει ο κυβερνών.
Η καινούργια κυβέρνηση θα κάνει ακόμα μεγαλύτερα σκάνδαλα και θα "αθωώνεται" από τα σκάνδαλα της προηγούμενης με το ακλόνητο επιχείρημα "γιά κοίτα ποιός μιλά" που το βλέπουμε και τώρα σε κάθε σκάνδαλο (ομόλογα, siemens, βατοπαίδι)
Τι μπορούμε να περιμένουμε από τις καινούργιες εκλογές ;
Ευχή το τέλος του δικομματισμού, αποφεύγοντας όπως ο διάβολος το λιβάνι τα δυό μεγάλα κόμματα αλλά κυριώτερο αφού δεν μπορούμε να τα διώξουμε να τα αλλάξουμε, να τα βελτιώσουμε. Αυτή είναι μιά δύσκολη υπόθεση γιά να την εμπιστευθούμε στους πολιτκούς, απαιτείται μαζική συμμετοχή και όχι κομματικά καπελλώματα. Απαίτηση γιά οικουμενική κυβέρνηση και όχι επιμέρους συμφωνίες μεταξύ των κομμάτων. Απλή (επιτέλους) αναλογική γιά να αποφεύγεται η αλαζονεία της εξουσίας. Ξήλωμα των ανίκανων και βρώμικων στελεχών χωρίς φόβο κομματικής φθοράς διότι με απλή αναλογική υποβαθμίζεται η αξία των κομματικών παραγόντων και του κάθε κουκοδήμου μέσα στη βουλή. Να μπορεί κάθε βουλευτής να φηψίζει κατά συνείδηση και όχι σαν"αρνί μέσα στο μαντρί, έξω το τρώει ο λύκος". Να εκλείψει ο μπαμπούλας της λίστας στις εκλογές από τους αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, που εκβιάζει ψήφο εμπιστοσύνης σε παραπαίουσες κυβερνήσεις
Θα ήταν ευχής έργον την απλή αναλογική να την απαιτήσουν από τις ηγεσίες τους οι βάσεις των μεγάλων κομμάτων στηρίζοντας σε αντίθετη περίπτωση τα μικρά κόμματα που έχουν δεσμευθεί γιά την εφαρμογή της.
Αν δεν το κάνετε, σκεφτείτε το τουλάχιστο. Καλό θα σας κάνει.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Η αποθέωση της Μπουρδολογίας

Θαυμάστε δήλωση :
Προκόπης Παυλόπουλος, υπουργός Εσωτερικών (πηγή in.gr, 9/12/08
«Θα κάνουμε αυτό που πρέπει και εκείνοι οι οποίοι δρουν όπως δρουν, θα πρέπει να θυμηθούν ότι εκτίθενται και ότι αυτό που κάνουν το κάνουν για να εξυπηρετήσουν ιδιοτελείς στόχους για τους οποίους δεν θέλω περισσότερο να αναφερθώ»
Θαυμάστε και δημοσιογράφους...διότι προφανώς κανένας δεν του είπε "τι μας λες τώρα βρε λεβέντη" φοβούμενος ίσως μήπως και χάσει την πρόσβασή του στον υπουργό. Πιό προσοδοφόρο είναι να αερολογεί κι' αυτός και να παίζει στο προπό διπλή παραλλαγή ποιοί "δρούν όπως δρουν" και τριπλή αυτούς που δεν θέλει να αναφέρει. Εξασφαλίζεται και...η πολυφωνία έτσι.
Δεν είναι βέβαια προνόμιο μόνο του κυβερνώντος χώρου η ακατάσχετη μπουρδολογία. Ολοι σχεδόν οι πολιτικοί χώροι έχουν κατακλυσθεί από πολιτικούς νέων προδιαγραφών που υπόσχονται ότι θα κάνουν "αυτό που πρέπει" (και δεσμεύονται κιόλας) και ότι "θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει"
Φυσικά φαντάζεστε πως αποδίδουν στα καθήκοντά τους τα ανώτερα, μεσαία και κατώτερα στελέχη υπουργείων και οργανισμών όταν λαμβάνουν τέτοιες οδηγίες- κατευθύνσεις. Ο αδύνατος κρίκος της αλυσσίδας κάνει "αυτό που πρέπει" όπως φυσικά το εννοεί αυτός, μερικές φορές τα αποτελέσματα είναι τραγικά

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Τρία ζευγάρια παπούτσια

Τα παλιά χρόνια οι φωτογράφοι είχαν κάποια κουστούμια να εξυπηρετούν τους πελάτες τους που ήθελαν επίσημη φωτογράφηση. Δεν είχαν όμως παπούτσια, ίσως ήταν ακριβά εκείνη την εποχή. Αν δεν είχε και ο πελάτης, ο φωτογράφος "έκοβε" τα πόδια στην φωτογράφηση

.



Παρατηρούσε τα παπούτσια. Ισως ήταν το πιό ενδιαφέρον στην μικρή συγκέντρωση. Καμμιά δεκαπενταριά αποκομμένοι από την πραγματικότητα αριστεροί, όλοι πάνω από τα –ηντα, ένας δυό συνομήλικες λογοτεχνίζοντες, δυό τρεις ξέμπαρκοι φίλοι των ομιλούντων. Οσοι νεαροί υπήρχανε στον χώρο είχαν τραβηχθεί επιδεικτικά μακριά μέσα την μεγάλη αίθουσα λες και φοβότουσαν μη μολυνθούν. Ηταν αρκετά νεαροί γιά να δηλώσουν από τώρα «αριστεροί» προτιμούσαν την ταμπέλλα του «ανένταχτου» όπως υποτίθεται πως ήταν το τιμώμενο πρόσωπο- το πιό ακριβό από τα τρία ζευγάρια παπούτσια. Ηταν στο χρώμα του κάστανου από ακριβό δέρμα- έκανε μπαμ-και μιά κάτασπρη πολύ χοντρή τρακτερωτή σόλα. Ηταν σαν ένα μικρό φρούριο, ένα άρμα μάχης έτοιμο να προστατέψει το πόδι που ήταν μέσα από κρύο, νερό,λακκούβα, κακοτεχνία και στραβοπάτημα. Σίγουρα είχε πάνω από 500 ευρώ το ζευγάρι, μεγάλη αξία, έτσι κι’ αλλιώς «εξαφάνιζε» την όποια αντίστοιχη του κατόχου, όπου μόνο τ’ ακούρευτα άσπρα μαλλιά του ήταν αξιοπρόσεκτα και αυτά μάλλον με αρνητικό τρόπο. Ισως να έφαιγε το όνομά του, συγκεκομμένο ξενικά προφερόμενο το μικρό του, όχι πρωτότυπο τόχε κι’ ο εραστής διάσημης γαλλίδας τραγουδίστριας, ίσως κι’ αυτός στα νιάτα του να τάφιαξε με καμμιά γαλλίδα τουρίστρια και το καθιέρωσε ή του το επέβαλε η γαλλίς προσπαθώντας να τον «ανεβάσει» κοινωνικά και λογοτεχνικά. Μετά βρέθηκε και ένα επίθετο σκέτο γεωμετρικό σχήμα όπως θα λέγαμε Τραπέζιος ή Ορθογώνιος. Κανείς ποτέ δεν έμαθε αν ήταν το δικό του ή τον κάλυπτε λογοτεχνικά, στην πραγματκότητα κανένας δεν ενδιαφερότανε. Βρέθηκε κάποτε στην μόδα όταν η πολυσυλλεκτικότητα κάποιων κομμάτων έδωσε στέγη σε διάφορους ανένταχτους σοβαρούς και μη, μερικοί το εξαργύρωσαν με ψήγματα δημοσιότητας και γνωριμιών χρήσιμων γιά τα μετέπειτα σκληρά χρόνια όταν η μπογιά έχει πιά ξεθωριάσει και μόνο τα παπούτσια εντυπωσίαζαν όσους δεν θέλανε ντε και καλά να εντυπωσιασθούν. Εδώ βέβαια δεν είχαμε τέτοια περίπτωση όλο το ακροατήριο άκουγε βαρυεστημένα έναν ανούσιο διάλογο μεταξύ δυό μεθυσμένων «προσωπικοτήτων» διανθισμένο με φιλοφρονήσεις που έφερναν αμήχανα χαμόγελα στα στόματα των «κομματικώς» παρευρισκομένων. Μόνο ένας από το ακροατήριο συμμετείχε που και που στην-ο θεός να την κάνει- κουβέντα, προφανώς μεθυσμένος και αυτός αλλά και φίλος τους. Δεν ξεχώριζε όμως από τα παπούτσια του δεν φόραγε τα πανάκριβα μαλακά γκρίζα μοκασίνια που αγκάλιαζαν τρυφερά τα ακριβοκαλτσωμένα πόδια του παρουσιαστή, βουλευτή πλέον της αριστεράς- σημείον των καιρών και του εκλογικού νόμου. Πολλές πιά οι έδρες κι’ άντε να βρεις στελέχη επώνυμα. Ξεπέσανε στους δημοσιογράφους όπως έκαναν και τα μεγάλα κόμματα, τουλάχιστον αυτοί έκαναν τους ηλικιωμένους να μην έχουν και πολύ μέλλον – κάτι κι’ αυτό. Η ιδιότητα του βουλευτή προσθέτει χαίτη λευκή στον τράχηλο και φαβορίτα α λα σταμάτη κόκκοτα -σαράντα χρόνια μετά- στις παρειές. Δερμάτινο σακάκι- το δέρμα αντιλόπη- και αντίστοιχο μαλακό παπούτσι, τρυφερό όπως τρυφερά φερότανε στους ψηφοφόρους μέχρι να του ζητήσουν κάτι. Εδώ φαινότανε η βουλευτική απειρία του : δεν υποσχότανε λαγούς με πετραχείλια όπως οι επαγγελματίες του είδους αλλά δήλωνε αναρμόδιος και έστριβε εντέχνως να συνεχίσει το πιοτό του.
Το τρίτο άξιο λόγου και χρημάτων ζευγάρι παπούτσια ανήκε σε ακραιφνή ακροδεξιό παγιδευμένο εδώ και χρόνια στο Πασόκ από τότε που τούδωσε ψωμί. Εχοντας κάποιο φιλότιμο θεωρούσε υποχρέωσή του να ψηφίζει τους διαδόχους του σωτήρα του Αντρέα και να κάνει παρέα με αριστερούς κατά το πρότυπο των στελεχών του κινήματος. Από την άλλη βέβαια είχε βαρεθεί την στενοκεφαλιά των ομοϊδεατών του και του άρεσε να χαζεύει τις πιό όμορφες γκόμενες του χώρου και τις ατέλειωτες θεωρίες των αριστερών. Επειδή δεν καταλάβαινε τίποτε του φαινότανε ότι λέγανε σπουδαία πράγματα κι’ έκλεβε δυό τρεις φράσεις να τις πει αλλού και να εντυπωσιάσει. Γιατί όποτε μίλαγε και ειδικά σε γυναίκες, πάντα μίλαγε γιά τον πιό καταπληκτικό άνθρωπο που είχε γνωρίσει, το πιό καταπληκτικό έργο που είχε δει, το πιό καταπλητικό βιβλίο που είχε διαβάσει. Οταν δεν τούβγαινε τίποτε ήταν ικανός να αναφέρει τον πιό καταπληκτικό νεροχύτη που έπλυνε τα χέρια του. Βέβαια το μόνο καταπληκτικό που είχε επάνω του ήταν οι πανάκριβες μπότες που φτάνανε μέχρι τα μισα στο καλάμι του, τράβαγε όπως καθότανε ψηλά το παντελόνι του γιά να φαίνονται.
Αυτά τα τρία ζευγάρια παπούτσια αξιζαν περισσότερο από τα περίπου είκοσι που φόραγαν οι ακροατές, το διαισθανότανε, δεν ήταν θέμα υπολογισμών. Οταν αφηρημένοι, μ’ ένα χαζό χαμόγελο ευτυχίας ακούνε δυό επώνυμους μεθυσμένους να σιγανοπαραληρούν πως είναι δυνατόν ακριβό παπούτσι να σταθεί στα πόδια τους ;

Κωλοπετσωμένη Ωδή στον γνωστόν-άγνωστον συγγραφέα

Κωλοπετσωμένη
Φοβερή λέξη. Απ’ αυτές που ο λαός βάζει όλη την σοφία του γιά να αποδώσει αυτό που θέλει. Μιά σύνθετη λέξη σοφή γράμμα προς γράμμα ή κομμάτι προς κομμάτι αν αντέχεις τις μυρουδιές.
Δεν έχει πέτσα λέει ο λαός γιά τον αναίσθητο άνθρωπο, αλλιώς χοντρόπετσο, διότι η λέξη πέτσα παραπέμπει σε λεπτή άρα και ευαίσθητη επιφάνεια, μεταφορικά λεπτή ψυχή.
Η λέξη κώλος σαν πρώτο συνθετικό έχει την έννοια του ευτελούς, παραδείγματος χάριν κωλόχαρτο λέμε το πτυχίο ανώτατης σχολής εφ’ όσον δεν μας εξασφαλίζει τα προς το ζειν ή την έννοια του κακού όπως φαίνεται στην λέξη κωλόπαιδο,
Αρα η κωλοπετσωμένη είναι ευαίσθητη, αντιλαμβάνεται τα πάντα, αλλά αντιδρά προς ίδιον όφελος και όχι γιά το κοινό καλό

Παύση γιά να ανακαλέσετε στην μνήμη σας κωλοπετσωμένες γυναίκες από το περιβάλλον σας

- Την βρήκες έεε;
- Τι ; κι’ άλλη ;
- Τόσες πολλές ;
- Μην κοιτάς στον καθρέπτη, σου είπα !!

Τέλος της παύσης

Βασικά έχουμε δύο βασικές κατηγορίες κωλοπετσωμένων γυναικών, είναι οι χαρούμενες και οι τεθλιμμένες.
Οι χαρούμενες είναι πάντα μέσα στην καλή χαρά, μοιράζουν φιλιά και φιλοφρονήσεις παντού, υπόσχονται τα πάντα στους πάντες και συγχρόνως κοιτάζουν υπόγεια ποιόν μπορούν να «αρμέξουν». Υποκρίνονται τους άνετους και ανοικτούς χαρακτήρες ώστε να εισχωρήσουν σε μιά παρέα και να εντοπίσουν τα αδύνατα σημεία του στόχου. Χαρακτηριστικό τους η (ανοίκεια) οικειότητα με ανθρώπους που καλά-καλά δεν γνωρίζουν.
Υποχρεωτικά αλλάζουν κάθε τόσο περιβάλλον, άμα αρμέξεις μιά γελάδα πρέπει να περάσουν κάποιες ώρες για να ξανακατεβάσει γάλα.

Οι τεθλιμμένες αντίθετα προβάλλουν συνεχώς ανύπαρκτα προβλήματα και έχουν μάλλον σταθερό κύκλο. Προσφέρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες στα θύματά τους τα οποία είναι συνήθως άτομα μικρότερης σωματικής ή πνευματικής ηλικίας. Οι περισσότεροι που υποστηρίζουν τον θεσμό της βασιλείας ήθελαν να είναι βασιλιάδες αλλά λόγω αντικειμενικων δυσκολιών δεν μπορούν. Επιλέγουν τότε ένα άλλο άτομο να είναι στον θρόνο τους, πολλές φορές μια τεθλιμμένη κωλοπετσωμένη, το προτιμούν από το να μην υπάρχει θρόνος,
Τέτοιες κωλοπετσωμένες περιβάλλουν με μύθους το πρόσωπό τους, το θεωρούν κέντρο του κόσμου, αδικημένο από τους «σκοτεινούς κύκλους» και δημιουργούνε γύρω τους μιά «αυλή» από ψωνισμένα άτομα που προσπαθούν να λύσουν τα ανύπαρκτα προβλήματα της κωλοπετσωμένης. Ενδιαμέσως την εξυπηρετούν στις επιδιώξεις της.
Τα προβλήματα πρέπει να είναι ανύπαρκτα γιατί τα υπαρκτά μπορεί και να λυθούν οπότε χαλάει το όλο σκηνικό, αυτή είναι η τέχνη της τεθλιμμένης κωλοπετσωμένης

Τέλος υπάρχει και μιά τρίτη κατηγορία, απόρροια της μόδας της εποχής μας. Ισως έχετε προσέξει την μανία να σκίζονται τα παντελόνια σε διάφορα σημεία γιά λόγους μόδας. Σε μερικές περιπτώσεις λείπουν ολόκληρα κομμάτια και καλύπτονται εσωτερικά από άλλο κομμάτι υφάσματος ή και δέρματος.
Ενα τέτοιο κομμάτι δέρματος σε επίμαχο οπίσθιο σημείο θα μπορούσε άνετα να προσάψει τον χαρακτηρισμό της κωλοπετσωμένης στην κάτοχο.


Δημοσιεύθηκε στον λογόκηπο στις 7/12/2008και σχολιάσθηκε

από Akis στις Κυριακή, Δεκέμβριος 07 @ 06:00:40 EET
(Πληροφορίες Χρήστη )
δεν το ήξερα ότι αυτή είναι η ετυμολογία!

ωραίο G -έχεις πετύχει κάμποσες τέτοιες μάλλον...

από Nikareti (aftokaitoallo@gmail.com) στις Παρασκευή, Δεκέμβριος 12 @ 09:15:05 EET
(Πληροφορίες Χρήστη | Journal)
έχω την εντύπωση πως οι τεθλιμμένες δεν είναι κωλοπετσωμένες, αλλά σκέτα καραβολεμένες κι η θλίψη χωρίς να είναι fake πότε τις βγάζει κερδισμένες πότε χαμένες.

στο χαμένες τώρα, δηλαδή χαμένες καραβολεμένες, εκεί ίσως βρει κανείς και κωλοπετσωμένες. οι άλλες χαζολυπούμενες.

από jenny στις Σάββατο, Δεκέμβριος 13 @ 23:34:03 EET
(Πληροφορίες Χρήστη )
Gpoint se evharisto gia tin perigrafi ke tin dievkrinisi ton lexeon.Mu anixes ta matia gia mia ekfrasi tin opian dyskolevomuna na katalavo.Na ise kala!

Πλησιάζουνε τα κάλαντα, είναι της μόδας οι ωδές νομίζω

Μεγάλε, είσαι μεγάλος συγγραφεύς
Μόνο σταμάτα γιά να πάρουμε αέρα
Δεν σου περνάει μιά στιγμή απ’ το μυαλό
Ότι... στ’ αρχίδια μας τι γίνεται κει πέρα ;

Αναμασάς τα ίδια καθημερινά
Μιά λεπτομέρεια φοβάσαι μήν ξεχάσεις
Είναι σα νάφαγες πολύ στα πεταχτά
Και να φοβάσαι μη σ’ ακούσουν όταν κλάσεις

Τζάμπα διστάζεις είναι ίδια με κλανιές
Τ’ «αριστουργήματα» που όλο κατεβάζεις
Σαν τα κινέζικα τα ρούχα τα φτηνά
Που με συχνότητα μεγάλη τα αλλάζεις

Τέχνη στο γράψιμο δεν έχεις τελικά
Το ν’ αντιγράφεις ξακουστούς δεν είναι τέχνη
Σ’ όσους το ξέρουν και το σκέπασμα τραβούν
Αυτό που μένει ανυπόφορα τους ζέχνει

Κι αν σε λυπούνται πέντε-δέκα κολητοί
Και δεν σου λεν ποτέ στα ίσα τι συμβαίνει
Μη παίρνεις θάρρος, μην εκτίθεσαι πολύ
Και ποταμό ψάχνεις μετά να σε ξεπλένει

Γιατί ακριβαίνει όσο πάει το νερό
Πολυτιμώτερο των αγαθών μας μοιάζει
Μη το ξοδεύουμε στην βρώμα των γραπτών
Και διψασμένους να μας τρώει το μαράζι .

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Ωδή στον πικραμένο βάζελο

Συνιστάται η παρακολούθηση του συνημμένου βίντεο για την καλύτερη κατανόηση του πονήματος

www.youtube.com/watch?v=k1UOtQdi7yQ&feature=related

Αν βάζατε κανένα γκολ
όπως μου βγαίνουν στίχοι
μπορει και στο πρωτάθλημα
να είχατε μιά τύχη

Μα με Τεν Κάτε οδηγό
για πρόεδρο... πατέρα
και με το Γκούμα αρχηγό
θα δείτε άπρη μέρα;

Μέτρα βαθμούς και διαφορές
κι' αυτή την εβδομάδα
θα είχαμε λιγότερη
αν είχατε ομάδα

Γκέλα δεν ήταν μόνο αυτή
θα έλθει κι' άλλη, κι' άλλη
θα βλέπετε την κορυφή
μονάχα με το κυάλι

Οσο έχετε προπονητή
τον φοβερό Τεν Κάτε
θα φταίνε πάντα οι σεισμοί
μα και αι μαύραι γάται !

Κι΄οταν κοιμάται ο Θεός
θα κλέβετε την νίκη
δεν παίζετε ποδόσφαιρο
αλλά καλό ξυλίκι

Δώδεκα χρόνια φούμαρα
τρώτε μέσα στη μάπα
ομάδα για να γίνετε
σας λείπει ένα Κάπα

Πάρτο λοιπόν απόφαση
τα νιάτα σου πριν χάσεις
και γίνε βέρος ΠΑΟΚ g's
τις γκέλες να ξεχάσεις

Οσο γιά το πρωτάθλημα
ρώτα τις χαρτορρίκτρες
το παίρνουν όσοι έχουνε
μαζί τους τις σφυρίκτρες

Ο Βύντρα(*) κάνει πέναλτυ
κι' όλοι χαμογελάνε
την κόκκινη να δείξουνε
οι διαιτητές ξεχνάνε

Το οφσάϊτ το κατήργησαν
μεσ' στο Καραϊσκάκη
Το πέναλτυ στον Μπάρκογλου(**)
το είδανε ...χαδάκι

Οχι ότι θ' άλλαζε το σκορ
στις δύο περιπτώσεις
μα είναι...απ' τα χρωστούμενα
οι τακτικές οι δόσεις

Την ίδια ώρα στην Φυλή(***)
παίζουνε με τα χέρια
του ρέφερυ στα μάτια του
βάλανε βουλοκέρια

αλλά του ΠΑΟΚ τον λαό
τον τρέμει και ο Αδης
κι' ο πιτσιρίκος σκόραρε
ο Αθανασιάδης

Κατάλαβε αγόρι μου
ποιά είν' η διαφορά μας
εμεις δεν χαραμίζουμε
γιά πλάκα την καρδιά μας

Κι' όποιος μέσα στο γήπεδο
δεν δίνει όσα μπορέσει
στην ενδεκάδα δεν θα βρει
ποτέ του μία θέση

Το δείξαμε στον τελικό
με τ' Ολυμπιακάκι(****)
το έδειξε κι' η Εθνική
με γίγα Ζαγοράκη(*****)

Γι ' αυτό γιά τ' αποτέλεσμα
δεν πρόκειται να σκάσουμε
τίποτε να μην έχουμε,
τίποτε δεν θα χάσουμε

Παρηγοριά σας έμεινε

μονάχα η Ευρώπη

όπου όλοι σας υποτιμούν

τους τιμωρεί το τόπι

Ομως στα φυλλοκάρδια σου

πολύ καλά το ξέρεις

πρωτάθλημα πως γούσταρες

γι' αυτό και υποφέρεις

Σε χαιρετώ εγκάρδια
γιατί είσαι πικραμένος
πρόσεξε την Ανόρθωση
μη γίνεις και...μένος

(*) Αναφορά στο ματς ΠΑΟ - Λεβαδειακός 3-0, φάση στο 85

(**) Ολυμπιακός- Πανιώνιος 4-1φάση στό 60

(***)Θρασύβουλος -ΠΑΟΚ 1-2 φάση ισοφάρισης στο 87

(****) Τελικός κυπέλλου 2001 Ολυμπιακός ΠΑΟΚ 2-4 όπου πρωτοακούσθηκετο σύνθημα "Σήκωσέ το, το...τιμημένο, δεν μπορώ να περιμένω" εννοείται πριν αρχίσει καν το ματς

(*****) Γιούρο 2004

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Το ξενοδοχείον η όαση

Ενα παλιό, αγαπημένο μου ποίημα "ρετουσαρισμένο" ελαφρά

Αν ποτέ σου βρεθείς στο ξενοδοχείο η όαση
Μακριά
Εκεί που οι περαστικοί είναι σπάνιοι και τα ζευγάρια παράνομα
Ρίξε μιά ματιά στη Κυρία που το έχει
Και στα ίχνη των ανθρώπων που πέρασαν

Μικρές γραφές στους τοίχους-όρκοι της νύχτας που τελειώνουν το πρωΐ
Ονόματα ματαιοδοξίας κι’ ημερομηνίες- τι να σημαίνουνε άραγε;
Κοιλώματα στο στρώμα, αδιάψευστοι μάρτυρες προηγηθείσης «ευτυχίας»
Κάπου ξεχασμένα τα ρέστα- μη τ’ ακουμπήσεις, λερώνουν.

Αντανακλάσεις στο καθρέπτη του μπάνιου
Ρίμμελ και ξεχασμένα τσιμπιδάκια
Ενα αποτσίγαρο πατημένο από παπούτσι αντρικό

η Κυρία,
μόνη της πιά,
δεν καθαρίζει σχολαστικά,
τί νόημα θα είχε ;


Κάποτε όλα τέλεια ήταν, καθαρά
Μα τα βρωμίσανε περαστικοί πελάτες που κουβαλούσανε τη βρώμα τους παντού
Ποιός να τους ήξερε εκεί στην ερημιά,
Μόνο το ταίρι τους-αν είχανε ποτέ τους


Δες τη Κυρία στο βάθος του διαδρόμου με τη σκούπα στο χέρι
Και τη φλόγα στα μάτια
Σε ξεκουφαίνει η σιωπή της, -κάρτες δεν δέχεται- μονάχα μετρητά
Κι' επιταγές ληγμένες ποιητών και κλεψιτύπων

Αν περάσεις τη νύχτα μόνος εκεί
Και φοβηθείς
Πίεσε το κουμπάκι
Ενα μηχανικό χέρι θα σφίξει το δικό σου
Μέχρι να νοιώσεις καλά

Γιατί το αύριο θαναι μιά καινούργια μέρα
Μα πάλι χωρίς λόγια
Γιατί το αύριο θάχει καινούργια παραμύθια,
Και πάλι μοναξιά

Στο ξενοδοχείο η Οαση

Βρες τα σημάδια απ΄το ξημέρωμα στο δωμάτιο
Τις διάχυτες λοξές ακτίνες μέσα απ’ τις γρίλλιες
Τη σκόνη που αιωρείται μέσα τους
Από προηγούμενους ενοίκους υλικό

Και στο μπαλκόνι όταν θα βγεις δες με τα μάτια της Κυρίας
Γέλα, ζήσε, εξαφανίσου
Σαν τραίνο που δεν έπιασε σταθμό
Κι' αν σουβενίρ επιθυμήσεις
Βάλε και συ ένα σαπουνάκι στη τσεπούλα σου
Ενθύμιο κι’ απόδειξη της ύπαρξης σου
Μα μη πειράξες το τασάκι

Και η Κυρία στη ρεσεψιόν θα σε κοιτάζει
Σταθερά
Ν’ απομακρύνεσαι

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

περί κλοπών και ζώων

Τριανταπέντε χρόνια περάσανε...αν το πολυτεχνείο ήταν δημόσιος υπάλληλος θα είχε βγει στην σύνταξη σκέφτηκε...τριανταπέντε χρόνια, σαν να ήταν χθες.
Κι’ όμως αντί να ξεθωριάζουν οι εικόνες τούρχονται πιό ξεκάθαρες. Ισως γιατί σωστά, πολύ σωστά από πολύ νωρίς δεν μετείχε στους εορτασμούς, βάστηξε το κομμάτι του, το κομμάτι που έζησε, ανέπαφο. Και το ότι ποτέ δεν έγινε στέλεχος βοήθησε, δεν έβαψε όσα είδε κάποτε στο χρώμα της κομματικής του προτίμησης.
Οταν σιγά-σιγά έπαψαν οι κορώνες και όσοι δεν έβλεπαν πολιτικό όφελος σταμάτησαν να πηγαίνουν, άρχισε να ξαναβλέπει χωρίς αποστροφή τον εορτασμό του. Τώρα μπορούσε να πει ποιά συνθήματα λέγανε αυθόρμητα οι φοιτητές μέσα και ο λαός απ’ έξω.
Θυμήθηκε

ΕΣΑ, Ες Ες, βασανιστές
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία
Εξη χρόνια ειν’ αρκετά, δεν θα γίνουνε επτά
Ολοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι
Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ την δέσποινα και μπρός
Κάτω ο Παπαδόπουλος

Το μυαλό του γέμισε παραστάσεις της εποχής και άρχισε τα σχόλια μέσα του.
Αυτό το τελευταίο σύνθημα φαίνεται πως άκουσαν οι χουνταίοι του Ιωαννίδη και θεώρησαν ότι τους καλούσε ο λαός να επέμβουν...ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του πολυτεχνείου, το σχήμα με τον εκ πολιτικών πρωθυπουργό-μαριονέττα έληξε άδοξα. Η καριέρα ενός είδους πολιτικών συρρικνώθηκε τρομακτικά.

Τα συνθήματα εξέφραζαν και την λαϊκή βούληση της εποχής. Οταν οκτώ μήνες μετά το νέο χουντικό καθεστώς κατέρρεε, τα συνθήματα είχαν χάσει την αρχική τους σημασία.
Το ΕΣΑ, Ες Ες, βασανιστές πέρασε από τις συμπληγάδες του στιγμιαίου και την ανάγκη να στεριώσει η δημοκρατία (η νέα άραγε ;). Το ψωμί ούτως ή άλλως υπήρχε και επί επταετίας, η παιδεία μπήκε σε κάποιες καλένδες και ξεχάστηκε εκεί και η ελευθερία βάλθηκε να μας ξεστραβώσει με την νομιμοποίηση του κουκουέ.
Το όλοι ενωμένοι περιορίστηκε στο 54% που ψήφισε τον «εθνάρχη». Αραγε οι υπόλοιποι που καταχραστικά καταμετρήθηκαν στα «τανκς» του γνωστού διλήμματος ήταν διατεθιμένοι να παλέψουν γιά την κάθαρση ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Τα υπόλοιπα συνθήματα καταργήθηκαν αυτοδικαίως σκέφτηκε, ντε γιούρο που λέγανε κάποτε οι νομικοί, τώρα γιά να μην μπερδεύονται με τα νομίσματα το γύρισαν στον ελληνικό όρο.

Η πρώτη επέτειος ετεροχρονίσθη, την έκφραση αυτή βεβαίως την «έμαθε» αργότερα και επί άλλου αντικειμένου την ΑΤΑ - όπως λέγανε την αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή - γιά τις ανάγκες των εκλογών, έπεφτε και σαββατοκύριακο, ήταν καλή δικαιολογία, το θέμα ήταν να μη γίνει πορεία με κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» αλλά μονοκομματικής που να αναλάβει την φρούρηση και την ευθύνη. Στην δεύτερη επέτειο είχε ήδη μπει το νερό στο αυλάκι. Παρουσίαζε συμπτώματα εκλογών, όλοι οι μετέχοντες «κέρδιζαν». Χρόνο στο χρόνο μερικοί βαρέθηκαν να μετέχουν και να κερδίζουν, άλλοι όμως συμπλήρωναν φανατικά τα κενά της τότε επταετούς αδράνειας.
Στ’ αυτιά του έφτασε το τραγούδι που έλεγαν τότε οι έγκλειστοι φοιτητές « Πότε θα κάνει ξαστεριά». Κάποιος το πρότεινε αγνοώντας φυσικά ότι πρόκειται γιά τραγούδι από βεντέττα ζωοκλοπής. Με την ίδια άγνοια βρέθηκε στα χείλη των διαδηλωτών. Κάποτε τον ενοχλούσε το γεγονός ότι μπορεί οι ζωοκλέπτες του Ομαλού να διασκέδαζαν με το γεγονός.Τώρα όμως σκεπτότανε πως ζώα και κλέφτες παντού και πάντοτε υπήρχανε και υπάρχουν, η αποδοχή τότε ίσως ήταν αυτό που λέμε λαϊκή διαίσθηση...

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Τι μου θυμίζει η 17 Νοέμβρη

Δεν θυμάμαι σε ποιόν απ' τους δυό λουστράκους πήγε να βάψει τα παπούτσια του. Στο γέρο ή στο νέο.
Πάντως ήταν στην ίδια πιάτσα, Γ' Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου γωνία

Εβαλε το πόδι του πάνω στο κασελάκι. Αφέθηκε. Μπορούσε τώρα να πισωγυρίσει στο χρόνο, δεν χρειαζότανε να προσέχει τη δουλειά του λουστράκου.
Οταν θα' φταν΄η στιγμή ένα απαλό κτύπημα στο πλάϊ του παπουτσιού και θ' άλλαζε πόδι, μετά άλλο ένα και θα' βαζε το χέρι στη τσέπη γιά ψιλά, δεν χρειαζόταν να προσέχει, ταξίδευε ήδη.
Στη Πέμπτη, στη μακρινή Πέμπτη που ήταν απαγορευμένο το χοιρινό στις ταβέρνες. Τις άλλες μέρες ήταν ελεύθερα, τη Πέμπτη μόνο μοσχάρι, αρνάκι και κοτόπουλο. "Νομίζω ο Μπαλόπουλος" σκέφτηκε "τι νόημα είχε άραγε;"
Τριάντα τόσα χρόνια μετά θυμότανε την πιό ανεξήγητη απόφαση της χούντας.
" Θα πήγε σε κανένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου φαίνεται και θα μπερδεύτηκε από το έργο. Η μήπως Πέμπτη κέρδισε η Κλειώ Δενάρδου την Ολυμπιάδα του Τραγουδιού στο Καλλιμάρμαρο. Οποία εθνική συγκίνησις! Δεν θα ταίριαζε μιά τέτοια μέρα να τρως παντσέτες και ψαρονέφρι, ή γουρουνοκεφαλή. Φρίκη. Λες να' ταν αυτό ; Μπορεί."
Ψιλοαμφέβαλλε γιά την ακρίβεια των γεγονότων, τα ονόματα. Δεν ήταν ξεκάθαρα σαν τα γεγονότα της Γ' Σεπτεμβρίου, εδώ υπήρχε και η πινακίδα στη γωνία του σπιτιού να στο θυμίζει καθημερινά.
" Και οι μπανάνες ; Η προστασία της Κρητικής παραγωγής και των μήλων της Βορείου Ελλάδος επέβαλε την αναστολή της εισαγωγής των. Μετά έπεσε η χούντα και λύθηκε το πρόβλημα. Χρειάστηκαν βέβαια κάποια χρόνια γιά την επαναεισαγωγή των μπανανών, να στεριώσει καλά η Δημοκρατία πρώτα, Μόνο το κόμμα νομιμοποιήθηκε αμέσως, τα άλλα μπορούσαν να περιμένουν. Πόσα παιδάκια μεγάλωσαν χωρίς τη γεύση της μπανάνας. Εκδικήθηκαν αργότερα τη στέρηση τους και πλούτισαν τους γύφτους με τις πειραγμένες ζυγαριές. Οι μπανάνες θρήνησαν το χαμό τους αυξάνοντας τα κιλά των λαίμαργων στερημένων. Κάπως έτσι είναι η ζωή. Ισως και η πολιτική.
Θυμήθηκε την πορεία στην πρώτη επέτειο. Λίγες μέρες αναβολή λόγω εκλογών. Κόσμος πολύς μα ανοργάνωτος. Υπήρχε "πολιτικό κενό". Σαν φτάσανε στη Χαλκοκονδύλη κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν, "έπεσε" το σύνθημα :
"Λαέ ντροπή σου, γιά τη εκλογή σου" (SIC)
Mεταχουντικές δημοκρατικές αντιλήψεις. Μιά νέα περίοδος ξεκίναγε. Απ' την επόμενη χρονιά στη πορεία πουλάγανε σουβλάκια και σημαίες κομματικές. Το κενό είχε κλείσει. Σαν τη παρένθεση της χούντας στη ζωή του μόνιμου αστυφύλακα, του μονιμου δημόσιου υπάλληλου, του μόνιμου δικαστή.
Εμεινε η δόξα του Γουέμπλεϋ, εις πείσμα των "φαλακροκοράκων" του Στρασβούργου που θέλαν να ακυρώσουν τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρώπη, μάλλον το μυστρί του Παττακού θα τους πείραζε, θα είχανε πάρει τα εγκαίνεια από φόβο.

Είχε αυξηθεί η παραγωγή γουρουνιών κατά την επταετία. ¨Τρώτε νόστιμο υγιεινό χοιρινό. Δεν παχαίνει" διαφήμιζε η τηλεόραση. "Οχι τη Πέμπτη στις ταβέρνες" διέταζε ο δικός σου. Πολυφωνία στη διακυβέρνηση, να σπάει η μονοτονία. Το μοντέλο παρέμεινε μεταξύ συναφών Υπουργείων και μετά την χούντα.

Μα τι κάνει τόση ώρα ο λουστράκος ;
- Μπάρμπα, τα καστόρια δεν γιαλίζονται. Που τα βρήκες τα παλιομοδίτικα ;

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Μέρες που'ρχονται, χρόνια να θυμόμαστε

Οι νεότεροι ίσως δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν κάποια σημεία και τέρατα...


Λες και ήταν χθες,
λες και ήταν χθες,
που φιλάκια σούδινα
στα χείλη τα βελούδινα...

Λες και ήταν χθές που το κουδούνι χτύπησε πρωΐ-πρωΐ και δεν ήταν ο γαλατάς...
Που πήγες στον ιππόδρομο όχι να παίξεις, μα σαν κρατούμενος- πολιτικά επικίνδυνος (το "ορθώς" και πιθανόν το "υπτίως" δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη)
Που βολεύτηκες μετά από την μεγαλοψυχία των συνταγματαρχών- δεν ήσουνα χαρακτηρισμένος, απλώς συνοδοιπόρος ήσουνα- έβαλες τα όνειρα σου στο σεντούκι κι' είπες ας δοκιμάσουμε κι' αυτούς- ποτέ δεν ξέρεις...
Το μεροκάματο σε απορρόφησε και η "δόξα" του ΠΑΟ στο Γουέμπλεϊ.
Αλλαξες κι' έρωτα, ήθελες σερμαγιά ν' ανοίξεις μαγαζάκι τώρα που αποχαρακτηρίσθηκες, η Ελευθερία βλέπεις, δεν είχε προίκα, η Κασσιανή είχε.

Ψήφισες "ΝΑΙ" στο σύνταγμα, "πιστεύω" σου να γίνει, έγινες και σύμβουλος δημοτικός "αριστήνδην", καμάρωνε η μαμά κι' έβριζε τους "φαλακροκόρακες του Στρασβούργου" που θέλαν να αποβάλλουν την Ελλάδα απ'την Ευρώπη - τα ζώα.

Μετά σαν γέμισε η τσέπη θυμήθηκες τις ευαισθησίες σου, ίσως έφταιγε και το γκομενάκι- απαραίτητο συμπλήρωμα της επιτυχίας- έβραζε το αίμα του από λαχτάρα γιά δωράκια και κοινωνική ισότητα. Σταμάτησες να βρίζεις τα τσογλάνια στο Πολυτεχνείο, ας δοκιμάσουμε και λίγο δημοκρατία είπες, ποτέ δεν ξέρεις.
Σου πήρε κάποιους μήνες μέχρι τον Ιούλιο που βγήκες με σημαίες "δικαιωμένος" να υποδεχθείς τον "Εθνάρχη"...οι σημαίες ήταν πιά πλαστικές.
Θυμήθηκες τις αντιστασιακές σου πράξεις- μιά φορά έκλεισες την τηλεόραση την ώρα που μιλούσε ο Πρόεδρος-Αντιβασιλεύς, παρέλειψες βέβαια να πείς το γιατί, δεν πειράζει και η δημοκρατία μεγαλόψυχη είναι.

Και πρίν και τότε τους ίδιους πελάτες είχες στην δουλειά σου κι' η μάνα σου η ίδια ήτανε- βάρυνε λίγο από τα χρόνια. Τους ίδιους είχες και μετά όταν την έχασες.
Μόνο γκομενάκια περήφανος άλλαζες- η γυναίκα είναι ιερό πράγμα δεν την αλλάζουμε, θρησκεία, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και πάνω απ' όλα Ελλάδα, η χούντα έφυγε, τα συνθήματα όμως είχαν χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό σου.
Μέχρι που κάποια μικρή σου είπε πως τα χιλιάρικά σου είναι ίδια με του γείτονα και σου γκρέμισε την αυτοπεποίθηση του εραστή, ναι μεν είχες περάσει στο "σοσιαλισμό" πλέον αλλά τέτοια ισοπέδωση δεν την άντεχες, ήρθε και ο προστάτης και "έκλεισες" σαν άντρας.
Ευτυχώς η γυναίκα σου εκεί, σαν την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει.
Κι' άρχισες να κοιτάς απ' το παράθυρο, έξω στον κήπο...

Κι' άκουγε η μηλιά
κι' η κληματαριά
τις κουβέντες τις γλυκές
λες και ήταν χθες

Επιδερμικά της ψυχής

Λάμπεις σαν τον ήλιο...

Η κυτταρίτιδα λοιπόν, μαζί κι’ η πιτυρίδα
δείχνουν την έλλειψη στοργής, την έλλειψη αγάπης
δείχνουν την εγκατάλειψη από γνωστούς και φίλους
μα δείχνουν περισσότερο την αυτοερήμωσή σου.

Δερματικές ασθένειες με ψυχικές αιτίες
Δύσκολα θεραπεύονται με κρέμες κι’ αλοιφές
Δείχνουν πως ισοζύγιο στις σχέσεις δεν υπάρχει
και πόνο πως σου προκαλεί ότι ο άλλος παίρνει

Τι όσους σου αφιερώθηκαν έχεις απομυζήσει
και δεν σου κάνουν διαφορά από τον εαυτό σου
κι’ αν κάποιος έξω γλίστρησε, τον πήρε το ποτάμι
δεν τον λογίζεις έκτοτε ούτε γνωστό, ούτε φίλο

Μόνο που παραφόρτωσες τα μέσα σου με ξένους
και τίποτε δεν έδωσες από τη τσιγγουνιά σου
κι’ όταν σου φύγαν μερικοί στο τεντωμένο δέρμα
τα σγρομπαλάκια φάνηκαν να κρύψουν το κενό τους

Σαν σου παραμορφώθηκαν τα πόδια και τα μπράτσα
γρήγορα τα εκάλυψες με τα φαρδιά φουστάνια
Την ομορφιά μετέφερες ψηλά στη κεφαλή σου
μα έτσι πολυζόρισες το μέσα του κρανίου

Και τα μαλλιά γκριζάρανε, βγάλανε άσπρη σκόνη
να δείξουν πως γεράσανε απ’ τις επιλογές σου
«Αχ, πιτυρίδα είναι αυτή», είναι το μόνο που είπες
και λύση ακόμα προσδοκάς από το σαμπουάν σου

Κοντά στον ήλιο ότι βρεθεί, ο ήλιος το ρουφάει
ο ήλιος ειν’ ανίκητος και άφθαρτος στον χρόνο
μα κοίτα σε μεγένθυση την επιφάνειά του
της κυτταρίτιδας θα δεις αλάθητα σημάδια

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

1η του Νοέμβρη

Ω, η λιακάδα σήμερον του Νοεμβρίου πρώτη
μήνυμα φέρνει της χαράς απ' τ' ουρανού τα ύψη
κι' εσύ, βρε περιστέρα μου τα παραθύρια κλείνεις
τράβηξες τις κουρτίνες σου και μένεις με την θλίψη

Κι αν γκρίζα έχεις τα μαλλιά
και ντεμοντέ φουστάνι
στο λέω εγώ, στην ποίηση
καμμία δεν σε φτάνει
Μην την καρδούλα σου χαλάς
μη μένεις μουτρωμένη
ο πρίγκηψ του παραμυθιού
πάντα σε περιμένει

Νοέμβρης μήνας είν' αυτός
και σύννεφα θα φέρει
θα φέρει και μια ανάμνηση
από το καλοκαίρι
Νοέμβρης μήνας ειν' αυτός
ένας πριν απ' το τέλος
ποτέ σου μην περιφρονείς
του έρωτα το βέλος

Γιατί Δεκέμβρης θε να' ρθεί κι' ο χρόνος θα τελειώσει
θα σκοτεινιάσει ο ουρανός, κακία μην προσάψεις
τα σύνεφα θα φέρουνε μουντή μονοχρωμία
μα αφού δεν θα' χεις πιά μαλλιά, τι χρώμα να τα βάψεις ;

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

4 επταετίες, 28 χρόνια


Οχι, οχι !
Επηρεασμένος από την επέτειο του εικοστου όγδοου έτους του γάμου τους σκεπτότανε να αντιμετωπίσει μονόκραυγα την απαίτηση της να κατακτήσει κάθε σημείο του κορμιού του και συμβολικά της ψυχής του αφού την σωματική παράδοση θα ακολουθούσε η πνευματική, το πνεύμα πίσω απ’την σάρκα σέρνεται όσο η σάρκα το αξίζει, μετά αναδεικνύεται ο «πλούσιος εσωτερικός κόσμος» με τις ηθικές και τις αναστολές του.
Ελαφρώς περίεργο αλλά το αρσενικο σώμα ήταν το μήλο της έριδας σ’ αυτήν την ελληνοιταλική σχέση. Ισως ήταν η κρυφή αρμονία που είχε σμιλευθεί σ’ αυτό με τα χρόνια ...αλλά... αυτή δεν θα έπρεπε να ήταν κοινό κτήμα και των δύο ; Χωρίς την συμβολή του θηλυκού δεν θα είχε φθάσει σ’ αυτό το επίπεδο αισθητικής τελειότητας, δεν ήταν αποτέλεσμα υγιεινής διατροφής και γυμναστικής, αλλά η επίδραση της ιταλικής σχολής όπερας στην αισθησιακή ανάπτυξη της κοιλίτσας, στο προγούλι που θα μπορούσε να δώσει τις κατάλληλες αρμονικές γιά ηχητική τελειότητα και στην ακτινοβολία της πληρότητας του ολοκληρωμένου δρώμενου. Nαι, το αρσενικό ελληνικό του σώμα είχε γίνει η ενσάρκωση ενός μουσικού αριστουργήματος, ενός θησαυρού του οποίου την πατρότητα διεκδικούσαν τόσο ο κάτοχός του, όσο και η γυναίκα που το απολάμβανε.
Εικοσιοκτώ χρόνια μέχρι αυτόν τον Οκτώβρη όπου ο κόμπος έφτασε στο κτένι, η Ιταλίδα αισθάνθηκε εγκλωβισμένη στη σχέση της με το κατά κάποιο τρόπο δημιούργημά της, ήθελε να δοκιμάσει την τέχνη της και σε άλλα ανδρικά κορμιά, όπως τα καλογυμνασμένα από την Βουλγαρία, μερικοί λέγανε ότι απώτατος στόχος ήταν ένας Ρουμάνος ιδιοκτήτης πετραιολοπηγών. Οι έως τότε εξωσυζυγικές εμπειρίες της ήταν κάποιος Αιθίοπας και ένας Αλβανός μετανάστης, δεν θα μπορούσανε όμως να μετρήσουν σαν απιστίες, είχαν τελείως διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις ενώ η καθεστωτική ταυτότητα με τον Ελληνα ήταν το στήριγμα του μέχρι τότε έγγαμου βίου τους.
Στα εικοσιοκτώ χρόνια που μέτραγε μαζί της, οι μικρές προσπάθειες του αρσενικού να ανεξαρτοποιηθεί χαρακτηρίσθηκαν «οπερεττικές» και είχε πλέον αποδεχθει την μοίρα του, δεν πέρναγε άσχημα εξ άλλου μέχρι να λάβει το τελεσίγραφο της περί πλήρους παράδοσης. Και τώρα, ίσως να ήταν η ιδέα περισσότερο που τον ενοχλούσε παρά η ουσία, ποιό σημείο του κορμιού του άραγε να είχε μείνει ανεξερεύνητο ; Μήπως αυτό που συνωμοτικά αποκαλούσαν και οι δύο «ο βαπτιστικός» ; αποφεύγανε όμως να το χρησιμοποιούν συχνά αντίθετα με δικά της σημεία όπως «ο τροβατόρε» ή «η τραβιάτα» που είχαν πάντοτε τον πρώτο λόγο στις ερωτικές πρωτοβουλίες της.
Μπροστά στο φάσμα του χωρισμού, στην κατάρρευση μιάς μακροχρόνιας σχέσης, σαν φιλμ μιά ολόκληρη ζωή άρχισε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του παγιδευμένου αρσενικού. Στο εσωτερικό βούρκωμα που του προκαλούσε η απαίτηση της στέρησης μιάς κάποιας αμφιβόλου αξίας ελευθερίας άρχισε να ξαναβλέπει την αρχή της σχέσης τους, τις πρώτες νύχτες τους και τις πρώτες νότες, τα πρώτα κρυφοαγγίγματα της, αυτά που τον έκαναν πιό όμορφο, τόσο όμορφο ώστε να αξίζει την αγάπη της, ναι το παραδεχότανε ήτανε και δημιούργημα της ιταλίδας του. Ακριβώς όπως ιταλική ήταν η μελωδία που έντυσε μ’ ελληνικά λόγια ο Γιώργος Οικονομίδης και βγήκε το «κορόϊδο Μουσσολίνι», το πιό πετυχημένο τραγούδι ενός άλλου ελληνοϊταλικού πόλεμου, σε κάποιο πολύ πεζό και πρακτικό επίπεδο.
Μετά «έπαιξαν» στα μάτια του η ωριμότητα και η αρμονία της γνώσης του «αντίπαλου δέους και πόθου» που έκαναν τον καιρό να κυλάει τόσο γλυκά και να λαξεύει ομορφιές στα σώματά τους, κυρίως στο δικό του μέχρι να προκαλέσει τις έντονες διεκδικησεις κυριότητας εκ μέρους της.
Απέναντί του, σαν εχθρός η ωραιότατη Ιταλίδα, απαιτητική σαν ιδιοκτήτρια και αποφασισμένη όσο ένας χαρτοπαίκτης που τζογάρει την τελευταία του μάρκα. Αισθάνθηκε ένα πόνο γι’ αυτό που χάθηκε. Ητανε βέβαιος, είτε δεχότανε τους όρους της, είτε όχι ποτέ τίποτε δεν θα ήταν ξανά όπως πρώτα, το γιαλί είχε ραγίσει οριστικά.
Το «οχι» του φάνηκε σαν κραυγή λαού, ίσως και όχλου.
Την κοίταξε κατάματα :
- Alors, c’ est la guerre (*), είπε, είναι ιστορικά εξακριβωμένο...


(*) στα γαλλικά : τότε, έχουμε πόλεμο

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Πίκρα



Φίλτατε
Αυτό το τηλεγράφημα
Στα χέρια σου σαν φτάσει
Κι’ είναι νωρίς τ’ απόγευμα
Λιγάκι πριν βραδιάσει
Να θυμηθείς στις γλάστρες σου
Λίγο νερό να ρίξεις,
Δυό ρίζες δενδρολίβανο
Να τις κορφολογήσεις

Σαν το διαβάζεις, ξάπλωσε
Με το χαρτί στο χέρι
Μπορει στο τηλεγράφημα
Να κρύβεται χουνέρι
Μπορεί και νά’ναι γιά καλό
Ποιός τάχατες να ξέρει ;
Να λέει πως ο φίλος σου
Ακρας υγιείας χαίρει

Αλλά - στο φέρνω μαλακά -
Την σήμερον ημέρα
Παν’ τα τηλεγραφήματα...
Τα φαξ τα κάναν πέρα

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Οι ποιητές γεννιώνται νύχτα

Ακόμα και οι ποιητές των όλων. Ενα κείμενο που θα μπορούσε να συνοδεύει την πρώτη απόπειρα έκδοσης ποιητικής συλλογής.


Την ειδε. Γύρισε το κεφάλι του στον ουρανό και την είδε. Αρχικά δεν το πίστευε ούτε μετά το πίστευε. Αρχικά γιατί δεν το περίμενε και μετά γιατί δεν ήταν όπως την περίμενε.

Η έμπνευση του, η μούσα του πετούσε ανάμεσα στ’ αστέρια...

Οχι σαν διαστημόπλοιο, όχι σαν άγγελος μα σαν γριά μάγισσα επάνω σε σκουπόξυλο. Και όσο έβλεπε καλύτερα τα ξεβαμμένα της μαλλιά, τα μισοτριμμένα της ρούχα, το θλιβερό καπέλλο, τα ξυπόλητα πόδια τόσο πιο σίγουρος αιαθανότανε πως δεν είχε γελαστεί. Αυτή ήταν, του άρεσε, δεν του άρεσε αυτή ήταν, η μούσα του.

Το μόνο που δεν καταλάβαινε ήταν αυτό το μικρό σπιτάκι στην άκρη του κονταριού της σκούπας. Ηταν ένα μικρό σπιτάκι με μιά μικροσκοπική αυλίτσα και εκεί δυό ακόμα πιό μικροσκοπικά ανθρωπάκια παλεύανε και βγάζανε τα μάτια τους. Κοιτώντας πιό καλά τους αναγνώρισε ήταν ο ρίτσος κι’ ο καβάφης που παλεύανε ποιος θ’ ανεβεί στο κυπαρίσσι της αυλής.

Οι κάμπιες κατηφορίζανε ήδη από αυτό και τα πλακάκια στην αυλή ήτανε πράσινα. Το φεγγάρι του ουρανού έγινε το φεγγάρι της μικρής αυλής, προσαρμόστηκε στον καινούργιο του ρόλο, τ’ αστέρια συμπυκνώθηκαν κι’ έλαμψαν περισσότερο στον μικρούλη ουρανό της αυλής. Ηταν μια όμορφη εικόνα αλλά η μούσα δεν φαινόταν πια. Σύννεφα κάλυψαν τον υπόλοιπο ουρανό, το σπιτάκι άρχισε να φαίνεται σαν φάτνη κι΄ο ρίτσος με τον καβάφη σαν δυό μικροί χριστούληδες. Υπήρχαν πολλά άσπρα προβατάκια κι’ ενα μαύρο αφιερωμένο στον Ποσειδώνα. Ισως υπήρχε κι' ένας γάϊδαρος, δεν φαινότανε καλά - ήταν χοντροί οι μάγοι. Γύρω γύρω όμως δεν πετούσαν αγγελάκια αλλά μικρές μάγισσες με σκουπόξυλα. Αλλά καμμία δεν ήταν η μούσα του, ήταν εντελώς σίγουρος αυτή την φορά.

Πιό πέρα οι κάμπιες άρχισαν να μεταμορφώνονται σε πεταλούδες.

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Πολεμικός Κρίσνα


Τον προαιώνιο εχθρό σαν συναντάς
μην ξαφνιαστεις, δεν ήτανε τυχαίο
Στην ίδια θέση καρφωμένη, χρόνια πολλά
τώρα, η αιτία παραμόνευε
Με αξιοπρέπεια μόνο να πολεμήσεις
τι με την νίκη λύτρωση δεν θάβρεις
Ούτε και με την ήττα
Τις προσβολές του όλες ν’ ανεχτείς
και μόνο ψύχραιμα να τις αντιγυρίσεις
να γίνει η αιτία αφορμή
σαν είναι ώρα τη μάχη σου ν' αρχίσεις.
Ταγμένος ήσουνα πάντα να πολεμάς
Με το κλαδάκι της ελιάς στα δυό σου χέρια,
το φοβερό το όπλο στη ψυχή
Γλυκά στον τσακισμένο αντίπαλο
στ’ αφτί να ψιθυρίσεις
Την ευτυχία που γυρεύαμε
κανένας δεν την βρήκε
Κι' ύστερα φύγε
οι νεκροί
τα ξεβρασμένα κούτσουρα
σ' ακρογιαλιά
θυμίζουν

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Γλυκειά ζαλάδα


Την είδε. Ισως η ελαφριά κλίση της, ίσως τα απαλά χρώματά της, ίσως η αίσθηση του λάθους που υπήρχε διάχυτη σε όλη της την ύπαρξη, τραβηξε το βλέμμα του. Συμβαίνει μερικές φορές άλλο να ψάχνεις κι’ άλλο να σου τραβά την προσοχή.
Ηταν στο πάνω σημείο της πρόσοψης, μακρόστενη με μπλέ γράμματα σε κίτρινο φόντο. Απο κάτω η κλασσική βιτρίνα με τον κρυφό φωτισμό και τα ζωντανά μοντέλα.
Ηταν η μόνη σε μιά ακτίνα ίσως και δύο χιλιομέτρων που δεν ήταν από νέον και η μόνη με ελληνικούς χαρακτήρες. Και το περιεχόμενο της από άλλο πλανήτη, από άλλη εποχή, απίστευτο : «Διονυσιακά όργια». Μα ίσως πιό απίστευτη ήταν η φίρμα της εταιρίας από κάτω «Αφοί Διώνη και Σία». Τι του θύμιζε...πίσω στην Ελλάδα, πίσω στο χρόνο όταν ακόμη οι εταιρίες ήταν προσωπικές και οι συνεταίροι χωράγαν όλοι σε τρία γράμματα Σία. Δεν ήξερε τι ακριβώς σήμαινε, δεν ρώτησε να το μάθει, σαν συντόμευση του συντροφία του φαινότανε, αργότερα η άλλη Σία η αμερικάνικη βρώμισε τη λέξη και γεμίσαμε εταιρίες περιορισμένης ευθύνης .
Η βιτρίνα ήταν ίσως η πιό κόσμια της γειτονιάς. Ενας άντρας με σαγιονάρες και σλιπάκι έντονα φουσκωμένο στο επίκεντρό του και δυό γυμνόστηθες στριγγάτες ελαφρώς νυσταγμένες δεξιά και αριστερά του να του τρίβονται επαγγελματικά. Ολο το σκηνικό της βιτρίνας ήταν σκεπασμένο με μεταξωτές κουρτίνες σε ροζ και πορτοκαλί χρώματα, ίσως από κάτω να ήταν κάποιο σκηνικό ανάλογο του τίτλου, κανένας Πάνας και τίποτα μαινάδες σε βουκολικό τοπίο που δεν συγκινούσανε τους βόρειους και ο νέος ιδιοκτήτης το γύρισε στην πεπατημένη. Ηταν σίγουρος πως οι αδερφοί Διώνη είχαν πουλήσει το μαγαζί, το έβλεπε στην εγκατάλειψη της ταμπέλας, στην παγερή αδιαφορία του νέου ιδιοκτήτη να την αλλάξει, όπως κάνουνε οι κινέζοι που πουλάνε ρούχα σε μαγαζιά θρυλικά δισκοπωλεία. Ούτε τις ταμπέλες δεν αλλάζουνε, ίσως να είχαν περάσει και από εκεί, ίσως κινέζοι να ήτανε οι νέοι ιδιοκτήτες.
Αμβούργο. Σαν Πάολι, η κακόφημη συνοικία. Μαγαζιά με βιτρίνες ζωντανές κι’ αυτός να ψάχνει τις νεκρές τις αναμνήσεις.
Δεν ήτανε πολύ μαζί της, δυό μήνες σκάρτους. Στη δεύτερη βδομάδα την παντρεύτηκε, την πέμπτη την χώρισε αλλά μείνανε ακόμα λίγο μαζί. Του είχε πει πως δεν άντεχε την ιδέα να είναι παντρεμένοι και δοκιμάσαν την ελεύθερη συμβίωση. Δεν της είχε πει πως τούχε γίνει απαραίτητη ούτε πως τούφερε μιά ζαλάδα, μιά γλυκειά ζαλάδα μεσ’ στο μυαλό από την πρώτη φορά που κοιμήθηκαν μαζί. Μετά έφυγε κι’ αυτός ξεκίνησε ταξίδι, ναι ταξίδι ήταν και το ψάξιμο μονάχα η αφορμή. Αλλαξε κι’ ήπειρο σαν γύρισε τις πολιτείες όλες στο Αμέρικα. Του φάνηκε πως την αντάμωσε σ’ ένα εστιατόριο με γυμνόστηθες σερβιτόρες στην Καλλιφόρνια αλλά απλά της έμοιαζε. Ρώταγε γι’ αυτήν σε κάθε μπαρ το κάθε βράδυ. Του είπανε πως την είδαν στην Ταγγέρη και πήρε σβάρνα όλη την μεσογειακή παραλία της Αφρικής. Κάποιος τον λυπήθηκε και τούπε να ψάξει στο Αμβούργο, στο Σαν Πάολι. Βρέθηκε να κοιτάζει την βιτρίνα.
Θυμήθηκε που λέγανε γιά τον Ελβις Πρίσλεϋ ότι έβαζε μέσα στο παντελόνι του το χαρτόνι από το χαρτί τουαλεττας γιά να φουσκώνει, αυτό του θύμισε ο μοντέλος, οι γυναίκες του ήταν αδιάφορες. Ξανακοίταξε την ταμπέλλα. «Διονυσιακά όργια».
Θυμήθηκε τους συμμαθητές του. Αλλοι είχανε γίνει γιατροί, άλλοι καθηγητές, άλλοι υδραυλικοί. Αυτός τι είχε γίνει ; Ζούσε στην γλυκειά ζαλάδα του και δεν τον ένοιαζε. Μόνο να την βρεί ήθελε και να ξανακοιμηθεί μαζί της.
Ειδε τις κοπέλλες να αποχωρούν. Αλλαγή βάρδιας σκέφτηκε. Ολες οι ελπίδες του συγκεντρώθηκαν στις δυό καινούργιες κοπέλλες της βιτρίνας, ήτανε βέβαιος πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να την βρεί. Κοίταζε τα χοντροκομμένα ψηλοτάκουνα παπούτσια να αποχωρούν και περίμενε τα καινούργια. Περπατώντας πάνω τους δυό καινούργιες κοπέλλες εμφανίστηκαν στην βιτρίνα. Κόλλησε το μάτι του στο τζάμι να δει καλύτερα . Του φάνηκε πως αναγνώρισε το στήθος της. Ταράχτηκε και κοίταξε το πρόσωπο. Είδε περρούκα και μακιγιάζ και ξέχασε τι έψαχνε. Ηταν κι’ αυτή η γλυκειά ζαλάδα. Από τότε. Από την πρώτη φορά που κοιμήθηκαν μαζί.
Ξανακοίταξε την υπογραφή στην ταμπέλλα. «Αφοί Διώνη και Σία». Λες νάμαι εγώ η Σία αναρωτήθηκε μες’ στη γλυκειά ζαλάδα του.
Κάποιος του είπε πως την είδε στην Τασκένδη...
Χαμογέλασε.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Ηρη

Την ομορφιά της ώριμης γυναίκας τιμά στο πρόσωπο της Ηρας ο Ομηρος

Ωσάν θα λύσεις τα μαλλιά

και την εσθήτα
από το σώμα σου γλυστρίσεις
ποιά Αφροδίτη, ποιά Ελένη
ποιά θεία, ποιά ανθρώπινη ομορφιά
με την εικόνα σου μπορεί να συγκριθεί ;

Ξεπέτες μοιάζουν
και συγχώρεση ζητούν
στο ηδύ μπροστά
το μέλλον που χαράζεις

Ο μικρομέγαλος ο Δίας τρέμοντας
το κάλεσμά σου αναμένει
να γαληνέψει
να ξεχάσει
πως πρώτος των θεών πρέπει να δείχνει
κατά πως τάχετε κρυφά σας
συμφωνήσει

Πρέπει κι' ο κόσμος να γυρίζει, ναι
μα κι' οι ρυτίδες
πινελιά
στο πρόσωπο να βάζουν

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Η Διαφυσική στην Μυθολογία

Από τις δημοσιεύσεις μου στο www.logokipos.gr

Λένε καμμιά φορά τι θα γινότανε αν δεν πέθαινε στο άνθος της ηλικίας του ο Μεγαλέξανδρος ή αν δεν είχε χάσει στο Βατερλό ο Βοναπάρτης, φαντάζονται οι ιστορικοί πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος σήμερα.
Προσωπικά δεν συμφωνώ. Νομίζω ότι ο ρους της ιστορίας δεν επηρεάζεται πολύ από κάποιον μεγάλο άντρα, αντίθετα οι ιστορικές ανάγκες γεννάνε τον μεγάλο άντρα, αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος ίδια κι’ όμοια με τις εφευρέσεις.
Αντίθετα θεωρώ πολύ μεγαλύτερης σημασίας τα μυθολογικά γεγονότα, αυτά σίγουρα θα άλλαζαν την μορφή του κόσμου άν γινότουσαν λίγο διαφορετικά. Με αυτή την οπτική γωνία ας δούμε μιά ενότητα


Αχ αυτός ο Κάδμος. Τη μιά εμφανίζεται σαν γιος του Ποσειδώνα και της Λιβύης, αδερφάκι της Ευρώπης, την άλλη σαν γιός του Αντήνορα, βασιλιά των Φοινίκων.
Και στις δυό περιπτώσεις κουβαλά κάποιους Φοίνικες μαζί του και φτάνει μέχρι την Βοιωτία, αλλά στην πρώτη ψάχνει την αδελφούλα την Ευρώπη μπας και την βρεί, έχει δηλαδή δικαιολογία, ενω στη δεύτερη μας ήρθε ουρανοκατέβατος. Τελικά εκεί βρίσκει την Αρμονία και την παντρεύεται όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους.
Επί το έργον παράγονται κόρες δύο, η Σεμέλη και η Αγαύη, τ’ άλλα παιδιά δεν ενδιαφέρουν την ιστορία μας. Συγχρόνως φέρνει το αλφάβητο αλλά και πολλά στοιχεία πολιτισμού κατά τα θρυλούμενα. Φαίνεται ότι αυτή ήταν η δουλειά του γιατί μετά αναχωρεί προς Ιλλυρίαν. Εκεί δεν βρίσκει Αρμονία και καταλήγει δράκοντας, ίσως γιατί χωρίς αρμονία οι γνώσεις κι’ ο πολιτισμός μάταια είναι.
Απ’ τα ψηλά του Ολύμπου ο τα πάντα γονιμοποιών Δίας ρίχνει το βλεφαράκι του στην Θήβα και επιλέγει Σεμέλη. Η Αγαύη πιθανόν να μένει με την ζήλεια και το παράπονο. Η εγκυμονούσα Σεμέλη θέλει να το πανηγυρίσει βλέποντας τον Δία σε όλο του το μεγαλείο και όχι μόνο σαν χρυσή βροχή. Η έκκληση εισακούεται και εμφανίζεται ο Ζεύς με τους κεραυνούς και τις καταιγίδες του κι’ ολόκληρο το Σύμπαν
Η Σεμέλη τα κακαρώνει από το φόβο της ίσως κι’ από την ζέστη και ο Δίας παίρνει το ζωντανό έμβρυο απ΄την κοιλιά της και το ράβει στο μπούτι του. Γεννιέται ο Διόνυσος και μας μαθαίνει το κρασί.
Η Αγαύη παρηγοριέται με τον Εχίονα. Ποιός ξέρει τι απωθημένα της έχουν μείνει μέσα της, πάντως κάνει ένα παιδί τον Πενθέα που το κατασπαράζει στον Κιθαιρώνα.
Αλλοι λένε πως την γέμισε μανία ο Διόνυσος, άλλοι πως ήπιε λιγάκι παραπάνω, νομίζω ίδια είν’ η αιτία κι’ αφορμή και στις δυό περιπτώσεις.
Τι θα’χε γίνει άραγε αν το βλέμμα του Δία είχε πέσει στην Αγαύη;

Δεν θα γεννιότανε ο Διόνυσος, δεν θα μαθαίναμε το κρασί και θα' χε αλλάξει πολεμικά δρομολόγια ο Καίσαρας μιά που κατακτούσε μόνο χώρες όπου μπορούσε να καλλιεργήσει την άμπελο, διαφορετικός θα ήτανε ο κόσμος σήμερα.
Χωρίς κρασί δεν θα' χαμε διά αποστάξεως μπράντυ, χωρίς απόσταξη δεν θά' χαμε τσίπουρο, ούζο κ.λ.π.

Βαρετή θα ήταν η ζωή μόνο με μπύρα.

Χειμώνας



Ο χειμώνας είναι δύσκολο πράγμα. Κι ο χειμώνας του καιρού και ο χειμώνας της ζωής. Μιά που τον βάλανε στο τέλος του χρόνου, θυμίζει και το τέλος της ζωής. Είναι και που ασπρίζουν τα μαλιά και μην τα βάφεις αδελφέ. Στις γυναίκες με τα μακρυά μαλλιά κάτι λέει, στους άντρες είναι καραγκιόζ-μπερντέ η υπόθεση, υπάρχουν και τα γένεια και φαίνεται η διαφορά. Ασε που όπως λέει η νατάσσα -η μπλόγγερ, όχι η...πρωθυπουργική- μπορεῖ νά φταίει η τεστοστερόνη πού όλα τά χρώματα καταλήγουν σέ κομοδινί λίγο πιό πάνω απ΄την φαβορίτα.

Εξω έχει μιά λιακάδα αλλά φέτος μύρισε χειμώνας και δύσκολος από Σεπτέμβρη κιόλας, είναι και το πολιτικό σκηνικό χειμωνιάτικο με το προδιαγραμμένο τέλος του Κωστάκη και την Ντόρα και τον Γιωργάκη να κάνουν τα όνειρά τους. Η πολιτική πάντως δεν βοηθά ποτέ να περάσει ο καιρός και ειδικά ο χειμώνας, χρειάζεται άλλο παραμύθι.

Σαν είσαι πιό νέος έχεις γιά όνειρο την προαγωγή, την γυναίκα του διπλανού σου, το μέλλον των παιδιών σου. Αμα πλησιάζεις να γίνεις εισοδηματίας (το συνταξιούχος είναι πολύ μπανάλ λέξη), τα παιδιά σου τακτοποιηθούν και η γυναίκα του διπλανού σου μπαγιατέψει ( τα δικά σου χάλια τα παραβλέπεις γιατί στηρίζεσαι στον πλούσιο εσωτερικό σου κόσμο - των άλλων που να τον δεις, βλέπεις μόνο τα εξωτερικά πιασίματα ) ψάχνεις κάτι άλλο γιά να σου κρατάει το ενδιαφέρον. Τώρα άμα είσαι από εκείνους που θεωρούν την ζωή των παιδιών τους συνέχεια της δικής τους, είσαι τυχερός άνθρωπος εσύ και πολύ άτυχα τα παιδιά σου !

Θα μπορούσε να είναι η κηπουρική ή κάποιο άλλο σπορ να σε βαστά αλλά υπάρχουν και τα αρθριτικά και σου τελείωσε το είδος. Από την άλλη τα εγγόνια αργούν την σήμερον ημέρα, αυτό θα ήταν ένα αξιοπρεπές σπορ.

Τι απομένει λοιπόν ; το όνειρο γιά την συμμετοχή μας σε μουντιάλ παραείναι μακρινό και οι ντόπες δεν σε αφήνουν να αναμασάς τις προηγούμενες αθλητικές επιτυχίες. Σκατάς υπήρξες στη ζωή σου αλλά σκυλοοπαδός της μαδόνας και των μαδημένων συγκροτημάτων δεν κατάντησες, χόρτασες λάϊβ συναυλίες μέχρι να καταλάβεις τι εστί νταλάρας, δεν τσιμπάς πιά.

Και οι όπερες αδερφέ, αυτές που σ' εξιτάρουν λίγες άντε να παίξει μιά-δυό το "Λυρική" κι' αν βρείς εισιτήριο σε θέση που να βλέπεις σκηνή κι' όχι κολώνα. Στο μέγαρο δεν πας φυσικά, μυρίζει κακογουστιά το πρόγραμμα και μουσικές εμμονές του χορηγού.

Πως το έγραψε ή αντέγραψε εκείνο ο σαββόπουλος ;

Τον χειμώνα τούτο άμα τον πηδήσαμε

γι' άλλα δεκα χρόνια άντε καθαρίσαμε

Κοιτάς την βαθμολογία και βλέπεις πρώτο τον ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό. Η μόνη ελπίδα γιά ένα ενδιαφέροντα χειμώνα η παρουσία του ΠΑΟΚ στα ψηλά και όχι στα ψιλά.

Οσο βαστήξει.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Τα αμετάβλητα παντός καιρού -το όνομά της



Το τρωκτικό σαν ροκανίζει το καλώδιο

Τα σωματίδια την προαιώνια τη θέση τους λαμβάνουν
Τʼ απειροστά απέραντα εμφανίζονται
Και η στατιστική αλλάζει φορεσιά

Μαυρίζει ο ουρανός και συμπυκνώνεται
Κιʼ η Γη απορροφάται - τα κακά πνεύματα επίσης.
Τα καλά είχαν χαθεί στην διαδρομή την κυκλική, εκεί στις Αλπεις
Οι γαλλικές να ήτανε ; της Ελβετίας μήπως ;

Μονʼ ένα σώμα αντιστέκεται στο μαύρισμα
Ούτε σκληραίνει απʼ τον ήλιο τον λαμπρό
Ουτʼ η δομή του αλλάζει, ούτε το όνομα
Χίλιοι διάβολοι σαν τιμωρία το τραγούδαγαν
αιώνες πριν και δευτερόλεπτα...
Πότνια νυξ, ποτνία μήτηρ

Η Κυρία και το σκυλάκι - τα δυο αδέρφια

 .
 Την άνοιξη του 41, όταν οι Γερμανοί μπαίνανε στην Αθήνα οι ναύτες του "Βασίλισσα Ολγα" εξηγέρθησαν διότι άφηναν τους δικούς τους ενώ η κυρία πρωθυπουργού μετέβαινε στην ασφάλεια της Κρήτης συνοδευομένη από το απαραίτητο σκυλάκι της.

67 χρόνια μετά... 


Παπούτσι πάνινο
πόδι ψημένο
σ’ ήλιο νησιώτικο

Φούστα κοντή
άσπρη στενή
κοντράστ στα θεία πόδια

Αλλάζει πόδι
στο σταυροπόδι
και διάθεση ερωτική

Να, της ψυχής το εσώρρουχο
άσπρο κι’ αυτό και διάφανο
από φτηνή δαντέλλα

αλλάζει βλέμμα
κι’ έκφραση
σαν έρχεται σε θέα

Μα το σκυλάκι
άσπρο-ασορτί
πάντα το ίδιο μένει

Λένε πως θάνατος είναι η λησμονιά
μα έχει κι' άλλη εκδοχή θαρρώ.


.
Βρες κάποιον να ʽναι μόνος του
και κοίτα τον στα μάτια

Και ʽγω σου λέω η μοναξιά
θανάτου αδέρφι είναι

Τι δεν μπορείς
νεκρός ή μη
ποτέ να ξεχωρίσεις

Δες τον νεκρό στο φέρετρο
δες το στο πρόσωπό του
πούχει τη θλίψη της χαράς
και τη χαρά της θλίψης
τη μοναξιά που κουβαλά
ασήκωτο φορτίο

Μα δεν πεθαίνουν οι νεκροί
τη μοναξιά να διώξουν

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Μπέϊμπυ-ντολλ, το αρχαίο νυφικό

Και φυσικά κάποιοι νομίζουν ότι το μπέϊμπυ ντολλ ανακαλύφθηκε με τις ταινίες του 50

Οταν ο Εκτορας κινούσε γιά τη μάχη
την Ελενίτσα του ο Πάρις μπαλαμούτιαζε
ο ένας το ξίφος, την ασπίδα και το δόρυ
κι' άλλος τα τρυφερά τα μέρη της εχούφτιαζε

Κι' η Ανδρομάχη από τη ζήλεια λυσσασμένη
που στο κρεβάτι όλο μόνη έμενε
τα ρούχα έσκιζε, πετούσε τα σανδάλια
και τα μαλιά της όλο κώτσο έδενε

Της είχαν πει πως θα φανεί η αρχοντιά της
πως θ'αναδείξει τον ωραίο της λαιμό
και πως τον Εκτορα μπορεί να συγκινήσει
εάν φορούσε ένα νυχτικό κοντό