Επ ' ευκαιρία ο κήπος μου πρό τριετίας ήτο μία άναρχη ζουγκλοειδής γωνιά του παραδείσου, τώρα με θλίβει αλλά που κουράγια και που εργάτης να νοιώθει, οι περισσότεροι απλά καταστρέφουν. Ενας Βούλγαρος εργάτης προ ετών, έκλαψε όταν μύρισε τη καλή μου τριανταφυλλιά, νόμιζε ότι μόνο στη πατρίδα του έχει τέτοιες. Μιλάω γιά άγρια, υπερυπερευαίσθητη. Μετά από 10 αλλαγές θέσης, αξιώθηκε ν' ανθίσει σωστά, τώρα λόγω ανεγερθείσης οικοδομής θέλει φτου κι' απ' την αρχή. Επί 6 μήνες έκοβα κλαδάκια από ένα εγκατελελημμένο σπίτι μέχρι να πιάσει. Στα καλά της το βεληνεκές του(απίθανου) αρώματος φθάνει τα 30 μέτρα, μικρό λουλούδι παχύ βελούδινο πέταλο, αποθέωση του σχήματος-εξαφανίζει τα μεγάλα εντυπωσιακά αν τα βάλεις στο ίδιο βάζο- χρώμα βαθύτατο κόκκινο, να φαίνεται μαύρο στον ήλιο από κάποια απόσταση.
Ακριβώς σαν την ιδανική (γιά μένα) γυναίκα.
Οταν δεν βρεί συνθήκες κάνει κάτι ξεπλυμμένα ροζ ανθάκια που μυρίζουν μόνο εξ επαφής. Σαν τη γυναίκα σε λάθος χέρια.
Ο Βούλγαρος μου είπε ότι στην πατρίδα του υπάρχει και σε λευκό
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου