Δυσαρμονία

.

Μωβ χαραυγές οι δικές σου

Σκαλίζοντας τη ποίηση

Στη καθημερινή καλημέρα στο γείτονα
Στα μάτια της δεκάχρονης παιδούλας
Στο σπέρμα του εραστή σου
Στη μυρουδιά του καφέ
Στη πίκρα της γιαγιάς

Συμπλήρωσες

Πύρινη η μέρα σου
Αναζητώντας γνώση στον αέρα
Στα λεξικά
Στην αυτοάμυνα που σκοτώνει
Στο κυνήγι του επιούσιου
Στην αρπαγή των αισθημάτων

Αλλοι το είπαν ένστικτο

Στο κομμάτι που σου λείπει
Η αυθεντία σου σαπίζει αργά

Πέρασαν τόσα χρόνια
Κι’ όμως
Τα δειλινά σου πάντοτε μικρά