Γυφτο-ποίηση

Το γαλάζιο θα μπορούσε να είναι πράσινο ή και άλλο χρώμα, είναι θέμα συγκυρίας.

Γυφτοποίηση. Οχι δεν θα μιλήσω γιά την ποίηση σήμερα, γιά το κοινωνικό κατάντημα θα μιλήσω όπως το εισπράττω στην ελληνική επαρχία σε μέρος απ' τα "πιό ακριβά". Να ξεκινήσω από το δασάκι, την κλασσική καλοκαιρινή βόλτα. Στην αρχή του ένας πάγκος με φώτα και τζουμπλέκια. Λουκουμάδες, Ποπ κόρν, Donuts -διατηρώ την γραφική επιλογή του μαγαζάτορα- και δίπλα κατάχαμα τα μωρά και οι γυναίκες που τα φροντίζουν, οι άντρες στο πόστο τους και η γιαγιά στην πλαστική την πολυθρόνα. Πιό πέρα μιά ελεεινή και τρισάθλια (πρώην αυτοκινούμενη και νυν σαράβαλο) "καντίνα" περιμένει τα υποψήφια θύματά της. Το ημίφως της ταιριάζει με τα λουκάνικα που εμπορεύεται.
Σκέπτομαι τον αλογοσκούφη. Δεν το ξεκίνησε αυτός, μα το ανέδειξε. Τέρμα τα όνειρα και οι προσδοκίες, η αγνή ελληνική επαρχία έμαθε να βάζει μικρούς στόχους και να τους πετυχαίνει, όπως οι επαγγελματίες που περιέγραψα. Οι μόνιμοι κάτοικοι ζουν με το όνειρο της καταπάτησης των δημοσίων και μη χώρων και της μελλοντικής αξιοποίησης, οι παρακατιανοί κοιτάνε πως θα κλέψουνε κανένα μέτρο από τον γείτονα που λείπει. Μικροί στόχοι, εφικτοί που κατακτώνται με λίγη πολιτική προώθηση ή συμβολαιογραφικό λάδωμα και χαρίζουν "ευτυχία". Αυτήν που αποτυπώνεται στα ενδυματολογικά γούστα της κυρίας ( το τζίπσυ λουκ δεν είναι τόσο γύφτικο όσο τα φορέματα και τα παπούτσια τους).
Γυφτιά αναδίδει ο τρόπος που φιλιώνται τα παιδιά τους στα σκαλοπάτια, γυφτιά κι' ο τρόπος που αγκαλιάζει την κολώνα η κυρία μα και ο τρόπος που την φωτογραφίζει με το κινητό του ο συνοδός της, γυφτιά και τα αναιδή πολύχρωμα φώτα στα μαγαζιά.
Σκέφτομαι τον καταλληλότερο, τον τρόπο που περπατάει, τον τρόπο που μιλάει, the way you walk, the way you talk, σε πόσα ρομαντικά τραγούδια δεν έχουμε ακούσει αυτά τα λόγια. Φυσικό πρότυπο των ψηφοφόρων του, τον φαντάζομαι να μιλάει στην βουλή στους βουλευτές της συμπολίτευσης. Τώρα γιατί αυτούς τους φαντάζομαι σαν ψόφια επιπλέοντα ψάρια με τις κοιλές γυρισμένες τα πάνω δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως να φταίει η μουσική που ξεχύνεται εκκωφαντική από το μαγαζί που πληρώνει τα περισσότερα ώστε να σκεπάζει τους άλλους. Σκέφτομαι την επιστροφή του κουκοδήμου, την εξασφάλιση της πλειοψηφίας, τον τσιτουρίδη, τους λοιπούς συγγενείς.
Τι γίνανε οι πρώην άνθρωποι που κατοικούσαν εδώ ; Κάποιοι πέθαναν, κάποιοι αρρώστησαν, κάποιοι τα είδανε πριν από μένα κι' εξαφανίστηκαν. Και που να πάνε ; Το φαινόμενο εξαπλώνεται, αύριο θα κτυπήσει και τα τελευταία οχυρά σαν την άσπρη καρέκλα του "γύφτου" που τελικά επεκράτησε. Λες η καρέκλα να ήταν ο δούρειος κήπος ; Σ΄ενα μπαλκόνι της παραλίας δυό οξυζεναρισμένες τσιφτεντελίζονται με τα σορτσάκια τους και τους στηθόδεσμους. Η πιθανόν γνήσια ξανθιά κρατάει τον ρυθμό με παλαμάκια, καθισμένος ο ευτυχής συνοδός φραππεδίζεται απολαμβάνοντας τα βλέμματα των διερχομένων από κάτω.
Σκέφτομαι τον υπουργό πολιτισμού και μετά τον Μάνο Χατζηδάκι. Χαμογελάω επιτέλους.
Rooms to let παντού, δεν κάνει το τσαντήρι τον γύφτο, είναι να τόχεις μέσα σου, μόλις βρει κατάλληλες συνθήκες θ' ανθίσει.
Παρατηρώ την αξιοπρέπεια των περισσοτέρων ξένων τουριστών και το απορημένο συγκαταβατικό βλέμμα τους. Η θάλασσα είναι ωραία το πρωΐ, το βράδυ προβληματίζονται.
Μετά σκέπτομαι τον υπουργό παιδείας ...(και θρησκευμάτων μη το ξεχνάμε)

Δημοσιεύθηκε σον λογόκηπο στις 3/8/2008 και σχολιάσθηκε

από kanella16 στις Τετάρτη, Αύγουστος 06 @ 05:26:16 EEST (Πληροφορίες Χρήστη )

Έτσι, το γυφτιλίκι είναι θέμα παιδείας πρωτίστως αναρωτιέμαι αν έμειναν και θάλασσες να "χαρούν" οι τουρίστες... από meril στις Πέμπτη, Αύγουστος 07 @ 15:35:33 EEST (Πληροφορίες Χρήστη ) "Σκέφτομαι τον υπουργό πολιτισμού και μετά το Μάνο Χατζιδάκη. Χαμογελάω επιτέλους." Παρόλη τη γυφτο-ποίηση πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι - πράγματα που θα μας κάνουν να χαμογελάμε (ευτυχώς)