Μιά εφαρμογή της Διαφυσικής επιστήμης σε ξένους χώρους
Δεν έχω διαβασει ποτέ μου Πεσόα (τον θεωρώ μόδα, κάτι σαν τους μεξικάνους σκηνοθέτες. Εξ άλλου μπορείς να κάνεις κριτική σε κάποιον που δεν έχεις διαβάσει καθόλου, δεν έχει και μεγάλη διαφορά από αυτούς που τον διάβασαν και τον κριτικάρουν ενώ δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε).
Ο άλλος ο Σοάρες πάλι... όπως οι ομάδες έχουν γεμίσει ξαφνικά με λάτιν ποδοσφαιριστές έτσι και η λογοτεχνία... πέρασε πλέον η μόδα των ανατολικών και των αφρικανών.
(Παρεμπιπτόντως όλες οι ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους έχουν Ιβηρες προπονητές - το ΑΕΚάκι του Μπάγιεβιτς δεν έχει τον απαιτούμενον αυτοσεβασμό - δεν ξέρω πως ερμηνεύεται λογοτεχνικά αυτό )
Την εποχή που πρωτοκτύπησε εκατόχρονα ο Μαρκές παίζανε μπάλλα στην Ελλάδα ο Βερόν κι' ο Βιέρα. Τέτοιας κλάσης ισπανόφωνοι δεν ξανάπαιξαν μπάλλα στην Ελλάδα - γέρασαν γρήγορα όμως, ήρθαν μετά τα τριανταφεύγα τους. Οι επόμενοι Σουνταμερικάνοι δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Εφάρμοσα διαφυσικά τον ποδοσφαιρικό κανόνα στην λογοτεχνία.
Εαν όμως ο Πάμπλο Γκαρσία και ο Κοντρέρας πάρουν κάνα πρωτάθλημα ή κύπελλο με τον ΠΑΟΚ μπορεί να αναθεωρήσω την γνώμη μου γιά τους ισπανόφωνους συγγραφείς, μιά που στην επικράτησή τους επί των χρησιμοποιούντων την πορτουγκέζικη γλώσσα, η συμβολή -ειδικά του Γκαρσία- θα είναι μεγάλη...
Οταν μικροί διαβάζαμε Τσέχωφ και Ντοστογιέφσκι στα γήπεδα θριάμβευε ο Μπλαχίν (μετά μάθαμε ότι ήταν Ουκρανός- τότε όλοι ήσαντε σοβιετικοί )
Μετά συμπληρώσαμε την κλασσική μας μόρφωση με Γκαίτε όταν ο Μπεκενπάουερ κι' ο Καρλ-Χάϊνς Ρουμενίγκε καθιέρωναν ποδοσφαιρικά την νάτσιοναλμανσσάφτ σαν υπερδύναμη.
Η άνθιση της ιταλικής λογοτεχνίας με τον Ομπέρτο Εκο στις φόρμες του, συνέπιπτε χρονικά με τον Καπέλλο και τον Φακέττι. Οταν τελειώσανε ποδοσφαιρικά αυτοί παρέσυραν και τον Εκο. Το χαμένο πέναλτυ του Πάολο Ρόσσι έδωσε το μπαλλάκι στους Νοτιαμερικάνους.
Εξαίρεση πάντοτε η αιωνία Ελλάς, δεν μπόρεσε να συγχρονίσει τις λογοτεχνικές με τις ποδοσφαιρικές της επιτυχίες. Τα Νόμπελ στον Σεφέρη και τον Ελύτη δεν έφεραν παγκόσμια αναγνώριση στον Κούδα ή τον Δομάζο, το δε Γουέμπλεϋ καλύτερα να μην το θυμόμαστε- σιγά το κατόρθωμα - πολλές ακόμα μικρές ομάδες έπαιξαν τελικό και μάλιστα μία από αυτές η Στεάουα πήρε και το κύπελλο.
Θυμάται κανείς κανένα Ρουμάνο συγγραφέα ;
Από την άλλη μεριά η εποποιΐα του Θοδωρή Ζαγοράκη δεν συνοδεύτηκε από κάποια λογοτεχνική έξαρση, ίσως να φταίει που δεν είχα αρχίσει ακόμα να συγγράφω...
Δεν έχω διαβασει ποτέ μου Πεσόα (τον θεωρώ μόδα, κάτι σαν τους μεξικάνους σκηνοθέτες. Εξ άλλου μπορείς να κάνεις κριτική σε κάποιον που δεν έχεις διαβάσει καθόλου, δεν έχει και μεγάλη διαφορά από αυτούς που τον διάβασαν και τον κριτικάρουν ενώ δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε).
Ο άλλος ο Σοάρες πάλι... όπως οι ομάδες έχουν γεμίσει ξαφνικά με λάτιν ποδοσφαιριστές έτσι και η λογοτεχνία... πέρασε πλέον η μόδα των ανατολικών και των αφρικανών.
(Παρεμπιπτόντως όλες οι ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους έχουν Ιβηρες προπονητές - το ΑΕΚάκι του Μπάγιεβιτς δεν έχει τον απαιτούμενον αυτοσεβασμό - δεν ξέρω πως ερμηνεύεται λογοτεχνικά αυτό )
Την εποχή που πρωτοκτύπησε εκατόχρονα ο Μαρκές παίζανε μπάλλα στην Ελλάδα ο Βερόν κι' ο Βιέρα. Τέτοιας κλάσης ισπανόφωνοι δεν ξανάπαιξαν μπάλλα στην Ελλάδα - γέρασαν γρήγορα όμως, ήρθαν μετά τα τριανταφεύγα τους. Οι επόμενοι Σουνταμερικάνοι δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Εφάρμοσα διαφυσικά τον ποδοσφαιρικό κανόνα στην λογοτεχνία.
Εαν όμως ο Πάμπλο Γκαρσία και ο Κοντρέρας πάρουν κάνα πρωτάθλημα ή κύπελλο με τον ΠΑΟΚ μπορεί να αναθεωρήσω την γνώμη μου γιά τους ισπανόφωνους συγγραφείς, μιά που στην επικράτησή τους επί των χρησιμοποιούντων την πορτουγκέζικη γλώσσα, η συμβολή -ειδικά του Γκαρσία- θα είναι μεγάλη...
Οταν μικροί διαβάζαμε Τσέχωφ και Ντοστογιέφσκι στα γήπεδα θριάμβευε ο Μπλαχίν (μετά μάθαμε ότι ήταν Ουκρανός- τότε όλοι ήσαντε σοβιετικοί )
Μετά συμπληρώσαμε την κλασσική μας μόρφωση με Γκαίτε όταν ο Μπεκενπάουερ κι' ο Καρλ-Χάϊνς Ρουμενίγκε καθιέρωναν ποδοσφαιρικά την νάτσιοναλμανσσάφτ σαν υπερδύναμη.
Η άνθιση της ιταλικής λογοτεχνίας με τον Ομπέρτο Εκο στις φόρμες του, συνέπιπτε χρονικά με τον Καπέλλο και τον Φακέττι. Οταν τελειώσανε ποδοσφαιρικά αυτοί παρέσυραν και τον Εκο. Το χαμένο πέναλτυ του Πάολο Ρόσσι έδωσε το μπαλλάκι στους Νοτιαμερικάνους.
Εξαίρεση πάντοτε η αιωνία Ελλάς, δεν μπόρεσε να συγχρονίσει τις λογοτεχνικές με τις ποδοσφαιρικές της επιτυχίες. Τα Νόμπελ στον Σεφέρη και τον Ελύτη δεν έφεραν παγκόσμια αναγνώριση στον Κούδα ή τον Δομάζο, το δε Γουέμπλεϋ καλύτερα να μην το θυμόμαστε- σιγά το κατόρθωμα - πολλές ακόμα μικρές ομάδες έπαιξαν τελικό και μάλιστα μία από αυτές η Στεάουα πήρε και το κύπελλο.
Θυμάται κανείς κανένα Ρουμάνο συγγραφέα ;
Από την άλλη μεριά η εποποιΐα του Θοδωρή Ζαγοράκη δεν συνοδεύτηκε από κάποια λογοτεχνική έξαρση, ίσως να φταίει που δεν είχα αρχίσει ακόμα να συγγράφω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου