Η κυρία Αρλουμπίνα

                                         ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

Η παρούσα περιγραφή είναι φανταστική. Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα ή προφίλ μπλόγγερ οφείλεται σε συμπτώσεις
                  

Α΄μέρος

Η κυρία Αρλουμπίνα  είχε σκούρα, σαν Ινδής, επιδερμίδα. Εβαφε τα χείλη της ροζ και τα μάτια της γαλάζια ή πράσινα. Πάντοτε φορούσε δυό τεράστια χρυσά σκουλαρίκια και ένα επίσης χρυσό μεγάλο κόσμημα στον λαιμό, κρεμασμένο με λεπτή αλυσσιδίτσα. Το αγαπημένο (επαγγελματικό) ντύσιμό της  ήταν σκούρο, στον τόνο της σοβαρότητας ταγιέρ, συνοδευόμενο από μιά λεπτή μπλουζίτσα γαλάζια ή βεραμάν, ασορτί με το βάψιμο των ματιών της. Χαμογελούσε λίγο έως ελάχιστα και ποτέ δεν έβαζε τα πόδια της σταυροπόδι. Αλλά αυτό που ήταν το μεγάλο χαρακτηριστικό της ήταν η κόμμωσή της. Σ' ένα τεράστιο μέτωπο, που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρισθεί σαν απαρχή φαλάκρας, τα βαμμένα κορακίσια μαλλιά σχημάτιζαν μιά τανία δυο-τριών εκατοστών κολημένα πάνω το δέρμα, ώστε να συναντιώνται πίσω από τα αφτιά, χωρισμένα με χωρίστρα στην μέση. Πίσω από αυτήν την ταινία πεταγόταν ένας κώτσος σχήματος κόλουρου κώνου που έμοιαζε να μην έχει λυθεί ποτέ. Πιθανόν να ήταν προσθήκη, εδώ και χρόνια κανείς δεν είχε πλησιάσει την κυρία Αρλουμπίνα ούτε σε πιο ευαίσθητα και λατρευτά μέρη, μαρτυρίες για τον κώτσο δεν υπήρχαν άλλες εκτός από τις οπτικές. Γεγονός πάντως ήταν ότι με το σούρουπο ο κώτσος φαινόταν σαν φυσική προέκταση του κρανίου της προς τα πίσω και πάνω, σε γωνία σαρανταπέντε μοιρών, που έδενε απόλυτα με τις περιγραφές της δολιχοκεφαλίας στα εγκυκλοπεδικά λεξικά. Υπήρχε και κάτι στο απλανές βλέμμα της που συνηγορούσε σ' αυτήν την εκδοχή.


Το όνομά της, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, ήταν συνδυασμός από δυό παρατσούκλια που συνόδευαν την παιδική της ηλικία. Μικρό κοριτσάκι είχε την συνήθεια να κλέβει παξιμάδια από τον φούρνο και μανταλάκια από τις μπουγάδες. Οι γείτονες την έβλεπαν με συγκατάβαση και της φώναζαν "είσαι μια μικρή λουμπίνα, εσύ". Στην αρχή της εφηβείας της κάτι διάβασε για μαγεία και μεταφυσική και νόμισε ότι μπορούσε να ερμηνεύσει τους συμβολισμούς του σύμπαντος. Δοκίμασε τις δυνάμεις της στους γείτονες ανεπιτυχώς. Τώρα πια της φώναζαν "είσαι μια μεγάλη αρλούμπα, εσύ".
Προϊούσης της εφηβείας οι αρσενικοί γείτονες χρειαζότουσαν ένα ψευδώνυμο για  την μικρή κοπέλλα που είχε ανάγκη το ταγιεράκι της, την τσαντούλα και τα παπουτσάκια της, αυτά  που δεν θα μπορούσε να της τα προσέφερε ο οικογενειακός προϋπολογισμός. Υπήρχε ένας κώδικας τιμής σ' αυτές τις συναλλαγές εκείνη την εποχή, ποτέ να μην αναφέρουν το κορίτσι  με το κανονικό όνομά του, δεν ήθελαν να του καταστρέψουν το μέλλον.
Το Αρλουμπίνα το πρότεινε η ίδια.


Το ταγιεράκι και τα αξεσουάρ την βοήθησαν να ξεφύγει από τον βρόγχο της γειτονιάς της νωρίτερα του κανονικού. Κάποιος μελαψολάτρης γεροξεκούτης πίστευε ότι το χρώμα της επιδερμίδας συνάδει με τις ερωτικές επιδόσεις και πλησίασε την Αρλουμπίνα με σοβαρό σκοπό. Το κορίτσι θεώρησε το περιεχόμενο του πορτοφολιού  και το αυτοκίνητό του σαν ισχυρά επιχειρήματα των προτάσεών του, εξ άλλου ο γάμος εσήμαινε και την οριστική αποχώρησή της από την φτωχογειτονιά. Συναίνεσε, τα αυτοκίνητα στην δεκαετία του εξήντα ήταν τόσο σπάνια όσο τα ταξί όταν βρέχει στις μέρες μας.
Στην αρχή του έγγαμου βίου καθόταν με υπερηφάνεια δίπλα στον σύζυγο οδηγό. Μετά κάπου διάβασε ότι η θέση του συνοδηγού λέγεται και θέση του θανάτου στα τροχαία. Αμέσως μεταπήδησε στα πίσω καθίσματα, συνέχισε όμως να πατά το ανύπαρκτο φρένο, πιέζοντας το πόδι της στο μπροστινό κάθισμα όταν νόμιζε πως ο καλός της τρέχει περισσότερο από όσο επιτρέπει η  ηλικία του, δεν του το έλεγε όμως για να μην τον στενοχωρήσει και δεν της πάρει γούνα.


Τελικά πριν κλείσει χρόνο παντρεμένη, δικαιώθηκε. Το αυτοκίνητο είχε ένα μετωπικό διάλογο με μια πέτρινη μάντρα και η Αρλουμπίνα γλύτωσε με εκδορές και αμυχές. Αυτή την φορά και η θέση του οδηγού απεδείχθη θανατηφόρα. Το κορίτσι βρέθηκε με λεφτά και χωρίς μυαλό,  μόνο του στην ζωή σε μια γειτονιά που δεν έμοιζε διόλου με αυτήν που μεγάλωσε, κίνδυνοι όπως ζιγκολό, χρηματομεσίτης, κ.λ.π. της ήταν εντελώς άγνωστοι. Τα χρήματά της εξαερώθηκαν σε "απολαύσεις" και "επενδύσεις" εν ριπή οφθαλμού, χωρίς να την καταστήσουν σοφότερη ή ερωτικά επαρκέστερη. Οταν οι υλικές ανάγκες της έγιναν επιτακτικές αναγκάσθηκε να δουλέψει πωλήτρια. Εκεί άρχισε σιγά-σιγά να γνωρίζει τους ανθρώπους και την ηλιθιότητά τους. Την πλησίαζαν βέβαια οι άντρες για τα νειάτα της και οι γυναίκες για τις καλές της συμβουλές στο ντύσιμο, αλλά έβλεπε ότι υπήρχε  χώρος και για άλλα πράγματα. Δειλά στην αρχή, μόνο στις ελεύθερες ώρες της, και δυνατά, επαγγελματικά στην συνέχεια δόθηκε στο καινούργιο της επάγγελμα, το ψευδώνυμο εδώ βέβαια ήταν απαραίτητο : Κυρία Αρλουμπίνα, αστρολόγος- μέντιουμ έγραφε η κάρτα της αλλά προφορικά. ψιθυριστά, συμπλήρωνε "και  τα χαρτιά ρίχνω και καφέ και ταρό, απ' όλα " .


Οντας πρακτικά ανοργασμική, η επαγγελματική καριέρα την απερρόφησε πλήρως. Σύντομα φάνηκαν τα σημάδια του μαρασμού στην εμφάνιση και στον χαρακτήρα της. Στην εμφάνιση, το πρόβλημα λύθηκε με την ανακάλυψη του κώτσου και της επιλογής των λοιπών στάνταρ ουδέτερων χαρακτηριστικών ώστε να μην δημιουργούνται ανεπιθύμητοι συνειρμοί. Στον χαρακτήρα όμως αυτές οι στρεβλώσεις την οδήγησαν σε υπερτροφία του εγώ. Αρχισε να πιστεύει ότι και οι πελάτες της, δηλαδή ότι είναι προικισμένη με υπερδυνάμεις. Ενίσχυε αυτές τις πεποιθήσεις κάθε φορά που διάβαζε ένα επιστημονικό άρθρο ή βιβλίο και φανταζόταν ότι "έβλεπε" πίσω από τις θεωρίες του. Μη έχοντας κανένα επιστημονικό υπόβαθρο αντέστρεφε τις μη αντιστρέψιμες θεωρίες  και αυτοθαυμαζότανε για τα αυθαίρετα συμπεράσματα τα οποία έβγαιναν μέσα από ένα γλωσσικό αχταρμά. Αυτός ο αχταρμάς άρεσε βέβαια πολύ στους πελάτες της, ακριβώς όπως η νοικοκυρά αγοράζει το απορρυπαντικό με το πιο "πιασσάρικο" ένζυμο, το "κατασπρουλίξ", ακριβώς επειδή αγνοεί την δράση του στο πλύσιμο, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι άρχισε να πιστεύει αυτά που η ίδια έλεγε στους πελάτες. Σιγά σιγά  η όλη εικόνα της  άρχισε να αποπνέει κάτι το απόκοσμο, μεγαλώνοντας την επαγγελματική της επιτυχία εις βάρος βέβαια της ψυχικής της υγείας. Ηδη είχε γίνει ευερέθιστη.