Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Desire

DESIRE

Born in Red Hook, Brooklyn, in the year of who knows when
Opened up his eyes to the tune of an accordion
Always on the outside of whatever side there was
When they asked him why it had to be that way, “Well,” he answered,
“just because”

Αν κοιτάξτε αριστερά, εκεί που λέει "κολλάζ" θα δείτε τους δυό πρώτους στίχους να αποτελούν στην ουσία το ξεκίνημά του, το "βολάρε" του Ντομένικο Μοντούνιο είναι απλά η εισαγωγή

Larry was the oldest, Joey was next to last
They called Joe “Crazy,” the baby they called “Kid Blast”
Some say they lived off gambling and runnin’ numbers too
It always seemed they got caught between the mob and the men in blue (*)
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?
                                                                                                                          (*) έκφραση για τους αστυνομικούς 

Οταν ξεκίναγα αυτό το μπλογκ, με μηδέν ιντερνετική εμπειρία, ενθουσιαζόμουνα από την σκέψη του καινούργιου, αυτό ήταν και το νόημα του "κολλάζ", κομμάτια κι' αποσπάσματα που θα έλεγε ο Σαββόπουλος, αλλά πραγματικά και όχι "επικοινωνιακά" αγαπημένα.
Το τραγούδι αυτό, το Joey, αδικήθηκε μέσα στον δίσκο του  Desire αφού τα φώτα τα τράβηξε το Hurricane κυρίως λόγω της αναθεώρησης της δίκης του παλαιστή που είχε πετύχει η απήχηση του δίσκου. Τα θέματα των δυό τραγουδιών ήταν "συγγενή" και δεν υπήρχε "χώρος" για τον Τζόε, παρ' ότι εμένα με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Εκείνη την εποχή με είχε κερδίσει και κάποια ψυχή που της άρεσε πολύ αυτό το τραγούδι όπως της άρεσαν όσα μου άρεσαν και αντιστρόφως, πάντοτε έτσι συμβαίνει στις αρχές του έρωτα. Ισως να υπήρχε μια λανθάνουσα ερωτική σχέση και με το μπλόγγιν που οδήγησε το χέρι μου -τριάντα χρόνια μετά-στους στίχους του αγαπημένου τραγουδιού, πάντως η συνέχεια ήταν ανάλογη της δεύτερης στροφής.

There was talk they killed their rivals, but the truth was far from that
No one ever knew for sure where they were really at
When they tried to strangle Larry, Joey almost hit the roof
He went out that night to seek revenge, thinkin’ he was bulletproof
The war broke out at the break of dawn, it emptied out the streets
Joey and his brothers suffered terrible defeats
Till they ventured out behind the lines and took five prisoners
They stashed them away in a basement, called them amateurs
The hostages were tremblin’ when they heard a man exclaim
“Let’s blow this place to kingdom come, let Con Edison (*) take the blame”
But Joey stepped up, he raised his hand, said, “We’re not those kind of men
It’s peace and quiet that we need to go back to work again”
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?
                                         (*) εταιρία παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου στην Νέα Υόρκη

Προφανώς κατόπιν επιθυμίας της δισκογραφικής εταιρίας όλες οι επίσημες εκτελέσεις του Ντύλαν έχουν αποσυρθεί από το γιουτιούμπ. Οι αντίστοιχες βιντεοσκοπημένες από περιοδείες μερικές φορές είναι καλές, άλλες όχι τόσο όσο η εγγραφή σε στούντιο, πάντως στο συγκεκριμμένο τραγούδι δεν βρήκα καμία άξια λόγου οπότε θα υποστείτε την δική μου κατασκευή...




The police department hounded him, they called him Mr. Smith
They got him on conspiracy, they were never sure who with
“What time is it?” said the judge to Joey when they met
“Five to ten,” said Joey. The judge says, “That’s exactly what you get”
He did ten years in Attica, reading Nietzsche and Wilhelm Reich
They threw him in the hole one time for tryin’ to stop a strike
His closest friends were black men ’cause they seemed to understand
What it’s like to be in society with a shackle on your hand
When they let him out in ’71 he’d lost a little weight
But he dressed like Jimmy Cagney and I swear he did look great
He tried to find the way back into the life he left behind
To the boss he said, “I have returned and now I want what’s mine”
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
Why did they have to come and blow you away?

Αναπόφευκτοι οι συνειρμοί για την ελληνική δικαιοσύνη με το λογοπαίγνιο του δικαστή αλλά περισσότερο οι συνειρμοί για τη στάση του Τζόε με τις σημερινές απεργίες οπου έχουμε το παράδοξο να απεργούν οι βολεμένοι στις Δέκο και αλλαχού για να διατηρήσουν τα "κεκτημένα" δικαιώματα τους που μεταφράζονται χοντρικά σε τριπλάσιες αποδοχές από τους ομοιόβαθμους σε μη προνομιούχες υπηρεσίες !  Με τριάντα χρόνια καθυστέρηση η ελληνική κοινωνία ακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις των αμερικάνικων φυλακών. Στην συγκεκριμένη, την Attica, το 1971 έγιναν οι βιαιότερες ταραχές με πολλούς νεκρούς, ας ελπίσουμε να μην έχουν τέτοια κατάληξη οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεκινάνε περιέργως από τους "έχοντες".

It was true that in his later years he would not carry a gun
“I’m around too many children,” he’d say, “they should never know of one”
Yet he walked right into the clubhouse of his lifelong deadly foe
Emptied out the register, said, “Tell ’em it was Crazy Joe”
One day they blew him down in a clam bar in New York
He could see it comin’ through the door as he lifted up his fork
He pushed the table over to protect his family
Then he staggered out into the streets of Little Italy
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?

Οι ιντερνετικές μου εμπειρίες ακολουθούσαν την πορεία των στίχων, η έλλειψη "παιδικής ηλικίας" μετέφερε τα συμπτώματά της στην ηλικία της ωριμότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κυρίως στην αποφυγή της ανταλλαγής ευνοϊκών σχολίων κόντρα στα ειωθότα. Σιγά-σιγά μερικά τοπία ξεκαθάριζαν. Ισως να μην υπήρχε ο εχθρός, αλλά οι θέσεις που έπαιρνα  να τον δημιουργούσαν. Η άρνηση υπακοής σε κάποιους κανόνες που ευνουχίζουν κάθε είδος πραγματικής ζωής, έδειχνε την πολλαπλότητα των προσώπων του "μοναδικού εχθρού", όπως ακριβώς στην εξιστόριση της ζωής του Τζόε.

Sister Jacqueline and Carmela and mother Mary all did weep
I heard his best friend Frankie say, “He ain’t dead, he’s just asleep”
Then I saw the old man’s limousine head back towards the grave
I guess he had to say one last goodbye to the son that he could not save
The sun turned cold over President Street and the town of Brooklyn mourned
They said a mass in the old church near the house where he was born
And someday if God’s in heaven overlookin’ His preserve
I know the men that shot him down will get what they deserve
Joey, Joey
King of the streets, child of clay
Joey, Joey
What made them want to come and blow you away?

Αυτή η τελευταία στροφή, με την μουσική να κλαίει κυριολεκτικά ίσως να ήταν η αιτία που χάλασε η σχέση μου με εκείνη την κοπελλιά. Ηταν η πρώτη μας διαφωνία, το πρώτο ράγισμα στο γιαλί.  Εγώ εστίαζα περισσότερο  στα συναισθήματα που προκαλούσε η ελαφρά αλλαγή της μουσικής, που όπως είπα θύμιζε έντονα αξιοπρεπή θρήνο, ενώ αυτή διαφωνούσε έντονα με την "χριστιανική" αντίληψη της δικαιοσύνης στους τελευταίους στίχους, κάτι που εμένα με άφηνε παγερά αδιάφορο. Ισως και σήμερα να έχουμε διαφορετική αντίληψη για τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεκινάνε, να τις βλέπουμε από διαφορετική σκοπιά. Οπως βλέπω πλέον και το ίντερνετ από διαφορετική σκοπιά.


Το μόνο που μένει ίδιο είναι η εκτίμηση για την μουσική του άλμπουμ, Desire

Δεν υπάρχουν σχόλια: