Μαρία Μαγδαληνή

Με ξύδι πλένεις τη πληγή... Μύρα σοι κομίζει
Χωρίς να πλησιάσεις... καταφιλήσω
Σωσίβιο η απόσταση... μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν
Από τη μυρουδιά μου... τη σην αισθομένη θεότητα.

Το χρέος κι' η εκδίκηση... κάμφθοιτί μοι προ τους στεναγμούς της καρδίας
Συνέχεια παλεύουν... ότι νυξ μοι υπάρχει
Στο βλέμα των ματιών σου... Δέξαι μου τα πηγάς των δακρύων
Συμπόνοια η επικάλυψη... αμέτρητον έχων το έλεος

Βγάζω τις κακίες μου... Αμαρτιών μου τα πλήθη
Σα σκοτωμένο πύον... οίστρος ακολασίας
Η αενάως χαίνουσα πληγή... Οίμοι!
Να μη κακοφορμίσει... Μη με παρίδεις

Ξέρω ειν' σιχαμερό... ζοφώδης τε
Μα όχι επικίνδυνο... και ασέληνος
Σαν το ζεστό το αίμα
Της μετάγγισης... έρως της αμαρτίας


Αποκρίσεις από το τροπάριο της Κασσιανής, μιά ιδέα του monias

Πρώτη δημοσίευση στο www.logokipos.gr την 04-04-07