Αριστοτέλους πολιτικά - να γιατί δεν θα ψηφίσω

Επ' ευκαιρία των ευροεκλογών και του ερωτήματος της αποχής, του κατακτημένου με αίμα (;) δικαιώματος ψήφου και των προεξεχόντων - δια βοής εκλεγμένων εις τα συνέδρια - αρχηγών των μεγάλων κομμάτων αφ' ενός και των αυτοχρησθέντων αρχηγών κ.κ. Τρεμόπουλου και Λεβέντη αφ' ετέρου...



" Τρεις εισίν αι ορθαί πολιτείαι (πολιτεύματα) : βασιλεία, αριστοκρατία, πολιτεία (*)

και τρεις αι παρεκβατικαί : τυρρανίς, ολιγαρχία, δημοκρατία



(*) Πολιτεία νοείται μίξις τις ολιγαρχίας και δημοκρατίας

Παρεκβατικά είναι τα πολιτεύματα καθ' α πάντες οι ίσοι μετέχουν πάντων εξ ίσου ή πάντων ανίσων οι καθ' ένα μόνον αγαθόν άνισοι "



( Αριστοτέλους Πολιτικά, μετάφραση, σημειώσεις Π. Λεκατσά , εκδ. Ιωαν. Ζαχαρόπουλου, Αθήνα 1939 )



Την πρωίαν της Κυριακής, όπως εκάστης Κυριακής, εκτός της θαλασσίας κολυμβήσεως, η ενασχόλησις (πολύωρος) μετά του ευγενούς αθλήματος της αλιείας, ιχθύων τε και αντικειμένων ερωτικού πάθους, παρα θιν' αλός ηλιοθεραπευομένων, υπερτερεί της ικανοποιήσεως εκ του γεγονότος ότι ετελέσθη το υμέτερον καθήκον και του "θριάμβου" της υμετέρας εκλογικής επιλογής.

Εξαιρέσεις : Αι υετώδεις Κυριακαί (άμα βρέχει καλοκαιριάτικα, ε, τότε αφού δεν πάτε για ψάρεμα, να πάτε να ψηφίσετε ), αι μητέρες κομμάτων και αι παρωχημένων αντιλήψεων- πλην όμως "προοδευτικαί" - κυρίαι της αγνής επαρχίας.



http://www.youtube.com/watch?v=za4Ntj-Vn0k

Ελεύθερη μετάφραση



Η ιστορία ενός γεράκου που ψάρευε σε μιά παραλία ένα απόγευμα με μάτια κλειστά σαν ναρκωμένος κι' ένα πλατύ χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του.

Ξάφνου έρχεται απ' την μεριά του ήλιου στην παραλία κάποιος με τρομαγμένα από την περιπέτεια και μεγάλα σαν του μωρού μάτια και του λέει :

"Δος μου ψωμί, πεινάω και δεν έχω ώρα γιά χάσιμο, δος μου κρασί, διψάω και είμαι φονιάς"

Ο γεράκος δεν βλέπει πέρα απ' τη μύτη του και χωρίς τον ήλιο απέναντι αλλά πάντα κερνάει κρασί και μοιράζεται το ψωμί του μ' όποιον δηλώνει ότι πεινάει ή διψάει

Στα μάτια του ψαρά πάλι ο ήλιος κι' ο φονιάς να εξαφανίζεται κόντρα στον άνεμο, πίσω απ΄την πλάτη του γεράκου όπως σκορπίζουν τα σύντομα απριλιάτικα απογεύματα και όσο γρήγορα γίνονται πόνοι οι αναμνήσεις

Εμφανίζονται δυο έφιπποι οπλισμένοι χωροφύλακες και ρωτάνε τον γεράκο αν είδε να περνά από εκεί ένας δολοφόνος.

Μα ο γεράκος ψαρεύει με μάτια κλειστά σαν ναρκωμένος κι' ένα χαμόγελο πλατύ σαν χαρακιά, μόνιμα στο πρόσωπό του...


Il Pescatore (Fabrizio di Andre)


All'ombra dell'ultimo sole

s'era assopito un pescatore

e aveva un solco lungo il viso

come una specie di sorriso


Venne alla spiaggia un assassino

due occhi grandi da bambino

due occhi enormi di paura

eran gli specchi di un'avventura



E chiese al vecchio: "Dammi il pane

ho poco tempo e troppa fame"

e chiese al vecchio: "Dammi il vino

ho sete e sono un assassino"





Gli occhi dischiuse il vecchio al giorno

non si guardò neppure intorno

ma versò il vino e spezzò il pane

per chi diceva ho sete e ho fame



E fu il calore d'un momento

poi via di nuovo verso il vento

davanti agli occhi ancora il sole

dietro alle spalle un pescatore



Dietro alle spalle un pescatore

e la memoria è già dolore

è già il rimpianto di un aprile

giocato all'ombra di un cortile



Vennero in sella due gendarmi

vennero in sella con le armi

chiesero al vecchio se lì vicino

fosse passato un assassino



Ma all'ombra dell'ultimo sole

s'era assopito il pescatore

e aveva un solco lungo il viso

come una specie di sorriso

e aveva un solco lungo il viso

come una specie di sorriso