Πλάσματα της θάλασσας

Ναι, το ξέρω.
Δεν είναι σωστό να το λέμε χελιδονόψαρο αλλά έτσι έχει επικρατήσει να ονομάζουμε αυτό το είδος καπονιού με τα πολύ μεγάλα πτερύγια. Εξ άλλου τα χρώματά του, καφέ και κόκκινο έξω απ' το νερό δείχνουν πατόψαρο, τα ψάρια της επιφάνειας είναι γαλαζιοασημένια, τα χρώματα πάντοτε προσαρμόζονται στο περιβάλλον του ζώου. Μέσα στο νερό πολλά ψάρια έχουν γαλάζια στίγματα που εξαφανίζονται μόλις το ψάρι έρθει σε επαφή με τον αέρα.
Το πραγματικό χελιδονόψαρο μοιάζει σε σαρδέλλα με φτερά, πετάει έξω από το νερό όταν το κυνηγάνε αλλά δεν έχει την ομορφιά του καπονιού και δεν απαντάται στα δικά μας νερά σε αντίθεση με το ψάρι που ονομάζουμε λανθασμένα χελιδονόψαρο. Η βασικη διαφορά από το καπόνι - εκτός από τα μεγαλύτερα πτερύγια - είναι το πολύ χοντρό και σκληρό δέρμα του, λέπια δεν υπάρχουν.

Δεν χρησιμοποιώ ψαροντούφεκο, με απωθεί η ιδέα. Αντίθετα προσαρμόζω ένα τρίδοντο καμάκι σ' ένα σκουπόξυλο για το κυνήγι των χταποδιών. Με το ίδιο "όπλο" έχω κτυπήσει και κάποια ψάρια νοιώθοντας την χαρά της απρόσμενης επιτυχίας λόγω μιας πολύ γρήγορης ή πολύ πονηρής κίνησης, καμμία σχέση με την εν ψυχρώ δολοφονία του ψαροντούφεκου. Συνήθως είναι ψάρια που "κάθονται" καμουφλαρισμένα στον βυθό, γλώσσες, λύχνοι, σκορπιοί και...χελιδονόψαρα.


Πριν λίγες μέρες όμως κτύπησα ένα ψάρι "στο φτερό". Δεν το είχα ξαναδεί, ειχε τροπική εμφάνιση, κάποιοι είπαν ότι το λένε γουρουνόψαρο. Τέλος πάντων και εδώ με εντυπωσίασε εκτός από το σχήμα του, το πολύ σκληρό και χωρίς λέπια δέρμα του.

Βέβαια ένα τέτοιο ψάρι δεν μπορεί να σε εμπνεύσει αλλά τη επόμενη μερα η τύχη μου έφερε μπροστά μου ένα "χελιδονόψαρο". Επίσης η τύχη κανόνισε να ζαλιστεί από το κτύπημα και να μου δώσει την ευκαιρία να το αποθανατίσω ζωντανό με το κινητό μου.


Η μαγεία των χρωμάτων του όταν άπλωνε τα φτερά του με συνεπήρε. Ταξίδευα όπως δεν το έχω κάνει ποτέ μπροστά σε ένα πίνακα ή μια φωτογραφία, είμαι και λίγο δυσλεκτικός στις εικόνες, με συγκινεί όμως αφάνταστα η φυσική ομορφιά λόγω της κίνησης ή της αίσθησης προς κίνηση που μου δίνει κάτι ζωντανό, κάτι το οποίο δεν μπορώ να αντιληφθώ αποθανατισμένο.

Και εντελώς περίεργα, εκεί στην ερημική παραλία, το βλέμμα μου στα πολύχρωμα πτερύγια οδήγησε το μυαλό μου εκεί που ίσως θάθελα να ήμουν μέλος, σε κάποιες εικόνες από προηγούμενες μέρες, ένα καΐκι-θέατρο με μιά αταξία σαν αυτή που λατρεύω και με ρυθμούς έξω απ' την σκληράδα της κοινωνίας. Μιά πολυσυλλεκτική και πολυεθνική ομάδα με την χαλαρή καθοδήγηση του "κυβερνήτη" να ετοιμάζει μιά οπτικοακουστική παράσταση, τι σημασία θα είχε το θέμα της παράστασης μπροστά σ' αυτή τη γενναιόδωρη προσπάθεια.
Εικόνες από μια μικρή κοπέλλα που έραβε τα "κοστούμια" των ηθοποιών, πιο πέρα μπρατσωμένοι άντρες μοντάρανε τα πανιά του ιστιοφόρου, κάποια έκανε πρόβα στα ακροβατικά του σαλτιμπάγκου. Διακεκομένες μουσικές "ατάκες" πολύ δυνατά δοκίμαζαν την αντοχή των μεγαφώνων όπως τα χρώματα του ψαριού δοκίμαζαν τα όρια του οπτικού μου φάσματος.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε ονειροπολώντας όταν συνειδητοποίησα πως κάτι είχε αλλάξει, κάτι είχε γίνει περισσότερο στατικό ακόμα και τα χρώματα γίνανε μεν πιο έντονα αλλά λιγότερο πειστικά, ίσως χάθηκε η μαγεία της εναλλαγής τους σαν παγιώθηκε μιά κατάσταση.

Το ψάρι ψόφησε. Τώρα πιά δεν άνοιγε τα φτερά του έπρεπε να τα ανοίξω εγώ με το χέρι και έλειπε πλέον η χάρη της κίνησης, αυτή που αιχμαλωτίζει η τέχνη- διαίσθηση του φωτογράφου. Τώρα πια φάνταζε σαν φαγητό, κάνει καλή ψαρόσουπα.
Ολα τα ωραία πράγματα τελειώνουν κάποτε, έχει σημασία να αφήνουνε στο τέλος μια ωραία γεύση. Εδώ...κυριολεκτώ.