Μακρύς ο δρόμος μα το τέλος κοντά...

.

  Η να ακούσεις ολόκληρα τα κομμάτια  ή πήγανε κατ΄ευθείαν στο τέλος !

Γουόρμ, τουτούρου-τούρου-τούρου-του-τουτού...
Ηταν η τελευταία του ελπίδα. Είχε ήδη τρία-τέσσερα χρόνια να το ακούσει και τραγούδαγε ότι θυμότανε. Και ο ακροατής δεν ήταν τυχαίος, κάποτε είχε θριαμβεύσει στο "μουσικό λεωφορείο" της "μιούζικ μποξ" αναγκάζοντας τον Μαστοράκη να βάζει μόνο δυό τρεις νότες από κάθε τραγούδι. Κι' όμως ο Γιάννης Π.- άγνωστος σχετικά τότε, μετά έγινε πασίγνωστος - δεν έχανε, βρίσκοντας αμέσως ποιό τραγούδι είναι και διπλασιάζοντας κάθε φορά τα κερδισμένα δισκάκια. Εδώ όμως δεν μπορούσε να καταλάβει από την μελωδία που του ψέλλιζε ή του σφύραγε σε μια προσπάθεια να αποφύγει τα φωνητικά φάλτσα. Δεν ήταν όμως απλό τραγούδι και η φωνή δεν κυριαρχούσε πάντοτε στο μουσικό θέμα.. Από άλλες "περιγραφές" ο Γιάννης Π. προσπάθησε να εντοπίσει την τραγουδίστρια : Ελλα Φιτζέραλντ, Σίλλα Μπλακ ήταν οι πιθανότερες ή κάποια άλλη κυρία της αμερικάνικης σόουλ.
Ηταν ένα τραγούδι που άκουγε μαζί με την αδερφή του στην εκπομπή "Μουσική μεσ' στη νύχτα" εντεκάμισυ με δώδεκα το βράδυ, ήταν σαν σκασιαρχείο από τον ύπνο, παιδί στα δώδεκα, μόλις είχε πεθάνει η γιαγιά του. Το άκουγε πάντα μισοκοιμισμένος και πολύ σιγά - μην τον ακούσουν οι γονείς του - ποτέ από την αρχή, ξύπναγε μόλις καταλάβαινε στον πρώτο ύπνο του ότι ακουγότανε. Το βάζανε σχετικά συχνά, περίπου μια φορά την βδομάδα και δεν ανησυχούσε, θα το αγόραζε όταν μεγάλωνε, οι δίσκοι ήταν τότε πανάκριβοι. Το άκουσε τέσσερις, πέντε φορές και μετά ποτέ ξανά. Του έμεινε μόνο η ανάμνηση της μελωδίας, δεν είχε πάει ακόμα φροντιστήριο στ' αγγλικά για να θυμότανε  τα λόγια. Μεγαλώνοντας και χαρτζηλικομένος άρχισε να ρωτάει γι' αυτό στα δισκάδικα. Τίποτε.
Ακόμη και  ο Γιάννης Π. δεν μπορούσε να βοηθήσει.
Οταν η αδερφή του βρέθηκε στην πιο ενημερωμένη μουσικά Αμερική το έψαξε σαν "warm" σε καταλόγους χωρίς επιτυχία, εξ άλλου δεν το είχε πάρει τόσο κατάκαρδα όσο αυτός. Τα χρόνια πέρασαν και όταν πολύ αργότερα άρχισαν οι εισαγωγές των σιντι'ς πέρναγε ώρες ψάχνοντας τις συλλογές  μήπως και βρει κανένα τραγούδι από warm, as a drink of good brandy- ήταν τα μόνα λόγια που είχε συγκρατήσει. Μετά έψαξε τις συλλογές τραγουδιών από αμερικάνες τραγουδίστριες χωρίς επιτυχία.
Κάποια χρόνια αργότερα ένα πρωΐ τον ξύπνησε ο ήλιος κι' ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που χάθηκε αστραπιαία από την αγωνία αν θα έλεγαν στο τέλος ποιό κομμάτι μουσικής δωματίου ήταν που άκουγε ή όχι, μερικές φορές το λένε μόνο στην αρχή." Franz Schubert  έργο 148" είπε ο εκφωνητής, αργότερα έμαθε  πως η μουσική δωματίου ήταν "αριστοκρατική" μουσική, μόνο για ευγενείς. Την πέστροφα την έμαθε σε πολλές γλώσσες, Die Forellen, the trout, la truite. Θεώρησε καλύτερη εκτέλεση αυτή του τσέχικου κουιντέτου Smetana σε δίσκους Supraphone. όχι εξαιρετικης ποιότητας βινύλιο, αλλά εμπνευσμένη εκτέλεση, ήταν η πρώτη γνωριμία του με τις μουσικές μεγαλοφυίες και η πρώτη φορά που κατάλαβε ότι αυτό το συναίσθημα δεν ήταν τίποτε άλλο από μια σταγόνα ευτυχίας. Αργότερα συνειδητοποίησε ότι μόνο σταγόνες υπάρχουν, ξαναβρήκε μία  την ώρα που ψάρευε, τότε όμως άκουγε Bob Dylan  και κατάλαβε ότι το μυστικό δεν ήταν μόνο η μουσική, αλλά ένα κρίσιμο μέγεθος που μπορούσε να συμπληρωθεί και από άλλα πράγματα.
Είχε ήδη μάθει να ξεχωρίζει τα όργανα στην ορχήστρα και να μπορεί να παρακολουθεί το "ταξίδι" του καθενός ξεχωριστά.  Καταλάβαινε τώρα σε ποιά κομμάτια και με πόση τέχνη ταιριάζουν οι διαφορετικές μελωδίες  και σε ποιά τα περισσότερα όργανα απλά "συνοδεύουν" ένα από αυτά.
Δεν ξέχασε να παντρευτεί
.Θεωρόντας την πέστροφα αριστούργημα την έβαλε πολλές φορές να την ακούσει η γυναίκα του όπως και τις άλλες μουσικές του προτιμήσεις, είχε ήδη άποψη, θεωρούσε καλύτερη συμφωνία την ενάτη, αλλά ανάποδα από τον πολύ κόσμο εννοούσε την ενάτη του Σούμπερτ, η ογδόη έμεινε ημιτελής... Εβλεπε εκεί το αποκορύφωμα της μουσικής λογικής με όργανα, -ο Μπετόβεν στην δική του ενάτη χρειάσθηκε ένα χορωδιακό για να δώσει το δικό του- οι περισσότεροι αυτό το ονόμαζαν τρέλλα.
Κάποιοι συμφωνούσαν μαζί του αλλά να που, που και που θυμότανε την εκπληκτικά καλλίφωνη γιαγιά του να τραγουδάει...στην εκκλησιά που πήγαινα να πω την προσευχή μου, νέος ωραίος μα άτιμος κινεί την προσοχή μου...  ή το πιο γνωστό φτερό στον ανέμο, γυναίκας μοιάζει που ευθύς αλλάζει έκφραση, βλέμμα κι' όσα στον άνεμο λέει στην εντέλεια, είν' όλα ψέμματα, κλάμματα ή γέλια...  και απορούσε γιατί τα θυμότανε τόσο έντονα. Την πρώτη φορά που είδε Ριγκολέττο συνειδητοποίησε ότι το 1900 δεν είχαν δίσκους, ο μόνος τρόπος να θυμηθείς ένα τραγούδι ήταν να το ...τραγουδάς εξ ου και οι ελληνικοί στίχοι που τραγούδαγε η γιαγιά.. Του άρεσε, αλλά ήταν καλά δασκαλεμένος, αν δεν τελειώσει το ταξίδι της συμφωνικής μουσικής,  η όπερα δεν καλοχωνεύεται, οπότε το είδε περισσότερο σαν θεατρικό έργο.
Στο μεταξύ είχε ανακαλύψει τα πλεονεκτήματα της νυκτερινής οδήγησης, το κυριότερο ήταν η ελάχιστη κίνηση και το πολυτιμότερο ότι γλύτωνε τα πρόστιμα της υπερβολικής ταχύτητας ή της ζώνης, όλο την ξέχναγε. Σε κάποια νυχτερινή εξόρμηση, μαύρα χαράματα και με απόλυτη ανυπαρξία κίνησης έβαλε την κασσέτα με την πέστροφα. Δεν υπήρχε τίποτε να αποσπάσει την προσοχή, οι νότες πλημμύρισαν το αυτοκίνητο.
- Τι ωραίο κομμάτι, γιατί δεν το είχες ξαναβάλει, πρώτη φορά το ακούω.
Δεν της απάντησε. Αλήθεια έλεγε η γυναίκα του. Πρώτη φορά το άκουσε χωρίς κάτι να σπάει την προσοχή της. Συμβαίνει, ιδίως στις γυναίκες.
Μετά από μερικά χρόνια δεν ξέχασε να χωρίσει.

Είχε περάσει στον Βέρντι πλέον και στις όπερες που θεωρούσε του αυτού επιπέδου, την Κάρμεν, τον Κουρέα της Σεβίλλης, τον Φιντέλιο, τα παραμύθια του Χόφμαν και μερικές ακόμα. Σκεπτόταν ότι ο Σούμπερτ δεν πρόλαβε να γράψει, πέθανε νέος και τότε τα περισσότερα έργα ήταν παραγγελίες ευγενών. Μάλλον ο Χάϋδν είχε πει πως δεν έγραψε κάποιο είδος γιατί κανένας δεν του το ζήτησε. Η όπερα όμως ήταν κλασσικά "λαϊκή" μουσική, αν δεν είχες ενδιαφέρον ή επαφή με τον λαό πως να μεταφέρεις τους ήχους της γειτονιάς στο χαρτί. Ο Βέρντι πρότεινε μια άλλη λύση, λιμπρέττα από πετυχημένα διηγήματα της εποχής. Μερικοί λένε ότι έκανε τον Σέξπηρ γνωστό-για την Ιταλία τουλάχιστον μάλλον έχουν δίκιο. Πάντως θριάμβευσε με την Κυρία με τας Καμελίας του Αλεξάνδρου Δουμά, μετονομασμένη σε Τραβιάτα, ενώ ο ποιοτικά ανώτερος- κατά τον ίδιο τον μαέστρο- Ριγκολέττο "στηρίζεται" στο "Le roi s' amuse" του Βίκτορα Ουγκό.
Βεβαιώθηκε ότι είχε δίκιο για την επιλογή του πρώτη φορά όταν άκουσε ένα μικρό  συμφωνικό κομμάτι του μαέστρου και συνειδητοποίησε ότι το μόνο όργανο που έπαιζε ο Βέρντι ήταν αυτό που δεν ακούγεται πουθενά, το πιάνο. Στο ψάξιμο του έργου του  το βρήκε κι' αυτό στα  "άγνωστα" τραγούδια του.
Είχε πιά ξεκαθαρίσει ποιά μουσική ήταν η "τροφή" του και ποιά του "χάιδευε" τα αφτιά, δεν μπορείς εξ άλλου να τρως συνέχεια.
Συλλογιζόταν ένα τραγούδι που του έφερνε συγκινησιακή φόρτιση λόγω αναμνήσεων  όταν  σε κάποιο νυχτερινό ταξίδι το κασσετόφωνο τάφτυσε.  Το γύρισε στο ραδιόφωνο αλλά τι να πιάσεις εκεί στα όρη και τα βουνά, έπιασε δεύτερο κι ο Γιάννης Π. στο μικρόφωνο. Σεβότανε την μουσική του παιδεία, αλλά τα μουσικά γούστα του δεν ταίριαζαν με τα δικά του. Πριν προφτάσει να σκεφθεί να ψάξει γι' άλλο σταθμό, αλλαγή φρουράς και στο μικρόφωνο ο Γιώργος Π. άλλο ιερό τέρας του ραδιοφώνου με απίθανο αρχείο, εκπομπή "νοσταλγία", τραγούδια από τις δεκαετίες του 50 και του 60. Πρώτο κομμάτι, μια μακρινή ανάμνηση από τους ήχους μιας ταινίας που άκουγε από το θερινό σινεμά,δίπλα στο σπίτι του σαν  Κανγκασέϊρο το θυμότανε  την μια φορά και την άλλη σαν  το τραγούδι το δύσκολο που δεν θυμότανε τα λόγια
Δεύτερο τραγούδι ένα απίθανο ιταλικό. Αρχισε να ενθουσιάζεται, κάπου εκεί στα παλιά θυμήθηκε το  warm όταν ο Γιώργος Π, προλόγιζε το επόμενο τραγούδι, το τραγούδι της τραγουδίστριας με την μία μόνο επιτυχία.
Ψύλλοι στ' αφτά του μπήκανε. Λες ; και με την πρώτη νότα έπεσε πάνω στα φρένα. Βγήκε έξω στην ερημιά με τεντωμένες πόρτες να το ακούει καλύτερα και να τσιμπιέται... τριανταεφτά χρόνια μετά... το ξαναάκουγε. Μπορεί να είχαν αλλάξει τα γούστα του πλέον , μπορεί..., μπορεί...να υπάρχει θεός σκέφτηκε, πάντως αυτή την φορά δεν θα τόχανε.
Ξέρεις τι είναι τριανταεπτά χρόνια, φίλε ; Πρέπει να είσαι τουλάχιστον σαράντα για να το καταλάβεις, έκανε διάλογο με τον εαυτόν του, παρασυρμένος από το καπρίτσιο της τύχης.
Warm is the love του είπε ο Γιώργος Π. πως λεγόταν το τραγούδι  παραδίδοντας του μια κασσέτα με την παρατήρηση ότι "ξύνει", αντιγραμμένο από μια μπομπίνα  στα αρχεία της Εθνικής Ραδιοφωνίας. Το όνομα της τραγουδίστριας που του είπε μάλλον είναι λάθος, η Joddie Miller μέχρι γκράμμι  είχε πάρει και πουθενά στο ρεπερτόριό της στο γιουτιούμπ δεν εμφανίζεται τέτοιος τίτλος, εκτός και υπάρχει συνονυμία.
Ακούγοντας το πιο ψύχραιμα αργότερα κατάλαβε ότι εκτός από απωθημένο ήταν και ένα ωραίο τραγούδι της εποχής  του.Δεν ξανάκουσε ποτέ το Dust in the wind, το "δικό του" τραγούδι" τον κάλυπτε και σ' αυτόν τον τομέα..

.

.
.