Σπιναλόγγες, νησιά κι' υποκρισία

Ως μη μετέχων της τηλεοπτικής ευωχίας των ημερών αγνοώ αν όντως είναι καλό το σήριαλ "Το Νησί" όπως και αγνοώ το αντίστοιχο βιβλίο.
Η Σπιναλόγγα είναι ένα "διάσημο" νησί, φυσικά όμως όχι το μοναδικό με  τέτοια...προσόντα. Στον Κρισσαίο κόλπο υπάρχει το νησάκι Μολεμένο, από την λέξη μολυσμένο, όπου εξοστράκιζαν τους λεπρούς της περιοχής πριν κάποιους αιώνες. Μάλιστα είχαν φιάξει και πέτρινη "γέφυρα" μέσα στη θάλασσα που το ένωνε με ένα άλλο νησάκι. τον Αγιο Κωνσταντίνο. Προφανώς σ' αυτό το άλλο νησάκι άφηναν τροφή νερό κ.λ.π. ώστε να τροφοδοτούνται οι λεπροί χωρίς να έρχονται σε επαφή με τους υγιείς.
Αρχικά, με στενοχώρησε όλη η "δόξα" που απολαμβάνει η Σπιναλόγγα και η παραμέληση του Μολεμένου, ίσως επειδή δεν γράφτηκε (ή γράφτηκε και δεν έγινε σήριαλ) το βιβλίο γι' αυτό αλλά μετά από μια δεύτερη σκέψη συνειδητοποίησα ποιοί ασχολούνται με το "νησί" και θεώρησα "τυχερό" το Μολεμένο:
Κάποιες κυρίες υπάλληλοι προ της συντάξεως που περνούν τις ώρες εργασίας μπροστά στο κομπιούτερ κάνοντας "τσατ" με τις κολλητές τους, το μεσημέρι βράζουν μισό κιλό φάβα, πράγμα που τις εξουθενώνει σωματικά και γι' αυτό περνούν τις ώρες τους μπροστά στο χαζοκούτι ώστε να είναι ενημερωμένες για το αυριανό τσατ. Εννοείται ότι καταλαβαίνουν μόνο τρία στα δέκα πράγματα που συμβαίνουν αλλά έχουν (τραγική απ' όλες τις μεριές) άποψη επί παντός επιστητού. Δεν έχουν δει ποτέ τους τον χώρο μεταξύ του Αρχαιολογικού Μουσείου και του Πολυτεχνείου το εσπέρας, πλην όμως συγκινούνται μέχρι δακρύων από το σήριαλ, δεν συνιστάται όμως η χρήση χαρτομάντηλων...
Κάποιοι αμφιβόλου αρρενωπότητος αποτυχημένοι καλλιτέχνες, λογοτέχνες, δημοσιογράφοι και λοιποί συγγενείς, μπλογκάροντες επί 24ώρου βάσεως με άφθονα νικ και ευαίσθητοι εις παν ότι συμφέρει το συνάφι τους, παγερά δε αδιάφοροι για τα υπόλοιπα. Και αυτοί αγνοούν τι γίνεται το εσπέρας μεταξύ Μουσείου και Πολυτεχνείου αλλά συγκινούνται μέχρι δακρύων από το σήριαλ, δεν συνιστάται όμως η χρήση χαρτομάντηλων ...
Κομπαρσοειδή υπολείματα πάλαι ποτέ κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, στο κυνήγι  δημοσίων (και άλλων) σχέσεων διαδικτυακώς, εκφράζοντα θέσφατες απόψεις για θέματα καθημερινότητας και (δήθεν) σεξουαλικής απελευθέρωσης αλλά και αυτά αγνοώντα τι συμβαίνει το εσπέρας στον χώρο μεταξύ Πολυτεχνείου και Μουσείου, πεζόδρομος Τοσίτσα και η συνέχειά της στην απέναντι μεριά της Πατησίων, οδός Αβέρωφ, οι δυό εθνικοί μας ευεργέτες. Στο τέρμα της Τοσίτσα, κάθετος είναι η οδός Μπουμπουλίνας, διάσημη από τα γραφεία της Ασφάλειας. Και αυτοί συγκινούνται μέχρι δακρύων από το σήριαλ, δεν συνιστάται όμως ούτε σ' αυτούς η χρήση χαρτομάντηλων  ..

Οταν αρχίζει να σκοτεινιάζει στον  προειρηθέντα χώρο όλα τα ανθρώπινα ναυάγια της πρέζας και των χαπιών δίνουν την παράστασή τους με τα σώματά τους σε στάσεις απίθανης ισορροπίας, με βλέμματα ταξιδεμένα στο υπερπέραν κι΄ αισθήματα στη κόλαση. Το "άναρθρες κραυγές" δεν καλύπτει τους ήχους που βγάζουν, οι πιο υγιείς απ' αυτούς ασχολούνται με το εμπόριο. Δεν φαίνονται ούτε στην οθόνη της τηλεόρασης, ούτε στην οθόνη του κομπιούτερ, οπότε τα ευσυγκίνητα είδη που περιέγραψα πιο πριν αγνοούν την ύπαρξή τους, εξ άλλου δεν φιάχθηκε σήριαλ γι' αυτούς τους απόκληρους της κοινωνίας, ούτε γράφτηκε μπεστ σέλλερ. Αν διαβάσουν αυτές τις γραμμές, μπορεί να το πληροφορηθούν. Σ΄αυτή την περίπτωση συνιστάται η εκτεταμένη χρήση χαρτομάντηλων...