Η Ιστορία και η Αυτοϊκανοποίηση.

 Η αλληγορία της Ιστορίας, πίνακας του Ν. Γκύζη (1892)

Αυτές τις μέρες, όπως σε όλες τις εθνικές εορτές, συνηθίζονται οι περισπούδαστες αναλύσεις των πως και γιατί των μεγάλων ιστορικών στιγμών μας. Συνήθως η ιστορία γράφεται από αυτούς που περιμένουν  έξω από τις αίθουσες των αποφάσεων, άρα έχουν στην πραγματικότητα την ίδια αντίληψη για τα γεγονότα με αυτόν που κάθεται στο σπιτάκι του. Του δίνει όμως "κύρος" το γεγονός ότι ήταν "κοντά" στην πηγή των γεγονότων, όπως συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ που συναγωνίζονται λόγω "γειτνίασης" σε επιτυχείς πολιτικές προβλέψεις τον αστρολόγο (!) Λεφάκη και την κυρία καφετζού από την Αίγυπτο με τις μακριές πλεξούδες. Αλλο τόσο "επιτυχημένες" είναι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις των "ιστορικών" που προσπαθούν να μας "εξηγήσουν" γιατί έπραξε έτσι ο τάδε αποδημήσας φορέας πολιτικής ή στρατιωτικής εξουσίας. Τους ζωντανούς τους αποφεύγουν γιατί μπορούν να τους διαψεύσουν...
Περιττό να θυμίσω ότι μοιάζουν επίσης με τους κριτικούς ποίησηςκαι λογοτεχνίας οι οποίοι αποδίδουν σημεία και τέρατα στους δημιουργούς απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν την νοσηρή φαντασία τους. Και εδώ είναι σαφής η προτίμηση σε αποδημήσαντες, οι πάντες αναλύουν εσχάτως τα πως και γιατί του συνόλου του έργου του Καβάφη παραβλέποντας την θέλησή του που είχε εκφρασθεί με την απόσυρση κάποιων ποιημάτων του. Δηλώνουν πως το κάνουν από υποχρέωση στην Τέχνη και την Ιστορία, στην πραγματικότητα εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι μπορούν να λένε ότι θέλουν χωρίς αντίλογο. Σαν απάντηση σ' αυτούς αρκεί η δήλωση του ζωντανού θρύλου Μπομπ Ντύλαν ότι κανένας από τους κριτικούς του ως τώρα δεν πήρε χαμπάρι τα απλά πράγματα που είπε, όλοι πνίγηκαν στις αναλύσεις.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν κάποια ντοκουμέντα. Κάποιες επιστολές, κάποιες αποφάσεις που αν έφταναν για να εξηγηθούν τα ιστορικά γεγονότα όλοι οι αναλυτές θα κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα. Αλλά δεν φτάνουν. Και για να γίνει κατανοητή η ιστορία χρειάζεται να είσαι από την μέσα πλευρά του δωματίου, όταν είσαι έξω δεν έχει καμιά σημασία πόσο "κοντά" είσαι. Αλλά και αυτοί που είναι μέσα δεν γράφουν ιστορία, το γιατί είναι προφανές, γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι το καλό σήμερα μπορεί να θεωρείται κακό αύριο, ενώ τα γραπτά παραμένουν. Γι' αυτό και αν τυχόν γράψουν χρησιμοποιούν την ίδια τακτική με τους απ' έξω, την φαντασία τους.


Θα μιλήσω από αντρικής πλευράς καθ' ότι έχω μεσάνυχτα για την γυναικεία. Η πράξη της συνουσίας απαιτεί μία σύντροφο. Δεν έχει καμία σημασία ο τρόπος της επιλογής, συναισθηματικός, σωματικός, οτιδήποτε. Ο μετέχων άντρας έχει μαζί του μια γυναίκα με τα καλά της και τα κακά της, δεν μπορεί να την κάνει πιο ψηλή π.χ, γιατί τα τακούνια βοηθάνε κάτι τέτοιο μόνο στην βόλτα, ούτε το ντύσιμο ή το μακιγιάζ παίζουν πλέον κανένα ρόλο. Είναι αντιμέτωπος με την (κάποια) απτή πραγματικότητα.
Ενώ όταν αυτοϊκανοποιείται μπορεί να φαντάζεται ότι θέλει, μπορεί το ταίρι του να θυμίζει την Γεωργία Βασιλειάδου και στην φαντασία του να μετασχηματίζεται σε Μπριζίτ Μπαρντό ή Κλαούντια Καρνινάλε, γούστα είναι αυτά και η φαντασία τα ικανοποιεί αμέσως.

Δεν βρισκετε ομοιότητες με όσους μας εξηγούν πως σκέφτηκαν ο Βασιληάς κι ο Πάλαιρετ κάποια νύκτα του Οκτώβρη, εκείνα τα χρόνια του 40, τώρα που είναι στην επικαιρότητα  ;;