"Αϊ εμ ε Λέσμπιαν"
ανέκραξεν καθήμενος απέναντί μου
κάτω απ' την λεμονιά του κήπου,
με χιούμορ, με παράπονο μα και με περηφάνεια
-καθένας πρέπει του
περήφανος να είναι,
για την καταγωγή του-
ετούτου την διαπόμπευσαν
χωρίς ειρμό κι' αιτία
άνθρωποι που απ' τα γράμματα
δεν νοιώσαν τα μισά.
Κι' εμένα το παράπονο
έξυσε και τον πόνο
ότι δεν ήμουν πια παιδί αγαπημένο
των παραδόξων κυριών
που άλλοι λοξοκοιτάνε
με ψεύτικη αποστροφή
τον πόθο για να κρύψουν.
Τώρα η κάθε μιά απ' αυτές
έχει κι' ένα "τσουνάμι".
λιπόσαρκο, μελαχροινό,
μικρό σε όλα -λένε-
και πιο πιστό από σκυλί.
Κι' ως είπεν ο Κύριος
πρώτοι οι έσχατοι
εγένοντο
εν ταις καρδίαις αυτών
των εκ της Νήσου πορευομένων θηλέων
-λέγουσι κατά τα ειωθότα-
ένθα ουκ Εδέμ εστί
αλλ' ούτε και γη άγονος
ως πλείστων κορασίδων
καρδίαι τε και σώματα εισίν
Κοινή ήταν η έλξη
για ό,τι το λεσβιακό
τοπονυμιακώς
και ηθικοπλαστικώς, επίσης,
μα των πρωτοτοκίων η απώλεια ένεκα,
απ' τους Ινδονησίους
-που το τσουνάμι έφερε
στ' άγια χώματά μας-
πολλά εσμικρύνθη
η έλξη αυτή, συν τω χρόνω.
.
1 σχόλιο:
Ευχαριστώ για τις ευχές, ανταποδίδω !
Δημοσίευση σχολίου