Πού' σαι Θανάση ;;

.

Ενας δικός μας άνθρωπος

έφυγε...

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Θανάση Βέγγο στην ζωή μου ήταν κάποιο πρωΐ γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 60, σ' ένα βουλκανιζατέρ της Κυψέλης. Πήγαινα να φουσκώσω μια μπάλλα και βρισκόταν εκεί για να αλλάξει λάστιχο. Ηταν ολόϊδιος όπως τον έβλεπα στο σινεμά, όχι μόνο στην όψη αλλά και στις κινήσεις και την ομιλία, κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο σε άλλους ηθοποιούς, ήταν διαφορετικοί στην πραγματικότητα από τους ρόλους που έπαιζαν. Και έβλεπα αρκετούς, μια που η Κυψέλη τότε ήταν περίπου "καλλιτεχνούπολις". Μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις κατέληξα ότι αυτή είναι η στόφα του πραγματικού ηθοποιού, να μπορεί να επιβάλει στοιχεία από την προσωπικότητά του στον χαρακτήρα που υποδύεται χωρίς να τον αλλοιώνει.

Η επιβεβαίωση ήρθε λίγα χρόνια μετά όταν σε κάποια γυρίσματα μιας ταινίας υποδύθηκε προς στιγμήν ένα γυναικείο ρόλο για να υποδείξει στην πρωταγωνίστρια τι ζητούσε από αυτήν ο σκηνοθέτης.. Το αυθόρμητο χειροκρότημα όλων των παρισταμένων ήταν η απόδειξη ότι είχε μπει στο πετσί του ρόλου της και το απέδιδε καλύτερα από αυτήν, πέρα από το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης.

Εχουν ήδη γραφεί πολλά και θα γραφούν περισσότερα για την προσφορά του μέσω της τέχνης του αλλά και μέσω της απλής παρουσίας του στην ελληνική κοινωνία. Συνδύαζε στοιχεία από τον Αριστοφάνη μέχρι τον καραγκιόζη και ο τρόπος που τα απέδιδε, στην κυριολεξία καλοδουλεμένα, ήταν μοναδικός ώστε να περνά τα μηνύματά τους στους θεατές. Η σεμνότητά του υπήρξε παροιμειώδης και ποτέ δεν απασχόλησε το κοινό με την προσωπική του ζωή ούτε στρατεύθηκε σε κάποιο κόμμα παραμένοντας ηθοποιός όλων των Ελλήνων. Η στάση του δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί πολιτική. Η παρουσία  του στην κοινωνία όμως έδωσε  την ηχηρότερη απάντηση-διάψευση στην ρήση του "εθνάρχη" ότι " Η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν "

 

Καλό σου ταξίδι