Συγκινηθήκαμε...

.

Συγκινήθηκαν !!!
Την φράση αυτή θυμάμαι πως άκουγα από την μάνα μου και την αδερφή της κάθε φορά που κάποιος σωρός από περιοδικά ή ρούχα βαριότανε την ασταθή ισορροπία και κατρακυλούσε, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε με εκκωφαντικό θόρυβο.
Δεν ξέρω αν αυτή η φράση για το συγκεκριμένο γεγονός είναι κοινή ή ωφείλεται στην αμερικάνικη καταγωγή τους και στον προφανή συσχετισμό της έκφρασης με το αγγλικό "μούβ", δουλειά των γλωσσολόγων είναι αυτό και των χιλιάδων ετυμολογούντων στο διαδίκτυο, απλά την καταθέτω.
Ξέρω όμως πολύ καλά πως αυτή φράση μου έρχεται συνεχώς στο νού όπως βλέπω κάθε μέρα να γκρεμίζονται οι σωροί που είχαμε φτιάξει για να ζήσουμε μια ήρεμη, ειρηνική ζωή η γενιά μου, από τις ελάχιστες γενιές που ε'ιχαν την τύχη να μην γευτούν ένα πόλεμο.
Συσσωρεύαμε κρατήσεις στα ταμεία για τα γηρατειά μας και τώρα αυτά διαλύονται, συσσωρεύαμε όνειρα για μια αξιοπρεπή ζωή στην σύνταξη και τα βλέπουμε να ξεθιωριάζουν εισπράττοντας μια ανήθικη ανασφάλεια για σφάλματα που άλλοι έκαναν και σε άλλους τα φορτώνουν.
Πάντοτε την κοινωνία την φανταζόμουνα σαν πυραμίδα που σχηματιζότανε από τις γενιές που έρχονταν συνέχεια. Τώρα η κορυφή αυτής της πυραμίδας γκρεμίζεται από την μετανάστευση όσων νέων μπορούν να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την πατρίδα μας που φαίνεται πως κι αυτή συγκινήθηκε.

Συγκινηθήκαμε !!!