Της Ελένης (άντε και του Κώστα)

.

Ελένη     Ουκ ήλθον ες γην Τρωαδ' αλλ' είδωλον ην

Αγγελος   Τι φης ;

Νεφέλης αρ'  άλλως είχομεν πόνους πέρι ;

(Ευριππίδης, Ελένη)

Σε τι διαφέρει άραγε

απ΄τη ζωή, ο θάνατος

πέρα από τις αισθήσεις ;

Σε τι από τα ονείρατα

η ζωή ;

Μήπως σ' αυτά 

δεν νοσταλγούμε

νάμαστε μόνο θεατές ;

Σε τι απ΄το θάνατο

το πρωϊνό τ' ονείρατο διαφέρει

που στο μυαλό μας μένει καρφωμένο

και δεν ζητά πραγμάτωση

παρά να ξεθωριάσει 

στου ήλιου τ΄ανελέητο το φως ;

Αδειο πουκάμισο 

η Ελένη μας,

γιορτάζει με τον Κώστα

 Μεγάλος  πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στην λάσπη το αίμα

για ένα λεπτό κυμάτισμα, για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα, το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη

Κι ο αδερφός μου ;

                                     Αηδόνι, αηδόνι, αηδόνι

Τι είναι θεός ; τι μη θεός ; και τι ανάμεσά τους

"Τ' αηδόνια δεν σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες"

(Γ. Σεφέρης, Ελένη)