Μουντή η σημερινή μέρα, ασορτί με το πολιτικό κλίμα, το τόσο κουρασμένο από το "αγωνιώδες τρέξιμο" να προλάβουμε τις προθεσμίες της τρόικας που όλο όμως και κάποιο αβάντζο μας δίνει μπας και ψήσουνε οι "μπασμένοι" Σαμαράς και Βενιζέλος το ψημάρι, τον Κουβέλη και ψηφίσουνε τα νέα μέτρα με την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Τουλάχιστον όταν έλεγε ο ποτέ Χαρίλαος το περιβόητο "Αιντε να προκάνουμε" υπήρχαν τα ντολμαδάκια της ποτέ Μαρίκας να δικαιολογήσουν την βιασύνη του : τα ντολμαδάκια τρώγονται καλύτερα ζεστά.
(όπως αντιλαμβάνεσθε το ποτέ μπαίνει στην θέση του εκλιπόντος-εκλιπούσης επαναφέροντας στην μόδα εκφράσεις της αρχής του 20ου αιώνα μια που οικονομικώς προβλέπεται τάχιστα η επιστροφή μας στα αντίστοιχα επίπεδά του ).
Εγώ όμως, μη ιδεολογικός σύμμαχος των ποτέ Μαρίκας και Χαρίλαου αντί για ντολμαδάκια προτίμησα να αποχαιρετήσω την φετινή σεζόν ψήνοντας τα λυθρίνια της τελευταίας ψαριάς στο τζάκι με ξύλα από την κλαδεμένη αχλαδιά. Ουδεμία ρανίς ελαιολάδου ή χυμού λεμονιού ετάραξεν την αυθεντικήν γεύσιν του εκλεκτικοτέρου ιχθύος, όταν προετοιμασθεί σωστά. Γιατί το λυθρίνι σαν λασπόψαρο πρέπει να καθαρισθεί αμέσως πριν η αλλοίωση στα σπλάχνα του καλύψει το λεπτόν άρωμα της σάρκας του. Λασπόψαρα είναι και η τσιπούρα ή το μπαρμπούνι αλλά αυτών τα σπάραχνα είναι πιο "σκληρά" δεν αλλοιώνονται τόσο γρήγορα όσο του λυθρινιού.
Κοινώς, αν δεν ψαρεύετε ή δεν έχετε άμεση πρόσβαση σε διχτυάρηδες και παραγαδιάρηδες, μην το επιχειρήσετε, δεν θα έχει νόημα.
Και μπορεί η θερμοκρασία και ο άνεμος να επιτρέπουν την παράταση του ψαρέματος των ερυθρίνων, άλλοι όμως λόγοι το καθιστούν ανέφικτο, έχοντες σχέση με την οικολογική μου συνείδηση, την εξάντληση των διαθεσίμων πόρων και την φυσική (και φυσιολογική) τεμπελιά μου.
Οι πληγές που προκάλεσαν οι προσωπικώς αλιευθέντες ερυθρίνοι είναι αμελητέες λαμβάνοντες υπ' όψιν το πλήθος των, καθώς και την κανονικήν ηλικιακήν κατανομή των αλιευμάτων. Πλην όμως η επιτυχής αλίευση των ερυθρίνων απαιτεί το κατάλληλον δόλωμα το οποίον ευρίσκεται κατόπιν επιπόνου αναζητήσεως υποβρυχίως εις τας παραλίας ένθα εντρυφεί. Πρόκειται περί του βενάρδου του ερημίτου, ο οποίος πρέπει να είναι αρκούντως αναπτυγμένος ώστε το μαλακόν μέρος του σώματος του να αποτελεί εκλεκτόν μεζέ δια τους ερυθρίνους αλλά και να μπορεί να αντισταθεί στα τσιμπήματα των μικρών ψαριών μέχρι να έρθει το λυθρίνι. Ενα συνηθισμένο ψάρεμα απαιτεί καμιά πενηνταριά από αυτά τα "καβουράκια" που ζούνε μέσα σε όστρακα από πορφύρες, τα χρησιμοποιώ δυο-δυο μια που ψαρεύω με διπλαράκι. Στα μέρη μου τα λέμε κοκκινοκούρελα, αλλού τα λένε σκαρτσίνια, αλλά εννοούνε και τα μικρά που δεν κάνουν γι' αυτό το ψάρεμα. Βρίσκονται σε λασπώδεις βυθούς και δύσκολα ξεχωρίζουν από το έδαφος, απαιτούν πολύ προσεκτικό ψάξιμο. Μπορεί κάποιος να τα προμηθευθεί από διχτυάρηδες αλλά συνήθως αυτοί δεν ενδιαφέρονται να τα διατηρήσουν ζωντανά, αλλά για τα ψάρια που βρίσκονται στα δίκτυα. Επίσης κάποτε έρριχνα ένα διβάρι στα βαθιά για να τα μαζέψω αλλά δεν αποδίδει πλέον, απέδιδε μόνο κάποτε, όταν ξεψάριζε σ' ένα σημείο η τράτα, οπότε η σοδειά ήταν ικανοποιητική. Τα διατηρώ ζωντανά σ' ένα διάτρητο δοχείο κρεμασμένο από την βάρκα μέσα στην θάλασσα. Γνωρίζω τέσσερις-πέντε παραλίες που "κρατάνε" τέτοια αλλά φέτος λόγω παρατεταμένης αλιευτικής περιόδου τις εξάντλησα και πλέον η συλλογή τους είναι κοπιώδης και άνευ πρακτικού αποτελέσματος, οπότε αποφάσισα να κρεμάσω τις καθετές μου και να ασχοληθώ- καιρού επιτρέποντος- με τα καλαμάρια, στα οποία ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη επιτυχία.
Τα υπόλοιπα μυστικά του ψαρέματος των λυθρινιών, πως βρίσκουμε τον τόπο τους, πως φιάχνουμε την καθετή μας, πως αντιδρούμε στα τσιμπήματά τους κ.λ.π. δεν είναι από τα πράγματα που γράφονται. Πολλά έμαθα δίπλα σε άξιους λυθρινάδες, μερικά τα βρήκα μόνος μου και κάθε χρόνο και κάποιο καινούργιο στοιχείο προστίθεται, σαν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ που δεν τελειώνει ποτέ...
(όπως αντιλαμβάνεσθε το ποτέ μπαίνει στην θέση του εκλιπόντος-εκλιπούσης επαναφέροντας στην μόδα εκφράσεις της αρχής του 20ου αιώνα μια που οικονομικώς προβλέπεται τάχιστα η επιστροφή μας στα αντίστοιχα επίπεδά του ).
Εγώ όμως, μη ιδεολογικός σύμμαχος των ποτέ Μαρίκας και Χαρίλαου αντί για ντολμαδάκια προτίμησα να αποχαιρετήσω την φετινή σεζόν ψήνοντας τα λυθρίνια της τελευταίας ψαριάς στο τζάκι με ξύλα από την κλαδεμένη αχλαδιά. Ουδεμία ρανίς ελαιολάδου ή χυμού λεμονιού ετάραξεν την αυθεντικήν γεύσιν του εκλεκτικοτέρου ιχθύος, όταν προετοιμασθεί σωστά. Γιατί το λυθρίνι σαν λασπόψαρο πρέπει να καθαρισθεί αμέσως πριν η αλλοίωση στα σπλάχνα του καλύψει το λεπτόν άρωμα της σάρκας του. Λασπόψαρα είναι και η τσιπούρα ή το μπαρμπούνι αλλά αυτών τα σπάραχνα είναι πιο "σκληρά" δεν αλλοιώνονται τόσο γρήγορα όσο του λυθρινιού.
Κοινώς, αν δεν ψαρεύετε ή δεν έχετε άμεση πρόσβαση σε διχτυάρηδες και παραγαδιάρηδες, μην το επιχειρήσετε, δεν θα έχει νόημα.
Και μπορεί η θερμοκρασία και ο άνεμος να επιτρέπουν την παράταση του ψαρέματος των ερυθρίνων, άλλοι όμως λόγοι το καθιστούν ανέφικτο, έχοντες σχέση με την οικολογική μου συνείδηση, την εξάντληση των διαθεσίμων πόρων και την φυσική (και φυσιολογική) τεμπελιά μου.
Οι πληγές που προκάλεσαν οι προσωπικώς αλιευθέντες ερυθρίνοι είναι αμελητέες λαμβάνοντες υπ' όψιν το πλήθος των, καθώς και την κανονικήν ηλικιακήν κατανομή των αλιευμάτων. Πλην όμως η επιτυχής αλίευση των ερυθρίνων απαιτεί το κατάλληλον δόλωμα το οποίον ευρίσκεται κατόπιν επιπόνου αναζητήσεως υποβρυχίως εις τας παραλίας ένθα εντρυφεί. Πρόκειται περί του βενάρδου του ερημίτου, ο οποίος πρέπει να είναι αρκούντως αναπτυγμένος ώστε το μαλακόν μέρος του σώματος του να αποτελεί εκλεκτόν μεζέ δια τους ερυθρίνους αλλά και να μπορεί να αντισταθεί στα τσιμπήματα των μικρών ψαριών μέχρι να έρθει το λυθρίνι. Ενα συνηθισμένο ψάρεμα απαιτεί καμιά πενηνταριά από αυτά τα "καβουράκια" που ζούνε μέσα σε όστρακα από πορφύρες, τα χρησιμοποιώ δυο-δυο μια που ψαρεύω με διπλαράκι. Στα μέρη μου τα λέμε κοκκινοκούρελα, αλλού τα λένε σκαρτσίνια, αλλά εννοούνε και τα μικρά που δεν κάνουν γι' αυτό το ψάρεμα. Βρίσκονται σε λασπώδεις βυθούς και δύσκολα ξεχωρίζουν από το έδαφος, απαιτούν πολύ προσεκτικό ψάξιμο. Μπορεί κάποιος να τα προμηθευθεί από διχτυάρηδες αλλά συνήθως αυτοί δεν ενδιαφέρονται να τα διατηρήσουν ζωντανά, αλλά για τα ψάρια που βρίσκονται στα δίκτυα. Επίσης κάποτε έρριχνα ένα διβάρι στα βαθιά για να τα μαζέψω αλλά δεν αποδίδει πλέον, απέδιδε μόνο κάποτε, όταν ξεψάριζε σ' ένα σημείο η τράτα, οπότε η σοδειά ήταν ικανοποιητική. Τα διατηρώ ζωντανά σ' ένα διάτρητο δοχείο κρεμασμένο από την βάρκα μέσα στην θάλασσα. Γνωρίζω τέσσερις-πέντε παραλίες που "κρατάνε" τέτοια αλλά φέτος λόγω παρατεταμένης αλιευτικής περιόδου τις εξάντλησα και πλέον η συλλογή τους είναι κοπιώδης και άνευ πρακτικού αποτελέσματος, οπότε αποφάσισα να κρεμάσω τις καθετές μου και να ασχοληθώ- καιρού επιτρέποντος- με τα καλαμάρια, στα οποία ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη επιτυχία.
Τα υπόλοιπα μυστικά του ψαρέματος των λυθρινιών, πως βρίσκουμε τον τόπο τους, πως φιάχνουμε την καθετή μας, πως αντιδρούμε στα τσιμπήματά τους κ.λ.π. δεν είναι από τα πράγματα που γράφονται. Πολλά έμαθα δίπλα σε άξιους λυθρινάδες, μερικά τα βρήκα μόνος μου και κάθε χρόνο και κάποιο καινούργιο στοιχείο προστίθεται, σαν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ που δεν τελειώνει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου