Ιστορίες από ένα άλλο (κοίλο) ημισφαίριο

ΕΝΑ ΔΙΑΦΥΣΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΩΚΕΑΝΟΣ

1. Πρόλογος

Κει που τελειώνει ο ωκεανός στο άλλο ημισφαίριο –λένε- υπάρχει μιά ομαλή ακτή γιά τους ναυαγούς. Την προτιμάνε από τα απόκρημνα βράχια καθώς η αμμουδιά και το νερό λειώνουν το ένα μέσα στ’ άλλο, μπορείς να βγείς και περπατώντας. Λίγο πιό πέρα όμως, στα πέντε μέτρα, απλώνεται ένας μαντρότοιχος ψηλός, σ’ όλο το μήκος της ακτής, διαφυγή καμιά, πρέπει να τον περάσεις. Κανένας ναυαγός δεν ήξερε τι είναι πίσω του, ο καθένας φανταζότανε τι του έλειπε εκείνη τη στιγμή : άλλος φαΐ, άλλος κρασί, άλλος γυναίκες. Μερικοί νομίζανε ότι ήταν στο νησί των θησαυρών, διαμάντια και πολύτιμους λίθους φανταζότανε, τον τοίχο δεν τον υπολόγιζαν.Φάγανε λίγες αχιβάδες και καβούρια να πάρουνε δυνάμεις, ξαπλώσανε στον ήλιο κι’ ετοιμαζότουσαν γιά το μεγάλο σάλτο.Κι ‘ ο τοίχος όμως ετοιμαζότανε. Χρόνια τώρα έβαζε στοίχημα με τον εαυτό του κανείς ανάξιος να μη περάσει. Και έβαζε όλη του τη τέχνη.. Αλλού γινόταν γλιστερός αλλού αγκάθια έβγαζε, αλλού υποχωρούσε τα στηρίγματα μέχρι να πέσουν κάτω οι υποψήφιοι κατακτητές. Γιατί έτσι τους έβλεπε. Νηστικούς να φάνε το φαΐ του, διψασμένους να πιούν το κρασί του, στερημένους να χαρούν τις γυναίκες του και πάντα άρπαγες ν’ αρπάξουν το θησαυρό του.
Και ψήλωνε κατά βούληση. Στους πιό επίμονους έκανε το μεγάλο κόλπο, έπαιρνε τα χρώματα και την υφή του ωκεανού, τους τρόμαζε, τους θύμιζε το χτες-θάλασσα σκούρα κι’ ουρανός μονάχα-σα ναυαγοί χάνανε τον προσανατολισμό τους, αντί γιά πάνω, προς τα κάτω ή τα πλάγια σκαρφαλώνανε απελπισμένα. Τέλος τη λουρίδα της άμμου λατρεύανε κι’ εγκαταλείπανε τη προσπάθεια.

2. Ωγήν- ωγένος

Σ’ όλα τα παραμύθια υπάρχει ένα παλληκάρι, ένας ήρωας να δώσει λύση.Εδώ ο πιό κοσμογυρισμένος έπιασε τη κιθάρα του και τραγούδησε στο τοίχο.

Θέλω, αχ πόσο θέλω το κορμί μου απ’ το τοίχο να διαβεί
Σαν την όμορφη παρθένα που ζητά να παντρευτεί.

Ο τοίχος σταμάτησε την άμυνα ν’ ακούσει το τραγούδι

Θέλω, αχ πόσο θέλω η ψυχή μου απ’ το τοίχο να διαβεί
Σαν την έμπειρη τη πόρνη στο κρεβάτι όταν βρεθεί

Ο τοίχος έμεινε ακίνητος και σκεπτικός.

Τότε το παλληκάρι του έδειξε την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος.
Εγραφε : ακροβάτης.
Αυτό ήταν!
Μιά πόρτα φάνηκε στο τοίχο. Από μακριά ακούγονταν τραγούδια και χοροί. Είχανε πανηγύρι. Ενας-ένας οι ναυαγοί μπήκαν. Το παλληκάρι, με το τοίχο έπιασε κουβέντα.
- Τι πανηγύρι έχουνε ;
- Πάντα το ίδιο, γλεντάνε κάθε που ανοίγω τη πόρτα. Το λένε της Ανοιξης, αλλά δεν είναι. Δεν θα πας ;
- Πρώτα πρέπει να μάθω αν πρέπει, θα δω τους ναυαγούς.
-Εχεις την άδεια του ακροβάτη.
- Δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται κι’ η τέχνη. Ισως να σκούριασα, ίσως να μην είναι σκαρφάλωμα. Γιατί άνοιξες ;
- Τόξερα πως θα χάσω όταν άκουσα το τραγούδι σου. Κτύπησες κέντρο. Μου θύμισες πρώτα τις κόρες μου, μετά την Τηθύα, τη κάποτε γυναίκα μου και πιό παλιά αδερφή μου. Υποχωρώ πριν με νικήσουν, συντηρώ τις δυνάμεις μου.
- Τι προστατεύεις ;
- Τον κόσμο απ' τη βιασύνη των σοφών. Μετασχηματίσθηκα
- Τί ήσουνα πρώτα ;
- Ωκεανός. Είμαι ακόμα. Αλλά χάνω τις μάχες στο νερό κι΄ας κύκλωσα όλη τη στεριά.Αυτούς που οδηγούσανε τα πλοία, ναυαγούς τους είπανε απ' τη συνήθεια μου να τους βυθίζω. Μα στο τέλος φιάξανε πιό γερά σκαριά. Τόβλεπα πως θα χάσω κι’ άλλαξα, έγινα τείχος να κυκλώσω τη γη.
- Κι’ η λουρίδα που πατάμε ;
- Δίνω χώρο στους εχθρούς μου, μετά γινόμαστε φίλοι.
- Γιατί πρέπει να περικυκλώνεις τη γή ;
- Ωγήν. Είναι η δουλειά μου.
- Τι είναι ωγήν ;
- Το παλιό μου όνομα. Μετά με είπαν Ωγηνός, ήμουν ποτάμι ακόμα, δεν είχα πάρει τη θέση μου.
- Τι άλλαξε ;
- Η γεύση μου, έγινα αλμυρός.
- Και τώρα ;
- Τώρα άλλαξε η γεύση των ανθρώπων. Εφερα το μυαλό μου στο τείχος, κι’ άφησα το κορμί μου πίσω το νερό.
- Πως σούρθε η ιδέα ;
- Από τους τοίχους, τα πλαϊνά των πλοίων. Μαθαίνεις κι’ απ’ τους ανθρώπους.
- Γιατί τους εμποδίζεις ;
- Βιάζονται, δεν ξέρουν. Εσύ πως βρήκες την άδεια ;
- Γυμνάστηκα πολύ στο σκαρφάλωμα, εγινα ο καλύτερος. Μου την έδωσε ο Πατέρας. Δεν του τη ζήτησα. Μούπε πως έκανα τη χαρά, δουλειά. Ισως γιά να με τιμωρήσει μου την έδωσε.
- Ετσι κι’ αλλιώς τον εξυπηρέτησες. Είναι βαρύ το φορτίο κι’ Αυτός δεν έχει γη ν’ ακουμπήσει.
- Είσαι και σύ πατέρας. Που είναι οι κόρες σου ;
- Ναί, οι Ωκεανίδες. Πολλά καράβια στο νερό , έφυγαν. Γίνανε δέντρα και πηγές υπόγειες. Μόνο η Ωκεανίνη έμεινε, στα βαθιά, κει πούχει ησυχία, μερικοί την είπανε Γοργόνα. Δεν τη βλέπω πιά. Αμα γυρίζω στο κορμί μου, την αισθάνομαι.
- -Το τείχος δεν είναι κορμί σου ;
-Οχι, ψευδαίσθηση είναι.