Μιά βραδιά στη μπάρα

Ερασιτέχνης μπάρμαν σε γεμάτο κέντρο. Γιά μιά βραδιά. Ο καλύτερος τρόπος να μη νοιώθεις μόνος, όλοι σου μιλάνε, όλοι κάτι σου ζητάνε, κρίνεις, ξεχωρίζεις χαρακτήρες, χαμογελάς και γλυκομιλάς κατά βούληση, σ’ άλλους δεν θες, δεν προλαβαίνεις ν’ απαντήσεις, τυπικά εξυπηρετείς. Το βάρος της δουλειάς όλα τα αθωώνει.

Κόσμος πάει κι’ έρχεται. Και ξανάρχεται. Ζητάνε ότι έχει κι’ ότι δεν έχει, ίδια με τις σχέσεις των ανθρώπων. Ζήτησες ούζο. Δεν είχε. Μα ούζο πίνουμε, πως βρέθηκε ; απόρησες. Κι’ εγώ απόρησα. Θα τόφερε η παρέα σου, είπα και σε κοίταξα.

Μετά ο μπάρμαν θυμήθηκε το θαμώνα. Θάθελα και γω ένα ποτηράκι. Δεν είχες πρόβλημα ν’ αλλάξουμε τους ρόλους μας. Θα σου φέρω ένα ποτηράκι, έχει ακόμη λίγο στο τραπέζι.

Μπέρδεψες το ούζο με το τσίπουρο, χωρίς νερό και πάγο, συμβαίνει. Ευλογία. Αν τα είχες ξεκαθαρισμένα δεν θα ‘χα την ευκαιρία να μου προσφέρεις τσίπουρο και οπτασίες. Ούτε υπόσχεση γιά ούζο κι’ επανεμφάνιση. Επινες τσίπουρο, διάφανο σαν τη σκέψη σου κι’ ήταν νερουλιασμένο το μυαλό μου, θολό σαν νερωμένο ούζο. Δεν ενοχλήθηκες, δεν κόλλησες εκεί, ότι κι’αν πίνουμε με ούζο μοιάζει. Μύρισες τ’ άρωμά του, νοστάλγησες τη γεύση του.

Πλωμάρι Μυτιλήνης.

Επινες τσίπουρο με την παρέα σου. Σε ξαναείδα. Εμείς θα πιούμε ένα ουζάκι είτε στη γη μαζί, είτε μονάχος στα όνειρά μου.