περί κλοπών και ζώων

Τριανταπέντε χρόνια περάσανε...αν το πολυτεχνείο ήταν δημόσιος υπάλληλος θα είχε βγει στην σύνταξη σκέφτηκε...τριανταπέντε χρόνια, σαν να ήταν χθες.
Κι’ όμως αντί να ξεθωριάζουν οι εικόνες τούρχονται πιό ξεκάθαρες. Ισως γιατί σωστά, πολύ σωστά από πολύ νωρίς δεν μετείχε στους εορτασμούς, βάστηξε το κομμάτι του, το κομμάτι που έζησε, ανέπαφο. Και το ότι ποτέ δεν έγινε στέλεχος βοήθησε, δεν έβαψε όσα είδε κάποτε στο χρώμα της κομματικής του προτίμησης.
Οταν σιγά-σιγά έπαψαν οι κορώνες και όσοι δεν έβλεπαν πολιτικό όφελος σταμάτησαν να πηγαίνουν, άρχισε να ξαναβλέπει χωρίς αποστροφή τον εορτασμό του. Τώρα μπορούσε να πει ποιά συνθήματα λέγανε αυθόρμητα οι φοιτητές μέσα και ο λαός απ’ έξω.
Θυμήθηκε

ΕΣΑ, Ες Ες, βασανιστές
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία
Εξη χρόνια ειν’ αρκετά, δεν θα γίνουνε επτά
Ολοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι
Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ την δέσποινα και μπρός
Κάτω ο Παπαδόπουλος

Το μυαλό του γέμισε παραστάσεις της εποχής και άρχισε τα σχόλια μέσα του.
Αυτό το τελευταίο σύνθημα φαίνεται πως άκουσαν οι χουνταίοι του Ιωαννίδη και θεώρησαν ότι τους καλούσε ο λαός να επέμβουν...ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του πολυτεχνείου, το σχήμα με τον εκ πολιτικών πρωθυπουργό-μαριονέττα έληξε άδοξα. Η καριέρα ενός είδους πολιτικών συρρικνώθηκε τρομακτικά.

Τα συνθήματα εξέφραζαν και την λαϊκή βούληση της εποχής. Οταν οκτώ μήνες μετά το νέο χουντικό καθεστώς κατέρρεε, τα συνθήματα είχαν χάσει την αρχική τους σημασία.
Το ΕΣΑ, Ες Ες, βασανιστές πέρασε από τις συμπληγάδες του στιγμιαίου και την ανάγκη να στεριώσει η δημοκρατία (η νέα άραγε ;). Το ψωμί ούτως ή άλλως υπήρχε και επί επταετίας, η παιδεία μπήκε σε κάποιες καλένδες και ξεχάστηκε εκεί και η ελευθερία βάλθηκε να μας ξεστραβώσει με την νομιμοποίηση του κουκουέ.
Το όλοι ενωμένοι περιορίστηκε στο 54% που ψήφισε τον «εθνάρχη». Αραγε οι υπόλοιποι που καταχραστικά καταμετρήθηκαν στα «τανκς» του γνωστού διλήμματος ήταν διατεθιμένοι να παλέψουν γιά την κάθαρση ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Τα υπόλοιπα συνθήματα καταργήθηκαν αυτοδικαίως σκέφτηκε, ντε γιούρο που λέγανε κάποτε οι νομικοί, τώρα γιά να μην μπερδεύονται με τα νομίσματα το γύρισαν στον ελληνικό όρο.

Η πρώτη επέτειος ετεροχρονίσθη, την έκφραση αυτή βεβαίως την «έμαθε» αργότερα και επί άλλου αντικειμένου την ΑΤΑ - όπως λέγανε την αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή - γιά τις ανάγκες των εκλογών, έπεφτε και σαββατοκύριακο, ήταν καλή δικαιολογία, το θέμα ήταν να μη γίνει πορεία με κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» αλλά μονοκομματικής που να αναλάβει την φρούρηση και την ευθύνη. Στην δεύτερη επέτειο είχε ήδη μπει το νερό στο αυλάκι. Παρουσίαζε συμπτώματα εκλογών, όλοι οι μετέχοντες «κέρδιζαν». Χρόνο στο χρόνο μερικοί βαρέθηκαν να μετέχουν και να κερδίζουν, άλλοι όμως συμπλήρωναν φανατικά τα κενά της τότε επταετούς αδράνειας.
Στ’ αυτιά του έφτασε το τραγούδι που έλεγαν τότε οι έγκλειστοι φοιτητές « Πότε θα κάνει ξαστεριά». Κάποιος το πρότεινε αγνοώντας φυσικά ότι πρόκειται γιά τραγούδι από βεντέττα ζωοκλοπής. Με την ίδια άγνοια βρέθηκε στα χείλη των διαδηλωτών. Κάποτε τον ενοχλούσε το γεγονός ότι μπορεί οι ζωοκλέπτες του Ομαλού να διασκέδαζαν με το γεγονός.Τώρα όμως σκεπτότανε πως ζώα και κλέφτες παντού και πάντοτε υπήρχανε και υπάρχουν, η αποδοχή τότε ίσως ήταν αυτό που λέμε λαϊκή διαίσθηση...