Της νύχτας τ' έντομο

Ωσάν της νύχτας τ' έντομο
όπου το φως γυρεύει ...

Αυτήν που λαχταρούσα να την δω,
την είδα
στην γκριζοκόκινη αχλύ, στης τύχης το μπαράκι
και διάβαζε Ανδρουλάκη
αν είναι δυνατόν !

Καθόταν σταυροπόδι στο σκαμπό
σαν ξωτικά της θάλασσας
τα μακριά της πόδια.
Της μέδουσας μαλί
στην κεφαλή

Τώρα θα βγάλει, σκέφτηκα
τα μέσα έξω το στομάχι
κατά πως κάνει ο αστερίας
να καταπιεί την λεία της
μα είχε πολύ βιβλίο ακόμα να διαβάσει

Δεν θα την δω
τι να της πω ;
το αποφάσισα.
μήπως μπορεί ...
κάποια στιγμή ...
να κάνει τι ;

Περνώντας ξυστακούμπισα
του παπουτσιού της άκρη
πως λίγο το δηλτήριο
για φάρμακο σου κάνει.
Κι αμέσως εσυγχώρεσα
άνομους ποιητάδες