Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Αχνωρισμός




Ξεχώρισες κάποια όνειρα και την βιτρίνα με τ' ασημικά.
Διάλεξα το μπαλόνι του παιδιού και κάποιους ληγμένους λογαριασμούς.

Μοιράσαμε καϋμούς και λύπη στα δύο.

.

.
Posted by at
Labels: ,

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξεύρω πως σου ήρθε αλλά πολύ μου άρεσε!! Μα πάρα πολύ!!
Το μπαλόνι τι χρώμα ήταν;

10/11/09 13:39
Meropi είπε...

Διαισθάνομαι διαζύγιο? Θα έλεγα λυπάμαι, αλλά δεν είναι πάντα λυπηρό ένα διαζύγιο. Καμιά φορά είναι και ανακουφιστικό. Ειδικά αν κρατείται σε πολιτισμένο επίπεδο. @gpoint μου σου εύχομαι ό,τι καλύτερο.

10/11/09 15:03
Gee Pontius είπε...

@ Οντως Μερόπη, το τυπικό μέρος μιας προ δεκαετίας διαδικασίας ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες ανασκαλεύοντας αναμνήσεις και συναισθήματα...

10/11/09 16:48
Gee Pontius είπε...

@ Φοράδα μου, εσύ με τα ταξίδια σου στις χώρες των θαυμάτων και δεν ξέρεις πως μούρθε ;
Σαν τις λοξές ακτίνες του ήλιου στη βαρυσυννεφιά.
Κίτρινο, πάντα κίτρινο ήταν

10/11/09 16:53
Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη...
Είχα την εντύπωση, ξέρεις από εκείνες τις λάθος εντυπώσεις που σχηματίζουμε για διαδικτυακούς φίλους, ότι είχαν τελειώσει και τα τυπικά...
Τα βασανιστικά τυπικά...
Που ποτέ δεν αλλάζουν την ουσία απλά ανασκαλεύουν όπως λες...
Σαν τα μνημόσυνα, πάνω που νομίζεις ότι έχεις συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας....

Λοξές ή όχι οι ακτίνες του ήλιου είναι πάντα εκεί... Το γνωρίζεις πολύ καλύτερα απ΄΄μας, σαν γηραιότερος... :)
Kαι οι φίλοι είναι πάντα εκεί....
Έστω κι από μακριά...
Πολλές φορές αυτό είναι ομορφότερο... Πιο ανακουφιστικό....

Φιλί μεγάλο

10/11/09 17:00
Gee Pontius είπε...

( για το μόνο που έχω άχτι τις φοράδες )
Δεν υπάρχει λόγος να λες συγγνώμη, εκτός αν εννοείς για την νίκη της Ζενυάττα

10/11/09 17:56
Ανώνυμος είπε...

Ναι ρε γι΄αυτό...

ΣΥΓΓΝΩΜΗ!!! :)

Kαι γι΄αυτή τη νίκη
και για όλες τις νίκες
που ένα σωρό "φοράδες", Θεωρούν νίκες τους, ενώ απλά κάποιοι άλλοι έχασαν.

10/11/09 18:19
ApoStel είπε...

Φίλε , η συνήθεια είναι άτιμο πράγμα. Εδώ αποφυλακίζεται κάποιος και νιώθει ένα κενό ,σχεδόν λυπάται γι’αυτό που αφήνει.
Πως μας έχει μπλέξει σ’αυτή την ιστορία του γάμου το εγωιστικό μας γονίδιο είναι μυστήριο, και προχωρημένος να είσαι άντε βρες θηλυκό που να μην ψάχνει σταθερότητα και ασφάλεια για τα παιδιά της.
Οπότε ή μένεις μόνος σου ή παντρεύεσαι και ο Θεός (που δεν υπάρχει) βοηθός.

10/11/09 18:20
Meropi είπε...

Πάντως @gpoint μου το μοίρασμα της λύπης στα δύο, σημαίνει αυτόματα και μετριασμό της.
Πάμε γι άλλα τώρα!

10/11/09 18:53
Gee Pontius είπε...

Φοράδα στ'αλώνι
Το ξέρεις καλύτερα από μένα ότι μόλις χαθεί η αυτοπεποίθηση των αρσενικών από μια αποτυχία βγάζουν το ανώριμό τους, το παιδικό τους.
Μην τα παρεξηγείς τα καϋμένα το κάνουν για να τα συμπαθήσετε !!
Τα άλογα είναι πιο σοφά. Είμαι σίγουρος πως ο Τζίο Πόντι θα χάϊδευε την χαίτη της Ζενυάττα για να την συγχαρεί.

10/11/09 18:58
Gee Pontius είπε...

Αποστελ το κακό άμα χωρίσεις δεν είναι ότι δεν υπάρχει θεός για βοηθός αλλά ότι δεν υπάρχει οικιακή βοηθός !

10/11/09 19:00
ApoStel είπε...

Zenyatta Mondatta , "κορυφή του κόσμου" (αυτό σημαίνει ο τίτλος στα... σανσκριτικά),πράγματι ήταν δίσκος των Police, με το πιό γνωστό σινγκλ να έχει κάπου αυτό το στίχο , "De Do Do Do, De Da Da Da...". (στο προηγούμενο πόστ αναφέρομαι)

10/11/09 19:35

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)