Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Κάλιο αργά...


Ισως με είκοσι χρόνια καθυστέρηση, το κόκκινο χρώμα υπήρχε πια μόνο σαν υποψία, ήταν φανερό πως η προϋπηρεσία σ' αυτό επέλεγε πάντοτε μια ξανθή βαφή σε απόχρωση που να το θυμίζει ή στην περίπτωση που τα μαλλιά της ήταν φυσικά, είχε ξεθωριάσει από τα χρόνια. Δεν την ρώτησε. Δεν είχε σημασία εξ άλλου. Οπως κάποια άλλα φυσικά προσόντα, παραδείγματος χάρη η ποιότητα της επιδερμίδας, περνάνε απαρατήρητα στην νεότητα μα αποκτούν μεγάλη αξία στα ...ήντα έτσι και στο μαλλί από μια ηλικία και μετά, το χρώμα δεν παίζει τον βασικό ρόλο αλλά ο όγκος και εκεί τα πράγματα ήταν παραπάνω καλά από το επιθυμητό επίπεδο. Το μαλλί της μακρύ, κατσαρωμένο ελαφρά, ήταν περισσότερο από πλούσιο πλαισιώνοντας το λευκό πρόσωπο με τα ίχνη από τις παιδικές φακίδες που πατροπαράδοτα είχαν οι φυσικές κοκκινομάλλες. Και αυτές είχαν ξεθωριάσει από την πατίνα του χρόνου ή το συχνό μέϊκ απ.
Φρύδια στην ίδια απόχρωση με τα μαλλιά, οι βλεφαρίδες ανοικτόχρωμες απόλυτα συμβατές με την απουσία οποιασδήποτε πινελιάς στα μάτια, μύτη λεπτή και στόμα ανοιχτόχρωμο, καλοσχηματισμένο, άβαφο, όπως θα ταίριαζε με την λευκή επιδερμίδα. Το πρόσωπό της διατηρούσε την παιδική φρεσκάδα του, ίσως η απουσία των έντονων χρωματισμών να το βοηθούσε.
Πηγαίνοντας πριν κάποια χρόνια σε κάποιο σπίτι για ιδιαίτερα μαθήματα την κοίταζε πάντοτε σαν πέρναγε έξω από το μαγαζί της μάνας της, την κοίταζε και τώρα που στεκόταν απέναντί του, στο δικό της μαγαζί πλέον. Τον βοήθησε ευγενικά θυμίζοντας του την ονομασία του δρόμου όπου την έβλεπε περιμένοντας την επόμενη κίνησή του. Την ξάφνιασε ευχάριστα.
- Πόσα παιδιά έχεις ; Δύο ;
Είχε ακριβώς δύο παιδιά. Κολακεύτηκε περισσότερο από οποιοδήποτε κομπλιμέντο. Ηταν μια ένδειξη ότι τα χρόνια που πέρασαν είχαν αφήσει τα σημάδια τους, άρα δεν πήγαν χαμένα, χωρίς να χαλάσουν την εικόνα της, τόβλεπε καθαρά στο βλέμμα του, δεν έψαχνε την ανάμνησή της, του άρεσε περισσότερο η ώριμη τωρινή ομορφιά της.
Και έτσι ήταν. Τότε ήταν ένα γινάτι, μια σπάνια φυσική κοκκινομάλλα, κάτι τόσο περίεργο στα ελληνικά χώματα της νιότης του όσο κοινό σε άλλα. Η ραγδαία αύξηση του τουριστικού ρεύματος στην χώρα μαλάκωσε την εντύπωση του σπάνιου, τα ιδιαίτερα σταμάτησαν, την ξέχασε. Την έβλεπε πότε πότε όταν άνοιξε αλλού το δικό της μαγαζί μα ποτέ δεν κάθησε σαν πελάτης όταν ήταν εκεί και ποτέ δεν της μίλησε. Αυτή τη φορά όμως, την τρίτη που καθότανε στην καφετέριά της ήταν εκεί, είχε πέσει τυχαία στο ωράριό της. Είδε το μισό παιχνίδι. Το άλλο μισό αντί για τη οθόνη κοίταζε πίσω απ΄την μπάρα την μορφή της, τις αλλοιώσεις της, αναλογιζόμενος τις δικές του. Δεν είχε σκοπό να της μιλήσει, αν και του φάνηκε πως τον κοίταζε κι' αυτή, αλλά όταν τούφερε τα ρέστα πήρε μια τέτοια θέση κλείνοντας του τον δρόμο που θα του ήταν δύσκολο να φύγει χωρίς να φανεί αγενής. Ποτέ δεν θα μάθει αν το έκανε ασυναίσθητα ή όχι, πιθανόν ούτε η ίδια να το ήξερε.
Του είπε το όνομά της. Μικρό και εύηχο. Περιέργως ποτέ δεν είχε προσπαθήσει να την ταυτίσει στην μνήμη του με κάποιο όνομα μαντεύοντας το όπως είχε κάνει με πολλές άλλες, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι. Το βρήκε ταιριαστό με το παρουσιαστικό της, καλοβαλμένο όπως και το ντύσιμό της, άψογα επαγγελματικό.
Είχε συνηθίσει να τραβά τα αντρικά βλέμματα επάνω της. Μερικά την ενοχλούσαν, της φαίνονταν πως άφηναν σάλια επάνω της, τόσο γλειώδη ήσαν. Τα αντιμετώπιζε όμως σαν κομμάτι της δουλειάς της, αν τα έδιωχνε θα πήγαιναν σε άλλη καφετέρια εκεί που οι σερβιτόρες βγάζαν στην φόρα περισσότερο στήθος και νεφραμιά. Η δική της σιλουέτα ήταν πάντα καλοντυμένη και η γοητεία της ηταν στο πρόσωπο και στις κινήσεις της, όχι στις αποκαλύψεις. Εξ άλλου, σκέφτηκε χαμογελώντας, φεύγουν με το σφουγγάρι του μπάνιου, είχε ακούσει ένα σχετικό τραγούδι.
Της είπε τ' όνομά του και πως είχε κι' αυτός δυό παιδιά. Συγκρίνοντας τα χρόνια τους, τα δικά του ήταν αρκετά μεγαλύτερα, όπως κ' αυτός απ΄αυτήν εξ άλλου. Το μυαλό του πήγε στον γέρο Βιάσα και την νεαρή Σατιαβάτι. Κατά μία άποψη, της ινδικής μυθολογίας, κάπως έτσι ξεκίνησε το σημερινό ανθρώπινο γένος. Αλλά και σ' άλλες ιστορίες θρησκευτικές και μη εμφανίζεται αυτή η διαφορά της ηλικίας. Ισως να οφείλεται στην βαθιά ικανοποίηση της κοπέλλας ότι τα κάλλη της μπορούν να συγκινήσουν και έναν απόμαχο.
Βάστηξε το χέρι της στο δικό του λίγο παραπάνω από το κανονικό. Τρυφερό και μαλακό το άγγιγμά της του ήταν ιδαίτερα ευχάριστο. Η ανταλλαγή των ονομάτων και ο αποχαιρετισμός ήταν η δικαιολογία γι' αυτήν την επαφή που άργησε κάποια χρόνια, αλλά είχε την ίδια συγκίνηση σαν τότε, τα άλλα, τα νεανικά δεν είχαν τώρα πλέον σημασία όσο ένα κοίταγμα ή μια κουβέντα.
Κι' ένα άγγιγμα για αποκορύφωμα.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Μετρημένα κουκιά


Στην σύγχρονη ζωή, όπου ο καιρός για σκέψη είναι σπάνιος επικρατούν τα σλόγκαν. Τα σλόγκαν "καταπίνονται αμάσητα" που έλεγε κορυφαίος πολιτικός, μαιτρ του είδους, σαν αλάνθαστές "σοφίες" ενώ πολλές φορές είναι ψευδή ή δεν περιέχουν την μοναδική αλήθεια.
Πάρτε παράδειγμα το φορολογικό κυνήγι που έχει εξαπολυθεί τον τελευταίο καιρό για την ανεύρεση πόρων. Συνηθέστατη κατάληξη είναι οι μισθωτοί, αφού οι γιατροί του Κολωνακίου δηλώνουν μόλις 9 000 ευρώ ετησίως, δηλαδή ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας. Επειδή στο τέλος πάλι οι μισθωτοί θα την πληρώσουν άρχισαν να ακούγονται επιχειρήματα του στυλ "Πόσοι είναι οι γιατροί ; πενήντα ; εκατό ; Πόσα θα πάρει από αυτούς ; ενώ οι μισθωτοί εκατομμύρια, από λίγα ευρώ να πληρώσουνε όλα είναι εντάξει. Ετσι είναι φτιαγμένη η κοινωνία, πάντα
ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΛΙΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΤΑ ΠΟΛΛΑ.

Αυτή η φράση- κλισέ έχει ευρύτατη αποδοχή ενώ δεν έχει μοναδική αλήθεια. Εύκολα μπορεί κανείς να φτιάξει ένα μοντέλλο όπου
ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΤΑ ΛΙΓΑ,
είναι θέμα πολιτικής βουλησης και μαθηματικού τύπου.
Εξηγούμαι αριθμητικώς για τους δύσπιστους
Εστω μια κοινωνία 1000 ανθρώπων και η συνολική περιουσία της 1000 ευρώ. Δίνουμε στους 10 (άρα λίγους) από 0,1 ευρώ οπότε οι υπόλοιποι 990 μοιράζονται τα υπόλοιπα 999 ευρώ, άρα λαμβάνουν από 999/990 δηλαδή περίπου 1,01 ευρώ, δηλαδή οι 990 παίρνουν ποσό περισσότερο από το δεκαπλάσιο του ποσού των "λίγων" δέκα.
Οι έχοντες σχετική μαθηματική παιδεία εύκολα αντιλαμβάνονται ότι η σχέση ένα προς δέκα μπορεί να "ανοίξει" ή να "κλείσει περισσότερο κατά το δοκούν.
Επίσης αντίστοιχα θα μπορούσε να αλλάξει και η φοροεισπρακτική πολιτική της κυβέρνησης, είναι θέμα μοντέλλου και πολιτικής απόφασης και όχι δήθεν αληθοφανών σλόγκαν. Σε πολλες χώρες το φορολογικό μοντέλλο είναι πολύ πιο δίκαιο και αξιόπιστο απ' ότι στην Ελλάδα, εξασφαλίζοντας κοινωνική συνοχή, κάτι που συνεχώς μειώνεται εδώ λόγω των συναισθημάτων που προκαλούν τέτοια μοντέλλα.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Πατέρα, κάτσε φρόνιμα...



Οφείλω να πληροφορήσω τους πολυπληθείς (λέμε και καμμιά... μλκ που και που να περνάει η ώρα) ότι το ποδόσφαιρο με απασχολεί περισσότερο από πολιτικοκοινωνικής πλευράς παρά από αθλητικής διότι ακριβώς όπως οι Αμερικανοί πέρασαν την προπαγάνδα τους μέσω του Χόλλυγουντ για τους ¨κακούς" Ινδιάνους και τα πρότυπα των Μίκυ Μάους και Ντόναλντ Ντακ για τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές τους, έτσι και στην Ελλάδα δια της ευνοϊκής αντιμετώπισης των κακώς ονομαζομένων "μεγάλων" συλλόγων προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για τους νόμους υπέρ των "μεγάλων " που ψηφίζονται κάθε τόσο ουσιαστικά χωρίς αντίδραση.
Και είναι πραγματικά λυπηρό να ακούς "αγωνιστές" της αριστεράς να ξιφουλκούν υπέρ του αγαπημένου τους συλλόγου καταπατώντας κάθε έννοια δικαιοσύνης στο όνομα κάποιου τίτλου


Στην χώρα (Ελλάς) και στον χώρο (ποδόσφαιρο) της παραποιημένης αλήθειας ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, μετά την ενδεκάτη αγωνιστική ημέρα έκανε την εξης βαρυσήμαντη δήλωση πως μερικοί διαιτητές χρειάζονται οφθαλμίατρο διότι δεν είδαν το πέναλτυ που έγινε στον Βύντρα.
Προφανώς οι ίδιοι διαιτητές δεν χρειαζότουσαν οφθαλμίατρο στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού όταν δεν έβλεπαν το πέναλτυ που έκανε αμυντικός στο τελευταίο λεπτό του αγώνα με τον Αρη ή έβλεπαν μόνο τα πόδια του Σαριέγκι να διώχνουν την μπάλλα και όχι το χέρι του να εφαρμόζει κεφαλοκλείδωμα στον Κουτσιανικούλη στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ όπως έκανε και ο γραφικός "καθηγητής" Βαρούχας προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα από τηλεοράσεως.
Ούτε ο διαιτητής στην Καβάλα, όταν ο Νίνης στην απελπισία του έσπρωχνε τον αμυντικό στο 93ο λεπτό και αντί να δοθεί επιθετικό φάουλ δόθηκε αράουτ υπέρ του ΠΑΟ. Θα μου πείτε σιγά το μεγάλο πράγμα αλλά από από αυτό το αράουτ - πόρνη μπάλλα που έλεγε κι' ο Οσσιμ- ο ΠΑΟ ισοφάρισε στο 94 !
Δεν νομίζω ότι υπήρχε δόλος, απλά ο διαιτητής θέλησε να δώσει μια παραπάνω ευκαιρία στον ΠΑΟ και "τούκατσε". Ακριβώς όπως έκανε και ο διαιτητής στον αγώνα του ΠΑΟ με τον Αστέρα Τρίπολης όπου καθυστέρησε να σφυρίξει την λήξη δυο-τρία λεπτά αλλά δεν "τούκατσε" και είπε ο Πατέρας να του πάρει γιαλιά (να βλέπει το ρολόϊ του άραγε ;).
Τέτοιες "παραπάνω ευκαιρίες" ποτέ δεν παίρνουνε οι λεγόμενες "μικρές" ομάδες.
Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα υπάρχουν σε κάθε αγωνιστική και κατά κανόνα, σε ποσοστό 90% σφυρίζονται υπέρ των μεγάλων ομάδων και ειδικά του ΠΑΟ του οποίου οι παίκτες συνεχώς υποδεικνύουν στον διαιτητή τι θα σφυρίξει και δεν τιμωρούνται όπως προβλέπουν οι κανονισμοί, θυμηθείτε το Νίνη που σε μια φάση κάνοντας ντρίμπλες έπεσε πάνω στον διαιτητή χωρίς να τον έχει δει και φώναξε "φάουλ".
Χθες με γυμνό μάτι η ανατροπή του Βύντρα φάνηκε σαν θεαματική βουτιά και η θεαματική βουτιά του Λάκη σαν ανατροπή. Φυσικά στα ριπλέϋς φάνηκε ξεκάθαρα και στις δυο περιπτώσεις πως ξεγελάστηκε το μάτι. Ούτε οι διαιτητές είναι υπεράνθρωποι να τα βλέπουν όλα, τις περισσότερες φορές δεν έχουν ακριβή αντίληψη πρέπει όμως να πάρουν μια απόφαση και όπως είπαμε προηγουμένως όταν δεν έχουν σαφή εικόνα, κατά κανόνα, σφυρίζουν υπέρ της μεγάλης ομάδας. Οπως ακριβώς έγινε στην περίπτωση που αποβλήθηκε ο παίκτης του Αστέρα που έβγαλε την μπάλλα αράουτ για το fair play ενώ είχε σφυρίξει ο διαιτητής. Που να το ψάχνει ο διαιτητής ή να ρωτήσει τον πλάγιο, τράβηξε την κάρτα και την έδειξε. Μπορείτε να φαντασθείτε αν θα τελείωνε ποτέ το ματς σε περίπτωση που με τον ίδιο τρόπο απέβαλε παίκτη του Παναθηναϊκού και δεν ανακαλούσε; Οχι, φυσικά...
Εχθές οι διαιτητές στο ΟΑΚΑ και προχθές στην Καβάλα, έπαιξαν 70 % ΠΑΟ και ΑΕΚ αντίστοιχα στις αμφισβητούμενες φάσεις αλλά έκαναν από ένα ανθρώπινο λάθος σε βάρος των "μεγάλων" ομάδων γι' αυτό και ζητάνε τις κεφαλές τους επί πίνακι, ειδικά ο "καλομαθημένος" πρόεδρος του ΠΑΟ, γκρινιάζοντας σαν ταξιτζής που του έξυσαν τον προφυλακτήρα. Βέβαια απέφυγε να σχολιάσει το σπρώξιμο με το χέρι στον αμυντικό που έκανε ο Σισέ στην φάση της ισοφάρισης, όπως δεν το "είδαν" και όλοι οι παρατρεχάμενοι της γνωστής αθλητικής εκπομπής, του κυρίου "καθηγητή" συμπεριλαμβανομένου. Αλλά είπαμε αυτά ανάγονται στη ποσόστωση 90% των σφυριγμάτων, την οποίαν θεωρούν δεδομένη και διαμαρτύρονται μόνο αν πέσει στο 88%...
Στο κάτω- κάτω κύριε Πατέρα πόσο σίγουρος μπορείς να είσαι ότι θα το έβαζε γκολ, το πέναλτυ του Βύντρα όποιος το κτύπαγε ; Οσο είμαι σίγουρος εγώ ότι θα έμπαινε το πέναλτυ στον Κουτσιανικούλη ;
Ολα αυτά είναι υποθετικά.
Αντίθετα...
Αλλοιώσεις αποτελεσμάτων δύο έχουν γίνει στο φετεινό πρωτάθλημα και αυτές είναι σε βάρος ανταγωνιστών του Παναθηναϊκού, στο 0-0 του ΠΑΟΚ στην Νέα Σμύρνη και στο 1-1 του Ολυμπιακού με τον Ηρακλή. Και στα δύο ματς ακυρώθηκαν κανονικά (και όχι υποθετικά) γκολ στα τελευταία λεπτά του αγώνα, ειδικά στο ματς του ΠΑΟΚ δεν υπήρχε ούτε η δικαιολογία της λάθος εκτίμησης για οφσάϊτ, όπως στο Καραϊσκάκη, αλλά άγνοια κανονισμών.
Τότε όμως δεν βγήκες να μιλήσεις για οφθαλμίατρους κύριε Πατέρα μας, απλά βολεύτηκες στην πρώτη θέση της βαθμολογίας και είπες να στηρίξεις την φουκαριάρα την διαιτησία...

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Περί Νιόνιου και νιονιού



Απορία μεγάλη είχα όταν είδα τον Πρετεντέρη να παρουσιάζει δίπλα του καθήμενον τον Σαββόπουλο. Πως διάολο γίνεται αναρωτήθηκα. Μόλις άνοιξε το στόμα του ο Διονύσης κατάλαβα. Μετά τα τετριμμένα " δεν είναι μια παραγωγή-αναδρομή στα παλιά μου τραγούδια όπως γίνεται συνήθως (καρφάκι για άλλους)" , ήρθε το ζουμί, "αλλά κάτι καινούργιο ειδικά για τους αναγνώστες του Βήματος..."
Τι λες ρε μεγάλε, δηλαδή άμα διαβάζω την κυριακάτικη δαιμονολογία, ξέρω εγώ, δεν είμαι στους στόχους σου ;
Οταν έγραφες το περιβόλι του τρελλού και το φορτηγό διάλεγες έτσι κοινό για να αποτανθείς ;

Αμα εξηντάρισες και επειδή κάθεσαι δίπλα στον Πρετεντέρη δεν μπορείς να πεις κατάμουτρα την αλήθεια, βράστα παραπάνω τα αυγά να γίνουνε σφιχτά γιατί θα τα σπάσεις και αν είναι μελάτα θα λερωθείς...

Και γώ που νόμιζα, ο αφελής, πως ο διευθυντής του Βήματος Πρετεντέρης (μπρρρρρ!) πουλάει Σαββόπουλο και ο Σαββόπουλος πουλάει Πρετεντέρη στα χνάρια του εμπορικού συνδυασμού Αλφα- Λαζόπουλου... πόσο άδικο είχα !!
Μετά την μέσω δίσκου προσέγγιση Μητσοτάκη στις αρχές του 90. φαίνεται έχουμε τώρα προσέγγιση της Ντόρας μέσω Βήματος, μια που από τραγούδια δεν φαίνεται φως.

Μην ξεχάσεις, μεγάλε, να μας τραγουδήσεις το "Ηλιε, κόκκινε αρχηγέ" σε ροκ εκτέλεση, φυσικά, με τους -πως τους λένε- να σε συνοδεύουνε...

Sic transit gloria mundi ( ούτω παρέρχεται η επίγεια δόξα)

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Κομπολόγια και μπεγλέρια

Το μπεγλέρι του γράφοντος

Για πολλούς είναι η ίδια λέξη, για άλλους δυο διαφορετικά πράγματα, τόσο διαφορετικά όσο ο θρησκευόμενος από τον άθεο, δηλαδή στον ίδιο δρόμο αλλά με άλλη κατεύθυνση. Οντως υπάρχει θρησκευτικό υπόβαθρο στις δύο εκφράσεις όπως και γλωσσολογικό,
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με κάποια σειρά.

Μορφολογικά όπως τα ξεχωρίζουμε σήμερα υπάρχει τεράστια διαφορά, το κομπολόι έχει μονό αριθμό χαντρών σε κύκλο και το μπεγλέρι (συνήθως) ζυγό σε ευθεία. Σαν υλικά και στα δύο χρησιμοποιούνται διάφορα είδη κεχριμπαριού, δηλαδή απολιθωμένου ρετσινιού, γιουσουριού (μαύρο κοράλλι), κόκκαλο καμήλας και άλλων ζώων, ημιπολίτιμοι λίθοι και άλλα "ζεστά" υλικά. Το κεχριμπάρι βέβαια είναι το πιο ταιριαστό υλικό. Ασημένια και μεταλλικά κομπολόγια είναι απαράδεκτα και κυκλοφόρησαν μόνο τα τελευταία χρόνια από φραγκοφονιάδες κοσμηματοπώλες.
Οι χάντρες είναι περασμένες σε γερό σπάγγο, κορδονέτο ή λεπτή μεταλλική αλυσσιδίτσα. Στα κομπολόγια στην ένωση του κύκλου δένεται μιά φούντα. Στα μπεγλέρια στις δυο άκρες μπαίνουνε διάφορα διακοσμητικά, συνήθως ασημένια.
Η λέξη μπεγλέρι αναφέρεται και σε ένα είδος σταφυλιού στις Κυκλάδες. Προφανώς το θυμίζουν οι κεχριμπαρένιες στρογγυλές ή ωοειδείς χάντρες του μπεγλεριού, οι τετραγωνισμένες χάντρες υπαρχουν μόνο στα κομπολόγια. Εχει μια ελαφριά έννοια η λέξη μπεγλέρι όπως και το αντίστοιχο ρήμα, κάτι σαν να διασκεδάζω την στενοχώρια μου.
Με το κομπολόι τα πράγματα είναι πιο μπλεγμένα. Κατ' αρχήν το ρήμα κομπολογώ σημαίνει κομπάζω και η λέξη κόμπος, θόρυβο που προκύπτει από την κρούση ομοίων υλικών όπως είναι οι χάντρες του κομπολογιού. Δεν πρέπει να την συγχέουμε με την λέξη κόμβος δηλαδή δεσμός που στην καθομιλουμένη προφέρεται επίσης κόμπος. Σίγουρα οι καλόγεροι είχαν το κομβοσχοίνιόν τους, κομποσκοίνι που λέει ο λαός και που έκανε την ίδια δουλειά με το κομπολόι δηλαδή να μετράει προσευχές. Τώρα αν είναι το σωστό κομπολόγιον από το ρήμα κομπολογώ λόγω θορύβου ή κομπολόι από τους κόμπους-δεσμούς και με την κατάληξη -όι που χαρακτηρίζει ίδια πράγματα όπως σόι, συγγενολόι, σκυλολόι, κ.λ.π. δεν το γνωρίζω.

Στα κομπολόγια υπάρχει ένα θρησκευτικό υπόβαθρο. Ηταν ο τρόπος να μετράνε τις προσευχές σε τακτά χρονικά διαστήματα οι πιστοί. Μάλλον πρώτοι ήταν οι Ινδουιστές με τις 108 προσευχές τους μοιρασμένες σε τέσσερα 27άρια. Πάντως πιο γνωστό έγινε ο κομπολόι από τους πιστούς του Μωάμεθ ο οποίος -λένε- σκέφτηκε να περάσει τρυπημένα στη μέση 99 φασόλια σ' ένα σκοινί, κάθε φασόλι και προσευχή ώστε να μπορούν να τις μετράνε οι πιστοί μια που ήτανε πολλές και μπερδευότουσαν.
Οι καθολικοί πολύ αργότερα το περιόρισαν σε 59, τόσες είναι οι προσευχές των καθολικών, ενώ το κομποσκοίνι των χριστιανών είχε 33 κόμπους, όσα τα χρόνια του Χριστού.

Οσοι δεν προσεύχονται αλλά απλά διώχνουν τον εκνευρισμό τους προτιμούν το μπεγλέρι που προσφέρει πολύ περισσότερους τρόπους παιξίματος, μπορεις να το στριφογυρίζεις και σαν αλυσσιδίτσα. Επίσης υπάρχει μεγαλύτερη αποσταση από χάντρα σε χάντρα από το κομπολόι που συνήθως είναι "σφικτό" και ακούγεται καλύτερα.



Τέλος αυτό το "εξάρτημα" είναι εντελώς προσωπικό, ο καθε χρήστης δένεται μαζί του, δεν το αποχωρίζεται και δεν το δανείζει σε άλλον να παίξει περισσότερο από μερικές στιγμές.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Ελευθερία, ένα γυναικείο όνομα




Μία παρότρυνση ήταν αρκετή για να αρχίσω μια αγαπημένη διεργασία, ελεύθερη, πολύ ελεύθερη μετάφραση κτισμένη στιχάκια πάνω σε παλιές αγαπημένες μελωδίες. Μόνο που σήμερα, λόγω μέρας φαίνεται, λοξοδρόμησα λίγο στο τέλος.

Αφιερώνεται σε όσες και όσους είμαστε μαζί τότε και φυσικά στην Φοράδα στο Αλώνι

Τρίτη 17 Νοέμβρη 2009


Καμιά τριανταριά χρόνια πιο πίσω

Στο στήθος μου η καρδιά δεν ησυχάζει
πάντα ανήσυχη κτυπά
κι’ η μοναξιά σαν την τρομάζει
πίσω στο παρελθόν κοιτά

Σήμερα μούφερε
στη μνήμη μια κυρία
μία κυρία
από τα παλιά

Μου θύμισε τα χρόνια του εβδομήντα
φούστα κοντή κι οξυζενέ μαλλί
το μέρος δεν θυμάμαι που σε είδα
θυμάμαι μόνο ήτανε γιορτή

Θυμάμαι, τέτοια μάτια δεν ξεχνιούνται
βαμμένα με το μπλε του ουρανού
αιώνια σου ορκίστηκα την πίστη
μα δεν θυμάμαι πότε, ούτε που


Μετά κάτι μου είπες, κάτι σου είπα
. που να θυμάμαι τι έγινε μετά
ναι, ήτανε τα χρόνια του εβδομήντα
και τ’ όνομά σου ήταν λευτεριά


Το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=gd5ul3HQnOc


Τα λόγια στο πρωτότυπο είναι αυτά

Una signora di trent' anni fa

Il cuore mio indiscreto
pace ancor non si dà,
sempre più sveglio e più irrequieto
non si rassegna alla sua età.

Oggi m'ha ricordato,
in gran segreto,
una signora di
trent'anni fa.

Nel millenovecentodiciannove,
vestita di voile e di chiffon
io v'ho incontrata non ricordo dove,
nel corso oppure a un ballo-cotillon.

Ricordo gli occhi, gli occhi solamente,
segnati un pò con la matita blu,
poi vi giurai d'amarvi eternamente.
Vi chiamavate ... non ricordo più.

Poi vi condussi ... non ricordo dove,
e mi diceste ... non ricordo più.
Nel millenovecentodiciannove
vi chiamavate forse ... gioventù.






Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Οδοιπορικό


Πριν ακόμα σκάσει το πρώτο φως της κυριακάτικης αυγής ξεκίνησε κουβαλώντας χρόνια κι' αναμνήσεις αντάμα. Το δρομολόγιο αχνά χαραγμένο στο μυαλό του, να προλάβει, να προλάβει τι ; Το άγνωστο, το άγνωστο που τρομάζει, πως θα βρείς μια διεύθυνση σε μια άγνωστή σου πόλη όταν δεν την βρίσκεις στους χάρτες του γκουγκλ; Χαμογέλασε πικραμένα. Πριν από τριάντα χρόνια όταν ξεκίναγε το ίδιο δρομολόγιο σαν συνοδηγός τότε, όχι γκουγκλ ούτε κινητά δεν υπήρχανε. Και τότε βέβαια ρώταγες τους ανθρώπους και τώρα, αλλά τώρα καμμιά εμπιστοσύνη δεν είχε στα λεγόμενά τους και τον πίκραινε η ενόχληση που μάντευε στο βλέμμα τους πριν ακούσει το ξερό " Δεν είμαι απο εδώ, δεν ξέρω".
Κατηφορίζοντας το Δαφνί, με προόρισμό την Πάτρα, η σπίθα της Κατσιποδούς στη θέση της, η κίνηση αραιή και η αυγή να γαλακτίζει τον ορίζοντα. Στις σύραγγες της Κακιάς Σκάλας, το πιο "ευρωπαϊκό" κομμάτι της διαδρομής, η οδική συμπεριφορά θυμίζει το αιώνια απείθαρχο του (νεο)Ελληνα, κανένας σεβασμός στις πινακίδες και στους υπόλοιπους οδηγούς. Πιο κάτω, προς το Λουτράκι έντονο το στοιχείο της γυφτιάς, το τοπίο χάνεται από το πλήθος των πινακίδων, διαφημιστικών και μη.



Το πέρασμα στην Πελοπόννησο μοιάζει σαν να έγινε χθες. Σίγουρα στα τριάντα χρόνια που πέρασαν τίποτε δεν άλλαξε στην άθλια χάραξη και την επικινδυνότητα του δρόμου. Δεξιά σπίτια χωμένα στο πράσινο κι' αριστερά λοφίσκοι γυμνοί, στογγυλεμένοι απ' τις βροχές και τα χρόνια μ' ένα χρώμα περίεργο. Αν του λέγανε ότι αρρώστησε η γη από ίκτερο, αυτό το χρώμα θα διάλεγε για να την ζωγραφίσει.
Μετά το Διακοφτό τα σπιτάκια εξακολουθούν να στριμώχνονται στ' ακρογιάλια αλλά το τοπίο δείχνει πολύ πιο υγιεινό, ίσως γιατί τα βουνά της Στερεάς φαίνονται πιο κοντά, ίσως γιατί αλλάζουνε χρώματα τα χώματα.
Τίποτε δεν τράβηξε την προσοχή του στην Πάτρα ούτε στο λιμάνι, ούτε στα ψηλά, φτηνή απομίμηση της Αθήνας του φάνηκε. Μόνο μια καινούργια λέξη έμαθε σαν ρώτησε πως θα πάει στον προορισμό του " Ρωτιόντας" του αποκρίθηκε η κυρία και δεν ήτανε αλλοδαπή σίγουρα.
Το βρήκε το "ρωτιόντας" του και χαλάρωσε. Τώρα σκεφτότανε την επιστροφή και κάποια γνώριμα χώματα της Ρούμελης που θα ξαναπάταγε τόσα χρόνια μετά...

Επιτέλους κάτι καινούργιο !


Μετά την πελοποννησιακή τελματοποίηση η γέφυρα στο Ρίο είναι ή τουλάχιστον δείχνει ποίηση. Η θάλασσα στο σωστό σκούρο χρώμα της τρικυμίας με τα λευκά τα προβατάκια της να βόσκουν, ο ουρανός ασυννέφιαστος και τα βουνά ασημόγκριζα να λαμπυρίζουν. Μοιάζει να μην ενώνει μόνο την Πελοπόννησο με την Στερεά αλλά την ζωή με το όνειρο και την κάθε μέρα με την επόμενη της.
Νωχελικά ξαπλωμένη η Επακτος με τις καλαμιές να χωρίζουν τον δρόμο απ' την θάλασσα. Κοίταζε επίμονα τις καλαμιές λες και μπορούσε να ξεχωρίσει σε ποιές ήταν που κατάλαβε πρώτη του φορά τι είναι ο πραγματικός, ο ανεξέλεγκτος έρωτας. Σαν άκουγε τα λόγια του να βγαίνουν πέρα από κάθε λογική, κατ' ευθείαν από το κέντρο της ύπαρξης του. Πιο κάτω τα στρογγυλεμένα πλακουτσά βότσαλα που τον χώριζαν απ' την θάλασσα γίνονταν οι αυτήκοες μάρτυρές του. Φόρεσε τη μπλούζα της κι' αυτή το πουκάμισό του, το μπουκάλι που πίνανε κοινό. Δεν μπορεί κάπου σε κάποιες καλαμιές πρέπει νάναι χαραγμένα όλα αυτά, σαν σε βίντεο , μα έλα που όλες οι καλαμιές ίδιες μοιάζουνε τόσα χρόνια μετά...
Αριστερά η ορεινή Ναυπακτία με τα χωριουδάκια της πρωτόγονα όμορφη και δεξιά πιο κάτω το Σκάλωμα και τα νησάκια, τα Τριζόνια. Ακτές περπατημένες και νερά καθαγιασμένα από έρωτα με χρόνο σταματημένο στο τέλος της νιότης. Ποτέ δεν πήγε παρακάτω. Και στο ξενοδοχείο η Οαση(*) σταματημένος ο χρόνος στην αρχή της κατάρρευσης του κτιρίου, η κυρία που έμενε εκεί έχει φύγει. Και η αξιοπρέπειά της και ο έρωτας των διερχομένων, μαζί.
Στον Αϊ Νικόλα για φαΐ. Τώρα, που είναι εκτός σαιζόν, υπάρχει μόνο ψάρι απ΄το καΐκι του ταβερνιάρη. Ο χρόνος άφθονος, μοναδικός πελάτης ήταν και το μπουργέτο του ψαρά να δίνει τα ρέστα του στον καλύτερο σεφ της υφηλίου. Αγια θα ήτανε η σκόρπαινα που έβρασε...
Το καφεδάκι στην Ερατεινή μ' έναν καλό παλιόφιλο παρέα. Το ανακάτεμα του τοπίου απ' τον αέρα να το κάνει ομορφότερο, σαν τις ρυτίδες στο πρόσωπο του φίλου του. Τις δικές του δεν μπορούσε να τις δει, μόνο τις καταλάβαινε να καθρεπτίζονται στα μάτια του άλλου.
Πιο κάτω στο απαγγιασμένο Γαλαξείδι, θάλασσα γιαλί, λες κι' άλλαξες πλανήτη ξαφνικά. Κλασσική βόλτα στο δασάκι, εδώ δεν είναι για καφέ. Πληγώνεται η τσέπη κι' η καρδιά...



Με το που σκοτείνιασε άρχισε το ανέβασμα της επιστροφής απ ΄την Δεσφίνα. Ο φούρνος κλειστός. Αρα ξεπούλησε, φαίνεται βγήκαν πολλοί έξω το Σαββατοκύριακο. Πιο πέρα, στ' άγρια βουνά είχε την έμπνευση. Ανοιξε το ραδιόφωνο σαν τότε, καμμιά δεκαριά χρόνια πριν όταν το άνοιξε και άκουσε το τραγούδι που έψαχνε τριάντα τόσα χρόνια. Τριανταεπτά έλεγε αυτός, τριανταπέντε ο παραγωγός της εκπομπής που τον βρήκε και του τόδωσε γραμμένο σε μια κασσέτα, ποιός τις θυμάται ακόμα τις κασσέτες ;;;
Και τώρα έμπνευση είχε. Κατηφορίζοντας προς Λειβαδιά ήρθαν τα πρώτα μηνύματα. Σοβαρό κυκλοφοριακό πρόβλημα στο Κάστρο και πιο κάτω, στην ευθεία της Θήβας. Κάποιοι μιλάγανε για τετράωρη καθυστέρηση, άλλοι για δίωρη. Ο αξιωματικός της τροχαίας να δίνει καθησυχαστικές συνεντεύξεις "τα μεσάνυχτα ή μάλλον κατά τις εντεκάμισυ, η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί, πρόκειται περί μεγάλης εξόδου, ο αριθμός των τροχοφόρων σε συνδυασμό με τα εκτελούμενα έργα έχουν επιβάλει μικρες ταχύτητες..." Στην ερώτηση γιατί αφού δεν εκτελούνται έργα την Κυριακή το βράδυ, δεν ανοίγανε τον δρόμο, επαναλάμβανε στερεότυπα τις μασημένες απαντήσεις του.
Από Λειβαδιά, αντί για το Κάστρο προς Θήβα και το αφτί στο ραδιόφωνο. Φθάνοντας στην Θήβα η επιλογή ήταν μονόδρομος, τιμόνι δεξιά και ο παλιός ο δρόμος για την Αθήνα από Κριεκούκι. Η ταμπέλλα βέβαια έγραφε " Ερυθραί" , στο τέλος θα ξεχάσουμε σε ποιά χώρα ζούμε με αυτήν την μανία των μετονομασιών... Το Κιλελέρ έγινε Κυψέλη και το Κιούπκιόϊ, γενέτειρα του εθνάρχη (;), των Σερρών η Πρώτη, το Κριεκούκι θα γλύτωνε ;;;
Μαύρο σκοτάδι, πίσσα και η διαδρομή αγνώριστη, πολύ βελτιωμένη στα είκοσι χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να την περπατήσει ξανά. Στο ραδιόφωνο αγανακτισμένοι αυτοκινητιστές στέλνανε εσεμέσια στον ραδιοφωνικό σταθμό, κολλημένοι βρίζοντας σε διάφορα σημεία της εθνικής και αυτός να ψάχνει με το κιάλι για δεύτερο αυτοκίνητο να σπάσει την μοναξιά του. Σαν έφτασε στη Μάντρα, η εκφωνήτρια θυμήθηκε να συμβουλεύσει τους οδηγούς να ακολουθήσουν το δρομολόγιο που διάλεξε από μόνος του.
Πέφτοντας στην Ελευσίνα η φλόγα της Κατσιποδούς ήταν στην θέση της, απλά από αυτή tην μεριά ήταν σαν να καίγεται ο ουρανός σ' ένα σημείο. Η κίνηση μεγάλη μέχρι το σπίτι του αλλά δεν "κόλλησε" πουθενά. Μόλις βρήκε να παρκάρει έρριξε μια ματιά στο ημερήσιο κοντέρ. Πεντακόσια πενηντα τόσα χιλιόμετρα έδειχνε.
Μετά έρριξε μια ματιά στο κοντέρ της καρδιάς του...

(*) βλέπε http://gpointspoetry.blogspot.com/2009/10/29-2007.html


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Δια-θήκη



Προσοχή, περιέχει άσεμνες λέξεις και ιδέες

Δια(βόλου)θήκη


Λόγω μεγάλης ηλικίας
ακόμη σώας έχων φρένας
συντάσσω τούτη τη διαθήκη
όπως δεν έγραψε κανένας

Φράγκα δεν έχω για ν’ αφήσω
μόνο ποιήματα πολλά
άλλα πουλιόνται δυο δεκάρες
κι’ άλλα κοστίζουν ακριβά

Πριν τσακωθούν οι κληρονόμοι
και μου ζαλίσουνε τ’ αρχίδια
ζητώντας να ισχύσουν νόμοι,
τα ποιήματα έκανα μερίδια

Κληροδοτώ μόνο γυναίκες,
κλήρου μερίδια πολλά
η κάθε μία ότι αξίζει
έχει να λάβει τελικά

Σ’ όσες με την γλώσσα τους
έκαναν τη δουλειά τους
του μεριδίου τέταρτον
θα λάβουν, στην υγειά τους

Σ΄ όσες μαζί ξαπλώσαμε
στου πόθου το κρεβάτι
μισό απ’ το μερίδιο
θα πάρουνε, σπολλάτη

Προσφέρω δε μερίδιον
ακέραιον και όλον
σ’ όσες σε μένα έδωσαν
των ουρανών τον θόλον

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Αχνωρισμός




Ξεχώρισες κάποια όνειρα και την βιτρίνα με τ' ασημικά.
Διάλεξα το μπαλόνι του παιδιού και κάποιους ληγμένους λογαριασμούς.

Μοιράσαμε καϋμούς και λύπη στα δύο.

.

.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Εύγε Τζίο !!


Η εξωπραγματική Zenyatta ( 4 ) υποσκελίζει τον Gio Ponti στα τελευταία φουλέ.

Μόλις πριν από λίγο ο Τζίο Πόντι απέδειξε πόσο μεγάλος αθλητής είναι αλλά συγχρόνως οτι παραμένει ένας ... ιππότης.
Ακολούθησε με τους τελευταίους με εύκολο τρόπο και όταν πιέστηκε στην αρχή της ευθείας άλλαξε ταχύτητα. Στο μέσον της ευθείας είχε ήδη προηγηθεί
των αρσενικών αντιπάλων του, δείχνοντας ανωτερότητα .
Λίγο πριν το τέρμα παρεχώρησε την πρώτη θέση στην μοναδική φοράδα που έτρεχε Την Ζενυάτα, η οποία σημείωσε την 14η επιτυχία της επί 14 συμμετοχών!!!!!!!!!!!!!

Βέβαια πρώτη φορά έτρεχε με αντιπάλους πανίσχυρους αρσενικούς αλλά έδειξε όχι μόνον ότι δεν υστερεί αλλά αντιθέτως υπερτερεί. Γεγονός είναι ότι η σωματική της διάπλαση ουδόλως ανταποκρίνεται στα στάνταρς του φύλου της, είναι πιο μεγαλόσωμη και από τα αρσενικά, κυριολεκτικά εξωπραγματική !
Ο Σάμμερ Μπέρντ που αναφέραμε στους πιθανούς αντιπάλους του Τζίο τερμάτισε τέταρτος ενώ ο Ριπ Βαν Ουίνκλ προτελευταίος , 10 ος. Τελικά διαγωνίσθηκαν 11 καθαρόαιμοι, διεγράφη ο Κουάλιτυ Ρόουντ λόγω άρνησης εισόδου στο μηχάνημα της εκκίνησης.
Περίπου 40 000 θεατές παρακολούθησαν ζωντανά την ιπποδρομία, οι περισσότεροι φανατικοί οπαδοί της Ζενυάττα που ήταν το "αστέρι" της συγκέντρωσης με τις 13 νίκες σε 13 συμμετοχές.
Ολη η φιέστα πάντως ήταν καταπληκτική, όπως και η Μπο Ντέρεκ στα 53 της που ήρθε να θαυμάσει μια άλλη διάσημη φοράδα, την Γκολντικόβα, επίσης νικήτρια σε ιπποδρομία μεταξύ φοράδων.



Τζίο Πόντι, να είσαι καλά, η δευτεριά σου δίνει αξία στην νικήτρια !

Εδώ ( αξίζει τον κόπο) μπορείτε να παρακολουθήσετε την κούρσα :

http://www.youtube.com/watch?v=ud_XPH6Eix4

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Ελα βρε Τζίο...


Η μεγάλη στιγμή για τον (περίπου) συνονόματο Gio Ponti έφθασε. Ο (περίπου) ομόηχος του Gpoint διαγωνίζεται σε μια από τις μεγαλύτερες κούρσες του κόσμου στο αξίας 5.000.000 $ Breeders' Cup Classic, που απευθύνεται σε τριετείς και άνω στην απόσταση των 2000μ., στον ιππόδρομο Santa Annita, στην Καλλιφόρνια. Τα προγνωστικά δεν είναι υπέρ του Gio Ponti αφού αποδίδει 12 στο 1 για την νίκη του αλλά αυτό δεν μας πτοεί καθόλου, αντίθετα μας χαλυβδώνει. Τρέφουμε βέβαια κάποιον σεβασμό στον ιρλανδό Rip Van Winkle, λόγω ονόματος και στην Zenyatta λόγω φύλου και όχι επειδή είναι φαβορί με 3,5 στο 1 και με 2,5 στ0 1 αντίστοιχα. Στην πραγματικότητα περισσότερο υπολογίζουμε τον Summer Bird (4,5 στο 1 ) αλλά όλα αυτά (ευελπιστούμε να αποδειχθει ότι είναι) λεπτομέρειες μπροστά στο θυελλώδες φίνις του Gio Ponti, του φέροντος το όνομα ενός μεγάλου Ιταλού αρχιτέκτονα.
Σχετικά ποστ είναι τα :
http://gpointsbreeze.blogspot.com/2009/08/blog-post_09.html
και
http://gpointsbreeze.blogspot.com/2009/08/blog-post_8681.html
Στο βιντεάκι που ακολουθεί μπορείτε να θαυμάσετε τον Gio :
http://www.youtube.com/watch?v=Orsseox4_JM&feature=related

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Ο γέρος ψαράς

http://www.youtube.com/watch?v=6e0jMmmy2yc

lL PESCATORE....Ο Ψαράς κι΄ ο Φονιάς

Fabrizio di Andre........................gpoint

All'ombra dell'ultimo sole...............Ο ήλιος έγερνε στο δείλι
s'era assopito un pescatore............μια χαρακιά μακριά στα χείλη
e aveva un solco lungo il viso........σαν μαχαιριά είχε ένας γέρος
come una specie di sorriso............που ψάρευε σ’ αυτό το μέρος

Venne alla spiaggia un assassino....Ο δολοφόνος, ο δραπέτης
due occhi grandi da bambino..........μάτια μεγάλα σαν ικέτης
due occhi enormi di paura...............έρχεται από την παραλία
eran gli specchi di un'avventura......γεμάτος φόβο κι’ αγωνία

E chiese al vecchio: "Dammi il pane.Λέει στον γέρο τον ψαρά
ho poco tempo e troppa fame.........." Πεινώ, διψώ, βρε φουκαρά
e chiese al vecchio: "Dammi il vino...δεν έχω φράγκα κι’ είμαι μόνος
ho sete e sono un assassino" ..............κυνηγημένος δολοφόνος"

Gli occhi dischiuse il vecchio al giorno.Μισάνοιχτα μάτια τη μέρα
non si guardò neppure intorno............ ούτε που έβλεπε πιο πέρα
ma versò il vino e spezzò il pane.........μα πάντα έδινε φαΐ
per chi diceva ho sete e ho fame.........σε όποιον ζητούσε και κρασί

E fu il calore d'un momento................ Εφαγε, ήπιε στο λεπτό
poi via di nuovo verso il vento........... και χάθηκε στο άνεμο
davanti agli occhi ancora il sole.........τον ήλιο έβλεπε μπροστά
dietro alle spalle un pescatore............πίσω απ’ την πλάτη του ψαρά

Dietro alle spalle un pescatore.............Πίσω απ΄ την πλάτη του ψαρά
e la memoria è già dolore.....................κι΄ η θύμηση να τον πονά
è già il rimpianto di un aprile................σαν το κρυφτούλι του απρίλη
giocato all'ombra di un cortile..............πούπαιζε στην αυλή το δείλι

Vennero in sella due gendarmi...........Μα να που φτάνουν σε λιγάκι
vennero in sella con le armi.................καβάλα δυό χωροφυλάκοι
chiesero al vecchio se lì vicino............και τον ρωτάνε εκεί κοντά
fosse passato un assassino...................μην είδε τάχα τον φονιά

Ma all'ombra dell'ultimo sole..............Σαν ναρκωμένος μοιάζει ο γέρος
s'era assopito il pescatore....................που ψάρευε σ’ αυτό το μέρος
e aveva un solco lungo il viso .......και μια σχισμή στο πρόσωπό του
come una specie di sorriso..................θυμίζει το χαμόγελό του
e aveva un solco lungo il viso.........και μια σχισμή στο πρόσωπό του
come una specie di sorriso...................το αιώνιο χαμόγελό του



αναδημοσίευση από την "ποιηματοποίηση", www.gpointspoetry.blogspot.com