Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ούνα ράτσα, ούνα φάτσα ;;

Αυτό  το ...πλυν με τι το έπλυνε άραγε ; Αυτά συμβαίνουνε σε συνοικιακούς δρόμους. Ενω στους μεγάλους, πήρες τους μεγάλους δρόμους ...

Μ' αρέσει το περπάτημα στην Βασιλίσσης Σοφίας. Είναι πολύ φαρδύς δρόμος με άνετα πεζοδρόμια και όχι κραυγαλέα μαγαζιά. Οπως συμβαίνει σε όλους τους δρόμους σχεδόν, η μια μεριά της είναι η "καλή", η εμπορική, αυτή που τραβάει τον περισσότερο και τον καλύτερο κόσμο. Δεν είναι αυτό το κριτήριο μου για το ποιό παζοδρόμιο θα διαλέξω, από μια σύμπτωση όμως αφετηρίας και τερματισμού της διαδρομής μου αυτό ακολουθώ με αποτέλεσμα να διασταυρώνομαι με πολλές καλοβαλμένες νεαρές γυναίκες. Παρατηρώ τις μορφές τους, τις κινήσεις τους, το ντύσιμό τους προσπαθώντας να καταλάβω πως σκέπτονται, πως αισθάνονται, σε ποιό κομμάτι της κοινωνίας μας είναι ενταγμένες.
Υπάρχει μια χρονική υστέρηση στην ελληνική κοινωνία σε "συνήθειες" είτε εργασιακές είτε ακόμα και μόδας σε σχέση με δυό άλλες κοινωνίες που παρακολουθώ την ιταλική και την αμερικάνικη, τουλάχιστον στον τρόπο που προσλαμβάνω εγώ τα πράγματα, της τάξεως των δύο έως τεσσάρων δεκαετιών.Σκεφτείτε απλά πότε αντιμετώπιζαν τις μηδενικές αυξήσεις και τις πιθανές περικοπές μισθών οι Ιταλοί και θα δείτε ότι ήταν την εποχή που οι Ελληνες έπαιρναν ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, για τους πιο νέους). Ομοια το σύγχρονο χειμωνιάτικο ντύσιμο των ελληνίδων μου θυμίζει τον ιταλικό βορά της δεκαετίας του 80, σκούρα χρώματα, καλτσόν, φουλάρι, καπέλλο, έμφαση στην παρουσίαση του προσώπου, "εξαφάνιση" του σώματος μέσα στα ρούχα. Το βρίσκω συμπαθητικό σε σχέση με το καλοκαιρινό ντύσιμο της ελληνίδας όπου το έντονο μακιγιάζ δεν βρίσκει ρούχα να "κρυφθεί",.είναι όμως παράταιρο με το ύφος της μέσης ελληνίδας. Ξεχνάει ότι το να βρεθεί ένας τρόπος να φαινεται ωραία δεν την κάνει όμορφη. Ο ενθουσιασμός διότι βρήκε τον "τύπο" της ή ότι πλέον ξέρει να προβάλλει το κυριότερο ατού της της έχουν δόσει μια υπεροψία στο βλέμμα περισσότερο από εμφανή. Και επειδή τα ωραία και τα ωριαία έχουν κοινή προέλευση την ώρα και αυτή περνάει γρήγορα, το μόνο που μένει είναι τα υπαρξιακά προβλήματα. Γιά ότι ήταν κάποτε, γι' αυτό που είναι τώρα και γι' αυτό όπου μοιραία θα καταλήξουν.
Με πληγώνει σαν έλληνα αυτή η διαφορά του ύφους, το αγνό ανέμελο της ιταλίδας του 80 και το επαρμένο της ελληνίδας ή της ελληνοαναθρεμμένης μετανάστριας του 10, είναι αποτέλεσμα της διαφοράς κουλτούρας των δυο λαών που αν κάποτε ήταν "ούνα φάτσα ούνα ράτσα" τώρα απομακρύνονται κι' ας μπήκαμε στην ενωμένη Ευρώπη.
Βέβαια έχει ο καιρός γυρίσματα και τα υπαρξιακά προβλήματα στα 20 είναι αστεία μπροστά στα αντίστοιχα των 45 διότι τότε αρχίζει και το πλήρωμα των λογαριασμών.
Και βέβαια στην αμερικάνικη κοινωνία το πρόβλημα αυτό έχει καταγραφεί από τα μέσα της δεκαετίας του 60 μ' ένα από τα πιο πολυτραγουδημένα και πολυδιασκευασμένα τραγούδια του BobDylan, αυτό


Once upon a time you dressed so fine
You threw the bums a dime in your prime, didn't you?
People'd call, say, "Beware doll, you're bound to fall"
You thought they were all kiddin' you
You used to laugh about
Everybody that was hangin' out
Now you don't talk so loud
Now you don't seem so proud
About having to be scrounging for your next meal.
How does it feel
How does it feel
To be without a home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You've gone to the finest school all right, Miss Lonely
But you know you only used to get juiced in it
And nobody has ever taught you how to live on the street
And now you find out you're gonna have to get used to it
You said you'd never compromise
With the mystery tramp, but now you realize
He's not selling any alibis
As you stare into the vacuum of his eyes
And ask him do you want to make a deal?
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns
When they all come down and did tricks for you
You never understood that it ain't no good
You shouldn't let other people get your kicks for you
You used to ride on the chrome horse with your diplomat
Who carried on his shoulder a Siamese cat
Ain't it hard when you discover that
He really wasn't where it's at
After he took from you everything he could steal.
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
Princess on the steeple and all the pretty people
They're drinkin', thinkin' that they got it made
Exchanging all kinds of precious gifts and things
But you'd better lift your diamond ring, you'd better pawn it babe
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Go to him now, he calls you, you can't refuse
When you got nothing, you got nothing to lose
You're invisible now, you got no secrets to conceal.
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι αντιγραφές, είτε στην ώρα τους είτε με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών το ίδιο αποτέλεσμα έχουν.
Και μάλλον όχι μόνο στις ενδυματολογικές επιλογές σε όλα.
Γιατί "στυλ ελληνικό" στο γυναικείο ντύσιμο, από την εποχή της καραγκούνας και μετά δεν υπάρχει.
Προσαρμογή, αταίριαστη όπως πολύ σωστά παρατηρείς, από όσα κυκλοφορούν στις χώρες που γενούν μόδες και στυλ, φτιαγμένα πρωτίστως και λογικά, στα μέτρα των εκεί κυριών.
Όσο για το μακιγιάζ, κυριαρχεί στις ελληνίδες η άποψη ότι σκοπός του είναι να κρύβει ή να μπογιατίζει με χρώμα.
Λίγες έχουν γνώσεις στο σπορ, ώστε να γνωρίζουν ότι μερικές φορές είναι προτιμότερο να το αγνοείς εντελώς, γιατί απλά θα τονίσει και θα τραβήξει το μάτι σε άσχημες ατέλειες, ενώ πιθανόν ένα αληθινό χαμόγελο ή μια ζεστή ματιά, που δεν κοστίζουν και μια περιουσία, είναι αρκετά για να μην θυμάται κανείς τίποτα απ΄όλη τη φυσιογνωμία σου.

Εγώ πάλι με τις ελληνίδες, τρώω άσχημο κόλλημα με τα παπούτσια κι όλες τις παρεξηγήσεις που κρύβουν οι επιλογές τους.
Που το πας κοπέλα μου το δεκάποντο όταν εισαι ένα πενήντα; Εκτός από κοντή φαίνεται με τη μία ότι είσαι και κομπλεξική.
Ασε αυτές που δεν μπορούν να περπατήσουν με τακούνια και σέρνουν τα πόδια τους κουτσαίνοντας.

Γενικώς το τι σου ταιριάζει, ακόμα κι αν ξέρεις να το εντοπίσεις, αν δεν συνδυαστεί και με αυτό που σου είναι κάθε στιγμή βολικό δημιουργεί αυτό που περιγράφεις ως καλοβαλμένο αλλά αταίριαστο....

Ουφφφφφ. Τις έθαψα όλες.... :))))

Gee Pontius είπε...

Κτύπησες διάνα στα παπούτσια, εγώ το λέω πιο απλά, ότι κερδίζουν σε ύψος το χάνουν στη χάρη της κίνησης.
Το χαρακτηριστικότερο των γυναικών που αναφέρομαι είναι το ενοχλημένο άνευ αιτίας ύφος των, εκτός και τους βγαίνει από το άγχος για το μακιγιάζ, την λακ στο χτένισμα, το βάθος του ντεκολτέ κ.λ.π.

vague είπε...

Α μάλιστα. Ώστε και μοδολόγος gpoint; Και σ' ανώτερα!
:)))))

Προσωπικά είμαι τόσο άσχετη με το θέμα που συζητάτε και τόσο πολύ δεν προσέχω τι φοράνε στο δρόμο, που ό,τι και να πω θα είναι άκυρο.

Αυτό όμως που προσέχω ιδιαιτέρως και με ένταση είναι τα πρόσωπα. Και αυτό που έχω να πω είναι ότι τα περισσότερα βλέμματα στα πρόσωπα που παρατηρώ είναι βυθισμένα και κενά. Αποκλείουν κάθε επικοινωνία. Αυτό είναι κάτι που προσωπικά με πληγώνει.

Gee Pontius είπε...

Bυθισμένο και κενό το βρίσκεις εσύ, ενοχλημένο από τα πάντα εγώ, γεγονός είναι ότι κάτι δεν πάει καλά με τον "καθρέπτη της ψυχής"
Πάντως δεν προσέχω τόσο τα ρούχα αλλά το "ύφος" που δίνει το συνολικό ντύσιμο, δηλαδή περιλαμβάνει και το κτένισμα, το μακιγιάζ, τα χαϊμαλιά και σχετικά μπιχλιμπίδια που κρεμάνε κ.λ.π.

Οταν μιλάμε για μόδα παρακαλείσθε όπως προφέρετε το όνομά μου ζε-πουάν ακολουθώντας την γαλλικήν προφορά του εκτός και είσθε της σχολής του Μιλάνου οπότε χρησιμοποιείστε το τζε πούντο

vague είπε...

Ούτε συζήτηση για την ανερχόμενη ιαπωνική δύναμη στη μόδα;
:))))

Gee Pontius είπε...

Μα...είναι...για-τα-μπα-ζα !!

vague είπε...

Μα γιατί;
Άσχημα είναι να κυκλοφορείς ντυμένος διαστημάνθρωπος, το πανωφόρι σου να βγαίνει με το πάτημα ενός κουμπιού, το καπέλο σου να διπλώνει τόσο που να μπαίνει στο κουτάκι που κρύβει το δαχτυλίδι σου κάτω από την πέτρα του και όλα τα ρούχα σου ν' αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη διάθεσή σου;
χαχαχαχαχαχαχα
:))))))))

Gee Pontius είπε...

ομολογώ ότι δεν ήξερα αυτά τα θαύματα της γιαπωνέζικης μόδας, θα είναικαιμούργιοι μόδιστροι.
εγώ έχω μείνει στον Γιακατού
Ραστοκαθίκι

vague είπε...

Ούτε εγώ τα ξέρω. Μόνη μου τα σκαρφίστηκα. Αλλά κρίνοντας από τη γενική κατεύθυνση που τους απασχολεί, βρίσκω ότι δεν θα 'ταν απίθανα..
χαχαχαχαχα

Λες να είμαι πιο άρρωστη από τους Γιαπωνέζους;
;)

Gee Pontius είπε...

δεν έχω γιαπωνέζους υπ' όψιν μου για σύγκριση. ατομικά αν σε κρίνω...ε αφου πληκτρολογείς, καλά θάσαι !