Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Μεγάλη Παρασκευή στο χωριό

 Η νύφη κι' ο επιτάφειος, το ίδιο στολισμένοι...

Χαράματα, με την αρχή της μέρας, στο μετερίζι μου, το τζάκι να σιγοκαίει τις πρωϊνές υγρασίες, το βλέμμα στο παράθυρο να σημαδεύει το πέρασμα κι' ο νους τα περασμένα.
Που είναι ρε τα θρυλικά πάρτυ τα μεγαλοπαρασκευιάτικα, μετά τον επιτάφειο και την γριούλα τη γειτόνισσα να σκούζει "έχουμε λείψανο, αφορεσμένοι!!" Αν κάναμε προσκλητήριο θα λείπαν οι μισοί κι' όμως ρε γαμώτο, ακόμα στα εξήντα είμαστε... άντε οι υπόλοιποι να πάμε στα ογδόντα να μη χαλάσουμε το "προσδόκιμον" στα εβδομήντα τόσα...
Καριόλα στατιστική...
Να, κάποιος πέρασε. Από τους μόνιμους κάτοικους, κάνει την πρωϊνή του βόλτα στο δασάκι. Οταν δεν τον ακούνε μπορεί να ψέλνει κανένα γρηγοριανό, προπόνηση για το βράδυ, στον επιτάφειο...
Τότε που συναγωνιζότουσαν οι τρεις εκκλησιές ποιά θα παρουσιάσει τον ωραιότερο επιτάφειο και εμεις, νεόκοπα αρσενικά, κοιτάζαμε ποιά θα είναι η ωραιότερη η μυροφόρα. Τότε που οι περιφορές γινότουσαν έτσι ώστε  οι τρεις επιτάφιοι να περάσουν μπροστά από κάθε σπίτι, να νοιώσει κι' ο μεροκαματιάρης πως είναι κάτι στη ζωή  Τότε που κρέμαγαν μ' ένα σκοινί τον φάντη στα καφενεία, σημάδι πως δεν παίζουνε χαρτιά, μια μέρα είν' αυτή, την σέβονταν.
Τώρα η "βόλτα" συρρικνώθηκε, σκέπτονται να κόψουν και την περιφορά στην παραλία, στα μαγαζιά και καλά θα κάνουν, είναι γελοίο το θέαμα να σηκώνονται από τα τραπέζια τους μπουκωμένοι την μπριζόλα και να σταυροκοπιούνται με το δεξί κατά την περιφορά, το αριστερό βαστάει το ποτήρι...
Στο τραπεζάκι οι θεοφοβούμενοι έχουν ένα κερί αναμμένο, ή φαναράκι οι πιο "σικ" .
Μια μέρα είναι ρε κερατάδες, φοροφυγάδες, ψευταράδες καταστηματάρχες που θα μου πείτε πως εξυπηρετείτε τον κόσμο, μην ψήσεις ρε, βγάλε  ελίτσες και τουρσί  να το παίξεις μεταμοντέρνος χοληστεροφονιάς.
Δεν βρίζω, μια μέρα είν' αυτή...
Οκτώ ο πρωΐ  κι' αρχίζει να κτυπά η πένθιμη καμπάνα. Σε λίγο, μετά την λειτουργία, τα παιδάκια θα περνάνε μπουσουλόντας κάτω από τον επιτάφειο κατά πως ορίζει το πανάρχαιο έθιμο της αναγέννησης, πιο παλιά περνούσαν μέσα απ΄τα υφάσματα, κάτω απ΄τα πόδια της ιέρειας και βγαίναν αναγεννημένοι με κανούργιο όνομα. Τότε ακόμα ο θεός ήταν θηλυκός, τό ίδιο κι' οι λειτουργοί του, οι ιέρειες. Μετά ήρθε ο αρσενικός θεός και τις έκανε ιερόδουλες..


Από τα αγαπημένα μας σπορ το ψάλσιμο, με ευρεσιτεχνίες, δεύτερες μελωδικές φωνές, πομ,πομ,πομ σαν γκρανκάσσα και με το περιβόητο σύνθημα "δις". Μόλις τελείωνε ένα τροπάριο, αφήναμε λίγο χρόνο να ξεκινήσει το χριστεπώνυμο πλήθος το καινούργιο και τότε με γαϊδουροφωνάρες επαναλαμβάναμε το παλιό αναγκάζοντας τους άλλους να μας ακολουθήσουν, θέλοντας και μη. Μια χρονιά εκείνο το "ω γλυκύ μου έαρ" ακούστηκε ίσαμε πέντε φορές σερί, μέχρι να πάρει χαμπάρι το "γλυκύτατο μου τέκνο"- συνοδευόμενο από την μαμά της- και νάρθει στο πάρτυ των κολασμένων μετά την περιφορά.
Και χωροφύλαξ. Μάλιστα. Μια χρονιά το γραΐδιον μας έστειλε "χωροφύλαξ". Επί χούντας θάτανε και το καθεστώς ένοιωσε να ροκανίζεται το πρώτο μέρος από τον τρίποδα που το στήριζε  : "θρησκεία, οικογένεια και πάνω απ' όλα Ελλάδα". Τα μπαλώσαμε όπως-όπως οι μισοί που μείναμε, οι υπόλοιποι κλασσικά, την έκαναν κατσίκα. Μια κοπέλλα στην παρέα μας είχε ένα μάτι γαλανό κ' ένα μελί. Δεν ήξερες ποιό ήταν το πιο όμορφο, το ίδιο έπαθε και το "όργανο" . Στην πράξη ίσως βολεύτηκε να ξεχάσει γιατί ήρθε. Μανεκέν από την Αγγλία του την συστήσαμε, "είπαμε να της δείξουμε  λίγο ελληνικό χρώμα, είναι εθνική υπόθεση ο τουρισμός". Το όργανο και νάξερε λίγα αγγλικά τα είχε ξεχάσει -μαζί με τα ελληνικά του- μπροστά στα μάτια της. Μας είπε να συνεχίσουμε αλλά πολύ σιγά η μουσική, να μην ενοχλούμε. Αυτές οι φρούδες ελπίδες, οι μεγάλες προσδοκίες πολλούς αποπροσανατόλιζαν, πάντοτε...

Μια βάρκα σκίζει τα νερά ξυπνώντας μνήμες. Νωρίς φέτος το Πάσχα, η βάρκα ας περιμένει, υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Ο ήλιος πήρε ν' ανεβαίνει αλλά δεν βρίσκει πέρασμα στην πυκνή συννεφιά, οι καμπάνες στο πένθιμό τους κι' η μέρα, μεγαλογιορτή,  ψάχνει να βρει την χαμένη της αξιοπρέπεια στο κάθε μικρό και ταπεινό κεράκι που σιγοκαίει για κάποιες ψυχές στο μανουάλι, πίσω απ' τις λευκές και στολισμένες λαμπάδες του κυρίως ναού.


.

2 σχόλια:

vague είπε...

Ωραίες εικόνες.
Ωραίο κείμενο.
Είναι η (θεία - όχι η Όλγα, η άλλη) έμπνευση των ημερών.

Καλά να περάσεις!

Gee Pontius είπε...

Ισως είναι το ότι μεγάλο σάββατο επιστρέφω(!). Οπως και νάναι ευχαριστώ για τις ευχές και τα καλά τα λόγια.