ο οινόφλυξ αλέκτωρ (από την ποιηματοποίηση)

Μόλις μεγάλωσα και έβγαλα λειράκι

και μπήκα στην ουσία της ζωής

κατάλαβα πως ήμουν κοκοράκι

που πα να πει ο άρχων της αυλής.

Καθήκοντα μου είχαν αναθέσει

να τους ξυπνάω πάντα πρώτος το πρωΐ 

να κουμαντάρω τις κοτούλες στο κοτέτσι

να τους  μοιράζω ακριβοδίκαια το φαΐ

Μετά, την ώρα που σκαλίζαν οι κοτούλες

να βρουν σκουλήκι ή ένα άλλο φαγητό

εγώ βολτάριζα με άγριο το βλέμμα

για να τρομάξω κάθε πιθανό εχθρό

Πολύ μου άρεσε ο ρόλος μου ετούτος

αν και στο βάθος αισθανόμουνα δειλός

αλλά και άλλα μου ζητούσαν οι κοτούλες

σαν περπατούσα μόνος μου καμαρωτός

Και να η μία, να η άλλη, να η παράλλη

μου κάναν την ζωή μου φορτική

αν έχεις πάνω από δύο-τρεις συμβίες

η κάθε μέρα καταντάει τραγική

Τότε την λύση την εβρήκα στο κρασάκι

να πίνω λίγο κάθε βράδυ δηλαδή

για να ξεχνάω όλα όσα μου ζητούσαν

να μην λαλάω σαν χαράζει η αυγή.

Παράπονα πολλά τ' αφεντικά μου

που ο κόκορας τους έγινε μπεκρής

τους άκουσα κρυφά να συζητάνε

για την ανάγκη κάποιας αλλαγής

Κι αν τώρα με ρωτήσεις πως αισθάνομαι
σαν κόκορας κρασάτος θα σου πω
γιατί μπορεί στην κατσαρόλα να με βάλανε
μα βρέθηκα στο περιβάλλον π’ αγαπώ !