Ξεφύτρωσες απ' το πουθενά.
Χρώμα της γής που θόρυβο δεν κάνει.
Μονάχα τ' άρωμα τραβάει το βλέμμα τώρα που μέστωσες, από κρυφή κι' απαρατήρητη διαδικασία.
Φύλλα βγαζεις μετά, όταν πιά θα'χουν έρθει οι βάρβαροι στην ερημιά σου.
Θα περιμένεις τ' άλλο φθινόπωρο-δική σου άνοιξη, ανοίγει ο χρόνος- να ξανανθίσεις.
Αν δεν σε πατήσει η μπόττα του απρόσεκτου.
5 σχόλια:
Σκέφτομαι πως για να μην το/σε αδικήσω θα πρεπε να σταθώ σε κάθω στίχο χωριστά
Μα καθώς αυτό είναι δύσκολο θα πω (ξανά)πως το ευαίσθητό σου πρόσωπο που με επιμέλεια κρύβεις είναι άκρως ενδιαφέρον (όχι πως δεν εκτιμώ τη σατυρική σου)
ΔΕν είναι στίχοι Μέριλ, έίναι περιγραφή.Ακριβώς έτσι έγινε.
Έτσι κι αλλιώς υπάρχει μια ποιητική διάσταση (και μη μου το χαλάς! Θες ντε και καλά να προσ/γειώνεις τον άλλο!)
Εχεις δίκιο.Απλά ήθελα να πώ συνέβη, δεν τόφιαξε ο ποιητικός οίστρος.
Επίσης έχει καταπληκτικό άρωμα.
Οταν το περιποιείσαι δεν ανθίζει !!!
Συνέβη σαν όλα τα όμορφα....
Δημοσίευση σχολίου