Αρης

Ιλιάδα, ραψωδία Ε


μή τί μοι αλλοπρόσαλλε παρεζόμενος μινύριζε.

έχθιστος δέ μοί εσσι θεών οί Ολυμπον έχουσιν ...

... ει δέ τευ εξ άλλου γε θεών γένευ αΐδηλος
καί κεν δή πάλαι ήσθα ενέρτερος Ουρανιώνων

Μη μου κάθεσαι εδώ και μου κλαψουρίζεις, άστατε
Απ’ όλους τους θεούς στον Ολυμπο μου είσαι ο πιό μισητός...

Κι’ αν άλλος από μένα θεός σ’ είχε γεννήσει, κακός όπως είσαι
Από καιρό θα σ’ είχα διώξει μακράν των ουρανίων

(μετάφραση Ιακ.Πολυλά)

Λόγια του Δία στο τραυματισμένο -από τον θνητό Διομήδη- παιδί του, Αρη...
Αρης, όπως αρά , η κατάρα
Κακώς θεωρούμενος σαν θεός του πολέμου, μάλλον θεός της άνοιας ήταν γιατί όπως λέει ο Τσιφόρος ο πόλεμος στηρίζεται στο πιό δυνατό βάθρο στο Συμπαν, την ομαδική ανθρώπινη κουταμάρα.
Εξ άλλου σχεδόν όποτε μάχεται δεν τα καταφέρνει, η Αθηνά τον γκρεμίζει με μιά πέτρα, οι Γίγαντες τον αιχμαλωτίζουν και τον βάζουν φυλακή γιά δεκατρείς μήνες, ο Ηρακλής του σκοτώνει τους γιούς χωρίς να πάθει τίποτε.
Στο δικαστήριο, εκεί στον βράχο της Ακρόπολης που αργότερα τον είπανε Αρειο Πάγο, χάνει την δικαστική μάχη από τον Ποσειδώνα και γίνεται δούλος του γιά κάποιο διάστημα.
Ακόμη και στο εθνικό σπορ των θεών, τις πάσης φύσεως ερωτικές παρασπονδίες είναι ο μόνος που πιάνεται στα πράσσα από τον Ηφαιστο, στο αόρατο συρμάτινο δίχτυ μαζί με την Αφροδίτη και ρεζιλεύεται.

Οι οπαδοί της Διαφυσικής θεωρίας εύκολα κατανοούν ότι κατά τον εμφύλιο πόλεμο η επιλογή του ψευδωνύμου «Αρης» στον αρχηγό των αριστερών δυνάμεων ήταν καταδικαστική γιά την τύχη τους.
Ακόμη είναι ένα όνομα που δεν ταιριάζει σε παπάδες λόγω ηχητικών συνειρμών