Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Οδοιπορικό


Πριν ακόμα σκάσει το πρώτο φως της κυριακάτικης αυγής ξεκίνησε κουβαλώντας χρόνια κι' αναμνήσεις αντάμα. Το δρομολόγιο αχνά χαραγμένο στο μυαλό του, να προλάβει, να προλάβει τι ; Το άγνωστο, το άγνωστο που τρομάζει, πως θα βρείς μια διεύθυνση σε μια άγνωστή σου πόλη όταν δεν την βρίσκεις στους χάρτες του γκουγκλ; Χαμογέλασε πικραμένα. Πριν από τριάντα χρόνια όταν ξεκίναγε το ίδιο δρομολόγιο σαν συνοδηγός τότε, όχι γκουγκλ ούτε κινητά δεν υπήρχανε. Και τότε βέβαια ρώταγες τους ανθρώπους και τώρα, αλλά τώρα καμμιά εμπιστοσύνη δεν είχε στα λεγόμενά τους και τον πίκραινε η ενόχληση που μάντευε στο βλέμμα τους πριν ακούσει το ξερό " Δεν είμαι απο εδώ, δεν ξέρω".
Κατηφορίζοντας το Δαφνί, με προόρισμό την Πάτρα, η σπίθα της Κατσιποδούς στη θέση της, η κίνηση αραιή και η αυγή να γαλακτίζει τον ορίζοντα. Στις σύραγγες της Κακιάς Σκάλας, το πιο "ευρωπαϊκό" κομμάτι της διαδρομής, η οδική συμπεριφορά θυμίζει το αιώνια απείθαρχο του (νεο)Ελληνα, κανένας σεβασμός στις πινακίδες και στους υπόλοιπους οδηγούς. Πιο κάτω, προς το Λουτράκι έντονο το στοιχείο της γυφτιάς, το τοπίο χάνεται από το πλήθος των πινακίδων, διαφημιστικών και μη.



Το πέρασμα στην Πελοπόννησο μοιάζει σαν να έγινε χθες. Σίγουρα στα τριάντα χρόνια που πέρασαν τίποτε δεν άλλαξε στην άθλια χάραξη και την επικινδυνότητα του δρόμου. Δεξιά σπίτια χωμένα στο πράσινο κι' αριστερά λοφίσκοι γυμνοί, στογγυλεμένοι απ' τις βροχές και τα χρόνια μ' ένα χρώμα περίεργο. Αν του λέγανε ότι αρρώστησε η γη από ίκτερο, αυτό το χρώμα θα διάλεγε για να την ζωγραφίσει.
Μετά το Διακοφτό τα σπιτάκια εξακολουθούν να στριμώχνονται στ' ακρογιάλια αλλά το τοπίο δείχνει πολύ πιο υγιεινό, ίσως γιατί τα βουνά της Στερεάς φαίνονται πιο κοντά, ίσως γιατί αλλάζουνε χρώματα τα χώματα.
Τίποτε δεν τράβηξε την προσοχή του στην Πάτρα ούτε στο λιμάνι, ούτε στα ψηλά, φτηνή απομίμηση της Αθήνας του φάνηκε. Μόνο μια καινούργια λέξη έμαθε σαν ρώτησε πως θα πάει στον προορισμό του " Ρωτιόντας" του αποκρίθηκε η κυρία και δεν ήτανε αλλοδαπή σίγουρα.
Το βρήκε το "ρωτιόντας" του και χαλάρωσε. Τώρα σκεφτότανε την επιστροφή και κάποια γνώριμα χώματα της Ρούμελης που θα ξαναπάταγε τόσα χρόνια μετά...

Επιτέλους κάτι καινούργιο !


Μετά την πελοποννησιακή τελματοποίηση η γέφυρα στο Ρίο είναι ή τουλάχιστον δείχνει ποίηση. Η θάλασσα στο σωστό σκούρο χρώμα της τρικυμίας με τα λευκά τα προβατάκια της να βόσκουν, ο ουρανός ασυννέφιαστος και τα βουνά ασημόγκριζα να λαμπυρίζουν. Μοιάζει να μην ενώνει μόνο την Πελοπόννησο με την Στερεά αλλά την ζωή με το όνειρο και την κάθε μέρα με την επόμενη της.
Νωχελικά ξαπλωμένη η Επακτος με τις καλαμιές να χωρίζουν τον δρόμο απ' την θάλασσα. Κοίταζε επίμονα τις καλαμιές λες και μπορούσε να ξεχωρίσει σε ποιές ήταν που κατάλαβε πρώτη του φορά τι είναι ο πραγματικός, ο ανεξέλεγκτος έρωτας. Σαν άκουγε τα λόγια του να βγαίνουν πέρα από κάθε λογική, κατ' ευθείαν από το κέντρο της ύπαρξης του. Πιο κάτω τα στρογγυλεμένα πλακουτσά βότσαλα που τον χώριζαν απ' την θάλασσα γίνονταν οι αυτήκοες μάρτυρές του. Φόρεσε τη μπλούζα της κι' αυτή το πουκάμισό του, το μπουκάλι που πίνανε κοινό. Δεν μπορεί κάπου σε κάποιες καλαμιές πρέπει νάναι χαραγμένα όλα αυτά, σαν σε βίντεο , μα έλα που όλες οι καλαμιές ίδιες μοιάζουνε τόσα χρόνια μετά...
Αριστερά η ορεινή Ναυπακτία με τα χωριουδάκια της πρωτόγονα όμορφη και δεξιά πιο κάτω το Σκάλωμα και τα νησάκια, τα Τριζόνια. Ακτές περπατημένες και νερά καθαγιασμένα από έρωτα με χρόνο σταματημένο στο τέλος της νιότης. Ποτέ δεν πήγε παρακάτω. Και στο ξενοδοχείο η Οαση(*) σταματημένος ο χρόνος στην αρχή της κατάρρευσης του κτιρίου, η κυρία που έμενε εκεί έχει φύγει. Και η αξιοπρέπειά της και ο έρωτας των διερχομένων, μαζί.
Στον Αϊ Νικόλα για φαΐ. Τώρα, που είναι εκτός σαιζόν, υπάρχει μόνο ψάρι απ΄το καΐκι του ταβερνιάρη. Ο χρόνος άφθονος, μοναδικός πελάτης ήταν και το μπουργέτο του ψαρά να δίνει τα ρέστα του στον καλύτερο σεφ της υφηλίου. Αγια θα ήτανε η σκόρπαινα που έβρασε...
Το καφεδάκι στην Ερατεινή μ' έναν καλό παλιόφιλο παρέα. Το ανακάτεμα του τοπίου απ' τον αέρα να το κάνει ομορφότερο, σαν τις ρυτίδες στο πρόσωπο του φίλου του. Τις δικές του δεν μπορούσε να τις δει, μόνο τις καταλάβαινε να καθρεπτίζονται στα μάτια του άλλου.
Πιο κάτω στο απαγγιασμένο Γαλαξείδι, θάλασσα γιαλί, λες κι' άλλαξες πλανήτη ξαφνικά. Κλασσική βόλτα στο δασάκι, εδώ δεν είναι για καφέ. Πληγώνεται η τσέπη κι' η καρδιά...



Με το που σκοτείνιασε άρχισε το ανέβασμα της επιστροφής απ ΄την Δεσφίνα. Ο φούρνος κλειστός. Αρα ξεπούλησε, φαίνεται βγήκαν πολλοί έξω το Σαββατοκύριακο. Πιο πέρα, στ' άγρια βουνά είχε την έμπνευση. Ανοιξε το ραδιόφωνο σαν τότε, καμμιά δεκαριά χρόνια πριν όταν το άνοιξε και άκουσε το τραγούδι που έψαχνε τριάντα τόσα χρόνια. Τριανταεπτά έλεγε αυτός, τριανταπέντε ο παραγωγός της εκπομπής που τον βρήκε και του τόδωσε γραμμένο σε μια κασσέτα, ποιός τις θυμάται ακόμα τις κασσέτες ;;;
Και τώρα έμπνευση είχε. Κατηφορίζοντας προς Λειβαδιά ήρθαν τα πρώτα μηνύματα. Σοβαρό κυκλοφοριακό πρόβλημα στο Κάστρο και πιο κάτω, στην ευθεία της Θήβας. Κάποιοι μιλάγανε για τετράωρη καθυστέρηση, άλλοι για δίωρη. Ο αξιωματικός της τροχαίας να δίνει καθησυχαστικές συνεντεύξεις "τα μεσάνυχτα ή μάλλον κατά τις εντεκάμισυ, η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί, πρόκειται περί μεγάλης εξόδου, ο αριθμός των τροχοφόρων σε συνδυασμό με τα εκτελούμενα έργα έχουν επιβάλει μικρες ταχύτητες..." Στην ερώτηση γιατί αφού δεν εκτελούνται έργα την Κυριακή το βράδυ, δεν ανοίγανε τον δρόμο, επαναλάμβανε στερεότυπα τις μασημένες απαντήσεις του.
Από Λειβαδιά, αντί για το Κάστρο προς Θήβα και το αφτί στο ραδιόφωνο. Φθάνοντας στην Θήβα η επιλογή ήταν μονόδρομος, τιμόνι δεξιά και ο παλιός ο δρόμος για την Αθήνα από Κριεκούκι. Η ταμπέλλα βέβαια έγραφε " Ερυθραί" , στο τέλος θα ξεχάσουμε σε ποιά χώρα ζούμε με αυτήν την μανία των μετονομασιών... Το Κιλελέρ έγινε Κυψέλη και το Κιούπκιόϊ, γενέτειρα του εθνάρχη (;), των Σερρών η Πρώτη, το Κριεκούκι θα γλύτωνε ;;;
Μαύρο σκοτάδι, πίσσα και η διαδρομή αγνώριστη, πολύ βελτιωμένη στα είκοσι χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να την περπατήσει ξανά. Στο ραδιόφωνο αγανακτισμένοι αυτοκινητιστές στέλνανε εσεμέσια στον ραδιοφωνικό σταθμό, κολλημένοι βρίζοντας σε διάφορα σημεία της εθνικής και αυτός να ψάχνει με το κιάλι για δεύτερο αυτοκίνητο να σπάσει την μοναξιά του. Σαν έφτασε στη Μάντρα, η εκφωνήτρια θυμήθηκε να συμβουλεύσει τους οδηγούς να ακολουθήσουν το δρομολόγιο που διάλεξε από μόνος του.
Πέφτοντας στην Ελευσίνα η φλόγα της Κατσιποδούς ήταν στην θέση της, απλά από αυτή tην μεριά ήταν σαν να καίγεται ο ουρανός σ' ένα σημείο. Η κίνηση μεγάλη μέχρι το σπίτι του αλλά δεν "κόλλησε" πουθενά. Μόλις βρήκε να παρκάρει έρριξε μια ματιά στο ημερήσιο κοντέρ. Πεντακόσια πενηντα τόσα χιλιόμετρα έδειχνε.
Μετά έρριξε μια ματιά στο κοντέρ της καρδιάς του...

(*) βλέπε http://gpointspoetry.blogspot.com/2009/10/29-2007.html


7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό.
Ταξιδιάρικο.
Στα μέρη, στους ανθρώπους, σ΄εκείνον, σ΄εκείνη.
Στη ξένοιαστη νιότη όλων τους.

Ανώνυμος είπε...

΄Ενα ταξίδι κύκλος, όπως η ζωή...

Gee Pontius είπε...

Ολα τα ταξίδια κύκλος είναι και όχι επιστροφή κι' ας λέει ο καβάφης τα δικά του...
Καλώς ήρθες κι' από δω, ezak

Gee Pontius είπε...

Καλημέρα σας φοραδίτσα
Φιλοσοφώ πολύ τις καλαμιές, κάθε χρόνο πετάνε καινούργια φύτρα αλλά τόπο δεν αλλάζουνε, χμμμμμμμ...

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ τις βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες, προς φιλοσόφηση, τις καλαμιές.
Κυρίως γιατί ποτέ δεν είναι μόνες ως διατείνεται η λαϊκή ρήση, αλλά κατά εκατοντάδες, καταμεσής των κάμπων...

Καλημερούδια σας

Gee Pontius είπε...

Τώρα που το ξανασκέπτομαι, τι να πω, δεν ξέρω, ίσως δεν μου λείπουν τόσο οι καλαμιές αλλά το...ζαχαροκάλαμο !

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που επιμένεις "οικολογικά".
Εμένα μόνο η ζάχαρη μου λείπει κατά καιρούς και βολεύομαι και με επεξεργασμένη...
Τον κάλαμον μόνο ως όχημα τον χρησιμοποιώ.