Η νέα δεκαετία

Με την νέα δεκαετία ακούω φωνές χωρίς να βλέπω κανέναν, θάναι επειδή συνήθισα τον εαυτόν μου ή επειδή δεν πηγαίνω στην εκκλησία, θα αποφασίσω αργότερα το γιατί, έχω δέκα ολόκληρα χρόνια μπροστά μου...
Εχω ;;
Δεν φταίω εγώ που δεν πηγαίνω εκκλησία, η ανεργία φταίει που δεν μπορώ να ξεχωρίσω την Κυριακή από τις άλλες μέρες, δεν φταίω εγώ, να και τα χαρτιά μου από το ταμείο ανεργίας εδώ τα έχω...
Τα έχω ;;
Κάθε μέρα κοιτάζω αυτό το γκριζοκαφέ αιώρημα πάνω απ΄την πόλη μου, αυτό που εξαφανίζει όλα τα χρώματα θυμίζοντας μας πως όλοι οι κάτοικοί της είμαστε ίσοι μπροστά στο νέφος της.
Κάθε μέρα χώνομαι όλο και πιο βαθειά στην τεχνητή ομίχλη της, μ' αρέσει, κρύβει τόσες άσχημες μικρολεπτομέρειες του καθενός μας...
Κρύβει ;;

Καθένας μας, και γω μαζί κτίζουμε με την ψωροπερηφάνεια μας τείχος ψηλό και φαρδύ που περικυκλώνει την πόλη μας και συντηρεί το νέφος, το παγιδεύει, το κρατάμε "εντός των τειχών". Μετά, με πονηράδα κοιτάζουμε κάποια ώρα την νύκτα να ξεγλυστρήσουμε κρυφά έξω απ 'την πόλη, από πορτάκι μυστικό, ιδιωτικό και να σκαρφαλώσουμε στην πιο ψηλή βουνοκορφή τριγύρω, την Ξυλιασμένη Μοναξιά, κάποια χιλιόμετρα μακριά. Από κει κοιτάζουμε την πόλη περήφανοι που ξεφύγαμε για λίγο, πιο σπουδαίο πράγμα κι από την κατάκτηση του Σύμπαντος, παίρνουμε κάποιες ανάσες. Κάνει κρύο εκεί πάνω ενώ η ομίχλη της πόλης μοιάζει ζεστή κουβέρτα που την σκεπάζει.
Αμφιβολίες, Αγωνίες, Μοναξιά.
Πριν φέξει καν γυρίζουμε να μην μας πάρουνε χαμπάρι και βαστάμε το μυστικό μας καλά κρυμμένο, δεν το λέμε ούτε του αγγέλου μας κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης. Ω πόσο ωραίο είναι που ο καθένας έχει το δικό του μυστικό και όλων μας το μυστικό το ίδιο είναι...
Είναι ;;

Εχουμε δέκα χρόνια μπροστά μας να αποφασίσουμε.