Στο καβούκι μου

Τα κείμενα της καθημερινότητας θα δημοσιεύονται στο εξής στον Βερνάρδο τον ερημίτη, στην διεύθυνση : http://gerimitiis.blogspot.gr/

Ποιήματα θα βρείτε στην ποιηματοποίηση

ενώ

Πεζά και διηγήματα στην διηγηματοποίηση

...

Τι δεν είναι και τι είναι το gpoint'sbreeze

Δεν είναι χώρος που προωθεί έμμεσα ή άμεσα διαφημίσεις.
Δεν είναι χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού της.
Δεν είναι χώρος που θα σας υποχρεώσει ν' ακούσετε την μουσική που αρέσει στον δημιουργό του.

Είναι ένας χώρος που σέβεται την σκέψη και την ελληνική γλώσσα.
Είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τους επισκέπτες του και τον εαυτό του.



Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Είχε ένα όνειρο



Είχε ένα όνειρο χωρίς να είναι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ούτε κατά διάνοια, εξ άλλου το όνειρό του αφορούσε τον εαυτό του και λίγους ακόμα ανθρώπους και όχι μεγαλεπήβολα σχέδια. Απλά αυτό το όνειρο «έπαιζε» πολύ συχνά στον ύπνο του, όλα τα δεδομένα και οι συνθήκες του ονείρου  του ήταν πλέον πολύ οικεία.
Εβλεπε το σπίτι του στο μέσον μιας ανηφόρας, πιο κάτω η πλατεία είχε μετασχηματισθεί σε λίμνη ή θάλασσα, ήταν αρκετά μακριά για να έχει άποψη. Προς την άλλη μεριά, την ανηφόρα, δεν κοίταζε ποτέ, τον κούραζε ακόμα και η εικόνα της. Η κλίση ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και η παραμονή σ’ ένα σημείο σταθερό ήταν προβληματική. Όλα κυλούσαν αργά προς τα κάτω σ’ αυτόν τον δρόμο, ευτυχώς τα σπίτια μένανε γερά προσκολλημένα στο πεζοδρόμιο. Εβλεπε τα πάντα απ’ το παράθυρό του, τον Οδυσσέα, πονηρά γυμνό κι’ ελαφρωμένο απ’ όλα να γλυστρά προς τα πάνω, μετά να αφήνεται να κατρακυλίσει και μετά ξανά, σαν να έκανε σκι, να ανεβαίνει πίσω την ανηφόρα. Αντίθετα ο θεϊκός Αχιλλέας μάζευε με ευλάβεια ότι εύρισκε πεταμένο στην άκρη του δρόμου και βάραινε συνέχεια. Η μεγάλη του δύναμη δεν έφτανε να νικήσει την βαρύτητα του πεπρωμένου του, κυλούσε αργά αλλά σταθερά για την Λίμνη της Λησμονιάς.
Εντείνοντας την προσοχή του παρατήρησε πως ο δρόμος μπροστά του  ήταν στην πραγματικότητα ποτάμι, ίσιο, εντελώς ρηχό και κατηφορικό πολύ, χωρίς όμως να χάνει την ομαλή ροή του. Μόλις ο Αχιλλέας έφθανε στο τέλος του δρόμου και χανόταν στο υγρό στοιχείο της πλατείας, ένας καινούργιος πρόσκαιρος  Αχιλλέας εμφανιζότανε  στο ύψος του σπιτιού του. Ο Οδυσσέας, ο  αιώνια επαναλαμβανόμενος Οδυσσέας - κι’ ας μην ήταν θεϊκός – εμφανιζόταν με το μονόξυλο από ψηλά και εκεί που νόμιζες ότι θα φτάσει στην λίμνη, πέταγε κάποιο απ’ τα πράγματά του και κέρδιζε υψόμετρο. Όταν πέταγε και τα ρούχα του τότε μπορούσε άφοβα να νικήσει τους νόμους της βαρύτητας, το διασκέδαζε χορεύοντας, ενώ ο Αχιλλέας φορτωμένος τις κουμπάνιες του δεν μπορούσε πια ν’ αντισταθεί στο πεπρωμένο του, κυλούσε μπρούμυτα με τα δάκτυλά του να μην μπορούν να αγκιστρωθούν σε  κάποια  εσοχή, σ’ ένα εξόγκωμα, για να τον συγκρατήσουν
.
Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την ταυτότητά του, ποιος ήταν στο όνειρό του. Παρέμενε βέβαια πάντοτε μέσα στο σπίτι κι’ έβλεπε τα πάντα απ’ το παράθυρό του αλλά δεν ήταν σίγουρα ο Εκτορας, ούτε ο Αγαμέμνονας, μάλλον δεν ήτανε αυτής της εποχής, για σύγχρονος περνιόταν, ο χρόνος μπλέκεται περίεργα στα όνειρα. Πάσχιζε να καταλάβει τι δουλειά είχε με τον πόλεμο τον Τρωικό και  τους πολέμαρχούς του αλλά δεν τούβγαινε.
 Πάλι γιατί δεν έβλεπε Τρώες ;  ούτε μάχες ; ούτε το Ιλιον ;
Ούτε τα πλοία των Ελλήνων τραβηγμένα έξω στην άμμο.
 Γιατί ;

Μόνο πυκνά συχνά, σαν έκλεινε τα μάτια, βρισκότανε στο παράθυρο στο σπίτι του, το σύγχρονο σπίτι του, στο μέσον αυτής της ανηφόρας μ’ ένα λεπτό στρώμα νερού να σκεπάζει την επιφάνειά της κι’ αγωνιούσε να βρει την ταυτότητα του.
Όταν κουραζόταν από τις σκέψεις του ξύπναγε να ξεκουρασθεί.
Μερικοί δεν το κατάλαβαν ποτέ αυτό.




6 σχόλια:

Gee Pontius είπε...

Και οι ΠΑΟΚgδες είχαν ένα όνειρο, από την Κυριακή το βράδυ το αλλάξανε με άλλο πιο τρελλό, χωρίς να απαιτούν τίποτε περισσότερο από την παρουσία της ομάδας στο γήπεδο ώστε να έχει ενδιφέρον αυτό το κομμάτι της ζωής.
Θεωρώ το ματς προσωπική δικαίωση του κατασυκοφαντημένου Πάμπλο Γκαρσία, αν στα φάουλ του η μπάλλα δεν εύρισκε δυό φορές τα δοκάρια θα είχε πάρει ότι του άξιζε

Ανώνυμος είπε...

Μα είναι δυνατόν;
Μπαίνομεν να σχολιάσουμε το όνειρο του ανθρώπου και πέφτουμε πάνω στους εφιάλτες μας;

Ας είναι. Μέρα φιλανθρωπίας σήμερα είμαι γενναιόδωρη. Θα δώκω είκοσι ευρώ για την αιτή, πολλές ευχές στον ονειροπόλο πάντα να ξυπνα για να ξεκουράζεται και συγχαρητήρια στους απανταχού μπαοκτζήδες

Καλημέρα σας

Gee Pontius είπε...

Γιατί εφιάλτες ; Απ' ότι ξέρω οι εφιάλτες έχουσιν πράσινον χρώμα, ποτέ ασπρομέλαν.
Χαίρω που είσθε και φιλάνθρωπη, ως τώρα ήξερα μόνο το φιλόζωη (στο εξής θα παίζω σε δύο ταμπλά)

Πολύ τρελλό το καινούργιο όνειρο βρε παιδάκι μου ! Σσσσσσσσσστ μη με ξυπνάτε !

Gee Pontius είπε...

Εχω την αίσθηση ότι το σχόλιό σας περί ωραρίου λειτουργίας του μυελού μου και των συνειρμών εκ της τηλεοπτικής παρακολούθησης του ντέρμπυ, το έφαγε το σκοτάδι εξ απροσεξίας μου, αιτώ συγγνώμην.

Ανώνυμος είπε...

Να υποθέσω ότι αναφέρεσαι σε κάτι συγκεκριμένο;
Μπαρδόν αλλά μου έχει διαφύγει όλη η ειδησιογραφία πέραν των φιλανθρωπικών.

Gee Pontius είπε...

Οχι φιληνάδα, το σχόλιο που "έφαγα" δεν ήξερα αν απευθυνότανε εδώ ή στην επόμενη ανάρτηση