Μυθολογικές φιλίες

Στην Μαχαμπαράτα, το ιερό βιβλίο των τζαϊνιστών κάπου αναφέρεται ότι "οι θεοί πεθαίνουν κι' αυτοί". Με την έννοια ότι θάνατος νοείται η λησμονιά, πραγματικά ένας θεός που χάνει τους πιστούς του, "πεθαίνει". Με την απλή του έννοια ο θάνατος δεν σκοτώνει κανένα αφού καθένας μπορεί να αναφέρεται άρα να "ζει", ίσως αυτό το σκεπτικό να καθιέρωσε τα μνημόσυνα. Το πλήθος των θεών-πνευμάτων της ινδικής μυθολογίας και οι πολλές μορφές της βασικής θεότητας δεν εμβαθύνει τόσο στις σχέσεις των δύο φύλων, φαίνονται καλά καθορισμένες και σεβαστές και από τα δύο μέρη.
Αντίθετα στην ελληνική μυθολογία  κυριαρχούν μεταξύ των θεών οι μορφές του Δία και της Ηρας, με μια σχέση περίεργη, μπλεγμένη από την εναλλαγή των μητριαρχικών και πατριαρχικών κοινωνιών και την συμβίωση πλέον των δυο φύλων που πρέπει να γίνουν και φίλοι.
Αρχικά ο Δίας σαν Ζαγρέας είναι γιός της Ρέας, μετά η Ρέα γίνεται Ηρα και αδερφή του και εν συνεχεία σύζυγος του. Εντελώς αντίστοιχα, αρχικά η κοινωνία είναι μητριαρχική, οι άντρες ζουν στα δάση, οι γυναίκες καλλιεργούν τους αγρούς, τεκνοποιούν με όργια και βαστούν τα παιδιά, άρα και την εξουσία. Οταν οι άντρες αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στην τεκνοποίηση μετά από ένα μικρό διάστημα όπου έχουμε τις ιερόδουλες και τα παιδιά ανήκουν στον προστάτη θεό, εφαρμόζεται ο θεσμός του γάμου, τα παιδιά πλέον έχουν πατέρα και η εξουσία περνάει στα χέρια των ανδρών. Ο γάμος όμως απαιτεί συμβίωση άρα και φιλικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων όχι μόνο ερωτικές και σχέσεις εξουσίας.
Στην "ανθρώπινη" Οδύσσεια παρατηρούμε ότι όλα είναι εξωπραγματικά, όταν αναχωρεί ο Οδυσσέας , ο Τηλέμαχος είναι κοτζανάμ παληκάρι άρα κι΄ η Πηνελόπη κοντά στα τριανταπέντε, μετά από είκοσι χρόνια που επιστρέφει κοντεύει τα εξήντα και τότε δεν είχαν ανακαλυφθεί τα ινστιτούτα καλλονής, άρα μάλλον για χαμομήλια κι' εντριβές επέστρεψε ο Οδυσσεύς, ωφελιμιστικά  λόγω γήρατος ή για λόγους καθαρά πατριδολατρείας. Η Πηνελόπη όπως παρουσιάζεται από τον Ομηρο σίγουρα δεν μπορεί να εμπνεύσει τα υψηλά αισθήματα που της αποδίδουν νεόκοποι αναλυτές.
Στην "θεϊκή"  όμως Ιλιάδα όπου ο χρόνος έχει διαφορετική ροή, στις δέκα μέρες που περιγράφει το κείμενο χωρά όλη η ιστορία του σύμπαντος και φυσικά οι σχέσεις των δύο φύλων μέσω των θεϊκών εκπροσώπων τους, συγκάτοικων πλέον στον Ολυμπο.

Στις τελευταίες ραψωδίες, μέσα από τις απειλές, τους τσακωμούς, τους θυελλώδεις έρωτες, τις κυριαρχικές τάσεις του θεϊκού ζευγαριού  κάπου εμφανίζεται ο αλληλοσεβασμός και η τάση για συμβιβασμό περίτεχνα καλυμμένη από την "μοίρα". Ακριβώς αυτή η αποδοχή της μοίρας - ακόμη και όταν σαν θεός ο Δίας έχει την δύναμη να την αλλάξει - είναι η αναγνώριση της φιλίας μεταξύ τους, σαν  αίσθημα ανώτερο από την ερωτική  τους έλξη ή ακόμη και την δύναμη της συνήθειας.
Και φυσικά, επειδή οι θεοί πεθαίνουν κι' αυτοί ο αποχαιρετισμός των φίλων εκφράζεται - με τα σημερινά μουσικά δεδομένα - μ' ένα    
 μοναδικό βαλς. 
Το είδος της μουσικής λέγεται  cajun και είναι κομμάτι της γαλλόφωνης κουλτούρας της Louisiana.
Απολαύστε το.

Επειδή τα γαλλικά από Αμερικάνους είναι λίγο περίεργα στο αυτί (αλλά και στο χαρτί) παραθέτω τους στίχους και μια πρόχειρη μετάφραση

La valse d' amitie

Moi, je suis ici à ton coté                          Στο πλάϊ σου βρίσκομαι
À genoux après prier                                Στα γόνατα, μετά την προσευχή                                                  
Les grosse larmes après rouler                  Δάκρυα χοντρά κύλισαν
Et mon cœur est tout cassé                        Κι' η καρδιά μου έσπασε
Notre amitié était si forte                           Η φιλία μας ήταν τόσο δυνατή
Si doux et pur comme de l’or                    Τόσο γλυκειά και καθαρή σαν το χρυσάφι
Ça qui me donne mon gros chagrin            Τίποτε δεν θα με λυπήσει περισσότερο
Je va jamais te revoir encore                      Από το να μη σε ξαναδώ


Après tout est fait et dit                             Αφού γίνουν και ειπωθούν όλα
Moi, je va d’être tout seul ici                     Θα βρεθώ  εδώ ολομόναχος
Et la vie dedans le passé                            Κοιτώντας πίσω στην ζωή μου
Je va jamais la regretter                             Δεν θα βρω τίποτε να μετανοιώσω
Notre amitié était si forte                           Η φιλία μας ήταν τόσο δυνατή        
Si doux et pur comme de l’or                  Τόσο γλυκειά και καθαρή σαν το χρυσάφι                 
Ça qui me donne mon gros chagrin            Τίποτε δεν θα με λυπήσει περισσότερο  
Je va jamais te revoir encore                     Από το να μη σε ξαναδώ