Editorial

.

Πάει καιρός που ήθελα να γράψω ένα τέτοιο άρθρο- κρυφός καϋμός του κάθε μπλόγκερ, είτε το παραδέχεται , είτε όχι, αφού εκ των πραγμάτων έχει αυτή την θέση στο μπλογκ του -  αλλά δεν εύρισκα χρόνο μαζί με διάθεση, μια που άλλες ασχολίες αποπροσανατόλιζαν τον νου.
Πάντοτε όμως ...ήγγικεν ο χρόνος και η στιγμή.

Κρίνοντας τον κόσμο εγωκεντρικά, ακριβώς όπως η όρασή μας έχει για για κέντρο το κεφάλι μας ξεκινώ από τον εαυτό μου. Βρέθηκα σ' αυτό τον χώρο από περιέργεια, έφεση προς μάθηση και κυρίως για συλλογή εμπειριών.  Η μεγαλύτερη μου έκπληξη είναι ότι ουδείς σχεδόν ασχολείται με την βελτίωση του "προϊόντος" του ως προς την ουσία αλλά μόνο ως προς τις τεχνικές δυνατότητες παρουσίασης, κάτι σχεδόν αδιάφορο για μένα διότι είναι κάτι που μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε  έχει τεχνικές γνώσεις κομπιούτερ, ενω κανένας δεν μπορεί να σε μάθει να γράφεις σωστά και όμορφα.
Είδα με λύπη μου στα τρία περίπου χρόνια που "μπλογκάρω" άτομα που η πέννα τους είχε κάτι να πεί να λιμνάζουν στα ίδια και τα ίδια σαν να φοβούνται μήπως χάσουν τους εξ ανταλλαγών αναγνώστες τους, εξαναγκαζόμενοι να γράφουν αυτά που θέλουν οι άλλοι να διαβάσουν και όχι αυτά που - όπως φαίνεται από τις εξαιρέσεις- ότι θα ήθελαν οι ίδιοι, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που πολλές φορές ο σχολιασμός γίνεται χωρίς να αναγνωσθεί το κείμενο, είναι τόσο κοινά αναμασημένα το γραφόμενα.
Σαν τους λόγους των πολιτικών, εκεί που χειροκροτούν τα στελέχη χωρίς να ακούνε.
Εξυπακούεται ότι και αυτό το χάρισμα των λίγων χάνεται σιγά-σιγά, καταλήγει σε μια ρουτίνα όπου βαριέται κάποιος να περιμένει την  πιθανή ανάρτηση έκπληξη-έκλαμψη σ' ενα χώρο που μυρίζει μούχλα και "γραμμή" από την εφημερίδα που διαβάζει ο μπλόγκερ.
Υπάρχουν βέβαια στα μπλογκς και οι λεγόμενοι "δημοσιογράφοι του κώλου" που προσπαθούν με κάθε τρόπο να προσελκύσουν αναγνωσιμότητα με πρόστυχες φωτογραφίες και χυδαίες εκφράσεις, δήθεν "απελευθερωμένες", έχοντας μεταφέρει συνήθειες της σκουπιδοτηλεόρασης στο διαδίκτυο. Οταν το κλίμα δεν προσφέρεται για βωμολοχίες "ανακαλύπτονται" οι επιστολές αναγνωστών ώστε να δικαιολογηθεί η "επικαιρότητα" του θέματος που σερβίρουν.

Εξω απ΄την μπλογκόσφαιρα, στον χώρο του υπαρκτού πολιτικοοικονομικού αμοραλισμού, η κυβέρνηση-πυγμάχος βαρέων βαρών, μοιάζει να περιμένει τον λαό-πυγμάχο κατηγορίας φτερού, να σηκωθεί απο το νοκ-ντάουν για να αρχίσει ξανά το σφυροκόπημα. Είναι μια εκδοχή του "ευ αγωνίζεσθαι" των νεοελλήνων πολιτικών.
Το εθνικό χρέος κάθε τόσο ανεβαίνει όπως και τα χρόνια που θα πρέπει να πληρώνει ο λαός τα κερατιάτικα μιας δράκας από οικογένειες νταβατζήδων. Το προσεχές μεγάλο πακέτο θα έρθει με τα χρέη των δήμων, εγγυημένα ή όχι από το κράτος. Το πακετάκι αυτό προφανώς θα πάει ασορτί με την συρρίκνωσή τους σε τριακόσους τόσους από υπερχίλιους. Τώρα όσο για την χρησιμότητά του σχεδίου, αν κρίνει κάποιος από την επαρχία Παρνασσίδος όπου λέγεται ότι έχει επιλεγεί σαν πρωτεύουσα όχι η Ιτέα ή η Αμφισσα αλλά η ευρισκόμενη στα όρια της επαρχίας πόλη των Δελφών, με ανύπαρκτους δρόμους και φορτωμένη από τον όγκο των τουριστών, καταλήγει  εύκολα στα γνωστά..."κίνητρα" και το ελληνικό αλαλούμ.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να θεωρήσει την χρήση στο σχέδιο του ονόματος του αρχιτέκτονα του αρμονικότατου Παρθενώνα, Καλλικράτη, σαν ευφημισμό αλλά χρειάζεται πολύ κουράγιο και άγνοια του μορφωτικού επιπέδου των αρμοδίων...

Στα άξια λόγου κουτσομπολικά, είχε ακουσθεί ευρέως, μετά τις εκλογές, ότι η κυρία Γκερέκου θα χώριζε κατευθυνόμενη προς άλλες αγκαλιές, κάπου εκεί προέκυψε και η υπουργοποίηση. Φαίνεται ότι κάπου χάλασε το σενάριο με αποτέλεσμα την παραίτησή της συνοδόμενη και από φοροκυνηγητό του συζύγου της σαν μοναδικού παραβάτη εν μέσω των καλλιτεχνών.
Φήμες.

Επί εποχών Ανδρέα κυκλοφορούσε το βιβλίο με τον πιασάρικο τίτλο "Η Ελλάδα στους Ελληνες ! "
Επί Γιωργάκη αδήριτη είναι η ανάγκη για το βιβλίο "Ποιός θα μας γλυτώσει από τους Ελληνες ; "
Πως μου ήρθε ;
Μα...
"Εκσυγχρονισμό των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων ανακοίνωσε ο Π.Γερουλάνος"...