Οπως πέφτει ένα φύλλο...

έτσι χάνεις ένα φίλο,
έτσι φεύγω και γω τώρα,
έτσι φεύγω και γω τώρα... και ο ανεπανάληπτος Τζιμάκος εγκατέλειπε τραγουδώντας την σκηνή, προκαλώντας γέλια, κάπου εκεί στο Γκύζη, κάπου εκεί στα χρόνια του 90.

Το θυμάμαι αυτό το τραγούδι αρκετά συχνά πλέον, καθώς βλέπω φίλους και γνωστούς να αποφεύγουν τις καθημερινές τους συνήθειες και να μένουν κλεισμένοι σε σπαραξικάρδιους κύκλους  ομοϊδεατών σαν να φοβούνται την έκθεση στην διαφορετικότητα των ιδεών.
Δεν ξέρω αν φταίει η κρίση και η ανασφάλεια που δημιούργησε, ακόμα και η αναζωογόνηση του ένστικτου της αυτοσυντήρησης, μήπως η διαφορετικότητα γίνει αιτία απόλυσης στην επόμενη φουρνιά μέτρων. Ξέρω ότι είναι τόσο έκδηλο το φθινοπωριάτικο χρώμα της που σκεπάζει κάθε αντίστοιχο εποχιακό ανοιξιάτικο, είναι σαν να ζούμε το φθινόπωρο της ζωής μας, δεν είμαι ο πρώτος που το γράφει.
Και βέβαια, για κάποιους χρόνια τώρα παραιτημένους από αλήθειες κι' όνειρα ίσως να είναι ταιριαστό το χάσιμο των μικρών απολαύσεων της ζωής, πραγματικής και διαδικτυακής μα σ' άλλους μόνο θλίψη φέρνει.
Με άδεια τσέπη στην ζωή τρέμουν την κάθε σχέση, φοβούνται πως αν πληγωθούν παρηγοριά δεν θάχουν να αγοράσουν, έχει μια κάποια βάση, έτσι έμαθαν χρόνια τώρα, με χρήμα να σκεπάζουν τις στραβές και μια διέξοδος ήταν το διαδίκτυο.
Μια ζωή "δανεική"  ήταν η διαδικτυακή ζωή κι' αν δεν χρωστούσαν σε τράπεζες,  χρωστούσαν στον εαυτό τους όσα δεν πλήρωσαν ποτέ σ' αυτούς που δραγουμίσαν, τώρα με την κρίση μπορεί και να το καταλάβουν. Και μαζί να καταλάβουν πως μεταφέρανε όλες τους τις συνήθειες στην "δεύτερη ζωή" και εδώ ανακαλύψανε το πλαστικό το χρήμα.
Κι' εδώ χρωστάνε στον χειρότερο τοκογλύφο, τον εαυτό τους

Ισως σήμερα ο Τζιμάκος να έχει παραφράσει έτσι το τραγούδι :

Οπως τρως ένα αγγούρι,
έτσι κλείνεις το πατζούρι,
κατεβάζεις και τα στόρια...

κατεβάζεις και τα στόρια...