Επταεθνής κερατοξοΐα

Μεταμοντέρνα απεικόνιση της Ηρας

Επταεθνής κερατοξοΐα

Μετά την μονομαχία Μενέλαου και Αλέξανδρου (Πάρι) οι Αχαιοί θεωρούν νικητή τον Μενέλαο και οι Τρώες τον αγώνα ισόπαλο. Επακολουθεί ανακωχή ώσπου να λυθεί το ζήτημα...

Από έξη διαφορετικές φυλές

όλες ασπιδοφόρες

που’ρθαν πέρα απ’ τον Αίσωπο

στα πεδινά της Τροίας

να πολεμήσουν Αχαιούς

βαστούσε η σκούφια,

μα η λαλιά

σε όλους ήταν ίδια.

Την είχε εμπνεύσει η θεά

που πόλεμο ποθούσε

των Τρώων την καταστροφή

και των Ελλήνων δόξα

το μήλο σαν αρνήθηκε

o Πάρις να της δώσει

Ολοι μαζί του μίλαγαν

και θάρρος του εμφυσούσαν

να ρίξει βέλος στον εχθρό

στου Μενελάου το στήθος

που μόνος του βρισκότανε

απέναντι στους Τρώες.

«Κι αν σπάσεις την ανακωχή,

πόλεμος δεν θα γίνει

αν ο ξανθός Μενέλαος

νεκρός κείται στο χώμα

γιατί δεν θάχει νόημα

να πάρουν την Ελένη»

Κι’ ο Πάνδαρος εθάρρησε

πικρό βέλος να ρίξει,

βέλος που ’ταν πρωτάρικο

και καλοδουλεμένο

και στολισμένο με φτερά

μαύρα σαν του θανάτου

Το τόξο τότε έστησε

που’ ταν δημιούργημά τους

από τραγίσια κέρατα

μεγάλα και κυρτά

μέχρι δεκάξη σπιθαμές

ήταν το άνοιγμά τους

Μέρες πολλές τα λείαιναν

αυτός και οι βοηθοί του

από έξη σύμμαχες φυλές

της ξακουστής της Τροίας,

κερατοξόοι όλοι τους

και φίλοι του Πανδάρου

μέχρι να γίνουν λυγερά

και καλοδουλεμένα

τις βάσεις τότε ένωσαν

με κύλινδρο χρυσό

και στις δυο άκριες πέρασαν

την τανυστή χορδή.

Τείχος οι ασπίδες φιάξανε

κι ο Πάνδαρος στο κέντρο

τοξεύει τον Μενέλαο

καλά προφυλαγμένος.

Φεύγει το βέλος με ορμή

καταμεσίς τον βρίσκει

Μα θες η Τύχη ή η θεά

που Αθηνά την λένε

το βελος το οδήγησε

στης δίπλες που’ χε η ζώνη.

Την φόρα του μετρίασε,

μικρή πληγή ανοίγει

Αποχωρεί ο Μενέλαος

και γιατρειά γυρεύει

στα χέρια του Μαχάονα

του Ασκληπιού τον γόνο

Αποχωρεί κι’ ο Πάνδαρος

με τους κερατοξόους

Στην μάχη δεν κατάφερε

πλήγμα θανατηφόρο