Μια αρχαία παροιμία...

Ο τίτλος διαβάζεται στον ρυθμό του "Μια ωραία πεταλούδα... "

Οι υπογεγραμμένες παραλείπονται πιά στο γράψιμο 

Αρα γράφω απλά... αφιερωμένο εξαιρετικά !

Ζη χύτρα, ζη φιλία

ή ασυναίρετα ζέει η χύτρα και ζάει η φιλία.

Ζάω-ζω, διάγω τον βίον, είμαι ζωντανός και ζέω-ζω βράζω, είμαι ζεστός.

 
 Υπάρχει ηχητική συγγένεια των δύο ρημάτων αλλά και νοηματική αφού η ζέστη είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των θερμόαιμων οργανισμών, ο θάνατος φέρνει το πτώμα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, άρα ήταν η ζέστη ένα από τα πρώτα αναγνωρίσιμα σημεία ζωής.
Σήμερα έχουμε πολλά είδη θανάτου ανάλογα με την λειτουργία ή μη διαφόρων οργάνων, επιστημονικά δεν είναι (ή δεν ξέρω να είναι) δοσμένος ένας ορισμός γιά το πότε ακριβώς ένας άνθρωπος θεωρείται νεκρός, δεδομένου ότι με την πρόοδο της ιατρικής όλο και περισσότερες περιπτώσεις γίνονται αναστρέψιμες ενω προφανώς ο θάνατος δεν πρέπει να είναι αναστρέψιμος, εξαιρούνται τα θρησκευτικής μορφής θαύματα.

Θέλεις να κάνεις μιά καινούργια σχέση ;
Τι κάνεις ;
Προσκαλείς σε γεύμα...
Το νόημα της φράσης είναι ...διαχρονικό όταν έχεις γεμάτο το τσουκάλι πλακώνουν οι φίλοι, μιά που θεωρούμε φιλικές αντιδράσεις τις κολακείες και ευχαριστίες αυτών που ταΐζουμε. Απλά σήμερα η χύτρα θα μπορούσε να «παίξει» σε πολλά επίπεδα, αυτά που δημιουργούν οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι κατ’ ανάγκη μόνο σε φαγητό.
Αμα όμως η χύτρα αδειάσει, την κατεβάζουμε απ΄την φωτιά, δεν χρειάζεται να είναι ζεστή πλέον, ειναι σαν να μην είναι ζωντανή πλέον.
Ιδια με την φιλία
Σε όλες της τις μορφές ακόμα και στον γάμο.

Αυτό είναι μια αναδημοσίευση  ενός παλιού μου άρθρου στο www.logokipos.gr, την 19/10/08

Χαιρετίσματα-αποχαιρετίσματα...όπου δει.